- Bu yer Jannatga tushishligi aniq boʻlgan ruhlarning makonidir.
- Axir Ruhlar shahri bor ediku?!
Yigit kuldi. Yurishdan toʻxtadi. Menga asta va mayin ovozda gapira boshladi.
- Jannatiylarning oʻz darajalari mavjud. Shu darajalarga qarab ularning ham to Qiyomatgacha makon qilib yashab turadigan manzillari ham turlicha boʻladi...
Yigit atrofga sevinch bilan boqdi. Keyin yana menga qaradi va soʻzida davom etdi.
- Ruhlar shahri - Bu birinchi makon boʻlib, u yerdagi Jannatiy ruhlar asosan oddiy odamlardir. Ular 5 vaqt namoz, roʻza va Haj, Umra amallarini bajarishgan va boshqa kishilarga faqat yaxshilik qilganlar...
- Haa... Demak u yerda oddiy kundalik ibodatlar bilan mashgʻul boʻlgan kishilarning ruhlari yashaydi, shundaymi?
Yigit kuldi. Va "Xuddi shunday!"dedi. Soʻng yana soʻzida davom etdi.
- Bu yer Ruhlar vodiysi deyiladi... Bu yerdagi odamlar solihlar, sahobalar, olimlar, Qurʼonni yod olgan qori va qoriyalar, shahidlar, avliyolardan iborat! Ularning darsjasi oddiy odamnikidan farq qiladi shu sabab yashash joylari ham umuman boshqacha.
- Haa... Qanday ham yaxshi, jonga xuzur beradigan joy ekan!
- Alhamdulillah, albatta. Yana oliy daraja ham bor. U yer Ruhlar saltanati deyiladi. Va u yerda Allohning paygʻambarlari yashaydilar.
Bu manzaralar meni hayratga solar, qalbimda qandaydur yoqimli hissiyotlarni uygʻotardi. Biz yurishda davom ettik... Bir gʻorga kirdik, u yerda har xil qimmatbaho toshlar toʻlib toshib yotardi. Olmoslar, zumrad va marvaridlar, yoqutlar... Tilla taqinchoqlar... Ular oʻzlaridan turli ranglar chiqarib jilolanardi... Gʻor ichi shu qadar goʻzal ediki, tariflab berolmayman! Biz ichkariroqqa kirdik... U yerda yashil rangli koʻrshapalaklar oyoqlari bilan osilgan holatda turishardi. "Oldin bunaqasini qayerdadir koʻrganman..." Birdan yodimga tushdi! Axir bu oʻsha belgi-ku?! Men eslolmayotgan belgi! Xursandligimdan bor ovozim bilan baqira boshladim.
- Esladim! Ha! Esladim... Yashil koʻrshapalak!!! Esladim...
* * *
- Esladim... Esladim...
- Temur aka! Temur aka...
- Haaaah!
Choʻchib uygʻonib ketdim. Tepamda Nozima turardi.
- Tinchlikmi? Rossa alahsiradiz...
- Nozima, men esladim...
- Nimani?!
- Nimani boʻlardi, jonim?! Birinchi belginida!
Nozima kuldi. Koʻzlari quvonchdan chaqnab ketdi.
- Xoʻsh nima ekan?
- Yashil koʻrshapalak!
Nozima yugurib borib, ruchkani oldi. Eshikdagi qogʻozning nuqta-nuqta oʻrniga katta qilib "Yashil koʻrshapalak" deb yozib qoʻydi.
- Allohga shukr... Allohimning oʻzi menga yordam berdi...
Nozima yigʻladi... U juda xursand edi.
- Alhamdulillah... Endi ozod boʻlaman! Har kungi azoblarimdan qutulaman!
* * *
Nozimaga qanday tush koʻrganimni aytib berdim. U hayajon bilan meni tinglardi.
- Juda ajoyibku?! Men u yerlarni koʻrmagandim...
- Hali hamon u yerning xushboʻy ifori burnimda qolib ketgandek... Juda yoqimli joy ekan!
Oʻsha tushdan soʻng yana 2 kun oʻtdi. Hamon tush koʻrmadim... Miyyam zoʻriqib ogʻriydigan boʻlib qoldi! Yuragim qattiq siqildi. Sanchib ogʻrirdi...
Nozima ikkalamiz uchun sharbat quyib xonamga kirdi. Bir qoʻlidgi stakanni stol ustiga qoʻydi. Boshqasini meni oldimga olib keldi.
- Havo isib ketdi... Sizga deb sharbat olib keldim... Ichib oling...
U menga sharbatni avaylab ichkizib qoʻydi. Stakanni boyagi qoʻyib qoʻygan sharbatini oldiga qoʻydi. Keyin asta menga yaqinlashdi. Yonimga oʻtib koʻksimga boshini qoʻyib yotdi.
- Oʻziz ichmaysizmi, jonim?
- Yoʻq... Keyin.
- Xoʻp...
Ancha vaqt shu holatda, bir birimizga gapirmay jimgina yotdik. Birdan Nozima oʻrnidan turdi. Taxmonda turgan yostiqni oldi. Tepamga keldi.
- Vaqt boʻldi...
Javob berishga ulgurmadim. U bor kuchi bilan yuzimga yostiqni qoʻydi. Nafasim qaytar, oʻpkam oʻgʻrirdi... Bir necha soniyadan soʻng yuragim urishdan toʻxtadi. Jonim tanamdan otilib chiqib ketdi.
