🌸СОЛИХА АЁЛ🌸


Гео и язык канала: Узбекистан, Узбекский
Категория: Религия


📝 Аёл киши бола туғаётганида 20 та суяк синишига тенг оғриқни ҳис қилар экан. Сиз учун шунча дардни кўтарган онангизни бир оғиз қаттиқ сўзини кўтаролмайсизми?..
(Б.М.)
Реклама учун @Solixa_Qiz
https://t.me/joinchat/AAAAAEoqxJvob7F63SjCig

Связанные каналы  |  Похожие каналы

Гео и язык канала
Узбекистан, Узбекский
Категория
Религия
Статистика
Фильтр публикаций


Видео недоступно для предпросмотра
Смотреть в Telegram
Ideal ko'rinish uchun qaysi biri muhim ahamiyatga ega deb o'ylaysiz?!

— Ozg'in bo'lishingizmi,

— To'g'ri va mukammal makiyaj qila olishingizmi,

— Yoki, soch turmagingizni kiyimingizga moslab qilishingizmi?!

https://t.me/fitnes_dancee


​​📝ЖУДА ИБРАТЛИ ҲИКОЯ

Сизларга бир кичик ҳикояни мисол тариқасида келтираман.

Бир инсон бир ҳовлини ўн йилга ижарага олди. Келишувга кўра, у ўн йил тўлгач, ўша ҳовлидан чиқиб кетиши керак. Ижарага олган ҳовлисининг яқинида ўзининг ҳам ҳовлиси бор эди. Лекин у жуда хароба эди. Бу одам ижарага олган ҳовлисида яшай бошлагач, ҳовлининг гўзаллиги, ундаги безаклар, шинамлиги, барча қулайликларга эгалиги уни алдаб қўйди. Натижада ўн йилдан кейин кўчиб борадиган ўзининг хароба ҳовлисини унутди. Йиллар кетидан йиллар ўтаверди. У бўлса ҳали ҳам ўша ижарага олган ҳовлисининг гўзаллигидан маст бўлиб яшарди. Яқинда у ердан чиқиб кетишини асло хаёлига ҳам келтирмасди.

Ўн йил тўлгач, ҳовлининг эгаси келиб, дарвозани таққиллатди. Ижарачига ижара муддати тугаганлигини, шунинг учун бу ҳовлидан чиқиб кетиши зарурлигини эслатди. Ижарачи мана шу пайт ўзининг хароба ҳовлиси борлигини эслади. Эслади-ю, афсусланди. Чунки хароба ҳовлиси яшашга яроқсиз эди. Ўз ҳовлисини узоқдан кўрди-ю, ўзига ўзи деди: “Эҳ, афсус! Бу ҳовлимни яшаш учун яроқли ҳолга келтирмадим-а!” Бу одамга ижарага олган шоҳона ҳовлисидан чиқиб кетиши мусибат бўлди. Нима сабабдан мусибат бўлди? Чунки, у ўзининг хароба ҳовлисини унутган, ўн йил тўлгач, ижарага олган ҳовлисидан чиқиб кетишини ўйламаган эди. Мана шу нарса унинг зийнатли ҳовлидан кетишини мусибатга айлантирди.

Лекин ақлли одамга қаранглар! Ижарага олган ҳовлисига қадам босганидан бошлаб ҳар куни ўзининг хароба ҳовлисига бориб, бир-икки соат ўша ерда бўлар, ҳовлини таъмирлаб, баъзи биноларини қайтадан қуриб, ўн йилдан кейин бориб яшашга тайёрлар эди. Муддат тугагач, ўзининг таъмирланган, янгидек ҳолатга келган ҳовлисига кўчиб ўтади. Ҳовлиси унга гўёки “Хуш келибсан! Мана мен, сен яшашинг ва ҳурсанд бўлишинг учун тайёрман, келақол!” деяётгандек бўлади.

Ўн йил тўлиб, ҳовлининг эгаси келганда, у бу ҳовлидан ўзининг ҳовлисига шошилиб, ҳурсанд бўлиб кўчиб ўтади. Ижарада яшаган ҳовлисидан узоқлашиб, ўзининг таъмирлаган ҳовлисига кўчаётганда қалби севинчга тўлган бўлади. Чунки, у ўн йил мобайнида ўзининг ҳовлисини кўзни қувонтирадиган қилиб таъмирлаган эди. Ўзи ҳам ўша ерда яшашни бесабрлик билан кутаётганди.

Бу қисса бу дунёда яшаётган инсоннинг қабри, охирати билан бўладиган муносабати ҳақидадир.

Бир куни Сулаймон ибн Абдулмалик Салама ибн Динорни зиёрат қилди. Зиёрат асносида Сулаймон Саламадан сўради: “Эй Абу Ҳозим, нега биз ўлимни ёмон кўрамиз?” Шунда Салама: “Чунки сизлар дунёларингизни обод қилиб, охиратингизни хароб қилгансиз. Шунинг учун обод диёрдан хароб диёрга кўчишни ёқтирмайсизлар” деб жавоб берди.

Аслида иш аксинча бўлиши керак эди. Яъни ўлимдан кейинги ҳаётни обод қилиб, дунёда зарурат учун, ҳожат миқдорича яшаш керак эди. Мана шундай яшаган инсон ҳаргиз ўлимни ёмон кўрмайди.

🌺 @Solixa_Ayol 🌺
Яхшилик учун яқинларингиз билан баҳам кўринг!
👇👇👇
https://t.me/joinchat/AAAAAEoqxJvob7F63SjCig


Репост из: 🌸СОЛИХА АЁЛ🌸
Видео недоступно для предпросмотра
Смотреть в Telegram
Kiyim tiktirmoqchisiz-u lekin eng trenddagi chiroyli fasonlarni topolmayapsizmi? 🥲❤️
Unda bu kanalni tavsiya qilaman👇🏻

•| Vecherniy ko'ylak fasonlar👗
•| 0 dan makiyaj qilish🌹👗
•| Homladorlarga fasonlar👗
•| Uyga kiyishga fasonlar👗
•| Kelinchaklarga fasonlar💘👗


