Hikoyalar (G&M)

Hozir esa... Ahvolimiz ancha ogʻirlashgan. Chiqimlar shunaqa koʻp ediki, boʻynimizgacha qarzga botib ketdik. Allohning vadasi haqdir. U bir toʻqchilik ortidan bir yoʻqchilik beraman demaganmidi?! Va albatta bir yoʻqchilik ketidan toʻqchilikni moʻl koʻl qilib beraman... Bu Uning haq vaʼdasi! Biz 10 yildan ortiq toʻqchilikda yashadik, endi yoʻqchilik vaqti yetgandi. Inshaalloh, bu sinovli kunlardan ham oʻtib olamiz va Alloh bizga yana keng rizq ato etadi!
                   *       *      *
   Osmon musaffo, qushlarning chiriq-chiriq ovozlari tabiatga qorishib ketdi. Ertalabdan erinibgina nonushta qildim. Nonushta uchun aytarli hech narsa yoʻq... Qotgan non, choy va yongʻoq. Piyolamga quyilgan choyni ichdim-da oʻrnimdan turdim. Ayam va opam ishga shoshilishardi.
  - Boʻlaqol, Munisa... Kech qolamiz. Hozir avtobus kelib qoladi.
Maktab remonti uchun har bir oʻquvchidan 50 mingdan pul talab qilishdi. 3 kundan oshdi. Uyimdagilarga aytolmayapman. Kecha sinf rahbarimiz Odinaxon ustoz pul olib kelmaganim uchun sinfdoshlarimni oldida ancha izza qilgani esimga tushib, bugun pul soʻrashga qaror qildim.
  - Onam...
  - Ha, Abdulloh.
  - Maktab remontiga pul deyishgandi...
Onamning rangi oʻzgardi. Asabiylashdi.
  - Shu maktabing ham har yili oʻquvchilar hisobidan remont boʻlishi shartmikin?! Maktabni vazifasi remont qilishmi yo oʻqitishmi?!
  - Bilmasam endi! 3 kun boʻldi aytganiga, hamma berib boʻldida.
  - Oʻzingda yoʻqmi? Moykada ishlab turgandingku?
  - Karantin sabab ishdan boʻshatvorishdi.
  - Yo Allohimey! Hali oylik olganimiz yoʻq, oʻgʻlim...
Yuragim siqildi. Hozir maktabga borsam yana sinf rahbarimning tergashlarini eshitaman!
  - Ozgina sabr qilib turishsin. Qochib ketmas remont qilish... Oylik olsam beraman.
  - Xoʻp...
Kayfiyatsiz holda uyimdan chiqdim. Maktabga ham borgim kelmasdi. Abed uchun pul ham olmadim. Soʻragani hijolat boʻldim. Maktab darvozasidan kirarkanman koʻzim Odinaxon ustozga tushdi. Tezda boshimni pastga egib oldim. Yonidan indamay oʻtib ketdim. 3-soat tarix - Odinaxon sinf rahbarimizning darsi! Yana bir sinf bolalar, ayniqsa qizlarni oldida oʻrnimdan turgʻizib "Olimov pulni olib keldizmi?"deydi! Men esa "Yoʻq ustoz..."deb indamay turaveraman. Dars boshlandi. Ustozning qoʻlida 10-sinf Oʻzbekiston tarixi kitobi. Bugun Oʻzbekiston Paxta ishi voqealari mavzusi. Toʻgʻrisi rossayam zerikarli dars! Ustozimizning yoshi ulugʻ... Yosh oʻqituvchilardek yangicha idealar, har xil oʻyinlar qilib qiziqarli dars oʻtmaydi. Kitobni oʻqib beradi. Atamalarni doskaga yozadi va oxirida bir dunyo uyga vazifa beradi. 45 minutlik dars, 45 yildek uzoq tuyulib ketadi menga!
   - Xurmatli oʻquvchilar! Maktabimizga yaqinda tuman hokimi tashrif buyuradilar ekan. Shunga maktabdagi barcha sinfxonalar chiroyli koʻrinishda boʻlishi kerak ekan...
  "Obbooo, ana yana boshladi!" Hozir pul bermaganlarni roʻyxatini oʻqiydi.
  - Remontga deb pul yigʻilishi kerak edi. 3 kundan oshdi. Sinfda bitta ikkita itni keyingi oyoqlari bor! Shular doim orqaga tortib turadi!
Jahlim chiqdi. Bu kimni it deyapti?! Qovogʻimni solib oldim. Ustozni aytgan gapi oriyatimga tegdi.
  - Bu nima deganiz, ustoz?! Balki sharoitimiz yoʻqdir?! It deb haqorat qilish kerakmi shunga?
Ustozning ranggi gezarib ketdi. Asabiylashganida kallasini qimirlatadigan odati bor. Mana hozir ham kallasi titray boshladi.
  - Olimov! Nahot 50 ming soʻm puliz boʻlmasa?! Shunaqa nochormisiz?! Jaa maktabda karillab yurardizku?! Qadam bosishlariz olamni buzardi?
Men ham qizishdim. Shart oʻrnimdan turib oldim.
  - Pulimiz yoʻq! Ishonmasayiz uyimga boring. 50 ming tugul 5 ming soʻm ham pul topolmaysiz!
Oʻzimni holatimdan oʻzim hijolat tortdim. Hammani koʻzi menda edi. Ustozimiz ham koʻzlarini loʻq qilib qarab qoldi. Qizlarning menga achingandek boʻlib qarab turishi oriyatimga tegdi. Papkamni koʻratgancha sinfdan otilib chiqib ketdim. Yigit uchun bu haqiqiy sharmandalik edi! Lekin nima ham qilolaman?! Peshonamizga shunaqa kunlar ham yozilgan ekan...

1-QISM TUGADI.

