𝗢𝗥𝗢𝗠 𝗕𝗘𝗞𝗔𝗧𝗜

Эндигина ишдан қайтган Дилнозани ойиси қистай бошлади.
— Қани тезроқ ҳаракатлан, ҳа демай совчи келади.
— Совчи? Яна қанақа совчи? — Кимга келаркан? — ҳайрон бўлди.
— Икки кўзи, бир оғзи, иккита қулоғи бор совчи, — ойиси қизини чақиб оларкан, — менга келаркан, менга.
— Ойи шу ёшда уят эмасми? — Дилноза гапини тугатар - тугатмас бошига сочиқдан еп қолди. — Айййй, нега урасиз?
— Уялмайсанми? Ҳаммасини била туриб, ойингни калака қилишинг нимаси?
— Ойиииии...
— Чакангингни юмда, тайёргарлигингни кўр. Шу сафар келадиган совчиларга сени қўшқўллаб топширмасамми? Сен қиз жа эркалаб кетибсан. Эрга бериб қутиламан, эрингни ўзи тарбиялаб олади, — ойиси гапирганча хонасидан чиқиб кетди.
— Тарбиялаб олармиш, — лаб бурди Дилноза. — Кўрамиз, ким - кимни тарбияларкан. Ўша топган куёвизни бурнидан ип ўтказиб олмасамми? — Дилноза тезда кийимларини алиштириб бўлдида, чиқиб ойисига қарашди. Ҳамма тайёргарликлар тугаши билан, кутилган совчилар ҳам келишди. Бўлажак куёвнинг ойиси ва аммаси. Дилноза эсли қиз бўлиб уларга чой олиб кирди. Куёв боланинг ойисига бизнинг Дилноза бир кўришда маъқул келди.

* * *

— Камрон ака, — Маржона йиғлаганча эндигина операциядан чиққан ёрининг ёнига югуриб келди. — Дадам, дадамнинг аҳволлари яхшими?
— Тинчлан, — Камрон суюклисини меҳр билан қучаркан, — ҳаммаси яхши бўлади. — Фақат йиғлама. Ахир, сенга хатто хафа бўлиш ҳам мумкин эмас, буни биласан.
— Лекин дадам...
— Дадажонни аҳволи яхши, — Камрон аёлининг ҳозирги ҳолатини ҳисобга олган ҳолда ёлғон гапиришга мажбур бўлди.— Доктор, доктор, — Камрон Маржонанини юпатар экан, битта ҳамшира ховлиққанча югуриб келаркан, — бемор, беморнинг аҳволи...— Камрон дарҳол ҳамширага "Жим" дегандек қаради.
— Камрон ака дадам, — Маржона ҳамширанинг сўзларини эшитгач эрига мўлтиради.
— Ҳаммаси жойида, мен ҳозир келаман. Унгача сен шу ерда ўтира тур, — Камрон Маржона ўриндиқлардан бирига ўтқаздию тезда ҳамшира билан кетди. Маржона юраги ғашланаётганига қарамасдан, эрининг сўзларига жуда ҳам ишонишни истарди.

* * *

— Камрон Фарҳодвич, беморнинг аҳволи ёмонлашаяпти, — Камронга ёрдамлашаётган ҳамшира апаратлардан кўз узмаганча гапирди.
— Ҳаракатдан тўхтаманглар. Қандай бўлмасин беморни сақлаб қолишимиз керак, — уларнинг салкам бир соатлик ҳаракатларидан кейин Ҳошим аканинг ҳаёти сақлаб қолинди.
— Беморни сақлаб қолишга сақлаб қолдик, аммо....— Камроннинг ҳамкасби Ҳошим акага қарар экан, — унинг яқинларига фалаж бўлиб қолганини қандай айтамиз?
— Бунисини билмадим, — Камрон асабий юзини силаркан, бу хабарни Маржона эшитгудек бўлса қай аҳволга тушишини ўйларди.

* * *

— Ниҳоят, — Ҳадича опа ўзини ўриндиққа ташлар экан, —ниҳоят, сен қиздан ҳам қутиламан.
— Ҳа кейин бир ўзиз яшайсиз сўппайиб, — Дилноза лаб бурди. — Шунчалик жонингизга тегибманда, — йиғлагудек гапирди.
—Эҳ қизима, — кулди Ҳадича опа. — Бу савдо ҳар бир қизнинг бошида бор. Сен турмуш қуриб, бахтли яшасанг мен ҳам ҳотиржам бўламанда. Қолаверса, бугунги келган совчилар жуда яхши одамларга ўхшайди. Айниқса, бўлажак қайнонанг Салтанатхон жуда мулойим аёл эканлар.