Endi fasonlarni qidirib yurishingiz shart emas 🤩👇
https://t.me/+mzuhBofqhf41MDE5


​​Алҳамдулиллоҳ, номозларимни йўлга қўйиб олдим. Қалбим очилиб борарди. Интернетдан, Қуръон ўқишни ўргана бошладим, аммо бу мен ўйлаганчалик осон эмас эди. Қунт билан, баъзида йиғлаб, баъзида Аллоҳга ёлбориб, дуоларимда сўраб Қуръон ўқишга тушиб олдим.
Исломни чуқур тушунганим сари ғайридин билан яшаш мумкин эмаслигини ҳис қилиб борардим. Қалбимда Аллоҳимга буюк муҳаббат билан бирга турмуш ўртоғимга бўлган севгим ҳам бор эди. Ҳа, шундай. Тили, дини бошқаа бу одамдан, унинг оиласидагилардан чин меҳр кўрган эдим. Икки йилда. корейс тилини ҳам бинойидек билиб олгандим. Бир куни ортиқ бундай яшай олмаслигимни, ажрашишимни айтдим. Турмуш ўртоғим индамай ишга кетди.
Кетишга ҳозирлана бошладим. Ўша куни эрим ишдан эртароқ қайтди.
Бир-биримизга тикилиб ўтирдик. Бирдан қўлларимни ушлаб
--Нима қилсам мени ташлаб кетмайсан?--деди.
Юрагим ҳапқириб кетди.
--Исломни қабул қилинг!--дедим шоша-пиша.
--Майли, ўргатасанми? - деди у
--Жоним билан!
Биз Бусан вилоятида, Кимҳе шаҳрида яшаймиз. Бу ерда Имом ал- Бухорий жомеъ масжиди бор. У ерда, асосан, ўзбекистонлик муҳожирлар номоз ўқийди.
Турмуш ўртоғим ўша масжидда калима келтириб исломни қабул қилди. Аллоҳимга беҳисоб шукурлар бўлсин, ўшандан бери беш вақт номозни канда қилмайди. Ҳайит байрамларини бирга оилавий нишонлаймиз. Иккита қизалоғимиз бор.
Онам ҳам ҳозир биз билан яшайдилар. Мен чин бахтни мусофирликда топдим. Аллоҳ ўзига яқинлашган бандасини ташлаб қўймас экан.
Ким Аллоҳни топса, у ҳеч нарса йўқотмайди! "
(Реал воқеалар асосида ёзилди)
Феруза

🌸 @Solixa_Ayol 🌸
Яхшилик учун яқинларингиз билан баҳам кўринг!
👇👇👇 БОСИНГ!
https://t.me/+SirEm-hvsXrdKMKK


📝Ожиза
(муаллиф тилидан ҳикоя қилинади)


Қиз бола палахмон тоши дейдилар. Бу ибора менга нисбатан айтилган бўлса керак, ёки ким айтса ҳам топиб айтган.
Дугоналарим бирин--кетин турмушга чиқа бошлади. Оиламиз ночорлиги учунми, отам ташлаб кетгани учунми, негадир менга совчи келмади. Кўчада кўрган йигит борки бефарқ ўтолмайди, қадди-қоматим келишган, ўзим ҳам чиройлиман. Йигитлар анча вақтгача ортимдан юрадида, уйланишга келганда ҳусни бўлмасада бойроқ оиладаги дугоналаримни танлаб кетади. Шундай қилиб.ёшим ҳам 25га кирди. Укаларим бору, тайинлик иши йўқ, улар ҳам уйланадиган ёшга етиб қолди. Энди менга ҳамма қариқиз бўлиб қолдинг, сени ҳеч ким олмайди, деб гапира бошладилар. Бир куни холам янги гап топиб келди. "Сени корейсга узатамиз, Кореяга кетасан.."
--Хола, қайси корейсни менга кўзи учиб турган экан?--дедим кулиб.
--Шунақа фирма бор экан. Кореядан уйланадиган йигитлар келади, фирмадагилар ўзи учрашув белгилайди, ёқсанг, тегиб кетаверасан.
Аввалига роса қаршилик қилдим. Кейин Корея сериалларидаги олифта, кўркам йигитлар кўз олдимга келиб розилик бердим.
Учрашув тайин қилинди. Яхши емакхонадаги ажойиб овқат ва йўлкира фирма ҳисобидан экан. Бир пайт кўзлари тирнаб очилгандек қисиқ кўзли, бўйи пак-пакана биттаси кириб келди. Юрагим орқага тортиб кетди...
--Йўқ!--дедим. Ҳеч ким мажбурламади. Кейин орадан бироз вақт ўтиб яна биттаси билан учраштирдилар, униси ҳам ёқмади. Бора-бора бу учрашувлар менга ёқиб қолди. Текин, бунинг устига тансиқ овқат, яхшигина йўл ҳақи. Икки йилгача ҳар хил корейслар билан учрашувга чиқиб юрдим.
Учинчи йилга ўтганда уйдагиларнинг зуғумидан, қариқиз деган тавқи лаънатдан қутулиш учун ҳам биттасини танладим. Бу йигит бошқаларига нисбатан новчароқ, муҳими кўзларида ўзим қидирган меҳрми, нимадир бор эди.
Хуллас, Кореяга кетдим. Мен у пайтларда муслима қизларнинг ғайридинларга турмушга чиқиши мумкин эмаслигини билмасдим. Ўзим номоз ўқимасам, яна қанақасига муслима бўламан деб ҳисоблардим...
Кореядаги уйимиз осмонўпар бинонинг ўнинчи қаватида экан. Корейс тилини умуман билмайман, эрим иккаламиз имо-ишора билан гаплашамиз. Корейслар жуда кўп ишлайди. Турмуш ўртоғим ҳам эрталаб кетиб, кеч қайтади. Уйда битта ўзим зерикаман. Бир куни дераза ойнасини артмоқчи бўлдим. Ичкаридан артиб бўлиб ташқарига чиқдим. Оёқларим сиғадиган жой бор экан. Амаллаб жойлашдим, деразани ортидан ёпиб артдим, қайтиб очаман десам дераза очилмади!
Ўнинчи қаватдан пастга қарагани қўрқаман. Ўзим билган калималарни ўқиб худойимдан ёрдам сўрайман. Бир пайт пастдан бир аёл ўтиб қолди. Жоним борича бақирдим. Тепага аланглаб мени топди, аммо арвоҳ деб ўйлади шекилли, чинқириб қочиб кетди. Шу алфозда юрагим терак баргидек титраб туравердим. Тилимда ўзим билган оятларни такрорлайман. Орадан қанча вақт ўтди, билмайман
Ана яна битта киши кўринди. Қўлимдаги ойна артишга олган латтани отдим. Аллоҳнинг қудрати билан тўғри бошига бориб тушди.Ўзбекчалаб бақира бошладим. У ҳам ўз тилида нимадир деб бақирарди. Шунда ҳатти ҳаракатидан нечанчи қаватда эканимни сўраётганини пайқадим. Қўлим билмн ўн сонига ишора қилдим.
У уй қоровулига хабар қилди шекилли, турмуш ўртоғим ишини ташлаб етиб келди..
Шу воқеа бизни бир-биримизга, мени Аллоҳга яқинлаштирди...
Ўзбек қизи бўлсамда, муслима саналсамда номоз нима, рўза нима, савоб нима, гуноҳ нималигини билмасдим. Онам, қариндошларим ҳам қизини ғайридинга узатиш гуноҳ эканлигини билмаган, назаримда, ёки ортиқчалик қилган бўлсам мендан қутулишни истаганмикан?
Мусофирликда эрмагим телефон, интернет. Интернет орқали ибодатларни ўргана бошладим.
Турмуш ўртоғим ёмон одам эмас эди, фақат қалбим очилгани учун ҳам энди бу одам билан яшай олмаслигимни билардим...
Аммо уйимга ҳам қайта олмасдим... У ерда мени ким ҳам кутарди. Тўғри онам бор, аммо ёши элликка яқинлашсада қишлоқдан Тошкентга кетиб мардикор бозорида, тирикчилик ғамида юрган муштипаримга мен ҳам бир дардисар бўлардим.