✍ Usmonaliyeva Munira
⏰05.03.2025.                 15:28

@Gaplarim_Sahifalar

Hayot shunday tekis oʻtayotgan joyida birdan hammasi butkul oʻzgarib ketdi. Dadam juda katta qarzga kirib qoldilar! Qoʻqondagi Marmar ustunlar ishlab chiqaradigan zavod karantin sababli oʻzini qoplay olmadi. U kompaniya asosan marmar ustunlarni chet davlatlarga eksport qilish ortidan daromad qilardi. Karantin boshlangach yoʻllar berkildi. Korxona davlatdan 400 million soʻm kridit olgan va ishlar orqaga ketgach qarzga kirib qolgan. Dadam shu kompaniyada drektor oʻrin bosar lavozimida ishlardilar. Yaʼni boshliqning oʻng qoʻli edilar. Dadamga korxona tomonidan yap yangi Kobalt avtomabili berilgan edi... Bir onda hammasidan ayrildik. Dadam ham, boshqa bir qancha ishchi xodimlar ham korxonani qarzini yopish uchun 4 oy oylik olmasdan ishlashdi. Dadamga berilgan mashina ham qarzlarni yopish uchun olib qoʻyildi. Ishlar birdan orqaga ketdi. Ahvolimiz, sharoitimiz nihoyatda ogʻirlashib qoldi. Uyda hatto non uchun ham pul qolmadi. Bir haftadan oshiq uyda deyarli ovqat qilinmadi. Opam birdaniga oʻqishni tashladi. Kurslarga borishni toʻxtatdi. Bu hol tabiiyki dadamga yoqmadi.
- Nega kurslaringga bormayapsan qizim? Axir shuncha yil tayyorlanding...
- Kursga bormay uyda oʻqiyman, dada...
Opam oʻsha kundan uyda mustaqil oʻqiy boshladi. Men hali maktabda oʻqirdim. Ayam esa ishlamas edi. Dadam mana nechi oydan beri maoshsiz ishlayapti. Uyga roʻzgʻor qilish uchun koʻpchilikdan qarz olardik... Dadam yoshliklarida tokdan uzum olaman deb yiqilib, bellari singan ekan... Ikki oycha toʻshakka mixlanib yotganlar. Shuning uchun ogʻir ish umuman qilolmay qolganlar. Dadamga yengil qogʻozbozlikka oʻxshash oʻtirib qilinadigan ish kerak edi. Dadam unaqa ishni topolmadilar. Karantin tufayli juda koʻp ishxonalar berkitilgan edi. Dadam marmar ishlab chiqaradigan korxonada 4 oy oylik olmay ishlagach, ariza yozib ishdan boʻshab oldilar. Ancha vaqt ishsiz oʻtirdilar. Uyda bir tiyn pul yoʻq! Oxiri ayam va opam birgalikda ishlashga qaror qilishdi. Dadamdan bazoʻr ruxsat oldilar. Dadam ayollarni ishlashiga azaldan qarshi boʻlsalarda, lekin hozirgi vaziyat shunga majbur qilardi. Chunki dadam ishsiz, men maktab oʻquvchisiman... Ayam va opam Qoʻqondagi tikuv sexlaridan biriga ishga kirishdi. Boshida rostini aytay, rossa qiynaldik. Chunki uyda ayollar yoʻq! Erta ketib shom payti kirib kelishardi. Charchab ketganlaridan bitta ovqat qilishgayam yaramay qolishardi. Ishlamay uyda oʻtirib oʻrgangan odamlar birdaniga bunaqa ishda ishlashsa ancha ezilib qolar ekan. Ayam ham, opam ham bir ikki hafta ezilib yurdilar. Lekin keyinchalik ancha moslashishdi... Oylik ishbay qilib toʻlanar edi. Birinchi olib kelgan pullari 1 yarim million edi. Ayam 1 million olganlar, opam 500 ming soʻm! Opam umuman tikishga uquvsiz chiqdilar. Ayam oldin chevar boʻlganlari uchun tezda koʻnikib ancha tez va sifatli tika boshladilar. Oyliklari ham ancha koʻtarildi. Lekin opam... Opamni tikishga uquvsiz deb ishdan boʻshatishmoqchi boʻlishibdi. Ayam ishxonasidagi boshliq ayolga rossa yalinibdi. Axiyri opamni bichuvchiga yordamchi qilib qoʻyibdilar va oyligi ishbay emas, aniq bir miqdorda beriladigan boʻldi. Uyda shu ikki ayolning olib kelayotgan pulidan boshqa pul yoʻq edi. Dadam har kuni ish izlar, kechga yaqin boʻshashib qaytib kelardi. Aniq bilib turardim, dadam opam bilan ayamni koʻchaga chiqib ishlab yurishganini hazm qilolmay siqilardilar! Menga doim "Ayol kishini taminlash erkakning vazifasi, ayol topgan pulda baraka boʻlmaydi" deya uqtirib kelgan dadam hozir shu ayolning puliga qarab oʻtirib qoldilar. Bu albatta juda alam qiladigan holat edi. Dadam zoʻr ishlab yurgan mahal 10 millionga yaqin oylik olardilar. Hech narsadan kamimiz yoʻq, mazza qilib yashardik. Muzlatgichda deyarli hamma narsa bor edi. Dadam bir oilani bemalol taminlay olganlar. Undan tashqari opamning kurs toʻlovlari uchun ham ancha oyiga ancha pul ketardi. Meni maktab chiqimlarim... Uy, soliq, svet kabi toʻlovlar!

Meni sevgan, yoqtirib qolgan qizlar bor... Bir emas, bir nechta! Muattar... U meni 4 yildan beri yoqtiradi. Oʻz og'zi bilan aytmagan... Lekin sinfimizdagi qizlarga aytgan ekan. Yonidan o'tib qoldim deguncha mendan ko'zini uzmaydi. Iloji boricha unga qaramaslikka harakat qilaman. Ko'zim ko'ziga tushib qolgan zahoti ularni boshqa tomonga qarataman. Chunki men uni sevmayman. Va u mendan bekorga umidvor bo'lib qolishini umuman xohlamayman. Yana Guli degan qiz ham bor. Bizdan bitta past sinfda o'qiydi. 2005-yil. Bir yilcha oldin xat yozib sinfdoshim Malikadan berib yuborgan ekan... Ichida sevaman, kuyaman degan gaplar, varoqning bir chetiga chiroyli qilib yurakcha chizilgan ichida 4 qator she'ri ham bor... Kulgim kelgandi o'shanda. Qani qizlardagi ibo, hayo?! Menga bunaqa qizlar umuman yoqmasdi. Lekin ko'ngliga ozor berib qo'ymay deya qattiq ham gapira olmasdim.
- Assalomu alaykum, Abdulloh aka...
Gulining ovozini eshitib asta o'girildim. U qo'lida katta matematik misollar toʻplamini tutib turgancha menga jilmayib qarab turardi.
- Va alaykum assalom...
- Aka... Iltimos, mana bu misolni ko'rib bering...
Guli oldimga asta yaqinlashdi. Kitobni ochib bir misolni ko'rsatdi. Qo'li bilan misolni ko'rsatardiyu, ikki ko'zi menda... Men noqulay holatga tushib qoldim. Sababi roʻparamda Muattar turardi. Guli Muattarni koʻrib yanada menga yaqinlashdi. Men ortimga tisarildim, u yaqin kelaverdi. Men koʻzimni kitobdan uzmadim. Tezroq misolni yechib, Gulidan tezroq qutulishni o'ylardim. Toʻgʻri Gulini ham, Muattarni ham yoqtirmayman, lekin meni yoqtiradigan bu ikki qizni o'rtasida o'zimni nihoyatda yomon his qilayotgandim. Tezda papkamni ochib daftar ruchkamni oldim. Yashin tezligida misolni yechib tashladim. Bunaqa tez yechim topganimga oʻzim ham hayron edim! Guli juda mamnun bo'ldi. Menga jilmayib "Rahmat..."dedi. Men ham "Arzimaydi" dedim. U ketdi. Biroz ko'nglim joyiga tushib endi ketaman deb tursam roʻparamda Muattar paydo boʻldi.
- Guli bilan nimani gaplashdiz?
Ichimda "Senga nima?!"devorgim kelardi-yu, lekin qizlarga ozor berish yigitchilikka to'g'ri kelmaydi. Shuning uchun iloji boricha beparvo va tez javob berdim.
- Shunchaki, misolni javobini topishvordim.
Muattar koreys qizlariga o'xshardi. Badani oppoq, koʻzlari birozgina qisiq. Shu qisiq ko'zlarini suzgancha ensasi qotib gapirdi.
- Tavba qildim! Pinjizga kirib ketay dediyaaa... Indamaysizam!
- Yoʻgʻe. Misol bilan ovora bo'lib payqamabman.
- Aldang... Bir-birlaringga yopishib qolay dedilaring-ku?!
- Mayli Muattarxon... Sog' boʻlasiz. Uyga borishim kerak!
Tez-tez yurgancha maktabdan chiqib ketdim. Atrof juda sokin. Kun havosi yoqimli... Asta esgan shabbodalar daraxtlardagi sargʻish barglarni asta hilpiratgancha ularni yerga toʻkadi... Men kuzda tugʻilganman. Noyabr oyi! Ayamning aytishlari boʻyicha, men tugʻilgan yili, shu noyabr oyi tizza boʻyi qor yoqqan ekan! Ayamning oʻsha paytda sogʻliklari uncha yaxshi boʻlmaganligidanmi meni emiza olmagan ekanlar. Oʻlib qolishimga bir bahya qolgan ekan! Sovuqda jajji chaqaloq holimda qattiq shamollabman, istima koʻtarilib ketibdi, sudirgi berib, nafas ololmay qolgan ekanman! Balki shungadir ota-onam meni juda avaylashadi. Qishloqda yashasam ham yer chopgan bola emasman. Mol, qoʻy boqmayman. Xuddi shaharlik olifta yigitlardek yuraman. Ust boshim doim toza va yangi! Balki qizlarning meni yoqtirib qolishi shuning uchundir. Har holda bu yerdagi boshqa yigitlardan ancha koʻrinishim yaxshi, oftobga chiqmagan badanim qizlarni badanidek oppoq, yuzim tiniq, sochlarim koʻp va tim qora rangda... Koʻzimning ranggi ham qora, kipriklarim, aytishga uyalaman... Qizlarni kipirigidek uzun, qayrilgan. Opam ayamga doim "Shu oʻgʻliz qiz bola tugʻilganda bormi, maktabni bitirmay erga tegib ketardi" deb kuladilar. Yana doim meni koʻrsa, "Abdulloh, kiprigimizni almashaylik" deydi. Opamni kiprigi kalta, koʻzini ranggi ham qora emas, jigarrang! Biz uncha ahil emasmiz. Kam gaplashamiz. Sababi opam juda band. Meni u bilan, uni men bilan deyarli ishi yoʻq.

