Abu Bakr Fozilov

Manavi masalada ham ajoyib javoblar bo‘ldi. Kimgadir qiziq bo‘lsa, shaxsan mani javobim — 35. Shunchaki 10 yildan keyingi ahvolimga bir borib, qarab kelish maroqli bo‘lardi: orzularim amalga oshibdimi-yo‘qmi? Bir mo‘ralab, “a-a, yo‘g‘-e, rahmat” deb qaytishim yetarli edi, masalan)

Bir paytlar shu haqida 2 ta eng yomon ehtimoliy ssenariyni aytgandim.

Oʻylab qarasam, oxirgi bir yilda manda faqat bitta oʻzgarish boʻlibdi: qiziqishlarimni zerikishga almashtiribman

Koʻryapsizlarmi, odamlarni sutkalab oʻylantirib qoʻyadigan qudrat egasiga aylanib boryapman))

Gap ochilgan ekan, sizlarga ham shu savolni bergim keldi: qaysi yoshda yashab koʻrgan boʻlardingiz, 0 dan 99 gacha? (Sababini ham yozing, iloji boʻlsa)

Anonim javoblar uchun

Chanqovuz, doʻmbira, baraban va sintezatorni aralashtirib, million yillik shedevrlarni yaratish uchun insonga qandaydir oʻzgacha ilohiy qudrat berilgan boʻlishi kerak! Shunday ekan, qayta tugʻilish imkoni berilsa, Mahmud Nomozov boʻlib tugʻilishni tanlanglar)

14 soatdan beri Husanov “City”ga oʻtgani eyforiyasidaman!

Abduqodirning bir oʻzi chegaralarni karrasiga kengaytirdi, baryerlarni sindirdi, plankalarni balandlatib yubordi, bahona qoldirmadi. Odam ozgina xijolat ham boʻlyapti))

Oʻsha gap: farzandlarimizga uyqudan oldin aytib beradigan yana bitta hikoyamiz bor endi!

Qolgani bir gap boʻlar)

@phaziloff

O‘zi umuman, bu postni 40-50 yildan keyingi holatimni tasavvur qilib, qo‘rqib ketganimdan yozdim, drama yasash shart emas)

Xuddi shunaqa, gapirishga kechikkan va ommaning og‘izdan tushib ulgurgan masala: avtobuslarning naqdsiz to‘lovga o‘tishi.

Bu o‘zgarishni tanqid qilayotganlarga boshida e’tibor bermayotgandim. Lekin qaysidir kuni bir voqea haqida post o‘qib qoldim. Manbasi esimda yo‘q, gaplarim egasini xafa qilsa uzr. Taxminan shunday yozilgandi:

Avtobusdamiz. Bir onaxonning faqat naqd puli bor ekan. Haydovchi esa naqd pul olmayapti. Onaxon butun avtobusdan 2000 so‘mni ayirboshlashni yalinib chiqdi.

Aniq eslolmaganim uchun matnda o‘zgarishlar bor. Lekin ma’no va maqsadni saqlab qoldim. Davomidan shu islohotni amalga oshirganlar bir muncha qarg‘algan ham edi. Endi qaranglar!

Birinchidan, voqeaga buncha sentimental tus bermaslik kerak! Bu “xo‘rlangan kampir yoki chol” deb sarlavha qo‘ysa bo‘ladigan voqea emas. Jamoat joylarida qariyalarning yoshlardan yordam so‘rashi o‘ta normal holat. Bu eng kamida muloqotni shakllantiradi, qo‘shimchasiga, bu avlodlar aro muloqot. Biror onaxonning naqdsiz puli bo‘lmasa, 99.9% holatda istalgan boshqa yo‘lovchi shunchaki savob yo‘lida to‘lavoradigan va evaziga shunchaki jilmayib qo‘yadigan jamiyatda yashayapmiz, Xudoga shukr. Tepadagi postdagidek yovvoyilashib ketmadik hali. Qariyalarga joy va yordam berish haliyam yuksak qadriyat, eng kamida avtobus-metroda shunaqa.

Ikkinchidan, buvingiz kirmashinadan foydalanishni bilmagani uchun qaysi biridan voz kechasiz? Kirmashinadanmi yoki buvidan? To‘ppa-to‘g‘ri, hech qaysidan. Shunchaki buvingizga qanday foydalanishni o‘rgatasiz. Agar eplolmasa, o‘zingiz bajarasiz hammasini. Bu yerda Jek Londonning “Hayot qonuni”ga o‘xshash syujetga loyiq drama yo‘q! Oddiygina vazifa, yechimi oson.

