🌸СОЛИХА АЁЛ🌸

📝ОТАМНИ НАСИҲАТИ.....
(ҳаёт мактаби энг зўри...)

Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳийм...
Ассалому алейкум дўстларим...
Соғ саломатмисизлар....
Келинг ҳаёт ҳақида гаплашамиз.....

..... Эсимда, ўша пайтлари ҳали энди мустақил ҳаётга қадам қўйиб , ўзим рўзғор хўржинини елкамга олиб жавобгарлик ҳиси билан оила бюджети учун пул топиш учун ҳаракат қилиб ишлай бошлагандим. Негадир ишларим унча юрмас, доим қандайдир бир тўсиққа дуч келардим. Тўғри балким ҳали тажрибам ҳам йўқдир, лекин ҳар доим ҳам шундай муаммоларга дуч келаверганимдан сабрим чидамасди.
Шундай кунлардан бир куни мени тушкун ҳолатимни анчадан бери кузатиб юрган отам, мени имлаб ёнига чақирди. Мен секин отамни ёнига бордим.
-- Нима бўлди ўғлим....бир неча кундан бери кузатаман сени ғамгинсан....тинчликми?- дедилар.
-- Ота....негадир мени ишларим ҳечам юришмаяпти. Ишларимда доим бир муаммога дуч келаяпман. Ҳаракат қиляпман лекин ҳечам уддалай олмаяпман. Чарчаб кетдим...бу муаммо ва омадсизликларимни қандай енгсам бўлади?- деб нолиниб гапирдим.
-- Эх ўғлиммм....кел сенга бир нарсани кўрсатаман!- дедилар.
Ошхонага мени елкамдан қўли билан бироз оҳиста тортиб чорлади. Газ плитани учта кўзини ёқди ва стол устида турган учта алюмин кастрюлни олиб, ёниб турган газ кўзлари устига қўйди. Кейин кружка билан челакдан сув олиб ҳар уччала идишга солди.
Сўнгра биринчи сув солинган идишга бир дона сабзи, иккинчи идишга бир дона тухум ва учинчи сув солинган идишга бир қошиқ кофе солиб қўйди. Мен отам нимага бундай қилаётганига тушунмасдан ҳайрон кузатиб турардим. Отам эса жим сукут сақлаб ҳалиги идишларга тикилиб турарди. Бироз вақт ўтгач ҳар уччала идишдаги сув қайнай бошлади. Албатта ичига солинган сабзи, тухум ҳам қайнаяпти сув ичида....кофе эса сувга қўшилиб қора ранг тусига кирди. Яна бироз вақт ўтгач, отам ҳар уччала идишни тагида ёниб турган оловни плитада жойлашган бурагичлари ёрдамида ўчирди. Кейин битта патнисга идиш ичидаги сабзи, тухумни олиб қўйди.
-- Қара ўғлим....бу сабзи ва тухумни аҳволи нима бўлди айтчи?- деди менга.
-- Ота бу оддий ҳолку...сабзи ва тухум қайнади.....кофе эса сувда эриб кетди. - дедим жилмайиб.
Ё ўзиям шу ҳолат жудаям кулгули ҳолат эдида. Лекин шундаям отам кулмасдан жиддий ҳолда гапини давом эттирди.
-- Тўғри....лекин чуқурроқ эътибор билан фикр юритадиган бўлсак , қаттиқ ҳолда бўлган сабзи қайнаб юмшоқ бўлиб қолди. Тухум эса қайнаб қаттиқ бўлиб қолди....биласан унинг ичидаги нарса ўзи шиллиқ ва суюқлигини. Ҳар иккаласиям қайноқ сув таъсирида ана шу ҳолатга келди. - дея бироз сукут сақлади.
-- Буни маъносини нима ота ? Тўғриси мен тушунмадим?- дедим сабрсизлик билан.(қаранг шу ердаям сабрим чидамаяптия)
-- Худди шу ҳолат инсонлар билан ҳам рўй беради. Яъни ташқи томондан кучли кўринган инсонлар ҳам кучсизлигидан қийинчиликларга чидай олмай ич ичидан бўшашиб қолса.....юмшоқ, ожиз кўринган сабрли одамлар бу қийинчиликлар таъсирида қотайиб янаям кучли, чидамли бўлишади
-- Сувда эриб кетган кофечи ?- яна сабрсизлик билан сўрадим.
-- Кофеми....бу энг қизиғи. У тўлиқ қайноқ сувда эриб қўшилиб кетиб, оддий сувга таъм ва ҳушбўйлик бағишлади. Демак шундай одамлар борки...... муаммоларни ўзгартиролмаслигини билгач, шу ҳолатда ўзлари ўзгариб, ақл ва фаросатини ишлатган ҳолда ўзининг фойдали томонини топиб вазиятдан чиқиб кетишади. Ҳар қандай ҳолатда ҳам, ҳар ким учун ўз танлови мавжуд ўғлим.