Opam 5 yil kursga qatnadi... Ingliz tili, ona tili adabiyot va tarixni o'qirdi. Opamni topolmay qolgan odam albatta mahallamiz boshidagi kutubxonadan topar edi. Ko'rganlar bu qiz albatta o'qishga birinchi o'rinda kiradi deb o'ylashardi. Va bunga yetarlicha asoslari bor edi. Sababi opamni qoʻlidan hech ham kitob tushmasdi. Yana ingliz tilida juda ravon gapirardi... Adabiyotni aytmay qo'ya qolay! Opam o'qimagan kitob deyarli qolmagandi desam ham bo'ladi! Katta katta romanlarni 3 kunda tugatib tashlardi. Meni esa 1-2 varoq narsa o'qisam tamom. Yuragim siqilishga tushadi... Xullas butun mahalla ko'y kutgan hodisa roʻy bermadi! Opam institutga kirolmay yiqildilar! Hamma hayron edi. Hatto o'qituvchilari ham bunaqa boʻlishini kutishmagandi. Chunki opam barcha sinov testlarini xatosiz yechardi. Hayajonlandimi yoki shoshilib qoldimi... Ishqilib o'qishga o'tolmadi. O'sha kecha uyimiz motamxonaga aylandi. Bitta xonada ayam yig'lab o'tiribdi, boshqa xonada opam! Dadam ham xomush, bir og'iz ham gapirmaydi. Katta hovliga kirsam buvim ham yig'lab o'tirgan ekan... Ehh Xudoyim! O'qishga o'tolmaslik shunaqa katta fojeami?! Men toʻgʻri, opamga achindim, lekin bu degani hayot to'xtab qoldi degani emasku?! Ertansi kuni ahvol battar yomonlashdi. Sababi imtixon javoblari chiqqanini eshitgan barcha yaqinlarimiz, qarindosh urugʻlar, ayamni va dadamni do'st-u dugonalari kuni bo'yi opam o'qishga o'tdimi yoʻqmi bilish uchun telefon qilishdi. Hatto menga ham ammalarim qo'ng'iroq qilishib "Opang nima bo'ldi?"deb soʻradilar. Ayam har bitta telefon qilgan odamga yig'lab javob berar, dadam umuman telefonni ko'tarmas, hech kimga javob bermas edi. Opam... Tarki dunyo qildilar! Xonalariga qamalib olganlaricha umuman chiqmadilar. Kuni boʻyi yigʻlardi. Telefonini o'chirib qo'yibdi. Ovqatlanishga ham chiqmadi...
3 kun deganda xona eshigi ochilib opam ko'rindi. Ko'zlari yig'layverib ishib ketibdi. Oppoq yuzi qizaribdi... Dadam opamning yoniga borib peshonasidan o'pdilar.
- Mayli qizim... Hech narsa qilmaydi! Yana o'qiysan, yana bir yil tayyorlanasan. Yanagi yili albatta o'tasan. Unaqa qilib, och o'tirma...
Opam indamadi. Avval dadamga, keyin men va ayamga qaradi.
- Biroz ko'chada aylanib kelmoqchiydim...
Dadam darrov cho'ntagidan pul chiqarib opamga uzatdi.
- Mana qizim... Bemalol aylanib kel. Ko'ngling yoziladi. Xohlasang Abdulloh ham sen bilan boradi.
Opam menga qaradi. Men birga borishim kerakligini sezib o'rnimdan turdim. Opam ikkalamiz mashinaga o'tirdik. Opam Qo'qonga borishni xohladi. Men ham mayli dedim. To shaharga yetgunimizcha ikkimiz ham gapirmay jim ketardik. Nihoyat manzilga yetdik. Ancha joylarni aylandik. Kechgacha yurdik... Opam biroz oʻziga kelgach telefonini yoqdi. Telegramiga odamlardan jamisi boʻlib 134 ta xabar kelibdi. Dugonalaridan, kursdosh qizlardan, o'qituvchilaridan...
Opam ularni ochmay anchagacha o'ylanib qoldi.
- Uyda bemalol o'qirman...
Opamga achindim. Shuncha odamga bittama bitta o'qishga o'tolmaganini aytish juda og'riqli bo'lsa kerak?!
- Raqamlarni eslab qololmasligim pand berdi. Tarixdan nuqul sana, raqamga oid savollar tushdi. Umuman ishlolmadim... 5 ta toʻg'ri javob! Shu fan tortib ketti meni!
Opam gapirardi-yu yuzlari xaftaligidan qizarib ketardi.
- Mayli opa... Endi Allohni rizqida bu ham. Bu yil rizqiz qo'shilmagan ekan... Siqilmang... Yana bir yil koʻz ochib yumgunizcha o'tib ketadi...
Shaharni ancha aylangach uyga qaytdik. Opam yana xonasiga kirib ketdi. Lekin bu safar tarki dunyo uchun emas, telefonidagi sms larga javob yozish uchun...
* * *
Sevgi bobida hassos emasman... Qizlar bilan sevishmaganman. Qizlarga yomon koʻz bilan, xuddi koʻzi qonga to'lgan yirtqichlar singari qaraydigan yigitlar hiliga kirmayman, Alhamdulillah. Lekin bu degani qizlarga umuman qiziqmayman deganim emas! Qizlarga qarayman, lekin odob chegarasidan chiqmayman... Termulib qaramaganman hech bir qizga... Bunaqa nazar istalgan qizni hijolatga soladi. Sevgan qizim ham yoʻq! Balki qachondir bo'lib qolar, lekin hozircha yoʻq...

DIL

(Qismli Hikoya)
Hikoya hayotiy voqea asosida... Qahramonlarning asl ismlari muallif tomonidan o'zgartirildi.

1-QISM. TOʻQCHILIK VA YOʻQCHILIK
ORASI BIR QADAM.

Oddiy yigitman. O'rta bo'yim, qalin qora sochlarim bor. Mahallada o'ziga yarasha xurmati bor oilaning farzandiman. Otam ( Bobom. Biz kichikligimizdan bobomni ota deb katta bo'lganmiz) taniqli buxgalter bo'lganlar. O'z vaqtida 7-8 ta qishloqning fermerlari bilan ishlaganlar. Hisob-kitob ishlariga ko'maklashganlar. Matematika va rus tilini juda zoʻr bilganlar. Hatto maktabimizdagi rus tili o'qitivchimiz ham otamchalik rus tilini mukammal bilmasligini o'z og'zi bilan tan olgan!
Maktabda unchalik ham a'lochi emasdim. Baholarim el qatori - 3... 4. Lekin qonimda bor shekilli matematikani juda yaxshi koʻrardim va bu fandan har chorak 5 bo'lardi. Do'stlarim bilan kompyuter o'yinlariga tez-tez borib turardik. Sport men uchun emas! Ogʻir ish ham qilolmayman... Chunki oʻrganmaganman! Men o'tirib pul topishni xohlardim. Otamga o'xshagan hisobchi bo'laman derdim. Sababi otam uydagi xonasida o'tirib kuni bo'yi hisob-kitob bilan shug'ullanar va shuni orqasidan ancha-muncha daromad olardilar. Men ham shu yoʻldan ketishga qaror qildim, maktab 11 yillik bo'lganidan soʻng, 10-11-sinf paytlarimizda maktab bilan baravariga kasb-hunar kollejida ham o'qirdik. U yerdagi yo'nalishim ham ayni xohishimga binoan tanlangan. "Kompyuter savodxonli". Lekin koʻp dars qoldirardim. Maktabga borishni azaldan yomon ko'rganman... Men erkinlikni yaxshi koʻrardim. Hech kim menga ho'jayinchilik qilmasa, o'z holimcha yashasam derdim...
O'smir yoshimda moykaga ishga kirdim. Yigit kishini choʻntagi hech qachon bo'sh turmasligi kerak! Kap-katta bo'lvolib, dadamdan pul so'rashga, ochig'i iymanardim. Shu sabab maktabdan keyin, hech boʻlmasa shom paytigacha ishlab ikki, uch soʻm topa boshladim. Hayotim bir me'yorda ketar, hech narsani o'ylamasdim, hech narsaga qayg'urmasdim. Kunlarim oddiy, jo'n va zerikarli edi...
- Abdulloh!
Ortimga qaradim. Nosir menga qo'lini ko'targanicha o'zini oldiga chaqirayotgan edi. Oldiga shoshilmasdan, asta bordim.
- Ha, Nosir! Nima deysan?
- Nargi mahalladagi Sanjar bor-ku?!
- Xoʻsh?
- Oʻsha Muattarni yo'lini toʻsib shilqimlik qilayotgandi...
Yuragim siqildi. Muattar parallel sinfdoshim. "B" sinfda o'qiydi. Meni 6-sinfligidan buyon yoqtiradi. Lekin men unga deyarli befarq edim. U chiroyli qiz, lekin harakteri menga mos emasdi...
- Xoʻp... Nima qilishim kerak men?
Nosir sovuq munosabat bildirganimni koʻrib ancha bo'shashib qoldi.
- Endida... Aytdim-qo'ydim!
Indamadim. Maktab stadioni bo'ylab asta uyim tomon keta boshladim. Uyda men qiladigan ish deyarli yoʻq. O'zimga xon, o'zimga bekman! Oilada yolgʻiz o'g'il bo'lganim uchun dadam ham ayam ham meni kichikligimdan erkalatib katta qilishgan. Xullas oilani erkatoyiman! Lekin yolg'iz emasman. Xuddi men kabi oilani yana bir erkasi bor - u meni opam! Opam mana 4 yildirki boshini kitobdan ko'tarmaydi. O'qiydi, dasr qiladi, lugʻat yodlaydi... Men esa kitobni ko'rsam badanimga narsa toshib ketadiganlardanman. Hech ham kitob o'qiy olmayman! Bo'sh qoldim deguncha telefonda o'yin o'ynab o'tiraman...
* * *
Maktabdaman. Bu yil 10-sinf boʻldik! Yaqin ikki yil ichida qaldirgʻochlar singari bu yerdan uchib chiqib ketamiz. Birimiz kollejga, birimiz armiyaga, yana bittamiz institutga qadam qo'yamiz. Armiyaga borishga umuman qiziqmasdim. Shahardagi temiryoʻl kollejini ham xohlamadim. Lekin o'qishim kerak! Hayotda kimdir bo'lib yetishishim shart-ku axir. Shukr-ki qo'limda hunarim bor. Dadam kichkinaligimda majburlab sartaroshga shogirtlikka bergandilar. Mana hozir Allohga shukr tuppa tuzuk sartaroshman. Barbershop ochganman. Shaharchasiga nima deyishardi, haaa... Stlistman!
Lekin erkak kishi uchun 40 hunar oz deyishadi. Ham hozirgi kun talabi - institutda o'qish kerak! Kelajak uchun ham kerak! Yana hozirgi qizlar yigitlar o'qimishli bo'lmasa qiyo ham boqmay qo'yishgan. O'qimishli bo'lish - bir tomondan oilamni mahalladagi obroʻsini yanada oshirishdir.