— Қаерга кетаяпсан? — Ҳасан уйқусираганча ошхонага кириб кетаётиб кетишга чоғланаётган Игордан сўради.
— Зарур ишим бор.
— Балки менга ҳам айтарсан, ҳар ҳолда бир уйда яшаяпмиз.
— Бунча шу уйингни миннат қилдинг? — Игорнинг юзи буришди. — Сенга айтишга келсак, олдин ишим ўхшасин кейин айтаман, — Игор гап тамом дегандек уйдан чиқиб кетди. Ўзи учун нонушта тайёрлаш учун ошхонага кетаётган Ҳасан нонуштани ҳам унутиб, тезда Игорнинг ортидан чиқди.
— Сен бир балони бошлаётганинг аниқ. Қани кўрайликчи, нима қилмоқчи экансан? — ўзига - ўзи гапирганча уни ортидан кузата бошлади.
* * *
Ҳошим Агзамов ўтирган машинанинг олдини бир нотаниш машина тўсди. Ҳайдовчи "Нима қилай?" дегандек хўжайинига қаради. Нотаниш машина эгаси машинадан тушиб тўғри келиб Ҳошим Агзамовни ёнига келди ва бошидаги кепкасини олди.
— Сен? — Ҳошим Азгамов таниш қиёфани кўриб ҳайратини яшира олмади.
— Ҳа мен, — Игор тиржайди. — Мени кўриб хурсанд бўласан деб ўйлагандим.
— Сени ўлдириб юбормаганимга шукр қилиб, бу ердан қорангни ўчир, — Ҳошим Агзамов унинг қилмишларини ўйлар экан, ўзини зўрға қўлга олиб турарди.
— Ҳайдамсанг ҳам кетаман. Аммо, олдин сенга битта гапни айтишим керак.
— Ҳозироқ бу ердан даф бўлмасанг, туғилганинга пушаймон қиламан.
— Хўп мана кетдим, — Игор машинадан тушди. Машина эшигини ёпар экан, — ҳая бир гап: Сен одам ёллаб ўлдиртирган Девил, сени ўғлинг, — дедию, эшикни ёпиб ҳотиржамгина бориб машинасига ўтириб, бу ердан узоқлашди.
— Ўғлим, — Ҳошим Агзамов чап кўксини чангаллаганча ўтирган жойида ўнг томонга йиқилди.

* * *

— Беморимизнинг иммунитети анча паст экан, — Санамни яхшилаб текширар экан, доктор гапира бошлади. — Бугунги ҳисобга муздек сувми, нимадир ичганмидингиз?
— Ҳалиги....— Санам Юсуфга бир қараб қўйдида, — бассейнга йиқилиб тушдим.
— Тушунарли. Демак, совуққотгансиз ва шу сабаб иссиғингиз кўтарилган. Ҳозир дорилар ёзиб бераман, тез орада кўрмагандек бўлиб кетасиз.
— Доктор иммунитетини кўтариш учун ҳам дорилар қабул қилиши керакми? — Юсуф хавотир билан сўради.
— Йўқ. Мен бир нечта витаминлар ёзиб бераман, кейин эса рафиқангиз тўғри ва фойдали, айни дамда табиий таомлар истеъмол қилса ҳаммаси яхши бўлади. — Докторнинг "Рафиқангиз" деган сўзи Юсуфга ёққан бўлса, Санамни уялтирдими, юзлари қизарди.
— Албатта, ҳаммасини сиз айтгандек қиламиз, — Юсуф Санамнинг қўлидан ушлаб олди. Санам қўлини тортиб олмоқчи бўлдию, тортиб ололмади.

* * *

— У билан нимани гаплашдинг? Ҳасан Игор кириб келиши билан ёқасидан олгудек бўлиб сўради.
— Ўзингни бос, Игор анчагина хотиржам эди. Унга шунчаки бор ҳақиқатни айтдим. Ахир ҳақиқатни билишга унинг ҳам ҳаққи бор.
— Бу билан нимага эришмоқчисан?
— Шунчаки, ўғлининг ҳақиқий қотили ким эканлигини билсин дедим. Энди эса, навбат Девилнинг суюклисига, — тиржайди Игор.
— Унга бир қадам ҳам яқинлашмайсан, — Ҳасан тишларини орасидан гапирар экан, қўллари мушт бўлиб тугилди.
— Ўзингни бос, — Игор кулганча Ҳасаннинг елкасига уриб қўйди. — Унга яқинлашиш ниятим йўқ. Шунчаки унга ҳам ҳақиқатни айтиб қўйсак зарар қилмайди.— Бундан кейин соғлиғинга эътиборли бўласан, — Юсуф машина эшигини очаркан, — йўқса ўзингдан кўр.