📝БИЗНИ ТАҚДИР БИРЛАШТИРГАН...(хаётий вокеа)

Тақдир! У борми ўзи? Пешанага ёзилгани-чи? Ундан қочиб қутила олмаслигимиз ростми? Мен бугунги ҳикоям қаҳрамонлари билан танишганимда тақдирнинг ҳақлигига ишонганман. Бир қарашда, уларнинг ҳаётида қандайдир кемтиклар бордек, умр йўллари бир текисмасдек... Балки, кимлардадир ачиниш ҳиссини ҳам уйғотар. Аммо мен чин маънода уларга ҳавас қилганман. Иродаларига, ер юзидаги фаришталар эканлигига...
Рисолат опанинг ёши элликдан ошган. Ўртанча қизи билан опам бирга ўқишган. Уйимизга келиб-кетиб юрадиган бу қиз ҳаммамизга бирдек ёқарди. Кейин унинг онаси опам билан танишган. Шу тариқа икки дугона сабаб оилаларимиз ўртасида борди-келди йўлга қўйилган. Рисолат опа камсуқим, самимий аёл. Ҳар меҳмонга келганида қимтинибгина ўтиради. Ойим ўн гапирса, зўрға бир жавоб беради. Аммо тилининг учида турган сўзни доим айтолмайди. У кетгач, «Нимадир дарди бор-да шу аёлнинг», дея ойим бош чайқаб қоларди. Бир йиллик борди-келдимиздан кейин Рисолат опанинг дарди маълум бўлди. Неча йилдирки, онасини изларкан. Ҳайрон қолдик, тўғриси. Унинг маҳзун ҳикоясини тинглаб эса кўзимизга ёш олдик.
«Онам шаҳарлик. Мен ёлғиз қизман. Бешикдалигимдаёқ ота-онам ажрашиб кетишган. Яшириб нима қилдим, тўғрироғи, онам отамни ташлаб кетган. Нима учун, билмадим... Кейин аммаларим мажбурлаб аямга уйлантириб қўйишган. Мен ҳам ақлимни танигач, у кишининг ўгайлигини билганман. Барака топгур, бирор марта ўгайлик қилмаган. Асли туғмасмиди, ё отамнинг «Ўзи болали бўлгач, қизимни бегона қилади, бирор болага зор аёл бўлсагина, уйланаман, бўлмаса, йўқ» деган қатъий қароридан кейин фарзанд кўрмаганми, буниси менга номаълум. Мени оқ ювиб, оқ тараб улғайтирди. Мана, отамдан кейин ҳам бош бўлиб ўтирибди. Ўз онамни эса бир мартагина кўрганман. Эслай олганим шу. Айтишларича, боғчага келиб, узоқдан мени кўриб кетаркан. Тўйим олди ўгай онам сизларнинг қишлоққа олиб келган ва бир аёл билан таништирган. Ўшанда бир оғиз ҳам гапира олмаганман. Онам эса мени қучиб йиғлаган. Бир этак болалари бор эди. Кейин кўришмадик. Кўришишга журъат қилмадик, шекилли... Ёши етмишдан ошиб қолган, кўп тушимга кираяпти. Аммо менда манзиллари йўқ. Шу кунгача излашга аямдан ийманганман. Гўёки улар билан топишиб олсам, мени ўз боласидек кўрган аёлга хиёнат қиладигандек туюлаеварди... Яна мендан, эридан юз ўгирган одамга нисбатан ичимда қандайдир алам бор эди... Йиллар ўтиб, бу алам тарқадими, билмадим... Ёки тақдир менинг кўзларимни очди...
Рамз ака билан ишда танишганман. У киши ҳисобчи эди. Чекка тумандан марказга қатнаб ишларди. Қисмат экан, бир-биримизга кўнгил қўйдик. Отам ёлғиз қизимни кимга узатаяпман дея, куёв билан кўришган ҳам. У замонларда бунақа гаплар йўқ эди-да. Қаранг-ки, бир суҳбатлашишгандаёқ дадамга маъқул бўлиб, ҳаётимиз боғланди. Тўй ҳам ўтди. Бахтли келинчак эдим... Токи... йўқ бу ҳодиса аслида мени янада бахтли қилган. Ҳа, энди шунга амин бўлаяпман. Чилламиз чиққач, қайнонам уйимизга (алоҳида ҳовлига келин қилишганди мени) бир болакайни етаклаб келди. Уч-тўрт ёшлардаги кўзмунчоқдек кичкинтойни жиянларимиздан бири деб ўйлабман. Аммо кечки таомдан сўнг ҳаммаси маълум бўлди. Рамз ака олдин уйланган, хотини эса эри ва ўғлини ташлаб, ким биландир қочиб кетган экан...
Ўша тун ҳеч ким ухламади. Фақат ўз туққан онаси воз кечган, яна бир аёл унинг борлигидан даҳшатга тушган гўдакдан бошқа...
