#ИЗТИРОБ
МУАЛЛИФ: #Назли
37
Жамшид хурсанд ҳолатда Зулфиқорнинг ёнидан чиқиб келди.
— Сиз бу ерда нима қиляпсиз? Саид Жамшиднинг йўлига чиқди.
— Ишга кирдим, эътирозинг борми? Сен ўзинг нима қилиб юрибсан? Бу ердан умид ҳам қилма, бу туришингда ишга ҳам кира олмайсан. Жамшид кулганча Саиднинг ёнидан ўтиб кетди.
Саид Жамшид бир қараб қўйди-да, Зулфиқорнинг ёнига кирди.
— Ака, ҳозирги чиқиб кетганни ишга олдингизми?
— Ҳа, ишга олдим, тажрибаси бор экан. Бизга фойдаси тегади. Танийсанми? Хурсандга ўхшамайсан.
— Танийман. Дилдора ойимнинг турмуш ўртоғи бўлади. Ака, аввал яхшилаб суриштиринг, тўғри қадам босмайди.
— Шунақа дегин. Зулфиқор ўйланиб қолди.
— Ҳали ҳужжатлар қилмаганми?
— Йўқ, ҳужжат қилинг демадим. Саид мен шошиб турган эдим, ишхона сенга. Бу масалани эртага гаплашамиз. Мен бугун яхшилаб суриштираман, хўпми? Зулфиқор машинаси калитини олиб чиқиб кетди.
Ўзи билмаган бир туйғу билан Софиянинг дарси тугашига ўқиши ёнига борди. Эшик ёнида Жамшидни кўриб ҳайрон қолди.
— Бу нима қиляпти, ёки университетда ўқийдиган таниши бормикан? Нигоҳини соатига қаратди. Дарси тугаган-ку, нимага чиқмаяпти. Ҳаа, ана чиқди. Машинасига ўт олдирди. Худди университет ёнидан ўтаётгандек машинани ҳайдади. Аммо, кучли тормоз билан машинасини тўхтатди. Жамшид София чиққач унинг ёнига бориб бир нималарни гапирар. София асабий ҳаракат қилар, гапиришидан жаҳли чиқиб тургани шундай билинар эди.
— Нима? Маҳлиё ҳақида билгани келдим дейсизми? Қайси ақлингиз билан келдингиз?
— Маҳлиё сизга нима деган билмадим-ку, мени унга меҳрим тушиб қолган. Кўрсата оласизми?
— Эе, йўлингиздан қолманг. Маҳлиё ҳеч қачон сизларни кўришни истамайди. София Жамшидга нафрат билан қараб ҳаракатланди.
— Тўхтанг. Жамшид қизнинг билагидан ушлаб тўхтатди.
— Қўйиб юборинг! София қўлини силтаб олди. Менга қўлингизни теккизманг!
Зулфиқор аччиғи билан машинадан тушиб келди.
— София тинчликми? Нима бўляпти.
— Ҳеч нима, бу киши адашиб қолибди, номард.
— Сиз ҳозиргина иш сўраб келганмидингиз? Зулфиқор ўзини эслашга ҳаракат қилгандек кўрсатди.
— Ҳа, ҳа менман.
— Минг бор узр, ёрдамчим ишчи олиб қўйган экан. Бўш иш ўрнимиз қолмади. Агар, олган ишчимиз ишончимни оқламаса сизни чақираман.
— София уйингга кетяпсанми? Менам уйимга кетяпман ўтир, машинага.
София Жамшиднинг ёнида ортиқча гап гапирмай дея машинага ўтирди.
— Бу қизнинг ёнида бошқа кўрмай, тушундингизми? Зулфиқор Жамшидга "чиройли" қараш қилиб ортига ўгрилди-да, машинасига ўтирди.
— Бироз юрганингиздан кейин мени қолдириб кетинг.
— Нимага? Уйимга бораман деяпман.
— Пиёда юргим келяпти.
— Бу одамга ишонмайман. Ортингдан келса нима қиласан? Хўп дегинда индамасдан кет.
— Бу одамни сизларда бирор адовати борми?
— Билмадим. Маҳлиёни кўрсатар эмишман. Маҳлиё кўришни хоҳласа экан. Бирор марта онаси телефон қилмади-ю, бегона бўлиб бу соғинарканми? Бу одам номард. Номард бўлмаган-да, ёш қизга тега... София жаҳл устида кимга гапираётгани ҳам ёдидан чиқиб кетганди, сўнгги сонияларда гапиришни тўхтатди.
— Давом эт, нима ёш қизга?
— Ҳеч нима, шунчаки гап. София ўзини чалғитиш учун сумкасидан бир нимани қидирарди.
— София, нима бўлган, айт. Балки мен ёрдам бера оларман.
— Ҳеч гап йўқ. Раҳмат уйимга етиб келибман. Машина тўхтаган заҳоти тушиб кетди.
Зулфиқор қошини чимирганча Софиянинг гапини тўлдиришга уриниб ўтирарди. Ёш қизга тегармиди? Шундай деган. Демак, у Маҳлиёга йўқ, йўқ қандай бу ишни қилиши мумкин? Машинасида ўй ўйлаб қолиб кетди...