Дўстнинг қарори

Икки бадавлат дўст бор эди. Уларнинг ўзаро меҳр-оқибатига ҳамма ҳавас қиларди. Тақдир тақозоси билан улардан бири камбағал бўлиб қолди. У шу даражада камбағаллашдики, ҳатто, сўнгги молини ҳам сотишга мажбур бўлди. Фақирлик «оловли кўйлак» деганлар. Бу бечора эса бирданига бу «кўйлак»ни кийгани учун телба бўлаёзди. Нима қилишини билмай қолди.

Ниҳоят, бой дўстига мурожаат қилишга мажбур бўлди. Унинг эшигини тақиллатди. Бой хизматкорларига: «У одамни қувиб юборинглар, даф бўлсин!» дея бақирди. Хизматчилар бечора камбағални эшикдан шундай қувдиларки, фақир довдираб, мажнун каби ақлини йўқотди, бутун дунё унга сўнгсиз азоблар берадиган зиндондай кўриниб кетди. Уйига шуурсиз, худди ўлик каби қайтди. Ўз-ўзига: «Ҳа, демак дунё шунчалик зиндон, одамлар шу қадар ваҳшийлашган экан, энг сўнгги умид ўлимдир» дея қарор қилди.

Бир қоғозга шундай васиятнома ёзди: «Оҳ, ҳаёт! Қанчалар аччиқ экансан. Уни фақат бошимга тушганда англадим. Ҳозир ҳар тарафим тақдир олови ичида ёнаяпти. Бошқа хеч кимдан умидим қолмади». Арқонни қўлига олиши билан уйнинг эшиги қаттиқ тақиллади. Эшикнинг бемаҳал тақиллаши уни ҳайратлантирди.

Бой дўсти бир қарияни чақириб унга шундай деган эди:
  -Боринг! Бу ҳамёндаги олтинни олинг. Фақир бўлиб қолган дўстимга бу отасининг пули эканлигини айтиб, қўлига беринг. Вақтида қайтаролмадим деб, кечирим сўрангу, кетинг. Асло мен хақимда гaп очманг, - деди. Қария ҳозир фақирнинг эшигини шу боис тақиллатарди. Ўлишга чоғланиб турган фақир эшикни очди. Қария камоли таъзим билан салом берди ва:
  - Болам! Анча йил аввал раҳматли бобонгдан минг олтин қарз олган эдим. Шуни бугун келтирдим, — деди...

Олтинни кўриб йигитнинг кўзлари ёшланди. Бошқадан умид йўқлигини билган йигит бу олтинларни режа билан сарфлади. Ҳеч кимга пулини олдирмади. Кундан-кунга иши ривожланди. Уй солиб, дўконлар очди. Жосус бу ҳолни бойга етказди. Бой дўсти: «Бўлди, энди дўстимнинг зиёратига борамиз», — деди.

Зиёрат қилгани келган дўстини фақир дўсти яхши қарши олмади. Қувиб солишни ҳам ўйлади. Бошида минг турли ёмон фикр кезди. Бой дўсти: «Биз сен билан содиқ дўстмиз» дейиши билан фақир дўсти чидай олмади:
  -Ёлғон! - деди ва унга аччиқ сўзларни айтишни бошлаши билан бой дўсти:
  -Билсанг, сен учун қанча изтироблар чекдим. Сенинг энг ғамли пайтингда фалон қариядан сенга пул жўнатган мен эдим. Яна фалон куни фалон соатда минг олтин юборган мен эдим, - деди.

Йигит бу сўзларни эшитиб ҳайрон бўлди:
  -Нега бундай қилдинг? - деди у бой дўстига:
  -Дўстим! Агар пулни мен берганимда, менга асир бўлар эдинг. Ҳолбуки сени жуда яхши кўраман. Сени ҳаётга қайтариш орзусида эдим. Аллоҳга ҳамдлар бўлсинки, бугун сени ҳаётда мустақил ва ўз ўрнингни топган ҳолда кўриб турибман, — деди.

Хулоса:
Бу қиссадан ҳисса шуки, кишига энг катта ёрдам уни мустақил яшашга тайёрламоқдир. Энг яхши сармоя ҳам шудир. Киши юксалиши учун унинг энг муқаддас ҳаққи - ўз эркини ўзида қолдириш энг яхши ёрдамдир. Кишилар мана шундай ёрдам туфайлигина улғаядилар.

Аёлга пул беринг, шундай пулларки,
Эркаклар яшириб юрган пуллардан.
Аёлга пул беринг, шундай пулларки,
Чойхонани кутиб турган пуллардан.
Аёлга пул беринг, ӯзига эмас,
Рӯмол олмоқчидир қайнонасига.
Ӯғлига планшет, қизига китоб,
Носвой олмоқчидир қайнотасига.
Аёл пул сӯраса бӯлманг дарғазаб,
Бусиз ҳам қалтираб туради юрак.
Уйга меҳмон келар писта-ю бодом,
Дастурхонга банан, апельсин керак.
Аёл пул сӯраса бӯлинг Ҳотамтой,
Сизларга ёр бӯлсин хуш кайфиятлар.
Эй сиз барака боши, эй бой оталар.
Муҳтарам эркаклар, валинеъматлар.
Эркак учун пул - қӯл кири эмиш,
Тӯкилар ресторан, майхоналарда.
Эркак қӯлин ювар икки кунда бир,
Бир-биридан гӯзал чойхоналарда.
Эркак пул сарфласа кӯча кӯйларда,
Чӯнтакда шамоллар сайр этиб юрар.
Пуллари кӯчада қолган уйларда,
Сичқонлар ҳассага суяниб турар.
Эркак пул сарфлашга устаси фаранг,
Чорлар синфдошлар, бир кун жӯралар.
Бир куни касбдошлар, дӯстлар, улфатлар,
Тӯпланар курсдошлар ,мардлар, тӯралар.
Аёл-чи? Аёл бир сӯм топса тугар ӯн жойдан,
Борини оширар эплар, уч-учлар.
Эри ташлаб кетган йиртиқ пулни ҳам,
Кӯзига суртади, ямар, сукочлар.
Аёлга пул беринг, сӯраганида,
Аёлга пул беринг, бӯлмасдан бахил,
Аёлга пул берсангиз уч-тӯрт кун ӯтмай,
Сизга Худо берар, мана мен кафил.