​​📝​​БОЛАЛАР ҲАМ ФИКРЛАЙДИ.

Аям уйдан кетиб қолди. Дадам иккиси бироз айтишишди. Аям остонада дадамга қараб: "Менга жавоб беринг" деди. Дадам "Йўқ" деди. Мактабда ўқитувчимиз жавоб бермаса, уйга кетмас эдик. Лекин аям кетиб қолди.
Мени ҳам ўзи билан бирга олиб кетмоқчи эди, кўнмадим. Дадам менга "Мансурбек, ўзинг биласан, ўғлим" деди. Аямни яхши кўраман. Менга жуда меҳрибон. Барча аялардан чиройли. Мени мактабга анча жойгача кузатиб келади. Кичкиналигимда синфгача кирар эди. Ҳозир катта бўлиб қолдим - тўртинчида ўқийман. Ўқишдан келишимга ширин-ширин овқатлар пишириб қўяди. Мазза қилиб еб, кейин ўйнагани кўчага чиқаман. Кечқурун дарсимни тайёрлашга кўмаклашади. Шундай бўлсаям, дадам билан қолдим. Дадамни ҳам яхши кўраман-да. "Сен катта бўлсанг, зўр одам бўласан", дейди. Уйда Аям йўқлигида овқат пиширмайди. Кафе ва ошхоналардан олиб келади. Колбасалар, пишириқлар, ширинликлар... мазза.
Дадам шифокор. Беморларни даволайди. Гавдаси ҳам катта. Сочини доим орқага тарайди. Галстук тақишни билади. Кўчада қўл ушлашиб кетаётганимизда кўпчилик салом беришади. Болалар ҳам қараб -қараб қўйишади. Шунда мен хурсанд бўлиб кетаман.
Аямни ёмон демайман-у, баъзи ишидан дадам аччиқланиши ўринли. Кўп ҳолларда дадам гўшт олиб келганда, аямнинг бепарволиги туфайли гўштни мушук олиб қочади. Овқатдан соч чиқиб қолганда, дадам "Овқат нега ширин бўлибди, десам соч солган экансиз - да", дейди кулиб. Аям қовоқ уяди.
Бирга ўқийдиган Жаҳонгир деган ўртоғим бор. Баъзан уларникига бораман. Жаҳонгирнинг дадаси бундай пайтда товоқни овқати билан улоқтириб юборади. Аяси кўзига ёш олади. Жаҳонгирнинг ойиси Мунира ая жуда яхши, меҳрибон. Тинмайди. Қачон борсам, нимадир иш билан банд. Мол-қўйлари бор. Бизга яхши гапиради. Сут пишириб беради. Даладан ўт ташийди. Томорқасига қарайди. Бодринглари кўп. Мунира ая ювган кирлари қуригач, сўрида ўтириб, бирма-бир кўрикдан ўтказади. Йиртиқ жойларини тикади. Менинг дадам бўлса, пайпоғидаги тешикчасидан бармоғини чиқариб, "Дарча очилиб қолибди-ку", дейди. Бир - икки кун ўтгач, ўзи тикаётганини кўраман. Дадамнинг нолишича, кийимларни тикиш керак бўлса ёки тугма қадашга аям мос ип қидириб ўтирмас экан.. Дуч келгани билан тикиб қўя қолар экан.
Кеча мактабдан келганимда дадам "Аянгни соғингдингми?" деб қолди. Мен индамадим. "Дам олиш куни олиб келамиз" деди. Яйраб кетдим. Бугун мактабга борсам, аям турибди. Дадамнинг гапини айтдим. Аям бўлса "Ўҳ-ҳў, эртароқ борса бўлмас эканми?" деди. Мен бир ўғилман. Дадам "Сенга ука олиб келамиз", деганига анча бўлди. Мен ҳам укамни ўйнатиб юргим келади. Уларнинг эсларидан чиқиб қолди, шекилли.
Саҳарлаб кимдир сочимни силаяпти. Аямнинг қўлларини дарҳол сездим. Мен туш дебман. Ўнгим экан. Аям қайтиб келибди. Хурсанд бўлиб кетдим. Якшанбагача анча бор эди. Яхши бўлибди. Аяжоним менинг!

🌸 @Solixa_Ayol 🌸
Яхшилик учун яқинларингиз билан баҳам кўринг!
👇👇👇
https://t.me/joinchat/AAAAAEoqxJvob7F63SjCig


Видео недоступно для предпросмотра
Смотреть в Telegram
• Уни ичишади, лекин сув эмас.
• Уни ейишади, лекин овқат эмас.
• Ранги бор, лекин ҳеч ким бўяб қўймаган.

Диққат савол: бу нима?

Тўғри жавоб


​​Шухрат эса қизга қизил тугмани босиши билан телефонини ўчириб қўйди. Орадан бир соатча ўтиб, қайта ёқди. Дарров учта смс келди. Очиб ўқиса, Шукрона уч марта телефон қилгани хақда компания хабар жўнатибди. У шартта туриб кўчага йўл олди. Таксида Шукрона яшайдиган мавзега етиб олди. Аввалига қиз яшайдиган домни айланиб чиқди. Хеч қандай мурда, ёки ички ишлар ходимлари кўринмади. Юқорига қараса, қизнинг чироғи ёниқ турибди.
-Ишлар битибди шекилли,-тахмин қилди у. Кейин шошилмасдан юқорига кўтарилди. Қўнғироғини босганди, эшикни кутилмаганда Шавкат очди. Уни кўриб йигит довдираб қолди. Кейин дудқланганча сўради,-Сен ни... ни-ма қққиляпсан бу ерда?
-Келдингми Шухрат, кир киравер, синфдошлар хам хозиргина келишди,- Шавкат хеч нарсадан хабари йўқ уни ичкарига таклиф қилди.
-Сен...сен қач...чон келдинг?
-Ха-а, менми, мен сал олдинроқ келувдим. Шукрона тушмагур мени чақиришни антиқа йўлини топибди. Юрагимни ёрди-я, шумтака! Чопиб келсам, кулиб ўтирибди. Юр, ичкарига кирайлик хаммасини айтиб бераман!
Дониёр Аҳмаджонов.

🌸 @Solixa_Ayol 🌸
Яхшилик учун яқинларингиз билан баҳам кўринг!
👇👇👇 БОСИНГ!
https://t.me/+SirEm-hvsXrdKMKK


📝Хоҳ ишонинг хоҳ ишонманг.

Антиқа синов.


