Туни билан ухлай олмаган Абрам тонг отиши билан ишга шошди. Аммо, йўллар тирбандлиги сабаб ҳаммадан охири бўлиб келди.
— Ассалому алайкум, — юзига ҳам қарамасдан салом берган Шоҳсанамга худди ўзидек алик оларкан,
— Юсуф Яминов келдими? — акаси ҳақида савол берди.
— Ҳа, хоналарида.
— Раҳмат, — Абрам хонасига ҳам кирмасдан тўғри Юсуфнинг хонаси томонга юрди.Орадан бир соатча вақт ўтиб, Абрам ҳотиржам қиёфада Юсуфнинг хонасидан чиқиб келар экан, Шоҳсанамнинг икки кўзи унда эди.
— Тинчликми хоним қиз? — кулимсираганча сўради.
— Ҳа тинчлик, — Шоҳсанам кўзларини олиб қочди.
— Унда яхши, — хонасига кириб кетар олдидан, — менга бир ҳафталик ҳисоботлар ва қаҳва.
Хўп бўлади.
* * *
— Ойи, негадир ўша бинога боргим йўқ, —Санам истамайгина Далер билан ишга отланар экан, қолиш учун баҳона изларди. — Балки, келинойим билан...
— Уни ёнида ўзим бўламан. Сен ишга жўна, — Гулҳаё опа қизини ишга қувиб солгандек жўнатди. — Иш пайти менга ҳа деб суюлаверма, — Санам йўл бўйи Далерни қайта - қайта огоҳлантириб келди. Далер "Хўп" дедию, ўзича бир нималарни режалаштириб келарди.
* * *
— Дурдона, овқат тайёр, — Иззат хонага кириб келар экан, аёлининг бир нуқтага термулиб ўтирганини кўриб, ҳайрон бўлганча ёнига келиб ўтирди. — Тинчликми? Нимадир бўлдими? — Дурдона Иззатга бир қараб қўйдида, яна ўша ҳолатда ўтирганча,
— Ҳаммаси яхши, — аммо, унинг овозидан бунақага ўхшамасди.
— Мазанг йўқми? — Иззат унинг пешонасини ушлаб кўрар экан, — иссиғинг йўқ.
— Айтимку, яхши деб, — Дурдона жойига ётиб олди.
— Бунақаси кетмайди, — Иззат уни даст кўтариб олди. — Аввал, овқатланиб ол. Кейин истаганингча ухлашинг мумкин.
— Истамайман, — Дурдона типирчилай бошлади. —Овқат егим йўқ.
— Жим кет, йўқса иккаламиз ҳам йиқиламиз, — Иззат уни ошхонагача кўтариб келиб жойига ўтқазди ва ўзи ҳам унинг ёнидаги стулга ўтирди. — Энди овқатланиб ол.
— Керакмас, — Дурдона олдидаги овқатни итариб юборди.
— Дурдона, — Иззат унинг иягидан тутиб ўзига қаратаркан, — тан ол мени қизғонаяпсана?
— Йўқ, — бунга асос ҳам йўқ, Дурдона кўзларини олиб қочди.
— Йўғэ, — Иззат Дурдонадан ҳамон кўз узмасди. — Чиндан шунақами?
— Ҳа, — Дурдона унинг кўзларига тик боқди. — Чунки...— уёғига гапи тилини учида қолди. Иззат шарт лабини қизнинг лабига босди. Лаблар туташди. Дурдонанинг бутун вужудини ўзгача, ёқимли ҳислар қуршаб олди. Иззат Дурдонанинг белидан тутиб, лабларни узмаган ҳолатда ўрнидан турди. Лаблар узилмаган ҳолатда секинлик билан ётоқхона томонга юриб боришарди. Хонага киришлари билан Иззат бир урунишда Дурдонани даст кўтардию, ётоқ томонга юрди. Бу сафар жуфтини ётоққа авайлабгина ётқизар экан, ўзи ҳам секин у томонга эгилди.