Bugun 8 mart "Xalqaro xotin-qizlar bayrami".
Bu bayram bilan tabriklashga o'ylanib qoldim. Kimdir bizning bayram emas deydi, kimdir bayram barchanki deydi.
Shu sabab, ayol-qizlarimizni shunchaki bugungi bahorning 8-chi kuni bilan tabriklayman!))
Tabriklash uchun aynan bayram bo'lishi shart emas-ku))
Manabu qimmat guldasta sizlarga 💐.

Бир янги уйланган йигит тақдиридан қувониб, хотинини амакисига мақтаб қолибди. Амакиси жиянига насиҳат қилиб ўтирмай, оқшомда ўз уйига меҳмон бўлиб боришини тайинлабди.

Жияни келгач, амаки хотинига тарвуз олиб келишни буюрибди. Хотин олиб келибди. Амаки тарвузни кўриб: "Буниси яхши эмас, бошқасини олиб кел", дебди. Хотин итоат билан иккинчисини олиб келибди. Шу тарзда эрнинг хоҳишига қараб, ўн марта бошқа тарвузга қатнабди. Аммо лом-мим демабди...

Жияннинг таклифи билан эртасига амаки меҳмонга борибди. Жиян ҳам хотинига тарвуз келтиришни буюрибди. Биринчи тарвузни кўриб: "Бу яхши чиқмайди, бошқасини олиб кел", дебди. Жувон итоат билан иккинчи тарвузни олиб келибди. Жиян бундан мамнун бўлиб, амакисига "Кўрдингизми?" дегандай кулиб қарабди-да, "Бу ҳам бўлмайди, бошқасини олиб кел", дебди. Учинчи тарвузни ҳам бўлмайдига чиқариб, қайтармоқчи бўлганида жувон:
– Нима, бир арава тарвуз тушириб қўйганмисиз, ҳали унисини, ҳали бунисини олиб кел, деяверасиз. Бор-йўғи учта тарвуз бор уйда, ёқмаса, туринг-да, яхшисини ўзингиз танлаб олинг. Мен танлашни билмайман! – деб норозилигини баён қилибди.

Шунда амаки жиянига деган экан:
– Кўрдингми, жиян, сен кўпам мақтанавермагин. Менинг уйимда бир донагина тарвуз бор эди. Хотиним яхши феълли, фаросатли бўлгани учун менга эътироз билдирмай, ўша битта тарвузни ўн марта олиб келди. Лекин бирон марта итоатсизлик билан гап қайтармади, лабини ҳам бурмади.

Фаросатли аёл йўғини ҳам саришта қилади, фаросатсиз эса борини ҳам эплолмайди!

- Ha, ichkariga kirmaysizmi yigitni guli?! Kelin kutib qoldiyuu...
Asta eshik ochib ichkariga kirdim. Ichkarida oppoq koʻylakda bir nozikkina qiz, yuziga oppoq yopinchiq tashlab olganicha turardi. Meni koʻrdiyu, qoʻllarini bilan boshidagi yopinchiqni asta sidirib olib tashladi. Uni koʻrdimu aqlim ishlamay qoldi! Koʻzlarimga ishonmasdim! Bu Nozima edi! Nozima! Qarshimda oppoq libosda... Yuzida tabassum... Koʻzlarida yosh... Uni bunchalar baxtli holda oldin sira koʻrmagandim. U haqiqatda baxtdan sarmast edi! Yuzlari, koʻzlari, lablari... U juda goʻzal, xuddi oppoq farishtaga oʻxshardi.
  - Nozima...
Nozima yigʻlardi. Koʻzidagi yoshlari sira tinmadi.
  - Nozima... Nahotki bu siz?!
  - Temur aka! Sira kutmagandim! Sira oʻylamagandim, Alloh bizga shunday imkoniyat beradi deb...
  - Bu qanday boʻldi?
Unda asta yaqinlashdim. Yetib borib nozik qoʻllaridan tutdim.
  - Men ozod boʻldim. Qalbim oʻzimga qaytarildi. Va oldimga yana 2 ta sharpa keldi. Lekin ular oldin kelganlaridaqa emasdi. Oppoq edilar. Menga oʻz tanangga Sabihaga qaytib Ruhlar shahriga borasanmi yoki shu tanangda yana bir oz hayot kechirishni xohlaysanmi deyishdi. Ular Alloh sizni sogʻ salomat holizga qaytarganini va agar xohlasam siz bilan yashash imkoni berilganini aytdilar!
Nozima menga yaqinlashdi. Nozim kaftlarini yana yuzimga qoʻydi. Uning qoʻli judayam yoqimli edi.
  - Temur aka... Men sizni tanladim! Siz birga boʻlishni xohladim!
Uning ham, mening ham koʻz yoshlarimiz aslo tinmasdi. Uni bagʻrimga bosib oldim... U entikar, lablari bilan yanoqlarimni erkalar edi. Shu payt tashqaridan ovoz keldi.
  - Rasmchi keldi... Tayyormisizlar Temur? Videoga ham olish kerak ekan...
  - Hozir bir daqiqa. Koʻz yoshlarimni artdim. Nozima ham oʻzini sal qoʻlga oldi. Eshik ochilib rasmchi, videochi va bir nechta qizlar, yigitlar kirdilar. Anchagacha fotosessiya boʻldi. Soʻng Nozimani qoʻllaridan tutib bir umr baxtli va saodatli boʻlish uchun ushbu xonadondan olib chiqib ketdim...

TAMOM.

M.F : Assalomu alaykum... Yana bir, men uchun haqiqiy yangilik boʻlgan yoʻnalishdagi hikoyamni bi'iznillah tugalladim🥰🥰🥰 Manfaatli boʻldi degan umidim bor. Sizlarga hikoya manzur boʻldimi? Albatta izoh qoldirishlaringni kutaman🙃
Inshaalloh tez orada yangi dramatik ruhdagi hayotiy voqealar asosida yoziladigan romantik hikoya - DIL ni boshlayman. Inshaalloh, qoʻllab quvvatlab turasizlar🥹 Hikoyamni oʻqigan, reaksiya bosgan va komment qoldirgan barcha-barchadan minnatdorman. Allohim rozi boʻlsin! Oʻqigan koʻzlaringiz aslo dard koʻrmasin.