Шукрона телефонида кетма-кет турган рақамларга бир зум иккилангнача тикилиб қолди. Кейин эса Шухратга телефон қилишга қарор қилди. Балки бунга сабаб, кеча синфдошлар, дўстлар даврасида Шавкат бир оз қўполлик қилганидир. Аслида, қўполлик хам эмасди бу. Шунчаки, Шукронага бироз ёқмаганди Шавкатнинг гапи.
-Байрам кечаси кўчада тўпланамизми?-Шукрона ўртоқларига шундай таклиф ташлади.
-Ў, зўр бўларди!-Шухрат икки кафтини бир-бирига ишқаб, таклифни мақуллади. Бу йигит шу даврадагилар каби Шукрона билан бирга Болалар уйида ўсиб улғайган эди.
-Байрам аслида оила даврасида нишонланади!-Эътироз билдирди Шавкат. –Айниқса, сендақа қизлар ярим тунда кўчада дайдиши яхшимас. Қизлар бирорталарингникида тўпланиб кутиб олсаларингизам бўлади янги йилни.
Даврадаги синфдошлар ичида фақат Шавкатгина болалар уйида тарбияланмаганди. Аммо, онаси Латофат хола у ерда тарбиячи бўлиб ишлар, хар бир бола уни эслаганда қалбларида мехр туйғуси аксланарди. Мехрибонлик уйида бир миш-миш хам тез-тез давра айланиб қоларди. Нима экан, Латофат хола фарзандсизлиги туфайли оиласи бузилгач бола асраб олган экан. Оиласи бўлмагани учун бу ишни катта акаси Мўминнинг номидан амалга оширган, акаси ўз қарамоғига олган болани синглисига берган дейишади. Лекин, Шавкат Мўминни дада деб, аёли Мастурани хам ойи деб тили чиққанмиш.
Шукрона мехрибонлик уйида вояга етгач хаёт кўчаларида ўзига муносиб хамрох танлаш арафасида эди. Атрофида айланишиб юрадиган йигитлар хам йўқ эмасди. Айниқса, Шавкат ва Шухрат биринчи давогарлардан эди. Латофат телефонидаги икки йигит рақамларига бироз иккиланиб тургандан сўнг, Шухратга сим қоқишни ихтиёр этди. Очиқ турган дераза ойнасидан пастга хавотир билан тикилганча йигит жавоб қилишини кута бошлади.
-Шухрат, қаердасиз?-қизнинг овозидаги йиғи, қўрқув бир зумда Шухратни сергак торттирди:
-Тинчликми Шукрона? Нега йиғлаяпсан?
-Тез етиб келоласми?
-Хўп! Нима гап ўзи?
-Одам ўлдириб қўйдим?
-Нима?! Қанақасига?
-Уйга маст ўғри кириб олган экан. Тегажоғлик қилаётганди би-ир итарсам, деразадан пастга тушиб кетти.
-Йўғе!? Учинчи қаватдана?
-Ха Шухрат, қўрқиб кетяпман. Энди нима қиламан? Қамалиб кетаманми?
-Қамалмайсан, ўзингни химоя қилгансанку!
-Ё...-қиз айтсамми йўқми дегандек бироз жим тургач, режасини айтти.-Ё сиз келиб хаммасини бўйнингизга оласизми? Ахир, ахир сен учун ўлимгаям тайёрман дердингизку?
-Албатта Шукрона, сен учун хаммасига тайёрман.-йигит нима деб ўзини олиб қочишни ўйлай бошлади.- Аммо, мен қамалиб кетсам сен бир ўзинг қоласанми?
-Нима қилай унда? А-а-а,-Шукрона баралла йиғлаб юборди.
-Бўлди тинчлан Шукрона. Йўли бор. Сен Хозир Шавкатга телефон қил. Қани, у хам сен учун хар ишга тайёрми йўқми билиб оласан. Мен сал туриб ўзим сенга қўнғироқ қиламан.
-Ало? Ало?-қиз қисқа ва тез сигнал бераётган телефонига қараб қолаверди. Кейин дарров Шавкатга телефон қилди. Унга хам худди хозирги гапларини такрорлади. Аммо, ундан хам Шухратники сингари жавоб олсамчи, дея юраги безовталана бошлади.


Она ўлган боласини 20 йил уйда сақлади ва бу бежизга эмас экан...😢

2019 йилда шаҳар шифохоналаридан бирига, ўлик боласи билан, бир аёл келган. Она шифокорларга, боланинг ўлганига ишона олмаслигига ва унинг танаси билан яшашга қарор қилганини айтди. Сўнг, шифокорлар, ўлган боланинг танасини ДНК тестидан ўтказишга қарор қилишди ва ўтказишди. Натижани кўришгач, шокка тушиб қолишти. Гап шундаки, ўлган бола…Давоми👇🏻👇🏻


​​​​Мусаввир ҳам ўқимаган қизнинг ўзи. Муқовада — сизнинг суратингиз. Бу Мақсуд муаллимми, десам, «Йўқ, дадам» деб турибди бу ўқимаган. Нимаям дердим. Ҳа, айтганча, китобнинг номи «Отажоним». Олиб борармиз бир нусха».
Ўтирибман, вужудим ҳис-ҳаяжонга тўла. Орзулари ушалган истеъдодли шогирдимнинг биринчи китобини ўзимча тасаввур қиляпман. Муқовада — менинг суратим.
Муҳаммад ШОДИЙ

🌸 @Solixa_Ayol 🌸
Яхшилик учун яқинларингиз билан баҳам кўринг!
👇👇👇
https://t.me/joinchat/AAAAAEoqxJvob7F63SjCig