Уришдим, ёрим дея ишонганимнинг кўксига муштлаб йиғладим... Қарғадим... ва эрталаб тўғри уйимга отландим. Рамз аканинг ялиниб-ялворишларига қулоқ солмадим. Кела солиб аямнинг бағрига ўзимни отдим. У ҳам менга қўшилиб йиғлади. «Воҳ, қизим, бу тақдир. Сенгинани бир синай деяпти-да» деган. Унинг бағрига бош қўйиб йиғлаб, онамнинг тафтини илк бор дилдан туйдим. Ҳа, ўшанда биринчи бор, бу аёл менинг ҳақиқий онам эканлигини ҳис қилдим. Ва кўзларим очилди. Бундан йигирма икки йил олдин, мен ҳали тўққиз ойлик чақалоқлигимда шу аёл мени бағрига олган ва кўз қорачиғидек асраб катта қилган. Худо бугун мени синаяпти... Бир пайтлари менга она бериб сийлаганди, энди фарзанд бериб синаяпти... Мен... шу аёлнинг, ҳаётнинг олдида жуда катта қарздорман.

Ҳайратдан ёқа ушладим, у ўз жойида мени кутиб турарди...
Унга яқинлашар эканман, "нима деб гап бошласам экан" деган ҳаёл қийнарди мени...
- Салом болакай – дедим бошқа сўз тополмай, - ман бу сенга олақол,- дея қўлимдаги ўйинчоқни унга тутказдим.
Ҳеч нима демади, ҳатто рахмат ҳам, фақат кулиб турарди...
- Исминг нима?.
- Маъруфжон, - дейди жилмайиб.
Ишга кеч қолаётганим сабаб, унга эртага яна келишимни айтиб кетишга мажбур бўлдим.
Уйга қайтганимда эса аёлимга бўлган воқеани сўзлаб бердим.
У бундан жуда-жуда хурсанд бўлди.
- Айтдимку, болалар жуда ширин бўлишади деб, тезда уларни ёқтириб қоласиз, мана мени айтди дерсиз, келинг бирортасини сақлаб олайлик, - деб илтимос килди.
- Ҳали бир қарорга келганимча йўқ, ўйлаб кўришим керак.
Эртасига тушлик қилиб бўлгач, ишга кетаман деб турганимда, ҳотиним йўлимни тўсди:
- Алишер ака, мен ҳам сиз билан борай, илтимос, жудаям кўргим келяпти ўша болани,- зорланиб, илтижо билан айтилган бу илтимосини кайтара олмадим.
- Юринг бўлмаса...
Аёлим тушмагур, худди ўз боласини кўргани бораётгандай бир қанча ўйинчок ва ширинликлар сотиб олди.
Яқинлашганим сари, юрагим ҳапкириб кўксимга сиғмасди, қани энди тезроқ борсаму, ўша мунгли табуссум эгасини, ширингина болачини кўрсам...
Не кўз билан курайки, у ўз жойида йук...Лекин, нега?
- Алишер ака, қани у бола?- сўради ҳотиним кутилмаган ҳолатдан маюс тортиб.
- Мана шу ерда бўлиши керак эди, ҳар куни мени кутиб турарди-ку, - юрагимга ғул-ғула туша бошлади, ҳовлида ўйнаб юрган болалар орасидан унинг сиймосини излашга тушдим.
- Маъруфжон, хой Маьруфжон,- деб чакириб ҳам кўрдим, жим жит...
Чақирганимизни тарбиячиси эшитибди шекиллик, ёнимизга келди.
Унинг айтишича, Маъруфжон кеча озгина шамоллаб қолган ва ҳозирда хонасида дам олаётган экан.
Қўрқиб кетдим-а. Ичимни ўртаётган ҳавотир, уни кўриб чиқишга, ўз кузим ҳабар олишга ундаб, тинчлик бермасди...
“Нималар бўляпти ўзи менга” дейман ичимда, уч-тўрт кун ичида у болага шунчалик ўрганиб қолганимга ўзим ҳам ҳайрон эдим.
- Кўриб чиқсак дегандик?- тарбиячидан сўради ҳотиним ўртадаги жимликни бузиб.
- Ҳа бемалол, келаверинглар...
Аёлимнинг гапи менга ҳам айни муддао бўлди, тарбиячига эргашганча бир хона тамон бордик.
Кирганимизда, Маъруфжон бурчакдаги кроватда, ўша мунгли табассум билан фариштадек ухлаб ётарди.
Юрагим увишиб кетди негадир, у билан саломлашишга орзиқиб кетдим...
Тарбиячи опа унинг ёнига секингина яқинлашиб, "Маъруфжон уғлим тур, сенга келишибди қара" дея уйготди.
Кўзларини очиб, жажжи бармоқлари билан кўзларини ишқалар экан, "Холажон дадам келдиларми, айтгандимку сизга келадилар деб, Ассалому алайкум дадажон, булар онажонимми" деб юборди...