Uchinchidan, qariyalarni chetga itqitishni bas qilishimiz kerak! 3 yil oldin buvilarimiz telefon ishlatishni bilishmasdi. Bugun esa ularning hammasida Instagram, eng kamida Telegram bor. Demak, ular ham progressda. 40 yildan keyingi holatingizni tasavvur qiling va o‘ylab ko‘ring: sizni hech nimani tushunmaydigan, o‘rganolmaydigan, moslasholmaydigan, kuchsiz va essiz jonzot sifatida bilib, bechorahollik obyekti sifatida ko‘rsatishlarini qabul qilolasizmi? Manimcha, yo‘q! Shunday ekan, qo‘pol bo‘lsa-da, qariyalarga ham “imkon berish kerak”!

Umid qilamanki, yangi islohotning qariyalarga doir muammolarini yaxshi ko‘rib chiqa oldik. Lekin yoshlarda ham bu masalaga e’tirozlar bor. Turli xil studiyalarimizga savollar kelib tushyapti (ijtimoiy tarmoqda yo‘limdan chiqadigan har bitta fikrni “studiyamga kelib tushgan savol” deb qabul qiladigan odatim bor). Savol quyidagicha:

Deylik, plastik kartam uyda qolib ketgan, telefonimi zaryadi tugagan, nima qilaman?

Maktab paytida har birimizdan so‘ralgan savol: “o‘zingiz uyda qolib ketsangiz bo‘lmasmidi?” Ya’ni, kartani unutib qoldirish, telefon o‘chib qolishi bu — sizdan boshqa hech kimning aybi emas. Naqd pul uyda qolib ketsa, hech kimni ayblamaymiz-ku! Shunchaki biroz e’tiborliroq bo‘lish kerak, xolos.

Xudbin bo‘lish kerak emas bu holatda. Siz noqulaylik deb atayotgan narsa kattaroq masshtabda olsa, judayam qulay. Naqd siz uchun qulay, lekin davlat uchun ancha noqulay. Masalan, talon-taroj qilish imkoniyati ancha pasayadi. Aytishimiz mumkin: shundog‘am o‘g‘irlashyapti-ku shuncha joyda. Ha, lekin ancha vaqtdan beri buni oldini ololmayapmiz. Hech bo‘lmasa, hozir bilib turaylik aynan qancha o‘g‘irlanayotganini)

@phaziloff

Bu qo‘rqoqlik ham emas, ko‘proq erinchoqlikdan

Biror masala yoki ommaviy bahs boshlansa, o‘zimcha nimalarnidir miyamda o‘ylayman, tahlil qilaman-da, lekin hech nima yozmayman. Birinchidan, mani fikrim unchalik ham qiziqmas va bu oxiri yo‘q bahslarda man yozganim umuman ko‘rinmay ketadi. Ikkinchidan, keraksiz informatsion oqimga hissa qo‘shishni ko‘pam xohlamayman. Uchinchidan, o‘tirib, fikrni bir joyga jamlab yozaman degunimcha, masala dolzarbligini yo‘qotib bo‘ladi)

Man hammamizga ma’lum personajman: o‘sha, kinoni final sahnasi o‘tib, urush tugab, dushmanlar mag‘lub qilinib, barchasi iziga tushgach, titrlardan keyin yugurib chiqib kelib, borligini ko‘rsatib qo‘yadigan odam. Jangda ishtirok etmaydigan, lekin g‘alabani nishonlashda birinchi qatorga o‘zini uradigan qahramon.

@phaziloff

Ha, aytgancha, bu konsert Youtube'ga chiqmaydi. Esdalik uchun o‘sha yopiq kanalda qoladi bir umrga)

Upd: Sabablari haqida uzoq gaplashamiz hali

Mutolaa Premium’i bor odamning tirigini koʻrdim. Oʻlsam, armon yoʻq endi

Diskleymer: Bu motivatsion post emas va gap orzular haqida ketmayapti. Yuqoridagi fikrlarning pastda yoziladigan gaplarga aloqasi bo‘lmasligi ham mumkin. Barchasi shunchaki intriga uchun yozildi. Gap nima haqida ketayotganini tushunmasligingiz ehtimoli ham bor va bu sizning aybingiz emas)

Man bir akani ma’lum vaqtdan beri taniyman. Kanalini ko‘pdan beri kuzataman. O‘zi bilan salom-aligimizga bir yildan oshdi. O‘sha aka o‘tgan yili bir necha yillik orzularidan biriga erishdi. Bu uchun ancha ter to‘kdi, pul yig‘di, tajriba to‘pladi, turli xil sinovlardan o‘tdi, sabr qildi va o‘z maqsadiga erishdi. Albatta, buni odatiy hayot yo‘li deyishimiz mumkin edi, agarda u odam shuncha harakatlari evaziga “birovning bratishkasi” degan quruq tuhmatli tamg‘aga loyiq ko‘rilmaganida.