: «Нима? Отаси уруш қурбони?»
Нима хаёлдалигимни дарҳол пайқаб:
— Ҳайратга тушманг, — деди Шаҳризода. — Менинг отам урушдан анча кейин, етмиш саккизинчи йили, йигирма ёшида ҳалок бўлган. Аскарликда. Бир вақтлар тупроққа фашистлар кўмиб кетган минанинг тўсатдан портлаши натижасида.
Вужудимни ҳаяжон қамраб олди. «Ана гап қаёқда…»
— Фақат отанг тўғрисида ёзасанми? — сўради Илҳом.
— Йўқ, албатта. Иккинчи қаҳрамоним — онам. Ёш умрини отамнинг хаёли-хотираси билан ўтказган онажоним!
— Учинчиси… мен? — кулимсиради Илҳом.
— Йўқ, домлажоним… — дея менга қараркан ёш кўринди Шаҳризоданинг кўзларида.
Ҳаяжонландим. «Мен? Эй, Худойим. Нимага?..»
— Э-э унда тўртинчи экан-да шўрлик эр?
— Йўқ, Илҳом ака, сиздан олдин болам ўтирибди навбат кутиб. Даврон ўғлим! Болажоним! — пичирлади Шаҳризода Давронни меҳр билан бағрига босаркан…
Қишлоқдан кўчиб кетганимизга ҳам уч-тўрт йил бўлди. Бир куни Илҳом қўнғироқ қилди-ю, гап орасида:
— Ўқимаган қиз асарини ёзиб тугатди, шекилли, энди… чизиш билан овора, — деди беғубор куларкан.
— Чизиш билан, дейсизми?
— Рассом ҳам бўлмоқчи чоғи. Лекин фақат сизнинг расмингизни чизади, Мақсуд ака!
— Нима? — анграйиб қолдим. — Менинг расмимни?
— Деворда осиғлиқ турган суратингизга тикилганча хаёл суриб ўтирган экан, ўзимни гўлликка солиб, «Бу кимнинг расми?», деб сўрасам…
Унинг гапи мени эсанкиратиб қўйди. Кейинги гаплари қулоғимга кирмади. Аъзои баданим титраб кетди. «Қизиқ, у нега менинг расмимни чизади? Расмимни чизиб, деворга… Эй, Худо, нимага? Ҳеч ҳам тушунолмайман, намунча унинг «меҳри тушиб» қолган менга?!»
Бир неча кун гарангсиб юрдим. Юрагимни ғулғула босганди.
«Нима учун? Шунчалик нега хаёлинг менда, Шаҳризода? Нега? Нимага ахир, сабаби не?..»
Шаҳризодадан мактуб келди. Сайёрага. Менга ва Давронга саломлар йўллабди. Ана, Сайёра жавоб ёзаяпти.
— Сиз ҳам ёзасизми?
— Мен? Сенинг ёзганинг…
— Эҳ, Шаҳризода… — хаёлчан эди рафиқам. — Сиз ўз ўрнингизда ёзасиз, дадаси. Унинг қанчалар яхши кўришини биласизми?
Ногаҳон бир қалқдим:
— Яхши кўради? Кимни?
— Сизни-да, — деди аёлим жилмайган кўйи. — Ҳа, Шаҳризода сизни яхши кўради. Сабабини биласизми?..
Шу онда юрагимда нималар кечаётганидан мутлақо бехабар ҳолда давом этди у:
— Сизни кўрса, биласизми кимни кўргандек бўларкан? — Отасини!
— Отасини?! — донг қотдим.
— Ҳа. Отасига икки томчи сувдек ўхшаркансиз. Жамила опа ҳам аллақандай бошқача қарарди сизга. Эътибор берганмисиз? Бунинг сабабини Шаҳризодадан кейинроқ билволдим.
Аёлимнинг гапларини эшитиб, мени гўё чақмоқ урди. Карахтман. Қиёфам ўзгариб кетди чоғи, Сайёра:
— Сизга нима бўлди, дадаси? — сўради хавотирланиб.
Шаҳризода кўз ўнгимга келди. Юзимга меҳрли қарашини кўргандай бўлдим.
«Дадамни эслатасиз, устоз!»
Бош эгаман хижолатдан ёниб. Ҳа, нимадир ёндиради менинг юрагимни. Айбдорлик ҳисси! Мен гумроҳ, мен аҳмоқ…
«Қандай хаёлларга боргандинг, ярамас? Сиймонгда ўз дадасини кўргандай бўлса ота меҳри, дийдорига зор бечора қиз. Сен бўлсанг… Сен бўлсанг…»
Чуқур хўрсиндим-у, негадир бироз енгил тортдим. Кўнглим жойига тушгандай бўлди, мени қийнаётган саволларга, ниҳоят, жавоб топгандай бўлиб: «Ўхшар эканман-да, Шаҳризоданинг шаҳид отасига. Шунинг учун… Шунинг учун ҳам…»
— Мақсуд ака…
Турмуш ўртоғимга «Нега шуни вақтлироқ айтмадинг?» деб бақиргим келди-ю, ўзимни босдим — кўнглини хира қилгим келмади. Фойдаси йўқ эди. Аслида, унда нима айб?
Бошимни кўтардим. Бир алфозда ўтирган Сайёрага жилмайиб боқдим.
— Хайрият-э, қошларингизнинг тугуни ёзилди. Нима бўлди сизга?
«Нима бўлганини қандоқ унга тушунтирай? Қандоқ тушунтирай?!»
Илҳомдан мактуб олдим. У шундай ёзибди: «Мақсуд ака, шогирдингизни табрикланг — китоби чиқди. Эсингиздами, кулиб «Ўқимаган қизнинг биринчи романи» дегандим, фаришталар омин деган эканми, ана адабиётимизда янги романнавис!. Институтда ўқиш, афсус, унга насиб қилмади — ўқитаман дегандим, ваъдамни бажаролмадим. Лекин бойиб кетиб асарини китоб шаклида нашр эттиришга, кечроқ бўлса-да, муваффақ бўлдим. Шунисигаям шукр, деяпти шогирдингиз.


📝 Ҳаёлларидан уялиб қолган устоз

Сайёра Шаҳризодага мактуб ёзаяпти. Ёнида хаёлотга берилиб ўтирибман. Шу қизни эсласам, вужудимни аллақандай ғалати ҳислар қамраб олади. У билан боғлиқ айрим хотиралардан ҳаяжонланиб, ўзимни ноқулай сезаман…
Ёмғирли кун эди ўшанда. Мен навбатчиман. Бундай ҳолатларда мактаб навбатчисининг иши мушкулроқ — танаффус пайти болаларни ташқарига чиқариб бўлмайди. Йўлакларда ҳам тинчликни сақлаш керак.
Катта танаффус. Шаҳризода бир дугонаси билан иккинчи қаватда, дераза ёнида суҳбатлашар, лекин кўзлари, қарамасам ҳам ҳис этяпман — мен томонда.
— Синфга кирсаларинг бўлармиди…
Улар олдинма-кетин синфга кирди, мен хаёлга толдим. Кўз олдимда Шаҳризода.
Бу гўзал қизнинг сирли нигоҳидан, тўғриси, ғалати ҳолатдаман. Қарашлари қалбимда ташвишлар туғдиряпти. Наҳот…
«Йўқ, йўқ, бўлиши мумкинмас. Оқила, фаросатли қизлигидан унга ҳамма ҳавасда. Иболи. Ўқишлари ҳам аъло. Лекин…»
Кунлар ўтар, Шаҳризода ўша қизиқ одат — яширинча мен томон сирли боқишларини ҳамон ташламасди.
Кейинроқ Шаҳризода хусусида ҳаддан зиёд ўйлаётганимни пайқадим. Ҳа, ҳаддан ташқари. Қаерда бўлмай, хаёл мени беихтиёр Шаҳризода томон элтар, қаерга қарамай, гўзал сурати кўз ўнгимда. Ўзимда қандайдир ўзгариш, бошқача ҳолатни сезиб, ростдан хавотирга туша бошладим: «Худойим, бу нима аҳвол? Наҳотки… ошиқ бўлдим? Ўқувчимга? Оилали, бола-чақали ўқитувчи ўз шогирдига? Э, йўқ, нималар деяпман… А, унда уни кўриш истаги намунча кўнглингда жўш уради? Ҳамиша учрашгинг келади ўша қиз билан? Мактабга келдингми, дақиқа санаб, 11-синфга дарсинг яқинлашишини сабрсизлик билан кутасан? Синфга кирдингми, Шаҳризоданинг тароватли чеҳрасидан кўз олгинг йўқ? Нега бундай? Нима учун?»
Ўзимни маломат қиламан: «Сенга нима бўлди, Мақсуд? Ақлинг жойидами? Аҳмоқона хаёлларни йиғиштириб, ўзингни қўлга ол, у ўқувчинг!»
Бахтим экан, бир воқеа сабаб тезда ўзимни қўлга олишга эришдим. Кутилмаганда мактабда Сайёра оғриб қолди. Дўхтир чақирдик.
— Касалхонага олиб бориш керак, — деди «Тез ёрдам»да келган шифокор. — Буйраги шамоллаган, шифохонага ётқизмасак бўлмайди.
Гангиб қолдик. Ўғилчамиз Давронни нима қиламиз? Онасиз гўдакнинг ҳоли не кечади?
Мактаб фарроши Жамила опа:
— Давронжонни ўйламанг, — дея Сайёранинг хаста ва паришон нигоҳига қаради. — Хотиржам бораверинг, синглим. Соғайиб келганигизга қадар болага биз қараймиз.
— Сиз?!
— Мен ва мана — Шаҳризода!..
Сайёрани шаҳар касалхонасига олиб бордик. Давронга қараш Шаҳризода ва унинг онаси зиммасида. Аввалига анча қийналишди. Онасиз қолган гўдак кўп йиғлар, инжиқлик қиларди. Лекин Шаҳризоданинг, ҳа, айниқса, Шаҳризоданинг меҳрибонлиги кор қилгандек, кўп ўтмай улар «она-бола» бўлиб кетишди.
Соғлиғидан кўра болани ўйлаётган турмуш ўртоғим фарзандимизнинг ишончли қўлларда беозор катта бўлаётганидан беҳад мамнун. Шаҳризода ва унинг онасидан ғоят миннатдор.
Жамила опанинг уйида ўтирибмиз. Шу вақт Шаҳризода уялинқираб:
— Отам тўғрисида бир нарса ёзяпман, устоз, — деди.
«Ялт» этиб унга қарадим.
— Яхши қиласан, сингилжоним. Газетада эълон қилинган мақоланг таъсирчан чиққанди. Ҳаракат қилсанг, янада яхшироқ нарсалар ижод қилишинг мумкин. Истеъдод бор сенда. Лекин истеъдодниям тарбиялаш керак. Айтмоқчи, нима ёзяпсан отанг ҳақида?
Қизнинг отаси аскарликда вафот этган экан. Ичи тўла андуҳ, кўзлари ғамгин. Маҳзун жилмайиб:
— Билмадим, ҳикоя бўладими ёки қиссами… — деган эди, турмуш ўртоғи: «Мен биламан-да, — дея суҳбатга аралашди юзида табассум билан, — роман бўлади ёзганларинг. Ўқимаган қизнинг биринчи романи. Ўқимаган қиз — романнавис!»
Илҳом хохолади. Жамила опа қошларини чимириб, куёвига юзланди:
— Нега ўқимаган экан? Болам мактабни беш баҳолар билан тамомлади. Институтда эса… сиз ўқитасиз-да энди, ваъдага вафо қилиб.
— Албатта, онажон. Институтга обораман бу ўқимаганни, бойиб кетганим заҳоти! — шундай деб Илҳом хотинига кўз қисиб қўйди: — Бойиб кетамиз-а, Шаҳри?..
— Худо хоҳласа, — деди Шаҳризода жилмайган кўйи, — китобим чиқса-ю, бир жомадон қалам ҳақи олсам… Лекин китобнинг номини анчадан бери ўйлаб юрибман: «Гирмон урушининг сўнгги қурбони». — Маъқулми?
Ҳайрон бўлдим


