Sakiyna

Бир куни бир жаноб филлар лагери бўйлаб юриб, филлар қафасларда сақланмаётганини ёки занжирлар ёрдамида ушлаб турилмаганини пайқади.
Уларни лагердан қочишга тўсқинлик қилган нарса – оёқларидан бирига боғланган кичик бир арқон бўлаги эди.
Эркак филларга тикиларкан, нима учун филлар арқонни узиб, лагердан қочиб қутулиш учун ўз кучларини сарфламаганликларини билмай довдираб қолди. Улар буни осонгина қилишлари мумкин эди, лекин бунинг ўрнига улар умуман ҳаракат қилишмади.
Қизиқувчан ва жавобни билмоқчи бўлиб, у яқин атрофдаги мураббийдан филлар нима учун шунчаки ўша ерда туришганини ва ҳеч қачон қочишга уринмаганликларини сўради.
Фил тарбиячиси:
«Улар жуда ёш ва анча кичик бўлганда, биз уларни боғлаш учун бир хил ўлчамдаги арқондан фойдаланамиз ва бу ёшда уларни ушлаб туришга шу кичик арқон кифоя. Улар ёшликда роса ҳаракат қилишади шу арқонни узишга лекин охири оқибат арқонни узиб қоча олишмаслигига ишонишади. Ўсиб улғайганларида ҳам, улар ажралиб кетолмаслигига ишонишади. Улар арқон уларни ушлаб туришига ишонадилар, шунинг учун улар ҳеч қачон озод бўлишга ҳаракат қилмайдилар.
Филлар лагердан қочиб қутула олмаётганининг ягона сабаби, вақт ўтиши билан улар бунинг иложи йўқ деган фикрни қабул қилишган.
Хулоса: Дунё сизни қанчалик ушлаб туришга уринмасин, ҳар доим эришмоқчи бўлган нарсангиз мумкинлигига ишонишда давом этинг. Муваффақиятли бўлишингизга ишониш, унга эришишдаги энг муҳим қадамдир.

- Муҳаббат қаёққа кетади? – сўрабди митти Баҳт ўз отасидан.

- У ўлади, -жавоб берибди ота – Ўғлим, одамлар ўзида бор нарсаларини асрашмайди. Севишни билмайди!

Митти Баҳт ўйланиб қолибди: Катта бўлиб одамларга ёрдам бераман!

Йиллар ўтибди. Баҳт улғайиб катта бўлибди. У ўзига бўлган ваъдасини доим ёдда сақлар эди ва жон-жаҳди билан одамларга ёрдам беришга уринар эди, аммо одамлар уни эшитмасди. Шунинг учун, баҳт кичрайиб нимжон бўлиб борарди. У жуда қўрқиб кетди ва ўз дарди учун малҳам топиш мақсадида узоқ сафарга отланди.

Узоқ юрдими, яқин юрдими, ўз йўлида ҳеч кимни учратмади, охир-оқибат тамомила ҳолдан тойиб,бироз дам олгани тўҳтади. У кенг кўламли дарахтни танлаб унинг тагига ёнбошлади. У эндигина уйқуга кетган эди ҳамки, кимнингдир яқинлашаётган қадам товушлари эшитила бошлади. У кўзини очиб қараса жулдур кийимда, ялангоёқ ва маъюс бир дарбадар аёл ўрмондан кетаётган экан. Баҳт унинг олдига югуриб борибди:

- Келинг, бу ерга ўтирақолинг. Жуда чарчаган бўлсангиз керак. Сиз дам олиб, ўзингизга келиб олишингиз керак.

Қийналган аёлнинг оёқларига гўё ўроқ уригандай у ўтлоққа йиқилди.

Бироз дам олгандан кейин дарбадар аёл баҳтга ўзининг тарихини гапириб берди:

- Сени шунақа бадбашара деб ҳисоблашса жуда алам қилар экан, мен бўлса ҳали жуда ҳам ёшман, исмим ҳам Муҳаббат!

- Муҳаббат бу сизми?! – ҳайрон бўлди Баҳт. Лекин отам менга Муҳаббат дунёдаги мавжуд бўлган нарсаларнинг энг гўзали – деган!

Муҳаббат унга диққат билан қарабди-да кейин сўрабди:

- Ўзингни исминг нима?

- Баҳт.

- Шунақами? Менга ҳам айтишларича, Баҳт гўзал бўлиши керак экан. Шу гаплар билан у ўз жулдурларидан кўзгуни олибди.

Баҳт ўзининг аксига қараб ачинганидан йиғлаб юборибди. Муҳаббат унинг ёнига ўтириб қўллари билан мулойим қучоқлаб олибди.

- Бу ёвуз одамлар билан тақдир биз билан нималар қилиб қўйди? – деб ҳиқиллаб йиғларди Баҳт.

- Ҳеч нарса, -деди Муҳаббат, - Агар биз бирга бўлсак, бир-биримиз тўғримизда қайғурсак, тезда ёшариб яна гўзалликка эришамиз.

Ўша кенг кўламли дарахт остида бир бирини топган Муҳаббат билан Баҳт ҳеч қачон ажралмаслик тўғрисида ўз шартномаларини тузибдилар. Шундан бери Муҳаббат ва Баҳт ҳеч қачон алоҳида юрмас эканлар.