Tushlar vodiysi (Mistik & Fantastik)

7-TUSH. RUH VA JON. (FINAL QISM)

Koʻzlarimni ochdim, eshikka yopishtirilgan qogʻozga qarayman, Ruhlar shahridagi qiz kaftiga chizilgan suratni eslashga urinaman. Bugun payshanbami yoki juma bilmayman... Hatto sanalarni ham adashtirib qoʻyyapman. Sezib turibman. Umrim juda oz qoldi... Xuddi sham misol erib boryapman. Hayotimning oxirgi onlarini toʻshakka mixlangan holda oʻtqazaman deb oʻylamagandim. Men ham oila qurib, farzandli boʻlishni xohlardim... Lekin na iloj! Taqdirim shu ekan! Qismat shu ekan!
Nozima keladi... Ketadi... Har kuni shoshilib qayoqqa boradi, bilmayman. Soʻramayman ham. Bilmadim nega, qiziqsam ham soʻragim kelmaydi. Uch kundan oshdi... Tush koʻrmayman. Uy ichi xuddiki yutib yuboray deydi. Eng ogʻir ish, hech narsa qilmay bir joyda yotish ekan! Ishi ogʻir odamlar, ishim qiyin juda charchayman deydi. Vaholanki, haqiqiy charchoq yotgan odamda boʻlarkan!
Eshik taqilladi. Nozima keldi.
- Assalomu alaykum. Yaxshimisiz?
- Va alaykum assalom...
Nozima hammomga oʻtib yuvindi... Kiyimlarini alishtirdi. Sochlarini chiroyli qilib turmakladi.
- Qayoqqa?
- Bir joyga...
U hech qachon qayoqqa ketayotganini aytmaydi. Bilmadim nega, lekin aytmaydi.
- Yaxshi borib keling...
- Hech narsa kerakmasmi?
- Yoʻq... Faqat..
- Nima faqat?
- Tezroq qayting... Juda zerikyapman.
- Xoʻp...
Nozima ketdi. Yana yolgʻizman... Charchadim! Hammasidan charchadim! Tezroq bari tugasa deyman! Yotaverish... Azob ekan. Ha! Bu haqiqiy azob! Koʻzlarim oʻz oʻzidan yumildi... Asta uyquga ketdim. Birdan hammayoq yorishib ketdi. Uy ichi oppoq nurga toʻldi. Nurning kuchidan koʻzlarim ogʻriy boshladi. Ularni chirt yumib olsamda baribir taʼsir qilayotgandi. Keyin nur pasaygandek boʻldi. Bir odam yelkamdan asta ushladi. Seskanib ketdim. Koʻzlarimni ochdim. Tepamda bir yoshgina yigit turardi. U oppoq libosda... Qoshlari, sochlar va soqoli tim qora rangda... Yuzi kulib turibdi. Biroz qoʻrqdim, lekin uni yuzidagi nim tabassumni koʻrgach koʻnglim joyiga tushdi.
- Turing oʻrnizdan... Ketishimiz kerak!
- Men turolmayman! Sholman...
Yigit tabassum qildi. Yana soʻzini qaytardi.
- Turing...
Men asta qoʻzgʻalishga harakat qila boshladim... Ajabo! Qoʻllarim ham oyoqlarim ham ishlayotgandi! Koʻzimga yosh keldi... Xuddi yosh boladek quvonib yigʻlay boshladim. Yigitga boqdim, u hamon tabassum qilganicha nurli yuzi bilan menga termulib turibdi. Oʻrnimdan turdim... Yigit oʻng qolini uzatdi. Uni asta ushladim. Shu onda oyoqlarim yerdan koʻtarildi. Men havoda muallaq holda turib qoldim. Yigit ham asta koʻtarildi. Birgalashib osmonga qarab uchib chiqa boshladik. Bulutlarni yorib oʻtdik... Ancha uchdik, juda koʻp olamlarni koʻrdim. Cheksiz fazoda edik... Millionlab yulduzlarni kezdik... Millionlab galaktikalar boʻylab uchib oʻtdik... Koinot tugadi... Keyin oppoq boʻshliq boshlandi. U yer nihoyatda oppoq edi. Koʻzlarim qamashib ketdi. Juda goʻzal joyga keldik... Yam-yashil vodiy... Osmoni nihoyatda sof, musaffo! Hidi... U yerning hidi mushk hididanda yoqimliroq... Meni hushim boshimdan uchdi. Koʻz oldimdagi manzarani oldin hech koʻrmagan edim. Hatto tasavvurlarimda ham bunday joy bor deya hayol qilolmasdim... Oyogʻim ostidagi barra, yam yashil oʻtlar... Alvon-alvon lolalar, millionlab turli navdagi yoqimli va juda chiroyli gullar bu vodiyni yanada afsonaviy qilib koʻrsatardi. Men huddi oʻzimni ertakka tushib qolgandek his etardim. Sekin asta yura boshladik... Oltin va zumradlardan qilingan uylarga yetdik. Bu uylar shunday hashamatli va nihoyat darajada goʻzal ediki uni koʻrgan kishining aqli shoshib qoladi! Bu yerda meni olib kelgan yigitga oʻxshash kishilar juda koʻp ekan! Asta meni boshlab ketayotgan yigitga qaradim.
- Bu yer Jannatmi?
- Yoʻq... Jannat darvozalari Qiyomatdan soʻng ochiladi...
- Unda bu yer...?