😍 Гўзаллик дуосини биласизми?

🤲 Юзини нурли ва чиройли, тиниқ бўлишини истаган кишилар учун Қуръони Карим оятлари ичида бир оят борки, унда ажойиб бир сир яшириб қўйилган.

❗️Бу оятни 7 кун кетма-кет ҳар кеча уйқудан олдин зайтун мойига 21 марта ўқиб дам солиб, юзига суриб ётган кишининг юзларидан ғуборлар кетиб, дилкаш ва тиниқ бўлиб, гўзаллашади. Ушбу оят матни шундай...
Давоми👇


​​📝МЕҲРГА ТАШНА ДИЛНИНГ БАХТИ.

Саида шеър ёзиб ўтирарди.
- Опа, - деди укаси Акбар эркаланиб, - Аям қачон келади. Ахир, дадангни излаб топиб, бирга келаман, деган эди-ку.
- Келади. Ҳозир ҳам дадамни излаб юрибди, деди Саида укасини овутиш учун.
Саида ўйлаб қолди. Ўн уч ёшли қиз онасининг ёлғонларини яхши билар эди. Укаси беш ёшда. Ўша куни онаси иккисининг барча кийимларини йиғиштириб
Сизлар мен олиб борган жойда яшаб турасизлар. Мен дадангизни топиб келаман деди-да уларни шу ерга ташлаб кетди. Лекин Саида онаси қайтиб келмаслигини биларди.
Дадаси Акбар бир ёшга тўлганида вафот этган бўлса онаси қайси дадасини излайди? Бу ёлғонларни Саида англаса-да онасига айта олмасди. Ҳатто онаси ўзига қандайдир таниш топганида ҳам у билан жанжалашмади. Ҳар сафар ўша таниши қўнғироқ қилса, онаси дугонам дея ташқарига чиқиб суҳбатлашарди. Аниқ билади, онаси шу инсонни деб улардан кечди. Эс-эс билади бир пайтлар дадасининг оёғи ишламай ётиб қолганида ҳам аясининг ишга чиқишига норози бўлган эди. Онаси ишга кетяпман дер эди Дадасининг қаерда ишлаяпсан нима иш қиляпсан деган сўровларига онаси жавоб бермасди. Ўшанда дадасининг овози титраб кўзларида ёш йилтиллаганини кўриб онасидан ранжиганди.
Бир куни мактабдан келса, дадасининг ўртоқлари келишган экан. Дадаси ўртоқлари кетиши билан Онангни чақир тез келсин деди. Саида онасига қўнғироқ қилди у кечроқ боришини айтди. Шундан дадасининг жаҳли чиқди. Кеч кириб Саида укаси билан ухлагани кириб кетди. Улар ярим тунда бақир-чақирдан уйғониб кетишди. Онаси ғирт маст эди. Саида умрида биринчи бор аёл кишини маст ҳолда кўрди. Ўша маст аёл эса меҳрибон онаси эди. Дадаси билан онаси роса жанжаллашдилар. Саида анча вақт кўрпага юзини буркаб йиғлаб ётди. Кейин қандай ухлаб қолганини билмади. Эрта тонгда Саида йиғидан уйғониб кетди. Билдики дадаси бу дунёни тарк этганди.
Мана меҳрибонлик уйига келганларига ҳам икки йил бўлди. Укаси ҳар куни онасини сўрайди. Онаси билан ўтказган кунларини ёдга олиб овунади. Саида укасига қараб хаёл суради. Қора қошлари жингалак сочлари дадасини эслатарди. Агар дадаси ҳаёт бўлганида эди улар бундай азобларни кўрмаган бўлармиди? Ҳаётнинг оғир синовлари Саидани улғайтириб юборди уни яна-да иродали бўлишга ундади. У ўз олдига мақсад қўйди. Фақат укаси учун яшайди. Ўқиб олима бўлиб укасини ҳеч нарсага зориқтирмай вояга етказади. Ота-онасининг ўрнини босади.
Йиллар ўтди. Меҳрибонлик уйидаги меҳрибон инсонлар кўмаги билан Саиданинг орзулари бирин-кетин ушала бошлади. У университетнинг филология факультетига ўқишга кирди. Ўқишдан кейин эса меҳмонхонада ишлай бошлади. Ўзи ишлайдиган меҳмонхона яқинида ижарага уй олиб, укасини ҳам олиб келиб, бирга яшай бошлашди. Стипендияси маоши ижара ҳақини тўлашга ейиш-ичишига бемалол етарди. Укаси мактабда аъло баҳоларга ўқирди. Чунки унинг ажойиб опаси бор эди. Саида аъло баҳоларга ўқиш билан бирга, ижод билан шуғулланди. Кичик ҳикоялари, қизиқарли ва долзарб мавзулардаги мақолалари устозларининг синовидан ўтгач, турли газета ва журналлар саҳифаларида чоп этила бошлади. Нуфузли бир журнал унинг Ҳаётим укамга бахшида номли ҳикоясини чоп этди. Ҳикояни ўқиган укасининг қувончи ичига сиғмасди.
Раҳмат опажон сиз менинг энг катта бахтимсиз дея кўзларидан қувонч ёшлари оқди. Шу куни у шунчалар бахтиёр эди-ки, буни тасаввур қилиш қийин.
Шу тариқа Саида ижодкор сифатида элга танила бошлади. Укаси ҳам одобли, ўқимишли йигит бўлди. Бир гал телевидениеда ёш ижодкор Саида билан мулоқот бўлди. Мухбирнинг Онангиз ҳақида гапириб беринг деган саволига Ҳаётда нимага, қандай ютуққа эришган бўлсам, бунда онамнинг ҳиссаси катта. Мен онамни барибир яхши кўраман дея йиғлаб юборди. Бу меҳр ёшимиди ёки нафрат. Буни англаш қийин эди. Лекин буни кузатиб турган укаси шундай опаси борлигидан бахтиёр эди. Ана шу лаҳзада ҳаётда яқин инсонингни шод кўриш, айниқса, меҳрга ташна кўнгилга қувонч хадя этиш дунёдаги энг катта бахт эканлигини ҳис этдим. Яна бундай бахт инсонни ҳаётга ўзгача кўз теран нигоҳ билан боқишга меҳр-оқибатли бўлишга ундашини англадим.