— Нима қилар экансиз? — Санам бир қошини кўтариб Юсуфнинг юзига яқинроқ келаркан, — жа ўзингиздан кетмаяпсизми?
— Йўқ, мен айнан ўзимдаман. — Қани машинага ўтир. Сени уйинга олиб бориб қўяман.
— Нега айнан уйимга? Мен ишга боришим керак.
— Жим, бугундан ишламайсан. Қачон мен рухсат берсам ўшанда ишлайсан.
— Ким сиздан рухсат сўраркин?
— Рухсат сўрамайсан, айтдимми "Хўп бўлади" деб бажарасан, — Юсуф Санамнинг бурнидан чимдиб қўяркан, — менимча тушунтира олдим.
— Ҳеч қачон. Чунки сизга ҳеч ким бу ҳуқуқни бермаган, — деганча машинага ўтирди
— Шунақа дегин? —Юсуф шартта бошини машина ичига эгилдида, Санамни ўзига тортиб бўса олди. Бизнинг Санамгина эса нима бўлганини ҳам тушунмасдан қолаверди.

* * *

— Энди яхшими? — Санам "Ҳа" дегандек бош чайқади. Машина ичи секин қиза бошлагани боис Юсуф костюмини ечиб қўйдида, Санамга қараб ўтираверди. Орадан ярим соатча вақт ўтди. Бу орада Санамнинг уст - боши қурумаган бўлса ҳам, анчагина исиниб олганди.
— Балки печкани ўчирарсиз, қаранг тер босиб кетяпти, — Юсуфнинг пешонасидаги дона - дона терларга қараб қўйганча гапирди.
— Сен ҳали яхшилаб исиниб олмадингку.
— Йўқ, анчагина исиниб олдим. Фақат булар, — уст - бошига қаради.
— Унда бир иш қиламиз, — Юсуф печкани ўчирар экан машинани юргузди.
— Қаерга? — Санам ҳайрон бўлди.
— Борганда биласан, — Юсуф кулиб қўйди.
Анча юришгач, Юсуф машинани бир дўкон олдида тўхтатди.
— Мана етиб келдик. Қани туша қол, — деганча ўзи ҳам машинадан тушди. Санам индамасдан тушди. Юсуф айланиб келиб, унинг қўлидан ушлаб олдида дўконга кирди. Санам негадир бир оғиз сўз айтмас, қаршилик ҳам қилмасди. Чунки унинг ёнида ўзини анча ҳотиржам ҳис қилар, бу онлар умуман тугамаслигини истарди. Юсуф унинг қўлидан тутганча бир нечта либослар танлади. — Буларни кийиб чиқ, қайси бири ёқса ўшаларни оламиз, — Санам "Хўп" дегандек бош чайқаб қўйганча кийимларни олиб кийиниш хонаси томонга кетди. Навбати билан ҳаммасини кийиб чиқиб, Юсуфга кўрсатди. — Ҳаммаси ажойиб, — Юсуф сотувчи қизга ҳаммасини олишларини айтди. Улар дўкондан чиқишар экан, — энди тушлик қиламиз.
— Лекин, иш....
— Тушликдан кейин борамиз. Қолаверса, сенга айтадиган хушхабарим бор.

* * *

Эрталаб кўзларини Иззатнинг бағрида очган Дурдона эрининг юзига тикилиб ётар экан, кечаги тунни эслаб юзлари қизиб, ширин энтикиб қўйди. Секин Иззатнинг сочларини бармоқларини тарар экан,
— Бу уйғотишнинг янги йўлими? Иззат кўзларини очиб жилмайди. Дурдона уялиб юзини унинг кўксига босаркан — сен билан отган ҳар бир тонг ўзгача гўзал, — унинг пешонасидан ўпиб, меҳр билан авайлабгина бағрига босди.Дурдона бир сўз демасдан жимгина ётаркан,
— Балки бугун сенинг қўлингдан чой ичармиз? — Иззат секин уни ўзига қаратиб юзидан ўпди.
— Майликуя, аммо, мен чой қуйишни билмайман, — мўлтирабгина қаради.
— Ўзим ўргатаман, қани тура қол, — Иззат ўрнидан туриш баробарида Дурдонанинг қўлини қўйиб юбормасдан уни ҳам турғазди. Улар биргаликда нонушта тайёрлар экан,
— Ҳалиги....— Дурдона секин гап бошлаётганди,
— Менимча сен Нозима ҳақида сўрамоқчисан? Шунақами? — Иззат ортидан келиб, белидан қучди. Дурдона "Ҳа" дегандек бош чайқаб қўйди. — У мени жияним. Холамни қизи.
— Нега унда мен танимайман?
— Ўзи қайси қариндошимни танийсан? — Иззатнинг бир қоши кўтарилди.
— Ҳалиги...
— Ана кўрдингми? Тўйимиз куни ҳеч нарсага эътибор бермай қовоқ уйиб ўтиришни оқибати бу.
— Лекин у аниқ тўйга келмаган, — Дурдона хотирасига зўр бериб тўйда кўрган одамларини эслашга ҳаракат қила бошлади.
— Ҳа келмаган, чунки ўқишда эди. Шунинг учун сен билан танишгани келганди. Лекин, сен....
— Мен бошқа ҳаёлга борибман, — Дурдона ҳижолат бўлганча бошини эгди.
— Ҳа сени ҳаёлларингдан ўзим айланай, — Иззат уни ўзига қаратдида бурнидан чимдиб қўяркан, — ҳечқиси йўқ. Ҳа демай ҳамма қариндошларим билан танишиб оласан.
— Иҳм, — димоғига жавоб берганча уялибгина кўзларини олиб қочди. Иззат жилмайганча аёлини меҳр билан қучиб қўйди.