Бутун вужудим жимирлаб кетди, кўзларимда ёш қалқиди...
Хотиним эса югуриб бориб бағрига босди:
- Келдим, болажоним келдим, энди сени ҳеч качон ташлаб кетмайман,- дея ҳўнграб йиғлаб юборди.
Бу ҳолатни тасвирлаб беришим қийин, кўзларимдан оқаётган ёшни тарбиячи опадан қанча яширишга ҳаракат қилсамда, лекин ичимдан келаётган йиғини ҳечам тўхтатиб бўлмас эди.
Аёлим ва Маъруфжонни бирга кўриб, уни узимизга уғил қилиб олишга қатъий қарор қилдим.
“Меҳрибонлик уйи” рахбари олдига чиқиб, мақсадимни айтдим.
Улар ҳам рози бўлдилар.
Маъруфжонни ота-онаси икки йилча аввал автохалокат туфайли оламдан ўтганлигини, қариндошлари уни бу ерга олиб келганлигини, келгусида орқасидан бирор киши сўраб келишига умид йуқ эканлигилигини айтишди..
Бахтим тўла-тўкис бўлгандек, шу бола туфайли ишимда ҳам оилада ҳам хушчақчақ инсонга айландим.
Ҳотинимнинг ҳам иши Маъруфжон бўлди қолди, қилган ишимдан мендан жуда миннатдор.
Уларни кўриб ўзим хам хурсанд бўлиб кетаман.
Орадан бир оз фурсат ўтгач, кўпчилик қариндошларнинг гап сўзларига барҳам бериш ҳамда шу баҳона уларга Маъруфжонни таништириш максадида кичкинагина зиёфат уюштирдик.
Хотиним иккимиз хизматда бўлдик, мехмонлар сони кўплиги сабабли, бир дақиқа ҳам тин олмасдан елиб югуришга тўғри келди, ҳотиним ҳам чаққонда ҳаммасига улгурди барака топгур.

📝Бир етим бошини силасанг нагох,
Сени хам гойибдан кувонтирар Аллох.

- Алишер ака, сиздан бир нима илтимос қилмоқчи эдим. Фақат йўқ демайсиз-а?
- Ҳўш, нима экан ўзи, айтингчи?,
- Келинг “Меҳрибонлик уйи”дан бола сақлаб оламиз...
- Йўқ, қўйсангизчи… Ҳеч қачон! Бировни боласи болалик қилармиди? Сабр қилинг. Оллоҳ ўзимизга ҳам фарзанд беради насиб бўлса...
Мадина гапларимдан ранжиб, қовоғини солганча мени ишга кузатди...
Мадина билан турмуш қурганимизга ҳам етти йил бўлибди. Худо бизга фарзанд бермади.
Бормаган, кўринмаган докторлар-у, табиблар қолмади, лекин ҳеч қандай натижа йўқ.
Иккимиз ҳам бир-биримизни жуда қаттиқ севамиз.
Уйдагилар ўзаро келишган ҳолда яхшиликча ажрашишни ва бошка оила куришни бот-бот такрорлайверишади.
Лекин мени ундан ажралгим йўқ...
У ҳам мени севсада, баъзида "Алишер ака, онажоним айтганларидек, ажраша қолайлик, бошқа аёлга уйланинг, балки фарзандли бўларсиз" дейди. Гапларидан жахлим чикканини билиб яна хижолат ҳам бўлади.
Кечалари ухламай йиғлаб чикади, унга ачинсамда, лекин амалда ҳеч нима қила олмаслигимни ўйлаб ич-этимни ейман.
Менга ҳам осон эмас, деярли барча ўртокларим, ўғилларига бирин-кетин суннат туйларини қилишмоқда. Бора-бора уларнинг тўйларига ҳам боролмайдиган бўлиб қолдим, тўғрида, қайси юз билан бораман аҳир, уларни тўйларида ошини ейман-у, қайтаришга эса умид йўқдай...
Болалар хотинимнинг жон-у дили...
Қўни-қўшниларнинг болалари уйга чиқиб қолишса, ўзини қўярга жой тополмай колади.
"Мехмонлар келса дастурхонга қўямиз" дея сақлаб қўядиган қанд-қурсларини бир мартада тарқатиб юборади тушмагур...
Мана бугун яна янги ғоя ўйлаб топибди, бола асраб олармиш, ота-онаси хушламаган болани мен ёқтирармидим???
Лекин, ўзи оғриб турган кўнглини бекор оғритдимда. Ўзи доим шунака, бўлар бўлмас нарсаларга ҳафа қилиб қўявераман.
Шуларни ўйлаб ишхонага ҳам келиб қолибман...
Куни билан кўнглим ёришмади, ҳамкасбларим ҳам безиб қолишган, арзимас хатолари туфайли, дилларини оғритиб қўяман, буларни ҳаммаси оиламдаги муаммолар туфайли, Эй Худо, қани энди менга уғилми қизми фарзанд берганингда эди, ҳечам армоним қолмасди...