✍ Usmonaliyeva Munira
⏰04.03.2025.                00:50

@Gaplarim_Sahifalar

Butun tanasi xuddi quyosh nur sochgani kabi nur sochdi! Nur shu darajada kuchaydiki men koʻzlarimni ocholmay qoldim. Orqaga tisarildim. Nozimaning jismi yerdan koʻtarildi... Birdan portlab ketdi! Atrofga moviy nur xuddi dengiz toshqini singari tarqaldi. Qarasam u yoʻq boʻlib qolibdi. Atrofda qora zanjirlar va bitta oltin zanjir boʻsh yotardi! Shu payt boyagi sharpalar uchib kelishdi. Meni boyagidek ketma ket azoblay boshladilar. Ular ichimga kirishar, har kirganlaridan ichim toʻkilib, titilib ketgandek boʻlardi. Xushimni yoʻqotdim va yerga gupp etib yiqilib tushdim...
* * *
Telefon qoʻngʻirogʻidan uygʻonib ketdim. U tinmay jiringlardi. Baribir ololmayman-ku?! Qoʻlimni qimirlatolmasam! Telefon tinmay jiringlayverdi... Men ham tek yotaverdim... "Nozima qayoqda qoldi ekan?!" Axiyri boʻlmadi... Ajab! Qoʻllarim qimirladi! Dast oʻrnimdan turdim! Koʻzlarimga ishonmasdim... Oyoqlarimni seza boshladim! Men soppa sogʻ holda uygʻongan edim! Koʻzlarimdan yoshlar quyulib oqa boshladi. Men nihoyatda baxtiyor edim! Axir bu haqiqiy mojiza! Allohning mojizasi! Kichkina boladek hoʻngrab yigʻlab yubordim. Telefon yana jiringladi. Tezgina borib oldim. Jasur ekan!
- Aloo...
- Alyo! Temur ogʻayni turdingmi?! Shunday ulugʻ kunda ham uxlaydimi odam! Tavba qildim. Boʻl tez shkafda tayyorlab qoʻygan kiyimingni kiyib chiq! Boʻlaqol! Kutib qoldik seni!
- Qanaqa kiyim? Qanaqa ulugʻ kun?! Nimalar deyapsan Jasur! Men sogʻaydim ogʻayni! Oyoqda turibman! Bemalol harakatlanyapman!
- Yomon tush koʻrdingni nima balo Temur! Oʻzi soppa sogʻsanku?!
Hayron qoldim. Bu nimalar deyapti. U yana shangʻillashda davom etdi.
- Oshna! Boʻl endi. Kelin bolani kuttirish yaxshimas, aytib qoʻyay...
- Kelin bola?! Qanaqa kelin? Nima haqida gapiryapsan?!
- Iyaaaaa, nega oʻzingni jinnilikka solasan?! Bugun toʻying-ku tentak?!
- Toʻyim?! Meni toʻyim?!
- Haa... Buni tomi ketib qopti. Oʻzini toʻyini unutgan odamni endi koʻrib turibman.
Telefon oʻchdi. Boshimda mingta oʻy! Bu nimasi?! Qanaqa toʻy?!
Sekin borib shkafni ochdim... Ajabo! Yangi kastum-shim! Uni tomosha qilib ancha turib qoldi. Hayolimda ming xil oʻy... Men boshqa dunyoga tushib qoldimmi? Hayratdan lol edim. Jasur aytganidek qilib yuvilib, taranib kastum shimni kiydim... Uyimdan chiqsam bir xil qora rangli 10 tacha mashinada barcha yaqinlarim meni kutib turishgan ekan! Jasur va ishxonamdagi hamkasblarim, qishloqdagi doʻstlarim, sinfdoshlarim, institutda birga oʻqigan kursdoshlarim! Barchalarini yana koʻrayotganimdan shod edim. Ularning har biri bilan bittama bitta salomlashib chiqdim. Keyin kelin-kuyov uchun tayyorlab qoʻyilgan qora Jipga chiqdim. Yonimga Jasur oʻtirdi.
- Oshna! Lekin malades! 8 yil deganda baxting ochildi... Alloh butun qilib bergani chin boʻlsin ilohim!
Qattiq hayajonda edim. Men oʻzi kimga uylanyapman?!
- Jasur... Kelin bola deganing kim oʻzi?
Jasur bergan savolimdan ajablandi. Meni hazil qilyapti deb oʻyladi va qah-qah otib kuldi.
- Iye oshna, hazillashyapsanmi?! Olaydigan xotiningni kimligini bilmaysanmi hali?! Yarim yildan beri sevishib yurgan qizinga uylanyapsanku?!
Yarim yildan beri?! Meni sevishib yurgan qizim bormikin?! Tagʻin yarim yil aaa?! Hech narsaga tushunmasdim... Boʻlayotgan hodisalardan aqlim shoshib qolgandi.
Nihoyat bir chiroyli xonadonga keldik. Fayzli, ozoda... Jasur qoʻlimga qip qizil atirgul bilan toʻldirilgan buket tutqazdi.
- Qani... Kuyovbola! Ichkari kirsinlar...
Ikki yuzim qizargancha atrofga alangladim... Asta qadam bosib xonadon darvozasidan oʻtdim. Ichkarida bizni bir guruh ayollar, yuzidan nur yogʻilib turgan kishilar ochiq chehra bilan qarshi olishdi. Ziyofat berildi. Oʻyin - kulgu, bazm juda chiroyli oʻtdi. Meni kelinning xonasiga chaqirishdi. Oyogʻimgacha qaltirab ketdim! Xona eshigi oldida biroz oʻylanib turib qoldim. Bu holimni bir yoshgina ayol koʻrib qoldi.

U yerdan ketdim. Koʻzlarimga achchiq tutun kirdi. U koʻzimni qattiq achishtirib qizartirib yubordi. Xuddi koʻzimga qalampir surtalgandek lovullab yonardi. Yoshlarim shashqator oqti. Oʻzimni toʻxtatolmay baqirib yigʻlay boshladim. Ovozimni payqap qolishdi va men tomonga qora sharpalar sudralib kela boshladi. Ular navbatma navbat meni vujumda kirishar va bor kuchimni zulukdek soʻrib olishardi. Tanam ogʻriqdan lovullab yonar, boʻgʻzimda qattiq chinqiriq portladi. Butun jarlikning lahzaga solgudek qilib chinqirdim! Kuchdan qolib yiqildim. Sharpalar ham meni tashlab qayoqlargadir uchib ketishdi...
Qancha yotdim bilmayman... Lekin koʻzimdagi yoshim sira tinmadi. Ogʻir azob va bu yerda daxshatlar odamni yuragini oʻpirib yuborardi. Sekin sekin badanim kuchga kira boshladi... Oʻzimni oʻnglab asta oʻrnimdan turdim. Chayqala-chayqala yura boshladim. Bir sharsharaga yetdim... Uning suvi vulqondagi lava singari edi... Qaynoq suyuq olov! Men badanim seskanib ketdi. Atrof qizdirilgan tovadek...
Lava ortida bir gʻorga koʻzim tushdi. Asta borib undan oʻtdim. Oʻtarkanman lavaning bir tomchisi yelkamga tomib tushdi. Yelkamning mushtdek joyi irib oqib ketdi! Azobdan baqirgim kelar, lekin yana baqirsam meni payqab qolishlaridan qoʻrqardim. Ogʻzimni kaftim bilan maxkam berkitib oldim. Koʻzimdan yosh otilib ketdi. Gʻor ichiga kirdim... Qop qora sandiqchaga koʻzim tushdi. Bu oxirgi sandiqcha! Quvonib ketdim. Yugurib sandiqchaning oldiga bordim. Unga kattagina qulf osilgan va u qulfda uchta oʻyilgan dumaloq shakl bor edi. Oʻrtasida soat muruvatiga oʻxshash buragich... Uni asta buradim... Birinchi dumoloqchada siyohrang olov rasmi paydo boʻldi...
- Yoʻq...
Yana buradim... Yana... Yana... Birinchi yashil koʻrshapalak...
- Hayriyat, endi 2 tasi qoldi.
Buragichni ortga burdim, yana oldinga... Bu murakkab boshqotirmaga oʻxshardi. Uni qancha burasam ham hech toʻgʻri surat tartib bilan joylanmasdi. Qulfni ochaman deb ancha ter toʻkdim. Aqlimni ishlatishim kerak edi. Buragichni 3-4 marta tez-tez buradim. Eh Xudoyim! Ikkinchi dumaloqchada hilol qizil oy... Suyunganimdan yigʻlab yubordim. Chunki hammasini toʻgʻri joylashtirgandim. Qulfdan "Shilq"etgan ovoz chiqdi.
- Uddaladim!
Shoshilib uni ochmoqchi boʻldi. Lekin u ochilmadi! Hayron qoldim! Sandiqchani qattiq qattiq silkitdim. Qulfni urdim! Yoʻq u ochilmadi.
- Axir topdimku?! Nega ochilmaydi?! Jin ursin!
Siqildim... Yuragim ogʻriy boshladi... Endi nima boʻladi... Anchagacha yigʻlab oʻtirdim. Keyin birdan oʻzimga keldim. Qutichani oldimga qoʻldim, asta pichirladim.
- Auzu billahi minash shaytonir rohiym... Bismillahir rohmanir Rohiym.
Sandiqcha ochildi! Xursandligimdan oʻrnimdan turib baqirib sakray boshladim. Uni ichida dumaloq koptokchaga oʻxshash shar bor edi. U yorqin moviy tusda... Ichida bir kichik oq zarrin nur u yoqdan bu yoqqa uchib yuribdi... Uni biroz tomosha qilib turdim. Shu payt gʻor yorishib ketdi. Roʻparamda kattakon daraxt va uning atrofi zanjirlangan. Daraxt oldida bir qiz... Qoʻl va oyoqlari qora zanjir bilan oʻralgan holda, yurak oʻrnida esa tillarang zanjir bor edi. Bu birinchi kitobda koʻrganim... Daraxtga zanjirlangan qizning surati... Unga yaqin keldim... Qoʻlimda moviy shar. Qizning koʻzlari yoʻq edi. Oʻyib olingan! U nafas olayotgandi lekin meni koʻrmas, gapira olmasdi. Ogʻzi qon, tili sugʻurib olingan holda. Quloqlari kesib tashlanibdi... U qadam tovushlarini eshitib yotgan oʻrnidan qoʻzgʻaldi. Qizning oppoq badanida qip qizil qamchi izlari... Koʻzimga yosh keldi. Uning chandiqlar bilan toʻlib toshgan yuzlaridan siladim...
- Nozima... Sizni har kuni shunday azoblashardimi?
Nozima ovozimni tanidi... Boshini asta qimirlatdi. Qoʻli bilan koʻksidagi oltin ranjirga ishora qildi. Men u zanjirni asta oʻzimga tortdim... Zanjir Nozimaning koʻksidan ajralib mushtek oʻyiq joy hosil boʻldi. Men nima qilish kerakligini darrov tushundim. Qoʻlimdagi moviy sharni uning koʻksiga joyladim... Birdan Nozimaning badani yorishib ketdi. Koʻksidan, ogʻzidan, ikki koʻzi va quloqlaridan moviy nur otilib chiqdi.