* * *
- Axir Ruhlar shahri bor ediku?!
Yigit kuldi. Yurishdan toʻxtadi. Menga asta va mayin ovozda gapira boshladi.
- Jannatiylarning oʻz darajalari mavjud. Shu darajalarga qarab ularning ham to Qiyomatgacha makon qilib yashab turadigan manzillari ham turlicha boʻladi...
Yigit atrofga sevinch bilan boqdi. Keyin yana menga qaradi va soʻzida davom etdi.
- Ruhlar shahri - Bu birinchi makon boʻlib, u yerdagi Jannatiy ruhlar asosan oddiy odamlardir. Ular 5 vaqt namoz, roʻza va Haj, Umra amallarini bajarishgan va boshqa kishilarga faqat yaxshilik qilganlar...
- Haa... Demak u yerda oddiy kundalik ibodatlar bilan mashgʻul boʻlgan kishilarning ruhlari yashaydi, shundaymi?
Yigit kuldi. Va "Xuddi shunday!"dedi. Soʻng yana soʻzida davom etdi.
- Bu yer Ruhlar vodiysi deyiladi... Bu yerdagi odamlar solihlar, sahobalar, olimlar, Qurʼonni yod olgan qori va qoriyalar, shahidlar, avliyolardan iborat! Ularning darsjasi oddiy odamnikidan farq qiladi shu sabab yashash joylari ham umuman boshqacha.
- Haa... Qanday ham yaxshi, jonga xuzur beradigan joy ekan!
- Alhamdulillah, albatta. Yana oliy daraja ham bor. U yer Ruhlar saltanati deyiladi. Va u yerda Allohning paygʻambarlari yashaydilar.
Bu manzaralar meni hayratga solar, qalbimda qandaydur yoqimli hissiyotlarni uygʻotardi. Biz yurishda davom ettik... Bir gʻorga kirdik, u yerda har xil qimmatbaho toshlar toʻlib toshib yotardi. Olmoslar, zumrad va marvaridlar, yoqutlar... Tilla taqinchoqlar... Ular oʻzlaridan turli ranglar chiqarib jilolanardi... Gʻor ichi shu qadar goʻzal ediki, tariflab berolmayman! Biz ichkariroqqa kirdik... U yerda yashil rangli koʻrshapalaklar oyoqlari bilan osilgan holatda turishardi. "Oldin bunaqasini qayerdadir koʻrganman..." Birdan yodimga tushdi! Axir bu oʻsha belgi-ku?! Men eslolmayotgan belgi! Xursandligimdan bor ovozim bilan baqira boshladim.
- Esladim! Ha! Esladim... Yashil koʻrshapalak!!! Esladim...
* * *
- Esladim... Esladim...
- Temur aka! Temur aka...
- Haaaah!
Choʻchib uygʻonib ketdim. Tepamda Nozima turardi.
- Tinchlikmi? Rossa alahsiradiz...
- Nozima, men esladim...
- Nimani?!
- Nimani boʻlardi, jonim?! Birinchi belginida!
Nozima kuldi. Koʻzlari quvonchdan chaqnab ketdi.
- Xoʻsh nima ekan?
- Yashil koʻrshapalak!
Nozima yugurib borib, ruchkani oldi. Eshikdagi qogʻozning nuqta-nuqta oʻrniga katta qilib "Yashil koʻrshapalak" deb yozib qoʻydi.
- Allohga shukr... Allohimning oʻzi menga yordam berdi...
Nozima yigʻladi... U juda xursand edi.
- Alhamdulillah... Endi ozod boʻlaman! Har kungi azoblarimdan qutulaman!
* * *
Nozimaga qanday tush koʻrganimni aytib berdim. U hayajon bilan meni tinglardi.
- Juda ajoyibku?! Men u yerlarni koʻrmagandim...
- Hali hamon u yerning xushboʻy ifori burnimda qolib ketgandek... Juda yoqimli joy ekan!
Oʻsha tushdan soʻng yana 2 kun oʻtdi. Hamon tush koʻrmadim... Miyyam zoʻriqib ogʻriydigan boʻlib qoldi! Yuragim qattiq siqildi. Sanchib ogʻrirdi...
Nozima ikkalamiz uchun sharbat quyib xonamga kirdi. Bir qoʻlidgi stakanni stol ustiga qoʻydi. Boshqasini meni oldimga olib keldi.
- Havo isib ketdi... Sizga deb sharbat olib keldim... Ichib oling...
U menga sharbatni avaylab ichkizib qoʻydi. Stakanni boyagi qoʻyib qoʻygan sharbatini oldiga qoʻydi. Keyin asta menga yaqinlashdi. Yonimga oʻtib koʻksimga boshini qoʻyib yotdi.
- Oʻziz ichmaysizmi, jonim?
- Yoʻq... Keyin.
- Xoʻp...
Ancha vaqt shu holatda, bir birimizga gapirmay jimgina yotdik. Birdan Nozima oʻrnidan turdi. Taxmonda turgan yostiqni oldi. Tepamga keldi.
- Vaqt boʻldi...
Javob berishga ulgurmadim. U bor kuchi bilan yuzimga yostiqni qoʻydi. Nafasim qaytar, oʻpkam oʻgʻrirdi... Bir necha soniyadan soʻng yuragim urishdan toʻxtadi. Jonim tanamdan otilib chiqib ketdi.
* * *