Тушлик яқинлашгач, уйга шошиламан, кўчалардаги ошхоналарда тайёрланган ҳар қандай таомдан кўра, ҳотиним пиширган овкатни афзал кўраман...
Иш жойим уйимдан унча узоқ эмас. Пиёда беш-ўн дақиқалик масофа. Бугун ҳам уйга пиёда келдим. Овқатланиб ўтирсам ҳотиним яна, “Дадаси, эрталабки гапимни яна бир марта ўйлаб куринг, илтимос” деб қолди...
Табийки жахлим чикди:
- Мен сизга айтадиганимни айтиб бўлганман, бошқа бу мавзуга қайтманг - дедим!
Кайфиятим тушганча ишхонага қайтдим...
Уйим билан иш жойим оралиғида "Мехрибонлик уйи" жойлашган, ҳар куни ўша ердан ўтсамда, ҳеч у тамонга эътибор қилиб қарамаган эканман, ҳотинимнинг бугунги гапилари таъсиридами, уша томонга разм солдим.
“Мехрибонлик уйи” ҳовлисида, болалар ўйнаб юришибди...
Озгина тўҳтаб уларни кузатдим, бинойидек болалар, етти мучаси соғ, жуда беғубор, лекин негадир кўзлари маюс...
Кузатиб турганимни тўрт ёшлар атрофидаги бир болача сезиб колдими, мен тамон югуриб келди...
Келдида, кўчадан ажратиб турувчи темир панжара ёнига етганда тўҳтаб қолди. Икки қўллари билан панжара тўсиқларини ушлаганча, менга мунгли холатда караб турарди...
Этларим сесканиб кетди рости, унга тескари караб шошилганча, йўлимда давом этдим.
Мени дадаси деб ўйлади шекилли.
Эртасига негадир яна ўша уй тамон ошикдим.
Яна худди ўша болача, айнан шу вақтда, шу йўлдан ўтишимни билгандай, панжара ортидан менга чиройли табассум билан қараб турарди.
Кўзимга ўтдай кўриниб кетди.
Бир нималар дегим келди-ю, бирор сўз айтолмадим, яна жимгина ўтиб кетдим, ортимга қараб-қараб қўяман, ундан узоклашиб кўринмай қолгунимча, панжара ёнидан кетмади бола бечора...
Кейинги кун ҳам "Қани бугун ҳам кутиб турармикан" деган ҳаёл билан атай уша уй ёнидан юрдим, йўл-йўлакай дўкондан унга ўйинчок сотиб олдим.

— Ҳеч бўлмаса, нолиса-чи, оғрияпти деса-чи… — деб қўяди ўзига ўзи. Тушга яқин ҳамшира мени шошилинч беморнинг ёнига чақирди. Йигитнинг иссиғи баланд эди. Шунча операциядан кейин бу албатта, табиий ҳол. «Подключичник»ни текшираётгандим йигит қўлимдан маҳкам ушлади. Ҳаракати ҳолсиз бўлса-да, қатъиятли эди. Қарасам, кўзларимга илтижоли боқиб турибди.
— Дўхтир, сизга гапим бор, илтимос… — деди у. Ўзи ҳолсиз йигитни яна қийнагим келмади. Ёнига ўтирдим.
— У оғир касал, саратонга йўлиққан… Бир-икки кунлик умри қолган…
— Кимни айтяпсиз? — тушунмадим.
— Баҳорани… — йигит қуриб қолган лабларини ялаб олгач, давом этди. — У менинг қўнғироғимни кутиб ўтирибди… Сизни ҳам тушунаман, мумкинмас, лекин ўтинаман…
Негадир унинг рост гапираётганига ишонгим келди. Балки умрининг охирги дақиқаларини яшаётган қизга раҳмим келгандир… Нима бўлса, бўлар, деб телефонимни чиқариб «айтинг» дедим. Йигитнинг кўзлари худди дор остидан ҳаётга қайтарилган одамникидек чақнаб кетди. У рақамларни айтиб турди, мен тердим. «Алло» деган маъсум, ширали, шу билан бирга дардли овоз эшитилди гўшакдан. Қизнинг овози шунча чиройли бўлса, ўзи қанақа экан ўйладим ва гўшакни йигитга тутқаздим.
— Алло, жоним… — деди йигит ютоқиб. Унинг худди соппа-соғ одамдек дадил гапиришидан ҳайратда қолдим. Одобдан бўлмасада, ўрнимдан жилмадим. Телефонни унга ташлаб чиқиб кетишим мумкин эмас эди. Йигит ҳам мени тушунгандек телефонни «овозни баландлатиш» тугмачасини босиб қўйди.
— Нега қўнғироқ қилмадингиз?.. — сўради хаста товуш эркаланиб. — Ёки мени севмай қўйдингизми?!