* * *

— Мен ҳалиям ишонмаяпман, — Юсуф Санамга иссиққина қаҳвани узатар экан, — наҳот биз талашмасдан, тортишмасдан тушлик қилмоқчимиз? — Санам бир сўз демасдан фақат қошларини чимирди. — Ҳей, гапирсангчи?
— Нимани? — Санам қаҳвани ичиш учун эндигина кўтарганди, қўллари қалтираб қаҳва устига тўкилиб кетди. Ўрнидан тураётиб кўз олди қоронғулашиб кетди. Энди йиқилай деганда, Юсуф уни тутиб қолди.
— Яхшимисан? — хавотирланганча сўради. Санам секингина бошини қимирлатиб қўяркан, негадир кўзининг ичи қизариб кетганди. — Кўзларингни нега қизарган? — Юсуф тезда пешонасига қўлини қўяркан, — иссиғинг борку. — Санам ҳолсизгина жилмаяркан кўзлари юмилиб кетарди. Юсуф чўнтагидан пул чиқариб стол устига ташладию, Санам даст кўтариб олиб чиқиб кетди.

* * *

Санам ишга кириб келар экан, негадир уни ғалати ҳислар қуршаб ола бошлади. Худдики, бир нима бўладигандек. Ўзлари учун ажратилган хонага киргунларича Юсуфни кўрмади. Бир тарафдан бундан хурсанд бўлса, бир тарафдан уни кўргиси келаётганди.
— Мен ҳозир келаман, —Далерга шундай дедию секин хонадан чиқди. Ҳодимлар бир уёққа, бири буёққа ўтган, ҳамма ўз иши билан овора. Дилнозанинг ёнига борди. У билан уёқ - буёқда гаплашиб турганди, Зуфар келиб қолди.
— Дилноз, менга ёрдаминг керак, — Санам билан саломлашгач Дилнозани ўзи билан олиб кетди. Санам Юсуфнинг эшиги томонга ўзи билмаган ҳолатда 3-4 марта қараб қўйди. Шу ҳолатда 1-2 минут туриб қолганини сезиб,
— Тентаксан, — ўзини койиганча энди ортига қайтаётганди, Зуфар чақириб қолди.
— Санам, хизмат бўлмаса сендан кичик илтимосим бор эди.
— Хўп, бемалол.
— Рўпарадаги бинони кўраяпсанми? — Зуфар қўли билан тўғридаги бинога ишора қилди.
— Ҳа, биринчи қавати сузиш ҳавзаси, иккинчиси спорт зал, — ҳайрон бўлди Санам.
— Ўша бинонинг биринчи қаватига бориб Юсуфни чақириб кела оласанми?
— Нега айнан мен? — Санам бир қошини кўтарганча сўради.
— Бутун ҳаётим давомида бир мартагина илтимос қилгандим, ҳа майли, — Зуфар хафа бўлгандек гапирди. — Зарур бўлмаганда айтмасдим ҳам. Аксига олиб бу аҳмоқ ҳам телефонини хонасида қолдирган, — Зуфар ўзига - ўзи гапирганча Санамдан узоқлаша бошлаганди,
— Хўп майли. Фақат зарур деганингиз учунгина бориб келаман, — рози бўлди.
— Раҳмат, бу ёрдамингни унутмайман, — жилмайиб қўяркан буларни атай қилаётганини сездириб қўймасликка ҳаракат қиларди. Негаки, Юсуфнинг тушкун кайфиятда юриши дўстига ҳеч ҳам ёқмаётганди. Бугун иккаласини учраштириб, гаплашиб ҳаммасини ҳал қилиб олишларини истагани учун ҳам Санамни атайдан Юсуфни чақиргани юбораётганди.