Koʻzimni elas-elas ochdim... Atrof xira... Hammayoq tuman bilan qoplangan. Bir qadam masofa ham koʻrinmaydi. Xuddi koʻr odamdek qoʻllarimni atrofga paypaslagancha asta yura boshladim. Oyogʻim osti tep-tekis yer. Hech narsaga turtinmasdan asta keta boshladim. Hech narsani koʻrolmadim, tuman judayam qalin edi...
Ortimdan nimadir kelib boshim ustiga chiqib oldim. Qoʻrquvdan qattiq chinqirdim... Telbalarcha boshimga qoʻllarim bilan ura ketdim. Unda bir jajji hayvon bor edi. U kaftimdek kelardi va sochlarimdan maxkam ushlab olgandi. Qancha ursam ham ularni qoʻyib yubormadi. Birdan boshimda nihoyatda kuchli ogʻriqni sezdim. U oʻtkir tishlari bilan boshimni kemira boshladi. Dod soldim. Yana va yana qoʻllarim bilan uni urdim. U ham taslim boʻlmas, sochimni changallab olgan panjalarini noʻshatmas edi. Yiqilib tushdim... Boshimdan chakkillab qon oqa boshladi. Ogʻriq kuchaygandan kuchaydi. Qoʻllarimni olib koʻrsam qonga belanib qip qizarib ketibdi. Bor kuchimni jamladimda ikki qoʻlimni boshim uzra olib bordim. U jajji vampirni dasd ushladim. U chiyyy chiyyy qilganicha boshini u yoq, bu yoqqa aylantira boshladi. Barmoqlarimdan tushlashga tushdi. U panjalarini sochimdan olgan zahoti uni zarb bilan otib yubordim. Ancha qon oqdi. Holsizlanib qoldim. Tanamga kuchli titroq turdi. Atrof esa hamon tuman...
Yoʻl yuraverdim... Bir payt charaqlab quyosh chiqib ketdi. Tuman shu onda yiqoriga koʻtarilib bulutlarga qoʻshilib ketdi. Tevaragimga nazar soldim. Atrofda na bir daraxt, na togʻ, na adirlik bor edi. Men qup qurur tekkis yuzada turardim. Bu meni ancha qoʻrqitdi... Chunki bu yerda, bu cheksiz tekislik ustida bitta oʻzim turardim. Qoʻrquvimni ichki dunyoyimda yengishga urindim, sal hovurim bosilgach sekin yoʻlimda davom etdim... Quyosh shunaqangi qizdirardiki butun tanamdan suv boʻlib ter oqardi. Peshonamdan tomchilab oqayotgan ter butun badanimni hoʻl qilar, ustimdagi kiyimlarim jiqqa hoʻl boʻlib ketgandi. Qayerga ketayotganimni ham bilmayman. Sababi atrofda hech narsa yoʻq. Faqat tep tekis yer, gʻalati shakldagi turli bulutlar, tepamda nurini ayamay sochayotgan quyosh va ularning oʻrtasida azoblanayotgan men!
Bir payt oyogʻim ostidagi yer yotilib-yorilib keta boshladi. U xuddi yerga tushib chil-chil sinib ketgan likopcha sizgari boʻlinib-boʻlinib keratdi. Oyogʻim ostidan darz ketdi. Hozirgina tekkis turgab yerda vahimali ovozlar chiqib yotgan jarliklar paydo boʻldi. Pastga qaradim... Tubsiz jarlik... Oxiri koʻrinmaydi. Qora va lava kabi ariqlarda oqayotgan olov! Ichida minglab odamlar! Ularning qichqiriqlari pastdan chiqib butun olamni jaranglatib yuborganday boʻldi. Biroz oldin oʻta sokin boʻlgan bu hudud bir pasda turli xil odamlarning turli xil baqir chaqirlariga toʻldi. Bunaqa shovqinni oldin sira eshitmagandim. Aqlim, ruhim, butun badanim qaqshab ogʻriy boshladi. Shu payt oyogʻim ostidagi yer yorilib boʻlinib ketdi. Men pastga, oʻsha vahimali ovozlar chiqib yotgan jarga qulay boshladim. Pastga qulayapman lekin bu jarlikni oxiri bormikin?! Tanam yer ostidagi issiqlik taftidan kuya boshladi. Hayoda uchib tusharkanman kiyimlarim choʻgʻ boʻldi va birdan yonib ketdi. Men yonayotgan holatda dod solgancha baqira boshladim. Badanimdagi kiyimlarimni tipirchilagan koʻyi yechib otdim...
Jarlikning tubidaman. Egnimda hech narsa yoʻq... Kiyimlarim yonib ketganini esladim. Yalangʻoch turish menga yoqmas, bu holatim menga noqulaylik tugʻdira boshladi. U yoq bu yoqqa yurib alanglagancha badanimni yopishga arziydigan biror parcha mato axtara boshladim. Olovli hududning oʻtrasida bir daraxtga koʻzim tushdi. U qop qora tusda. Barglari ham katta katta va ularning ham ranggi tun kabi qora edi. Bu daraxt olovda yonmas, va soʻlib qolmasdi. U tik va anchayam baquvvat koʻrinardi. Oyoqlarimni ehtiyotlagancha sekin daraxt oldiga yaqinlashdim. Undan begimning pastini yopish uchun 5-6 ta bargni uzib oldim. Shoshilgancha barglarni bir-biriga uladim...