— Сени бу қайсарликларинг мени ақлдан оздираяпти, — қизнинг юзи бўйлаб бармоқларини ҳаракатлантирар экан, — тан ол, сен ҳам худди мендек мени истаяпсан. — Дурдона кўзларини юмиб олганча нима дейишни билмасди. Чунки Иззат ҳақ. Қайсидир маънода у ҳам ёрига талпинмоқда. — Дурдона, — Иззат унинг юзига янаям яқинроқ келар экан, — нимадир де ёки бирор белги бер. Фақат мени бундай ақлдан оздирма. — Дурдона секин унинг бўйнидан қўлларини ўтказди ва эшитилар - эшитилмас овозда,
— Сизни севаман, — деди. Иззатга шунинг ўзи ҳам етарли бўлди.
— Мен ҳам сени севаман ягонам, — лаблар қайта туташди. Бу тун нафақат лаблар, балки қалблар ҳам туташди. Эртадан улар учун янги тонг, янги ҳаёт бошланади. Улар чинакамига бир оила бўлиб тонгни қарши олишади.
— Юсуф айни дамда нима қилишни ҳам билмаяпман, — Зуфар стол устидаги ручкани ўйнаганча гап бошлади. — Тўғри уни севаман, аммо, у-чи?
— Сенга маслаҳатим севсанг, шартта совчи қўйда уйлан. Бунақа юраверсанг, уни бошқаси илиб кетади, — Юсуф ўйчанг аҳволда жавоб берар экан, Санамни бир неча кундан бери кўрмаганлиги боис у ҳақида ўйлаб ўтирарди.
— Нима деб ўйлайсан, у рози бўлармикин?
— Ўйчи ўйини ўйлагунча таваккалчи ишини битиради, — Юсуф шарт ўрнидан турди. — Шундай экан, қани ошна ўйланмасдан бахтинг учун кураш. Йўқса уни қўлдан чиқарасан.
— Сен қаёққа? — эшик томонга кетаётган Юсуфга ҳайрон қаради.
— Асабларимни бироз тинчлантириб келишга.
— Тушунарли.
* * *
— Ассалому алайкум, — юзига ҳам қарамасдан салом берган Шоҳсанамга худди ўзидек алик оларкан,
— Юсуф Яминов келдими? — акаси ҳақида савол берди.
— Ҳа, хоналарида.
— Раҳмат, — Абрам хонасига ҳам кирмасдан тўғри Юсуфнинг хонаси томонга юрди.Орадан бир соатча вақт ўтиб, Абрам ҳотиржам қиёфада Юсуфнинг хонасидан чиқиб келар экан, Шоҳсанамнинг икки кўзи унда эди.
— Тинчликми хоним қиз? — кулимсираганча сўради.
— Ҳа тинчлик, — Шоҳсанам кўзларини олиб қочди.
— Унда яхши, — хонасига кириб кетар олдидан, — менга бир ҳафталик ҳисоботлар ва қаҳва.
Хўп бўлади.
* * *
— Ойи, негадир ўша бинога боргим йўқ, —Санам истамайгина Далер билан ишга отланар экан, қолиш учун баҳона изларди. — Балки, келинойим билан...
— Уни ёнида ўзим бўламан. Сен ишга жўна, — Гулҳаё опа қизини ишга қувиб солгандек жўнатди. — Иш пайти менга ҳа деб суюлаверма, — Санам йўл бўйи Далерни қайта - қайта огоҳлантириб келди. Далер "Хўп" дедию, ўзича бир нималарни режалаштириб келарди.
* * *
— Дурдона, овқат тайёр, — Иззат хонага кириб келар экан, аёлининг бир нуқтага термулиб ўтирганини кўриб, ҳайрон бўлганча ёнига келиб ўтирди. — Тинчликми? Нимадир бўлдими? — Дурдона Иззатга бир қараб қўйдида, яна ўша ҳолатда ўтирганча,
— Ҳаммаси яхши, — аммо, унинг овозидан бунақага ўхшамасди.