* * *

Санам бино ичига кириб, Юсуфнинг қаерда эканлигини сўраб олгач, уни чақиргани кирди. Ичкарига кирар экан, муздеккина ҳаво юзига урилди.
— (Бир вақт топишим билан мен ҳам шу ерга келаман), — ҳаёлидан ўтгазиб қўйдида Юсуфни чақириш учун юрди. Бу пайтда Юсуф сувда мазза қилиб сузар, ора - орада бошини чиқариб қўярди. — Ҳей, — бошини чиқарган пайтда Санам уни чақирди. — Сизга гапираяпман, мени эшитаяпсизми? — Санамнинг бир неча чақириқларидан кейингина Юсуф у томонга қаради.
— Бу ерда нима қилаяпсан? — ҳайрон бўлди.
— Сизни ишга чақиришаяпти. Жуда ҳам муҳим дейишди.
— Йўғэее, буни ким айтди?
— Дўстингиз Зуфар ака айтди.
— Тушунарли, — Юсуф Зуфарнинг мақсадини дарров тушунди. — Хўп мана чиқаяпман, — Юсуф шундай деганча Санам тарафга сузди. — Қўлингни бер, чиқиб олай, Санам ўйланиб турдида, қўлини секин узатди. Юсуф унинг қўлидан тутганча сувдан чиқди. Бир урунишда Санамни ўзига тортиб, белидан қучдию, ўзини ортга ташлади. Иккаласи биргаликда сувга қулашди. Санамнинг ҳам ҳамма жойи ҳўл бўлди.
— Бу нима қилганингиз? — йиғлагудек бўлиб, белидан тутганча жилмайиб қараб турган Юсуфнинг елкаларига ура бошлади. Юсуф эса ҳеч нима демасдан фақат жилмайганча меҳр билан унга тикилиб турарди.Улар шу ҳолатда бир неча минут туришди. Санам бир сўз демасдан Юсуфнинг кўзларига тикилиб тураркан,
— Балки чиқармиз? — ниҳоят Юсуф тилга кирди.

— Ҳм, — Санам димоғида жавоб берар экан, совуққотгани учунми ияклари қалтираб тишлари тақирлаб бошлаганди. Юсуф уни белидан қучганча бир қўли билан сузиб бир амаллаб бассейн четига етиб келди. Санамни сувдан чиқардию, ўзи ҳам бир урунишда чиқиб олди. Бориб ўриндиқда турган сочиқларни олиб, биттасини билан Санамнинг бошини ўраб қўйди, иккинчиси елкасига ташлаб қўяркан,
— Роса совуққотдингми дейман?
— Ҳммм, — ияклари қалатираётгани боис бу сафар ҳам димоғида жавоб берди.
— Мен ҳозир, — Юсуф шундай дедию кийингани кириб кетди. Узоғи беш дақиқада кийиниб чиқдию, Санамни кўтариб олганча кета бошлади. Санам совуқ қотаётгани боис қаршилик ҳам қила олмас эди. Юсуф бинодан чиқдию, иш жойига эмас тўғри машинаси тарафга юрди. Санамни машинага ўтқазиб кун иссиқ бўлишига қарамасдан печкани ёқди.

Туни билан ухлай олмаган Абрам тонг отиши билан ишга шошди. Аммо, йўллар тирбандлиги сабаб ҳаммадан охири бўлиб келди.
— Ассалому алайкум, — юзига ҳам қарамасдан салом берган Шоҳсанамга худди ўзидек алик оларкан,
— Юсуф Яминов келдими? — акаси ҳақида савол берди.
— Ҳа, хоналарида.
— Раҳмат, — Абрам хонасига ҳам кирмасдан тўғри Юсуфнинг хонаси томонга юрди.Орадан бир соатча вақт ўтиб, Абрам ҳотиржам қиёфада Юсуфнинг хонасидан чиқиб келар экан, Шоҳсанамнинг икки кўзи унда эди.
— Тинчликми хоним қиз? — кулимсираганча сўради.
— Ҳа тинчлик, — Шоҳсанам кўзларини олиб қочди.
— Унда яхши, — хонасига кириб кетар олдидан, — менга бир ҳафталик ҳисоботлар ва қаҳва.
Хўп бўлади.

*           *          *

— Ойи, негадир ўша бинога боргим йўқ, —Санам истамайгина Далер билан ишга отланар экан, қолиш учун баҳона изларди. — Балки, келинойим билан...
— Уни ёнида ўзим бўламан. Сен ишга жўна, — Гулҳаё опа қизини ишга қувиб солгандек жўнатди. — Иш пайти менга ҳа деб суюлаверма, — Санам йўл бўйи Далерни қайта - қайта огоҳлантириб келди. Далер "Хўп" дедию, ўзича бир нималарни режалаштириб келарди.