🌺 @Solixa_Ayol 🌺
Яхшилик учун яқинларингиз билан баҳам кўринг!
👇👇👇
https://t.me/joinchat/AAAAAEoqxJvob7F63SjCig


​​📝​​ИККИНЧИ ТУРМУШ КУРПАНИНГ ЯМОГИМИ...?

Аёлимни севиб уйлангандим. Доим кулиб турадиган, ҳар қандай вазиятда ҳам, менинг кўнглимни кўтаришга уринадиган рафиқам билан муносабатимиз ҳавас қилгулик даражада эди. Уч нафар фарзанд кўрдик. Ота-онамдан алоҳида бўлиб, бошқа уйга кўчиб чиқдик. Икки хонали уй ёнига янги уй қурдираётган кунларимиз эди. Мен ишда эдим. Бир куни уйга келсам, онам ва аёлим жанжаллашишяпти. Ҳайрон бўлдим. Ойим: “Ўғлим, мени десанг, хотининг билан ажрашасан, уйингга келсам, унинг хонасидан уста йигитлардан бири чиқиб келаётган экан”, деди. Бу гапдан кейин бошимга қаттиқ оғриқ кирди. Қўлларим ғазабдан титрай бошлади. Аёлим: “Ойи, у уйига кетмоқчи экан, шу боис пулимни беринглар, кетаман, деди. Мен, эрим келса, ўзи билан гаплашасиз, дегандим. Сиз бутунлай нотўғри тушундингиз”, деди. Мен уста йигит билан алоҳида гаплашдим. У хотиним айтган гапларни такрорлади. Онам эса, йўқ, бу ерда бир гап бор, деб туриб олди. Мен хотинимга ишонардим. Лекин онамнинг гаплари мени шубҳага солди. Ахир, ўртада шайтон бор. Энг ёмони, бу муаммога аниқлик киритгунимча, ойим бу гапларни қариндош-уруғга ҳам тарқатиб юборибди. Энди аёлим билан яшашнинг иложи йўқ эди. У ўзини оқламади, жанжал ҳам қилмади, шунчаки, менга ишонмайсизми, деб сўради, холос. Мен эса, елка қисдим. У, ҳамманинг нима дейиши менга аҳамиятсиз, лекин мен ўзимга ишонмайдиган одам билан яшолмайман, деди-ю кетди. Мен эса, аросатда қолдим. Ойим орадан ярим йил ўтар-ўтмас, бир ойгина турмуш қурган аёлга мени уйлантириб қўйди. Инсоф билан айтганда, ўша аёлда бир оилани бахтли қилиш учун етарли ҳамма сифатлар бор эди. Чаққон, пазанда, муомалали. Лекин минг қилса ҳам, уни биринчи аёлимга ўхшатолмадим. Ҳар бир ҳаракати менинг жаҳлимни чиқарарди. У менга ёқишга урингани сари асабийлашардим. Онам менга, уям бировнинг боласи, яхши гапир, деб қайта-қайта тайинласа-да, муносабатим кундан-кун совуқлашиб бораверди. Уйга келгим келмас, ундан биринчи хотинимга ўхшаш белгиларни тополмай сиқилиб кетаверардим. Орадан бир йил ўтди. Охири ўзим унинг жавобини бердим. Балки бошқа одам билан бахтли бўларсан, мендан рози бўл, деб хайрлашдим. Ойим яна мени уйлантириш тараддудига тушди. Ҳар куни ҳар хил қиз ҳақида гапиради. Бошқага уйланиб, униям бахтсиз қилсамчи, деб ойимга рад жавобини беравердим. Барибир ойим айтганидан қолмади. Энди турмушга чиқмаган қизга уйландим. Ёш, кўркамгина. Бироқ барибир, бу қиз ҳам кўнглимга сира ўтирмади. Қандайдир камгапми, хаёлпарастми?! Ўзимнинг Лобарим эса, кўнглимдагини дарров сезарди. Унинг кулгусини ҳам, жаҳлини ҳам бирам соғинардимки, асти қўяверасиз. Вақти-соати билан ўтиб кетади, бунисига ўрганиб қоласан, деб ойим мени юпатгани билан, ўзини ҳам, мени ҳам алдаётганлигини сезарди. Бу турмушим ҳам ўхшамади. Ҳеч нарса менда бу аёлга нисбатан илиқ туйғулар уйғота олмади. Балки ўзим ҳаммадан Лобарни излаганим учун шундай бўлгандир. Орадан бир ярим йил ўтиб, бу аёл билан ҳам ажрашдим. Шу ўртада битта фарзандли бўлганим қолди. Яқинларим, бунча иродасизсан, шунчалик ҳам бўласанми, ҳамма хотин ҳам шунақа бўлади-да, яшайвермайсанми, деб мени койишгани койишган. Мен эса, “иккинчи турмуш — кўрпанинг ямоғи” деган гапнинг мағзини тушуниб етдим. Ҳатто, сиз энг ёмон деган биринчи жуфтингиз ҳам, ишонинг, кейинги ўнтасидан яхшироқ бўларкан. Балки биринчи турмушда туйғулар ҳам, ҳаяжон-у камчиликлар ҳам илк марта бўлгани учун ёдимизда абадий қолар. Яна ким билади, дейсиз?..