— Сени севмай қуйган куним, ўлган куним, жоним…
— Бўлмаса, яна ўшаларга ўралашиб қолгансиз… Улар билан энди ишламайман, деб ваъда бергандингиз, эсингиздами?
— Эсимда…
— Сиз яхши одам бўлишингиз керак. Иккаламиз учун ҳам… Сизни яхши одамлар қаторида, ўзингизга ўхшаган чиройли, ақлли қизга уйланишингизни кўриш насиб этармикан менга…
— Мен фақат сенга уйланаман…
— Йўқ, яна ўша гапларни бошлаяпсизми? Сиз менга ўхшаган қизга эмас, ақлли, одобли қизга уйланишингиз керак… Келишгандик-ку, гапингизда туринг энди… — аразлади қиз
— Хўп… — деди йигит итоаткорлик билан.
— Ўшанда… яъни, яхши қизни топганингизда, мен билан учрашиш йўлларини қидирмайсиз… Агар мен соғиниб қўнғироқ қилсам ҳам, хатлар ёзсам ҳам жавоб бермайсиз! Чунки мен ўзимни биламан, соғинсам, чидолмай телефон қилишим мумкин. Лекин сиз иродалисиз… Майли, телефон гўшагини бир мартагина кўтара қолинг, лекин жавоб берманг… Хўпми… Шунда мен сизни бағритош дейман ва бирга ўтказган ширин дамларимизни эслаб, йиғлаб-йиғлаб ухлаб қоламан…
— Хўп, жоним, сен нима десанг шу… Сен учун бағритош бўлишга ҳам тайёрман… Фақат қўнғироқларингга жавоб қайтармасликка кучни қаердан оламан?! Оёғим сен томон судраса, қандай қайтараман…
— … севаман деган сўзингизни яна эшитгим келяпти, сўнгги бора, десам ҳам жавоб берманг… Чунки муҳаббатимизнинг ўша куйи, ўша оҳанги йўқолади. Ширин хотираларим ўзгаришини хоҳламайман… Сизни бахтли кўришни истайман… Энди чарчадим, бироз дам олай, кейин яна қўнғироқ қиласиз, хўпми?!. Яна эсингиздан чиқмасин…
— Эсимдан чиқмайди…
Мен худди михлангандек жойимда қотиб турардим. Нима бу?! Бу йигит ким ўзи, кимни севади? Ташқаридагилар уни ашаддий жиноятчи деб, пойлаб туришибди. Лекин унинг севгилисига меҳрибонлиги бунинг аксини айтиб турибди… Бошим қотиб қолди.
Шу пайтгача одамларни яхши биламан деб ўйлардим…
Кўз ёшлари икки чаккасига дув-дув оқаётган йигит телефонни менга узатди.
— Раҳмат, — деди синиқ овозда. Унинг бояги қувватидан асар ҳам қолмаганди.
— У сени қаттиқ севаркан, оғайни, — дедим жилмайишга ҳаракат қилиб.
— Биламан, — деди хўрсиниб.
Унга саволларим кўп эди, лекин жиноят оламида нима қилиб юрибсан деб сўрмадим, буни сўрайдиганлар менсиз ҳам кўп, остонада пойлаб туришибди.
— Нега ёш жонингга жабр қилдинг? Севганингга уйланиб, тинчгина яшаб юрсанг бўлмасмиди? Сендек юраги тоза йигит…

📝ЖИНОЯТЧИНИНГ МУҲАББАТИ...
Жиноятчининг муҳаббати (ҳикоя)

Бу воқеани менга бир шифокор гапириб берганди…
— Реанимация бўлимида ишлайман. Навбатчилигимда бир йигитни олиб келишди. Одатда йигитларнинг ҳусни мақталмайди, лекин тан олиб айтишим керак, бу алпқомат, жингалак сочлари қуюқ, қош-кўзи қоп-қора йигит йўлида учраган ҳар қандай қизнинг ақлини олиши тайин. Уч-тўрт жойидан пичоқланган йигит ҳушсиз ётарди.
Беморни олиб келганлар билан гаплашишга ҳам улгурмасимиздан кетиб қолишди. Тезда биринчи ёрдам беришга шошилдик. Пичоқ йигитнинг ўпкасига, ошқозонига ва икки марта юраги атрофига текканди.
Йигит зўрға нафас олар, қон босими бутунлай тушиб кетганди. Сал қимирлатсак кўкрагидаги ярадан қон фавворадек отилиб кетаверди. Ҳар сония олтинга тенг. Тезда қонга беланган кўйлагини йиртиб, йўл-йўлакай наркоз бердик ва каталкани шошилинч операция хонасига етакладик. Умид кам бўлса-да, ҳаракат қилишимиз керак эди. Биринчи ўринда кўкрак қафасини тўлдирган қонни олиб ташлаб, ишга киришдик. Жарроҳлик бўлимидаги навбатчиларни ҳам ёрдамга чақирдик…
Операция нақ беш соат давом этди. Юрагидан ташқари ўпка ва ошқозони ҳам яраланганди. Жароҳатларнинг ҳар бири ўлимга олиб келиши мумкин эди. Агар икки бригада бўлиб ҳаракат қилмаганимизда, билмадим нима бўларди. Чунки бунақа оғир операциялар камдан-кам ҳолда муваффақиятли чиқади.
