𝙽𝚞𝚛𝚕𝚒 𝚢𝚘ʻ𝚕...🌝

Abu Dovud va Termiziy rivoyat qilganlar

Agar o'g'il farzand ulug'vorlik belgisi bo'lganda edi, Allohim Payg'ambarimiz🤎ga faqat o'g'il berardi. Lekin, Fotima onamizni jannat sayyidalaridan biri qilib qo'ydi

Ayoldan payg'ambar chiqmagan deyishadi ammo unutishadiki, payg'ambarlarni dunyo ayol keltirgan edi. Buxoriydeklarga tarbiyani ayol bergan edi.
Odamdan keyin yaratilgan Havvo edi
Ismoilni o'stirgan Xojar edi.
Musoni asrab olgan Osiyo edi.
Hech kimning haddi sig'magan, nima qilarini bilmay qotib qolgan bir payt Rosululloh ﷺ ning ustlaridagi ichak-chovoq axlatlarni olgan Fotima onamiz edi. Sahobalar qolib, islomni ilk qabul qilgan odam Xadicha onamiz edi.

"Kimning farzandi bo‘lsa, u farzandni Allohning ne’mati deb bilsin. Zero, Alloh istagan kishiga qiz, istagan kishiga o‘g‘il beradi, istaganiga har ikkisini beradi, istaganini esa befarzand qiladi. U zot har narsani biluvchi va qudrat egasidir."

— Устоз, сиздай донишманд бўлиш учун нима қилишим керак?

Донишманд жавоб бермади. Ўспирин унинг ортидан бир неча кун тинимсиз эргашиб юрди, саволини такрорлайверди. Ниҳоят олим унга «Ортимдан юр!» деган ишора берди-да, дарёга бошлаб борди. Сувга тушишди. Шу пайт донишманд ўсмирнинг елкасидан қаттиқ тутиб, сувга ботирди. Бола бечора қутилишга минг чиранмасин, уддасидан чиқолмади. Озроқ вақт ўтгач, олим уни қўйиб юборди. Ўсмир ўпкасини тўлдириб-тўлдириб нафас олди, бироздан сўнг сал ўзига келди. Шунда устоз сўради:

— Ўғлим, сувда димиқиб турган пайтинг энг кўп истаган нарсанг нима бўлди?

— Ҳаво! Фақат ҳаво олишни хоҳладим! — деди ўспирин энтикиб.

— Унинг ўрнига бойликми, кўнгил очишми, куч-қудрат ё севги-муҳаббатми истамадингми? — деб сўради донишманд.

— Асло! Нафасим тугаб, бўғриқиб кетдим, фақат ҳаво олишнигина истадим, — деди ўсмир шоша-пиша.

— Олим бўлиш учун, бўталоғим, — деб сўзида давом этди устоз, — худди ана шундай хоҳиш керак. Сен бошқа мақсадларни четга суриб, фақат шу йўлда ҳаракат қилишинг лозим. Бу мақсад кечаю кундуз хаёлингни банд этиши зарур. Агар олимликка шундай ғайрат билан интиладиган бўлсанг, ниятингга албатта етишасан

Бир маҳаллий ҳайвонот боғига қутб айиғи совға қилишди. Боғ маъмурияти махсус ҳовуз қуриб битирилгунча айиқни катта қафасда сақлаб туришга қарор қилди. Боғдаги энг катта қафас олиб келиниб, ҳовуз ичига қўйилди. Айиқ шу қафасга киритилди. Бироқ янги «уй»и унга торлик қилди. Бечора жонивор бир томонга уч қадам ташлагач, тўсиққа етиб келар, зўрға бурилиб, ортига қайтар эди. Яна уч қадам юрар, яна ўгириларди…

Орадан бир муддат ўтиб, ҳовуз битди. Қафас олиб ташланди. Кенг ҳовузда бемалол айланиб юриш имкони туғилди. Бироқ у олдингидай уч қадам ташлар, сўнг қийналиб бурилар, яна уч қадам юргач, яна қайриларди. У ўтган вақт ичида ўз ичига қафас қуриб олган экан…

Биз ҳам худди шу айиқ каби ўз имкониятларимизни ўзимиз чеклаб оламиз. Ҳеч қачон ичингизга қафас қурманг! Дунёга фақат бир нуқтадан қараш, уни фақат бир хил рангда кўриш бизни чегаралаб, кишанлаб қўяди. Агар шундай ички қафасни аллақачон қуриб қўйган бўлсангиз, уни дарҳол бузиб ташланг.