Ko‘pchilik anglaganidek, gap “Yog‘du” nashriyoti ta’sischisi Muhammad Amin Mirsaidov haqida boryapti. Nashriyot ochishni birinchi abzasda aytilgan o‘sha ikki xil orzuning bir qo‘lda tutib turilishi deb hisoblayman: orzuyingdagi biznes, jamiyatga foydang tegadi, hissiy qoniqish va samarali tizim o‘rnatolsang, o‘zing istagan moddiyatga ham erishish mumkin. Qanchalik yoqimli holat bu! Yakunda, sanab o‘tilganlardan hech biri o‘xshamagan taqdirda ham inson uchun yoqimli tajriba bo‘lardi nashriyot ochish. Va yana, agarda u odam shuncha harakatlari evaziga “birovini bratishkasi” degan quruq tuhmatli tamg‘aga loyiq ko‘rilmaganida. O‘ta sentimental odam sifatida aytaman: buni qabul qilish judayam og‘ir.

O‘sha 1000kitob loyihasi bo‘yicha mashmashalarga umuman aralashmadim. To‘g‘ri-da, mani fikrim nimaniyam o‘zgartirardi. Ustiga-ustak tayinli fikrim ham bo‘lmasa. Lekin ayrimlarning manfaatlar to‘qnashuvi deb bir insonning yarim umrlik orzusi ustidan mag‘zava ag‘darishayotganiga jim qarab turmaslik kerak, deb hisobladim. Gap-so‘zlar mayli, shuncha nashriyot ichidan aynan “Yog‘du”ga nisbatan korrupsion ish ochilgani kulgimni qo‘zg‘atyapti.

Muhammad Amin akani o‘zidan ahvol so‘rab yozdim. Xurshid Yo‘ldoshevning uzoq yillik tanishi yoki bratishkasi emasman, deyapti. 1000kitob ofisiga borganda birinchi marta ko‘rishgan. O‘g‘irlik qilmagani uchun bu surishtiruvlardan umuman xavotirda emas. Lekin e’tiborimni tortgani, agar aybsizligi isbotlansa, unga qarshi gap tarqatganlarni tuhmat uchun sudga berish niyati ham yo‘q. Man bu harakatni populizm deb hisoblamayapman. Akani hech kimdan da’vosi yo‘q, shunchaki tinch qo‘yishsa bo‘ldi degan fikrda. O‘rnida bo‘lganimizda, ko‘pchiligimiz Navoiydan Toshkentga kelib, hammani yig‘ib, birma-bir bahslashib, qo‘polroq aytganda barcha tuhmatlar uchun “so‘ravolardik”. Shaxsan man shunday qilardim.

Yozayotganlarim qanaqadir “zakaz” post emas. Aks holda kattaroq auditoriyasi bor biror jurnalist-bloger tomonidan yozilgan bo‘lardi. Mani gapim esa qaygayam borardi, zakazga nimadir yozsam. Shunchaki o‘zimizga o‘xshagan bir odamni, xuddi manikiga o‘xshagan orzulari ustidan balchiq tortishayotganini qabul qilolmay yozdim bularni.

Ayrim “ziyoli”lardan farqli o‘laroq, bu masalada kimgadir tuhmat qilmaslikka farosatim yetadi. Kimdir nimadir o‘g‘irlagan bo‘lsa, sudga tortilsin. Xuddi shunday, tuhmat qilganlar ham!

Hech qanaqa dalilim yo‘q. Shuning uchun aniq fikr bildirishdan yiroqman. Lekin bir qoida bor: Bunaqa katta masshtabdagi loyihadan pul o‘g‘irlash uchun 3 kishilik jamoa kamlik qiladi. Tankning balonini yog‘och tish kovlagich bilan teshib bo‘lmasligini bilish uchun ziyoli bo‘lish shart emas. Tankni ishdan chiqarish uchun kattaroq kuchlar kerak! “Yog‘du” ustidan shikoyat qilayotganlar o‘sha “kuchlar” emas deb umid qilaman.

E’tiboringiz uchun rahmat! Orzularingiz uchun kurashing va ularni oyoqosti qilishlariga yo‘l qo‘ymang! Haqiqat hamisha g‘alaba qilaversin, agar u bo‘lsa)

@phaziloff

Mani qarashlarim bo‘yicha orzu-maqsadlarimiz odatda ikki xil bo‘ladi: moddiy va ma’naviy. Ko‘pchiligimiz avvaliga moddiy maqsadlarga yetishib, pul orttirib, so‘ng o‘sha moddiyatdan ma’naviy maqsadlarimizni amalga oshirishda foydalanamiz. Masalan, o‘zimiz xohlamagan ishda uzoq yil ishlab, pul yig‘ib, sayohatlar qilamiz, gitara yoki baraban sotib olamiz va hokazo. Yoki aksincha: ma’naviy orzularimizda sobit turib, moddiy orzularimizga ham yetib boramiz. Masalan, 10 yillab och qoringa gitara chalib yurib, 40 yoshda mashhur bo‘lganlarga tarix guvoh. Yuqoridagi ikki yo‘ldan birini tanlash inson uchun o‘ta mashaqqatli vazifadir.

Nimaga mashnaqa paytda futbolga umuman qiziqmaydiganlar ham azaliy Barsachi boʻlib chiqadi?