Беш соат деганда операцияни тугатиб, бир-биримизни табриклаб, ҳолдан тойиб ташқарига чиқсак, йўлакда милиция ходимлари кутиб туришибди. Ўзини Холмуродов деб таништирган майор, беморни кириб кўрмоқчилигини айтди. Аслида йигитнинг ёнига ҳеч кимни киритиш мумкин эмас эди, лекин илож қанча, расмиятчилик.
Жиноят қидирув бўлимидагиларга ўз вазифаларини бажаришга қўйиб бериб, хонамга кирдим. Кўп ўтмай санитаркамиз Ҳабиба хола ҳовлиқиб келиб қолди:
— Вой, Султонжон, ану йигит-чи, ўша қотил эмиш…
— Қайси йигит?.. — тушунмадим.
— Ҳозиргина операция қилганингиз-чи… Астағфуруллоҳ, Юсуф пайғамбардек барно йигит-а?! Одамнинг ишонгиси келмайди…
Менинг ҳам ишонгим келмай бемор ётган палатага шошилдим.
— Ишончингиз комилми? — сўрадим ходимлари билан алланималарни муҳокама қилаётган майордан.
— Аниқ, — деди у. — Бир-иккита хонадонга ўғирликка тушиб, қочиб юрганди. Икки ойдан бери қидирамиз, бугун ўзига ўхшаганлар билан жанжаллашиб, касалхонага тушганини айтишди… Бизнинг рухсатимизсиз, ёнига ҳеч кимни киритмайсиз, ҳеч ким билан гаплаштирмайсиз ҳам. Ўзига келгунча йигитларимиз қўриқлаб туришади, — деди майор.
Ҳаётим давомида турфа хил одамларга дуч келганман. Одамларни анча-мунча фарқлай оладиган ёшдаман. Лекин бу йигит ҳеч жиноятчига ўхшамасди! Ўзимча уни бировга ўхшатишган, ҳозир «узр, биз адашибмиз» дейишади деб ўйлайман. Лекин, жиноят қидирув бўлими ходимлари ишга жиддий киришишди. Менинг навбатчилигимда бўлгани учун мен ҳам анча-мунча саволларга жавоб бердим.
Ҳушсиз ётган йигитга қараб раҳмим қелди. Не азобларда ҳаётини асраб қолгандик, энди умрини қамоқда ўтказаркан-да…
Оғир операцияни бошидан ўтказган йигит бир ярим суткадан кейин кўзини очди.
— Аҳволингиз қалай, оғайни? — сўрадим унга ачинаётганимни сездирмасликка ҳаракат қилиб.
Жавоб ўрнига жилмайиб қўйди. Кейин ҳансираб, тўхтаб-тўхтаб зўрға гапира бошлади:
— Ҳамширалар айтишди… ҳаётимни сақлаб қолиш учун роса ҳаракат қилибсиз. Раҳмат…
— Вазифамиз, — камтарлик қилдим. У яна нималардир демоқчи эди қуймадим:
— Чарчаб қоласиз. Тузалиб кетсангиз, кейин бемалол гаплашамиз, — дедим ва кетишга ҳозирландим.
— Шошманг, — деди йигит шивирлаб. — Илтимос, менга қўл телефонингизни бериб туринг, биров билан гаплашишим керак…
Иккиланиб қолдим. Чунки у билан ҳеч кимни гаплаштирмаслик топширилганди. Бу гапни унга айтгим келмади.
— Сизга ҳозир гаплашиш мумкинмас, кейинроқ… — дедим-у, шошиб чиқиб кетдим. Лекин кўнглим хижил бўлди. Фақат менми десам, бўлимдагиларнинг ҳаммаси унга меҳрибончилик қилишаётган экан. Ҳабиба холани гапирмаса ҳам бўлади, ҳар гал палатага кириб чиққанида йиғлаб олади.

Акасига ва опасига жавоб бераяпман-у, унга қарамаяпман. Ёнимга яқинроқ келиб, муштчаларини сал қолса, кўзимга тегадиган қилиб тутиб, баландроқ гапиради:
– Эй! Эй, дада, қайси қўлимда? Эй, дада?! 
Шартта бурилиб, икки қўлини баравар ушладим.
– Мана шу қўлингда!
У менинг ниҳоят, унга ҳам эътибор қилганимдан хурсанд бўлиб, қийқириб кула бошлади. Маҳкам қучиб дедим: 
– Менинг кичкина маликам, дадажон, де! Дадажон деб айт!
Жажжи қўлчалари билан бўйнимдан қучиб:
– Дадажон, – деди.