- Bu yer Jannatga tushishligi aniq boʻlgan ruhlarning makonidir.
- Axir Ruhlar shahri bor ediku?!
Yigit kuldi. Yurishdan toʻxtadi. Menga asta va mayin ovozda gapira boshladi.
- Jannatiylarning oʻz darajalari mavjud. Shu darajalarga qarab ularning ham to Qiyomatgacha makon qilib yashab turadigan manzillari ham turlicha boʻladi...
Yigit atrofga sevinch bilan boqdi. Keyin yana menga qaradi va soʻzida davom etdi.
- Ruhlar shahri - Bu birinchi makon boʻlib, u yerdagi Jannatiy ruhlar asosan oddiy odamlardir. Ular 5 vaqt namoz, roʻza va Haj, Umra amallarini bajarishgan va boshqa kishilarga faqat yaxshilik qilganlar...
- Haa... Demak u yerda oddiy kundalik ibodatlar bilan mashgʻul boʻlgan kishilarning ruhlari yashaydi, shundaymi?
Yigit kuldi. Va "Xuddi shunday!"dedi. Soʻng yana soʻzida davom etdi.
- Bu yer Ruhlar vodiysi deyiladi... Bu yerdagi odamlar solihlar, sahobalar, olimlar, Qurʼonni yod olgan qori va qoriyalar, shahidlar, avliyolardan iborat! Ularning darsjasi oddiy odamnikidan farq qiladi shu sabab yashash joylari ham umuman boshqacha.
- Haa... Qanday ham yaxshi, jonga xuzur beradigan joy ekan!
- Alhamdulillah, albatta. Yana oliy daraja ham bor. U yer Ruhlar saltanati deyiladi. Va u yerda Allohning paygʻambarlari yashaydilar.
Bu manzaralar meni hayratga solar, qalbimda qandaydur yoqimli hissiyotlarni uygʻotardi. Biz yurishda davom ettik... Bir gʻorga kirdik, u yerda har xil qimmatbaho toshlar toʻlib toshib yotardi. Olmoslar, zumrad va marvaridlar, yoqutlar... Tilla taqinchoqlar... Ular oʻzlaridan turli ranglar chiqarib jilolanardi... Gʻor ichi shu qadar goʻzal ediki, tariflab berolmayman! Biz ichkariroqqa kirdik... U yerda yashil rangli koʻrshapalaklar oyoqlari bilan osilgan holatda turishardi. "Oldin bunaqasini qayerdadir koʻrganman..." Birdan yodimga tushdi! Axir bu oʻsha belgi-ku?! Men eslolmayotgan belgi! Xursandligimdan bor ovozim bilan baqira boshladim.
- Esladim! Ha! Esladim... Yashil koʻrshapalak!!! Esladim...
* * *
- Esladim... Esladim...
- Temur aka! Temur aka...
- Haaaah!
Choʻchib uygʻonib ketdim. Tepamda Nozima turardi.
- Tinchlikmi? Rossa alahsiradiz...
- Nozima, men esladim...
- Nimani?!
- Nimani boʻlardi, jonim?! Birinchi belginida!
Nozima kuldi. Koʻzlari quvonchdan chaqnab ketdi.
- Xoʻsh nima ekan?
- Yashil koʻrshapalak!
Nozima yugurib borib, ruchkani oldi. Eshikdagi qogʻozning nuqta-nuqta oʻrniga katta qilib "Yashil koʻrshapalak" deb yozib qoʻydi.
- Allohga shukr... Allohimning oʻzi menga yordam berdi...
Nozima yigʻladi... U juda xursand edi.
- Alhamdulillah... Endi ozod boʻlaman! Har kungi azoblarimdan qutulaman!
* * *
Nozimaga qanday tush koʻrganimni aytib berdim. U hayajon bilan meni tinglardi.
- Juda ajoyibku?! Men u yerlarni koʻrmagandim...
- Hali hamon u yerning xushboʻy ifori burnimda qolib ketgandek... Juda yoqimli joy ekan!
Oʻsha tushdan soʻng yana 2 kun oʻtdi. Hamon tush koʻrmadim... Miyyam zoʻriqib ogʻriydigan boʻlib qoldi! Yuragim qattiq siqildi. Sanchib ogʻrirdi...
Nozima ikkalamiz uchun sharbat quyib xonamga kirdi. Bir qoʻlidgi stakanni stol ustiga qoʻydi. Boshqasini meni oldimga olib keldi.
- Havo isib ketdi... Sizga deb sharbat olib keldim... Ichib oling...
U menga sharbatni avaylab ichkizib qoʻydi. Stakanni boyagi qoʻyib qoʻygan sharbatini oldiga qoʻydi. Keyin asta menga yaqinlashdi. Yonimga oʻtib koʻksimga boshini qoʻyib yotdi.
- Oʻziz ichmaysizmi, jonim?
- Yoʻq... Keyin.
- Xoʻp...
Ancha vaqt shu holatda, bir birimizga gapirmay jimgina yotdik. Birdan Nozima oʻrnidan turdi. Taxmonda turgan yostiqni oldi. Tepamga keldi.
- Vaqt boʻldi...
Javob berishga ulgurmadim. U bor kuchi bilan yuzimga yostiqni qoʻydi. Nafasim qaytar, oʻpkam oʻgʻrirdi... Bir necha soniyadan soʻng yuragim urishdan toʻxtadi. Jonim tanamdan otilib chiqib ketdi.
* * *

Tushlar vodiysi (Mistik & Fantastik)

7-TUSH. RUH VA JON. (FINAL QISM)

Koʻzlarimni ochdim, eshikka yopishtirilgan qogʻozga qarayman, Ruhlar shahridagi qiz kaftiga chizilgan suratni eslashga urinaman. Bugun payshanbami yoki juma bilmayman... Hatto sanalarni ham adashtirib qoʻyyapman. Sezib turibman. Umrim juda oz qoldi... Xuddi sham misol erib boryapman. Hayotimning oxirgi onlarini toʻshakka mixlangan holda oʻtqazaman deb oʻylamagandim. Men ham oila qurib, farzandli boʻlishni xohlardim... Lekin na iloj! Taqdirim shu ekan! Qismat shu ekan!
Nozima keladi... Ketadi... Har kuni shoshilib qayoqqa boradi, bilmayman. Soʻramayman ham. Bilmadim nega, qiziqsam ham soʻragim kelmaydi. Uch kundan oshdi... Tush koʻrmayman. Uy ichi xuddiki yutib yuboray deydi. Eng ogʻir ish, hech narsa qilmay bir joyda yotish ekan! Ishi ogʻir odamlar, ishim qiyin juda charchayman deydi. Vaholanki, haqiqiy charchoq yotgan odamda boʻlarkan!
Eshik taqilladi. Nozima keldi.
- Assalomu alaykum. Yaxshimisiz?
- Va alaykum assalom...
Nozima hammomga oʻtib yuvindi... Kiyimlarini alishtirdi. Sochlarini chiroyli qilib turmakladi.
- Qayoqqa?
- Bir joyga...
U hech qachon qayoqqa ketayotganini aytmaydi. Bilmadim nega, lekin aytmaydi.
- Yaxshi borib keling...
- Hech narsa kerakmasmi?
- Yoʻq... Faqat..
- Nima faqat?
- Tezroq qayting... Juda zerikyapman.
- Xoʻp...
Nozima ketdi. Yana yolgʻizman... Charchadim! Hammasidan charchadim! Tezroq bari tugasa deyman! Yotaverish... Azob ekan. Ha! Bu haqiqiy azob! Koʻzlarim oʻz oʻzidan yumildi... Asta uyquga ketdim. Birdan hammayoq yorishib ketdi. Uy ichi oppoq nurga toʻldi. Nurning kuchidan koʻzlarim ogʻriy boshladi. Ularni chirt yumib olsamda baribir taʼsir qilayotgandi. Keyin nur pasaygandek boʻldi. Bir odam yelkamdan asta ushladi. Seskanib ketdim. Koʻzlarimni ochdim. Tepamda bir yoshgina yigit turardi. U oppoq libosda... Qoshlari, sochlar va soqoli tim qora rangda... Yuzi kulib turibdi. Biroz qoʻrqdim, lekin uni yuzidagi nim tabassumni koʻrgach koʻnglim joyiga tushdi.
- Turing oʻrnizdan... Ketishimiz kerak!
- Men turolmayman! Sholman...
Yigit tabassum qildi. Yana soʻzini qaytardi.
- Turing...
Men asta qoʻzgʻalishga harakat qila boshladim... Ajabo! Qoʻllarim ham oyoqlarim ham ishlayotgandi! Koʻzimga yosh keldi... Xuddi yosh boladek quvonib yigʻlay boshladim. Yigitga boqdim, u hamon tabassum qilganicha nurli yuzi bilan menga termulib turibdi. Oʻrnimdan turdim... Yigit oʻng qolini uzatdi. Uni asta ushladim. Shu onda oyoqlarim yerdan koʻtarildi. Men havoda muallaq holda turib qoldim. Yigit ham asta koʻtarildi. Birgalashib osmonga qarab uchib chiqa boshladik. Bulutlarni yorib oʻtdik... Ancha uchdik, juda koʻp olamlarni koʻrdim. Cheksiz fazoda edik... Millionlab yulduzlarni kezdik... Millionlab galaktikalar boʻylab uchib oʻtdik... Koinot tugadi... Keyin oppoq boʻshliq boshlandi. U yer nihoyatda oppoq edi. Koʻzlarim qamashib ketdi. Juda goʻzal joyga keldik... Yam-yashil vodiy... Osmoni nihoyatda sof, musaffo! Hidi... U yerning hidi mushk hididanda yoqimliroq... Meni hushim boshimdan uchdi. Koʻz oldimdagi manzarani oldin hech koʻrmagan edim. Hatto tasavvurlarimda ham bunday joy bor deya hayol qilolmasdim... Oyogʻim ostidagi barra, yam yashil oʻtlar... Alvon-alvon lolalar, millionlab turli navdagi yoqimli va juda chiroyli gullar bu vodiyni yanada afsonaviy qilib koʻrsatardi. Men huddi oʻzimni ertakka tushib qolgandek his etardim. Sekin asta yura boshladik... Oltin va zumradlardan qilingan uylarga yetdik. Bu uylar shunday hashamatli va nihoyat darajada goʻzal ediki uni koʻrgan kishining aqli shoshib qoladi! Bu yerda meni olib kelgan yigitga oʻxshash kishilar juda koʻp ekan! Asta meni boshlab ketayotgan yigitga qaradim.
- Bu yer Jannatmi?
- Yoʻq... Jannat darvozalari Qiyomatdan soʻng ochiladi...
- Unda bu yer...?