*          *          *

— Дурдона, овқат тайёр, — Иззат хонага кириб келар экан, аёлининг бир нуқтага термулиб ўтирганини кўриб, ҳайрон бўлганча ёнига келиб ўтирди. — Тинчликми? Нимадир бўлдими? — Дурдона Иззатга бир қараб қўйдида, яна ўша ҳолатда ўтирганча,
— Ҳаммаси яхши, — аммо, унинг овозидан бунақага ўхшамасди.
— Мазанг йўқми? — Иззат унинг пешонасини ушлаб кўрар экан, — иссиғинг йўқ.
— Айтимку, яхши деб, — Дурдона жойига ётиб олди.
— Бунақаси кетмайди, — Иззат уни даст кўтариб олди. — Аввал, овқатланиб ол. Кейин истаганингча ухлашинг мумкин.
— Истамайман, — Дурдона типирчилай бошлади. —Овқат егим йўқ.
— Жим кет, йўқса иккаламиз ҳам йиқиламиз, — Иззат уни ошхонагача кўтариб келиб жойига ўтқазди ва ўзи ҳам унинг ёнидаги стулга ўтирди. — Энди овқатланиб ол.
— Керакмас, — Дурдона олдидаги овқатни итариб юборди.
— Дурдона, — Иззат унинг иягидан тутиб ўзига қаратаркан, — тан ол мени қизғонаяпсана?
— Йўқ, — бунга асос ҳам йўқ, Дурдона кўзларини олиб қочди.
— Йўғэ, — Иззат Дурдонадан ҳамон кўз узмасди. — Чиндан шунақами?
— Ҳа, — Дурдона унинг кўзларига тик боқди. — Чунки...— уёғига гапи тилини учида қолди. Иззат шарт лабини қизнинг лабига босди. Лаблар туташди. Дурдонанинг бутун вужудини ўзгача, ёқимли ҳислар қуршаб олди. Иззат Дурдонанинг белидан тутиб, лабларни узмаган ҳолатда ўрнидан турди. Лаблар узилмаган ҳолатда секинлик билан ётоқхона томонга юриб боришарди. Хонага киришлари билан Иззат бир урунишда Дурдонани даст кўтардию, ётоқ томонга юрди. Бу сафар жуфтини ётоққа авайлабгина ётқизар экан, ўзи ҳам секин у томонга эгилди.
— Сени бу қайсарликларинг мени ақлдан оздираяпти, — қизнинг юзи бўйлаб бармоқларини ҳаракатлантирар экан, — тан ол, сен ҳам худди мендек мени истаяпсан. — Дурдона кўзларини юмиб олганча нима дейишни билмасди. Чунки Иззат ҳақ. Қайсидир маънода у ҳам ёрига талпинмоқда. — Дурдона, — Иззат унинг юзига янаям яқинроқ келар экан, — нимадир де ёки бирор белги бер. Фақат мени бундай ақлдан оздирма. — Дурдона секин унинг бўйнидан қўлларини ўтказди ва эшитилар - эшитилмас овозда,
— Сизни севаман, — деди. Иззатга шунинг ўзи ҳам етарли бўлди.
— Мен ҳам сени севаман ягонам, — лаблар қайта туташди. Бу тун нафақат лаблар, балки қалблар ҳам туташди. Эртадан улар учун янги тонг, янги ҳаёт бошланади. Улар чинакамига бир оила бўлиб тонгни қарши олишади.

— Юсуф айни дамда нима қилишни ҳам билмаяпман, — Зуфар стол устидаги ручкани ўйнаганча гап бошлади. — Тўғри уни севаман, аммо, у-чи?
— Сенга маслаҳатим севсанг, шартта совчи қўйда уйлан. Бунақа юраверсанг, уни бошқаси илиб кетади, — Юсуф ўйчанг аҳволда жавоб берар экан, Санамни бир неча кундан бери кўрмаганлиги боис у ҳақида ўйлаб ўтирарди.
— Нима деб ўйлайсан, у рози бўлармикин?
— Ўйчи ўйини ўйлагунча таваккалчи ишини битиради, — Юсуф шарт ўрнидан турди. — Шундай экан, қани ошна ўйланмасдан бахтинг учун кураш. Йўқса уни қўлдан чиқарасан.
— Сен қаёққа? — эшик томонга кетаётган Юсуфга ҳайрон қаради.
— Асабларимни бироз тинчлантириб келишга.
— Тушунарли.

* * *

— Унда бу нима? — Абрам қўлини икки ёнга ёйди. — Нега шу пайтгача кетмадинг? Нега бу ердасан?
— Ишларим бор эди. Уларни тугатгунимча кеч бўлиб кетди. Кетаётиб хонангиз чироғи ёниқ қолганини кўриб киргандим.
— Унда нега устимни ёпиб қўйдинг?
— Бу шунчаки одамгарчилик юзасидан, — Шоҳсанам кўзларини олиб қочди.
— Шоҳсанам, — Абрам унинг икки елкасидан тутди. — Хафа қилган бўлсам мени кечир. Сени севаман. Сен ҳам қалбинга қарши борма илтимос. Севгимизга имкон бер.
— Мени қўйиб юборинг, — бир амаллаб унинг қўлидан чиқиб югурганча хонадан чиқиб кетди. Абрам асабийлашганча юзини силаб қўяркан,
— Менга бошқа чора қолдирмадинг, энди хафа бўлмайсан хоним қиз, — ўзига - ўзи гапирганча костюмини олиб, хонадан чиқди.Шоҳсанам бинодан югуриб чиқиб кетар экан, нафас етмаётгандек туюларди. Бекат томонга юриб, акасига қўнғироқ қилди. Юсуф ҳам шу атрофда бўлгани учун тезда етиб келди. Абрам бинодан чиқаётган пайтда, Шоҳсанам акасининг машинасига ўтираётганди.
— Эҳ аттанг, — кулганча бош чайқаб қўяркан, — қайниакажон, қайниакажон. Бироз кечроқ келсангиз бўлмасмиди? — деганча машинаси тарафга юрди.

* * *

Ишдан қайтган Иззат қўлидагиларни қўйиш учун ошхонага кирди. У ерда Нозима кечки овқатга унаётган экан. Дурдона бўлса мева еяпти.
— Хайрли оқшом хонимлар.
— Сизга ҳам хайрли оқшом Иззат ака, — Нозима жилмайиб қўйди.
— Бугунга нима овқат Нозимахон? — Иззат кўзостидан аёлига қараб қўйганча Нозимадан сўради.
— Боя жўнатган хабарингиз бўйича чучвара, — Нозиманинг бу гапидан кейин Дурдонанинг қўлидаги пичоқ тушиб кетди. Ичидан нимадир узилгандек бўлди.
— Тинчликми? — пичоқ тушиб тарелкани тарақлатгач Иззат аёлига юзланди.
— Ҳа, ҳа тинчлик, — бир аҳволда ўрнидан тураркан, — мени ишим бор эди, — оёқларини оғир судраганча ошхонада чиқиб кетди. Иззат унга нима бўлганни билса ҳам, ортидан боришга шошилмади.

* * *

— Мана 2-операция ҳам муваффақиятли ўтди. Энди Анваржон бутунлай тузалиб кетади, — доктор Адҳам акага хушхабарни етказди.
— Набирамчи, унинг аҳволи яхшими?
— Албатта, Мухлиса қиз жуда кучли қиз экан. Ҳозир унга укол қилишаяпти. Бироздан кейин кириб кўришларингиз мумкин.
— Раҳмат доктор, — Адҳам ака доктор билан гаплашиб бўлгач келининг ёнига келди.
— Улар яхши эканми? — Бонунинг кўзларида умид акс этарди.
— Ҳа иккаласи ҳам яхши. Анваржон сал туриб ҳушига келаркан, Мухлиса ҳозир укол олаяпти. Бироздан кейин кириб кўришингиз мумкин дейишди.
— Ўзингизга шукр Аллоҳим, — Бонунинг кўзларидан бир томчи ёш сизиб чиқди.
— Қизим, — Адҳам ака афсус оҳангида гап бошлади, — сизни кўп ранжитдик, кўп озор бердик. Энг оғир пайтида кўчага ҳайдадик. Шунга қарамасдан, мана шундай дамда Анваржонни ёлғизлатиб қўймадингиз. Бизни кечиринг. Биламан кечириш осон эмас, аммо, сиз оқила, меҳрибон, оқ кўнгил қизсиз. Мен олдингизда айбдорман. Айбим, мана шундай...
— Дадажон, — Бону йиғлаб турарди. — Мен сизлардан хафа эмасман. Ахир, инсон ўз оила аъзоларидан қандай хафа бўлиши мумкин. Бошимиздан ўтганлари Аллоҳнинг синовлари. Бунинг учун кимдандир хафа бўлиш жоиз эмас.
— Умрингиздан барака топинг қизим, — Адҳам ака келинининг пешонасидан ўпиб қўяркан, — мен қизим йўқ деб хафа бўлардим. Аллоҳ сизни келин қилиб эмас, қиз қилиб юборганини кеч англадим. Ҳаммаси учун яна бир бор узр.
Шу ўринда Анварнинг касали ҳақида. Анвар автоҳалокатга учраб тўшакка михланиб қолади. Докторлар операция орқали оёққа туриб кетиши мумкинлигини айтишади. Операция пайтида кўп қон кетиб қолиши ва қон қуйишга тўғри келиши ҳақида огоҳлантиришгач, Адҳам ака ўзи қон беришга қарор қилади. Аммо, қон гуруҳлари мос эмас. Анварнинг қон гуруҳи раҳматли ойисиники билан бир хил. Унга фақат қизи Мухлисагина қон бера олиши мумкин эди. Шу сабабли, Аҳмад ака набирасини ўғирлаб уйга қайтаришга мажбур бўлади. Мана икки операция ҳам муваффақиятли ўтди. Анвар энди бутунлай тузалиб кетади.

* * *

#ЎЗИМНИКИСАН
#Муаллиф: Моҳира Икромовна



— У ҳар ким эмас. Ўша аёл мен севган қизнинг онаси. Бунинг устига ўша аёлнинг ҳаётини дадам барбод қилган. Эрини ўлдиргани етмагандек, ўзини туҳмат гирдобига ташлаган.
— Бу ҳаётда ҳар ким ўзига ярашасини олади. Демак у аёл шунга лойиқ эканки, шундай бўлган. Сен эса...
— Дадам ўша аёлни севган. Совчи қўйган. Лекин рад этилган. Рад жавобига чидай олмагач...
— Бас, — Санжар ғазабланганча столга бир урди. — Ҳа мен шундай қилдим. Бундан афсусланмайман ҳам. Сени менга қарши қайраётгани учун ҳам, ўша суюқоёқ мендан энди кўради. Уни туғилганига пушаймон қиламан, — Санжар шахд билан ўрнидан туриб, эшик томонга юрганди, Юсуф йўлини тўсди.
— Уларга нимадир қилмоқчи бўлсангиз, энг аввало, қаршингизда мени кўрасиз.
— Демак, бугундан сендек ўғлим йўқ.
— Тушунарли, — Юсуф ортиқ бу ерда қолишни истамасдан ўгирилиб кетаркан, — Шоҳсанамни ҳам ўзим билан олиб кетаман. Унга ҳам касрингиз урушини хохламайман.