— Мазанг йўқми? — Иззат унинг пешонасини ушлаб кўрар экан, — иссиғинг йўқ.
— Айтимку, яхши деб, — Дурдона жойига ётиб олди.
— Бунақаси кетмайди, — Иззат уни даст кўтариб олди. — Аввал, овқатланиб ол. Кейин истаганингча ухлашинг мумкин.
— Истамайман, — Дурдона типирчилай бошлади. —Овқат егим йўқ.
— Жим кет, йўқса иккаламиз ҳам йиқиламиз, — Иззат уни ошхонагача кўтариб келиб жойига ўтқазди ва ўзи ҳам унинг ёнидаги стулга ўтирди. — Энди овқатланиб ол.
— Керакмас, — Дурдона олдидаги овқатни итариб юборди.
— Дурдона, — Иззат унинг иягидан тутиб ўзига қаратаркан, — тан ол мени қизғонаяпсана?
— Йўқ, — бунга асос ҳам йўқ, Дурдона кўзларини олиб қочди.
— Йўғэ, — Иззат Дурдонадан ҳамон кўз узмасди. — Чиндан шунақами?
— Ҳа, — Дурдона унинг кўзларига тик боқди. — Чунки...— уёғига гапи тилини учида қолди. Иззат шарт лабини қизнинг лабига босди. Лаблар туташди. Дурдонанинг бутун вужудини ўзгача, ёқимли ҳислар қуршаб олди. Иззат Дурдонанинг белидан тутиб, лабларни узмаган ҳолатда ўрнидан турди. Лаблар узилмаган ҳолатда секинлик билан ётоқхона томонга юриб боришарди. Хонага киришлари билан Иззат бир урунишда Дурдонани даст кўтардию, ётоқ томонга юрди. Бу сафар жуфтини ётоққа авайлабгина ётқизар экан, ўзи ҳам секин у томонга эгилди.
— Сени бу қайсарликларинг мени ақлдан оздираяпти, — қизнинг юзи бўйлаб бармоқларини ҳаракатлантирар экан, — тан ол, сен ҳам худди мендек мени истаяпсан. — Дурдона кўзларини юмиб олганча нима дейишни билмасди. Чунки Иззат ҳақ. Қайсидир маънода у ҳам ёрига талпинмоқда. — Дурдона, — Иззат унинг юзига янаям яқинроқ келар экан, — нимадир де ёки бирор белги бер. Фақат мени бундай ақлдан оздирма. — Дурдона секин унинг бўйнидан қўлларини ўтказди ва эшитилар - эшитилмас овозда,
— Сизни севаман, — деди. Иззатга шунинг ўзи ҳам етарли бўлди.
— Мен ҳам сени севаман ягонам, — лаблар қайта туташди. Бу тун нафақат лаблар, балки қалблар ҳам туташди. Эртадан улар учун янги тонг, янги ҳаёт бошланади. Улар чинакамига бир оила бўлиб тонгни қарши олишади.
— Юсуф айни дамда нима қилишни ҳам билмаяпман, — Зуфар стол устидаги ручкани ўйнаганча гап бошлади. — Тўғри уни севаман, аммо, у-чи?
— Сенга маслаҳатим севсанг, шартта совчи қўйда уйлан. Бунақа юраверсанг, уни бошқаси илиб кетади, — Юсуф ўйчанг аҳволда жавоб берар экан, Санамни бир неча кундан бери кўрмаганлиги боис у ҳақида ўйлаб ўтирарди.
— Нима деб ўйлайсан, у рози бўлармикин?
— Ўйчи ўйини ўйлагунча таваккалчи ишини битиради, — Юсуф шарт ўрнидан турди. — Шундай экан, қани ошна ўйланмасдан бахтинг учун кураш. Йўқса уни қўлдан чиқарасан.
— Сен қаёққа? — эшик томонга кетаётган Юсуфга ҳайрон қаради.
— Асабларимни бироз тинчлантириб келишга.
— Тушунарли.
* * *