🕌 @Solixa_Ayol 🕌
Яхшилик учун яқинларингиз билан баҳам кўринг!
👇👇👇
https://t.me/joinchat/AAAAAEoqxJvob7F63SjCig


🔹 Бир аёл турмушга чиққанига
бир неча йиллар ўтиб кетса ҳам ҳеч фарзандлик бўлмас эмиш. Кунлардан бир кун Аллоҳнинг фазли ила орзуси ушалиб бўйида бўлиб қолибди. Ҳомиланинг тўртинчи ойида дўхтир кўригидан ўтиш учун табиб ҳузурига борибди. Аммо ўзи ва эри табибнинг гапини эшитиб донг 😳 қотиб қолишибди! ʺҚорнингизда кўтариб юрган ҳомила... 😱😱😱



👉ДАВОМИ👈

👆👆👆👆👆👆👆👆👆👆👆
Давомини ўқинг ХАЙРАТГА солувчи ибратли хикоя.
👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇


​​– “Ё-син”... Қори домла-аа – деди аёли. Охирги кучини йиғиб, эрига кулимсиб боқаркан, – Нарсалар тахх-мондаа - дея, олди холос.
Кўзлари билан қўлида маҳкам ушлаб олган қийиққа зўр-базўр ишора қилди...
Сайёра Жабборзода

🌺 @Solixa_Ayol 🌺
Яхшилик учун яқинларингиз билан баҳам кўринг!
👇👇👇
https://t.me/joinchat/AAAAAEoqxJvob7F63SjCig


📝Ўгай меҳр...
(Ҳикоя)


– Ўғлим, тўғри, сизлар уни она деб қабул қила олмайсизлар, лекин у аёл менинг маҳрамим. Шу кунгача иссиқ-совуғимга қаради. Бору-йўғимга кўниб яшади. Закс қилманглар, моддий томондан таъмагирлик қилмасин, уй-жой иддао қилмасин дединглар, барисига кўнди. Шундай кунида ёрдам бера олмасам юзсизлик, субутсизлик қилган бўламан-ку болам.
– Ҳа, хўп мен нима қилай дада? У касал бўлса менинг қўлимдан нима келади? Доктор бўлсам экан мана бу дориларни ичсин ёки мана бу укол қуйилса тузалиб кетади десам. Қизиқ гапларни топиб келасиз-ей.
– Докторлар дори, уколларини ёзиб беришган. Дастим қисқалик қилаяпти-да, болам. Уч ҳафта олдин келганимда маошимни олай, бераман деган эдинг. Ундан кейин ҳам икки марта келиб сени излаб топа олмай кетганман. Илтимос, шу сафар қуруқ қайтармагин болам.
– Хўп! Хўп дедим-ку, дада. Ҳали маош олганим йўқ. Ўзи уйга, рўзғорлик учун юз доллар қарз кўтарганман. Ҳали униям қайтаришим керак. Ишлаб чиқариш корхонаси директори ёки бизнесмен бўлсам экан, тахлам-тахлам пул кўтариб юрадиган. Иккалангиз ҳам пенсия олардингизлар шекилли, шундан ишлатиб туринглар. Мен ҳам кечаю кундуз сизни қайғураман. Дадам бечорага қийин бўлди деб. Қариган чоғингизда нима қилардингиз-а уйланиб?!
Ўғлининг муомаласидан бу сафар ҳам уйга пулсиз, қуруқ қайтиши аён бўлган ота зора кўнгли юмшаса деб, яна эзилиб гап бошлади.
– Озиб-тўзиб, қуруқ устихони қолган бечорани. Рак дегани бир офат экан. Менинг пенсиямга рўзғор қилсак, уникини дори-дармонга ишлатаяпмиз болам...
– Майли дада майли, ҳозир мажлис чақирганман. Ойлик олишим билан сизга хабар бераман ёки ўзим ташлаб ўтаман. Сиз овора бўлиб, келиб юрманг.
Юмшоққина креслосидан сапчиб турган ўғил, отасининг чиқиб кетишини ҳам кутмай шошилганча хонани тарк этди. Жилла қурса, шу сафар ёрдам қилар деб, ўртанча ўғлидан умид қилиб келган Ражаббой ота хомушланиб уйига қайтди.
Бўёғи ўчинқираган дарвозани хиёл суриб ичкари кираркан, димоғига хушбўй райҳон ҳиди урилди. Боғчадаги ранг- баранг очилиб ётган гулларга тикилиб, беихтиёр ўйга толди. “Оҳ, бечорагина-я, эрта баҳорда ҳолсизлигига ҳам қарамасдан ўзи эккан эди шу гулларни. Мана Соҳибажон гулларинг яшнаб, чирой таратаяпти. Сен эса кундан-кунга сўлиб бораяпсан. Ўшанда болларимнинг гапига кириб, фарзанд керакмас деб, бўйида бўлса ҳам олдириб ташлашга мажбур қилмасам бўлар экан. Ўша болалар туғилганида, балки, бугун сенга тиргак бўлиб туришган бўлишармиди. “Туя қариса боласига ияради” деб, беҳуда айтишмаган экан. Сен мени шунчалар асраб, авайлаб ҳокисор бўлганинг сари мен гўстоҳ, болаларимга ёмон кўриниб қолмаслик дардида яшайверибман. Мана, бошимга кўтарган болаларимнинг оқибати... Эртага мен ётиб қолсам ҳам ўзларидан ортишмаслиги кундек равшан бўлиб қолди. Ўзим, ҳа, фақат ўзим айбдорман. Художон шу бандаи мўминангни дардига ўзинг шифо бергайсан илоҳим...”.
– Ким-у?
Ичкаридан келган заифгина сас отахонни хушёр торттирди.
– Мен момоси, мен!
Ражаббой ота калишини ташқарида қолдириб, ичкарига йўналди.
Тўрдаги ётоқда кўрпага ўралганча ҳарсиллаб нафас олаётган Соҳиба опа турмуш ўртоғининг сасидан таскин туйиб, мажоли етмаслигини билса-да, бошини хиёл кўтарди:
– Оллоҳга шукур, келдингиз. Отаси қори домлага одам жўнатинг. Жичча бўлса ҳам енгиллик еткизар Худоим...
– Соҳиба, мен келгунча шу гапларни ўйлаб ётибсанми? Қўй, совуқ нафас қилма. Қара, оғриқ қолдирадиган дориларингни олиб келдим, – Бобо бироз тараддудланиб, яна давом этди, – Йўлда Маҳмуджон билан йўлиқишиб қолдик. Ҳали замон ўзиям келиб қолса керак. Янги сўйилган қўй гўшти оламан. Пул-мул яна алланарсаларни обораман деди. Келин, навараларни ҳам олиб келса керак...
Чоли тушмагурнинг, кўчага дори-дармон заруратидан чиқиб келганида такрорлайдиган сўзларини ҳар сафар жимгина тинглайдиган Соҳиба опа, бу сафар ичидан келаётган совуқ ҳавл кучидан нималардир дейишга шошилаётгандек эди...Отахон термосдан илиқ чойни пиёлага қуйиб, ҳозиргина олиб келган доридан бир бўлак синдириб, ичиришга чоғланган эди:

Показано 20 последних публикаций.