*           *           *

— Абрам Дилшодович мана сўраган ҳужжатларингиз, — Шоҳсанам ҳужжатларни Абрамга узатди.
— Шу ерга қўйиб кетаверинг, — Абрам унинг юзига ҳам қарамасдан гапирди.
— Хўп, — негадир унинг бу муомиласи қизни хафа қилди. Ўгирилиб кетар экан, — ҳалиги Абрам Дилшодович сиздан бир нарса сўрасам бўладими?
— Муҳим бўлса бемалол.
— Сиз учун қандай билмадиму, мен учун муҳим. — Мен сиз учун кимман? Саволни беришга бердию, негадир жавобини эшитишдан қўрқарди.
— Мен учун оддий бир котибам, — Абрам саволига жавоб бериш баробарида Шоҳсанамга қаради. Унинг кўзларида аввалгидек меҳр йўқ эди.
— Тушунарли, — Шоҳсанамнинг томоғига нимадир тиқилгандек бўлди. Йиғлаб юбормаслик учун хонадан тез - тез юриб чиқиб кетди. Эшик ёпилиши билан Абрам бошини орқага ташлар экан,
— Аслида сен мен учун бутун бир дунёсан. Лекин, сенинг қалбингда менга нисбатан жой борми - йўқми билмайман.Шу билан Шоҳсанам Абрамнинг ёнига бошқа кирмади. Абрам ҳам уни чақиртирмади. Балки улар учун энг яхши йўли шудир. Иш вақти тугаб, ҳамма уйига отланаркан,
— Балки сизни кузатиб қўярман, — эшик олдида турган Шоҳсанамнинг ёнига Далер келди.
— Йўқ, раҳмат. Ҳозир акам келади, — Шоҳсанам ёлғон гапирди.
— Ҳа майли, унда кўришгунча, — Далер у билан хайрлашиб кетди. Бинодаги бошқа ҳодимлар ҳам кетиб бўлишди ҳамки, Абрам чиқмади. Шоҳсанам негадир кетишни истамасди. Кун кеч бўлиб қолганига қарамасдан ҳали ҳам бино олдида турарди. Иккинчи қаватга қаради. Хона нимқоронғу.
— Улар нима қилаётган бўлиши мумкин? — секин ичкарига қараб юрди. Лифт орқали иккинчи қаватга кўтарилар экан, бино сув қуйгандек жим - жит эди. Абрамнинг хонасига яқинлашгани сари юраги тез - тез ура бошлади. Эшик тутқучини ушлаб, чуқур нафас олдида эшикни секин очди. Хонада сокин куй янграб турарди. Шоҳсанам оҳиста юриб ичкарига кириб, хонани кўздан кечирди. Абрам бу пайтда диванда ухлаб ётарди. Шоҳсанам секин диван ёнига келиб чўккалади. Абрамнинг юзига термуларкан,
— (Нима учун билмадиму, бугунги гапингиз қалбимга озор берди. Ўзи бир неча кундан буён менга нисбатан муносабатингиз ўзгаргандек. Гўёки мендан узоқлашаётгандексиз. Лекин мен буни истамайман), — оҳисталик билан Абрамнинг пешонасига тушиб турган сочларини бармоқлари билан тараб қўйди. Яна бироз шу ҳолатда ўтиргач, ўрнидан туриб Абрамнинг устини ёпиб қўйиб эндигина кетаётганди ҳамки, Абрам уни қўлидан ушлаб олди. Шоҳсанам нима бўлаётганини англагунча Абрам ўрнидан туриб ўтириб, Шоҳсанамни ўзига тортиб қучоқлаб олди.
— Бу нима қилганингиз? — Шоҳсанам ўрнидан туришга ҳаракат қилди.
— Жим, — Абрам уни янаям маҳкам қучаркан, — бир пас шундай ўтир.
— Йўқ, — Шоҳсанам силтанганча ўрнидан турди. — Бундай қилишга қандай хаддингиз сиғди?
— Сени севаман, — Абрам яна унинг қўлидан тутмоқчи эди, бу сафар Шоҳсанам қўлини тортиб олди.
— Шоҳсанам, — Абрам ўрнидан турди. — Балки, энди қайсарликни бас қилиб туйғуларимизни тан олармиз?
— Қанақа туйғу? — Шоҳсанам қалбига қарши гапирди. — Менда сизга нисбатан ҳеч қандай туйғу йўқ.