– Дадажон, сени яхши кўраман.
– Э, ўхшмади-ку, қизим? – дедим ёлғон араз билан. – Сизни яхши кўраман, деб айт!
– Дадажон, сизни яхши кўраман.
– Мени соғиндингми?
– Ҳа, соғиндим.
– Қайси кўзларинг билан?
Бармоқчалари билан аввал ўнг, кейин чап кўзларини кўрсатди:
– Мана шуниси билан, кейин буниси билан.
Аввал унисидан, кейин бунисидан ўпаман. Кейин юзларидан, кейин сочларидан...
Ана шундай қилиб, кичкина маликам билан келишиб олдик. Орадан уч-тўрт кун ўтиб, менга шунақа ўрганди-ки, мендан бир қадам ҳам айрилмайдиган, мени акаси ва опаларидан қизғонадиган ҳам бўлди. Мен ҳам унинг бу “садоқати”ни эркалашларим билан тақдирлайман:
Опалари “Биз кичкина маликамиз”, дейишса, улар билан урушиб кетишига оз қолади:
– Йўқ, менман малика! Дадажоним мени маликам деяпти!
Бирор жойга кетиб, кеч қолсам, ухламасдан кутиб ўтирадиган бўлди. Тушликда ёки кечки овқат вақтида уйда бўлмасам, аяси ёки катта опаси билан тортишиб, дадамга дея алоҳида бир косада овқат олдириб қўядиган бўлди. Менга шунчалик кучли меҳр қўйди-ки, на акаси, на опалари менга бунчалар эркалик қилишмаганди. 
– Ҳозир менинг кичкина маликам рақсга тушиб беради!
Шундай дейман-у, телефонимнинг тасвирга олиш тугмасини босаман. Акаси телевизорнинг мусиқий каналига қўяди, қўшиқ янграётган бўлади. Аммо менинг жажжи маликамга телевизордаги энг зўр хит қўшиқлар ҳам ёқмайди. Ҳар қандай машҳур ҳофизнинг овозидан ҳам унга дадажонининг дўррилаган овози яхши. Телевизорни ўчиради:
– Ўзингиз айтсангиз ўйнайман!
Ҳеч қандай мусиқасиз, қарсак чалиб, ўзим билган ягона ашуламни бошлайман:
– Лалай-лалайчи келди, кўчага мойчи келди, 
Ана шунда кўринг, ҳақиқий рақс қанақа бўлишини! Бизнинг кичкина малика берилиб рақсга тушади, дадамга ёқсин, деб бор ҳунарини ишга солади. 
Менинг эса кўнглимдан бошқа гаплар ўтади. Қани энди иложи бўлса-ю, доим фарзандларимиз ёнида бўлсак. Туманда топилмаса, вилоят марказида бўлса ҳам яхширироқ, муқим ишлайдиган иш бўлса-ю, кечқурунлари маликамни рақсга тушириб, фарзандларимиз билан ҳар куни бирга бўлсак. Афсуски, имкониятларимиз хоҳишимизга мос эмас. 
– Остонага етар бўйинг, санамжон, 
Кичкина маликам чарх уриб, рақсга тушади. Мен эса, эртага кетишим кераклигини, кичкина маликамни қандай қилиб ташлаб кетишимни ўйлайман. Куни бўйи ортимдан эргашадиган, ҳатто кечалари бўйнимдан маҳкам қучоқлаб ётадиган қизчам менсиз нима қилишини ўйлайман.
Начора, рўзғор,тирикчилик. Шериклар Тошкентдан иш топишибди. Кичкина маликам билан хайрлашиш осон бўлмаслигини билганим учун у уйғонмасидан жўнаб кетдим. 
Кутганимдек бўлди. Мени йўқотиб қўйган қизим аясини ҳам, акаси ва опаларини ҳам қийнаб юборибди. Нуқул мени сўраб йиғлар эмиш. Овқат маҳаллари бир коса овқатни олдириб қўйиб, ўзи ҳам емай, “Дадажоним келса, бирга еймиз”, деб ўтирармиш. 
Яхшиям эндиги телефонларнинг имконияти катта. Уйдагилар билан кўришиб гаплашадиган бўлдим.
– Маликамни чақиринглар! – дедим телефонда аяси кўриниши билан. – Қани менинг кичкина маликам?
– Дадажон, қаердасиз? Қачон келасиз?
– Нима бўлди, кичкина маликам, мени соғиндингми?
– Жудаям-жудаям соғиндим, – ҳиққиллади қизим.
– Буниси билан ҳам, буниси билан ҳам, – деди ёшли кўзларини кўрсатиб.
Чидай олмадим. Тонг саҳарда туриб, Самарқандга жўнадим.
Кичкина маликамнинг хурсандчилигини кўрсангиз эди. Ўзи нимани яхши кўрса, менга илинади. Ҳатто латта-путтадан ўзи ясаб олган қўғирчоғини ҳам менга беради: