"Кеўилим кеширмелери"

БИЗ ӨМИРГЕ КЕТИЎ УШЫН КЕЛЕМИЗ

Әрманлаймыз, арзыў-хәўес етемиз,
Дүнья жыйнап оны көз-көз етемиз,
Негизинде хеш ким тулға болмаған,
Биз өмирге кетиў ушын келемиз.

Қам сүт емген, бендемиз бар қәтемиз,
Менменсинип гейде хәси кетемиз,
Бар тапқаның қалып кетер артыңда,
Биз өмирге кетиў ушын келемиз.

Хәлсизлерге жудырықты түйемиз,
Хәмелдарға неге басты ийемиз,
Ханбысаң, я қарамысаң қалмайсаң,
Биз өмирге кетиў ушын келемиз.

Билип-билмей кеўиллерге тийемиз,
Бәрин көрип турыпты ғой ийемиз,
Жаўласаңда он сегиз мың әлемди,
Биз өмирге кетиў ушын келемиз.

Марапаттты жандай жақсы сүйемиз,
Ашыўланып сәл нәрсеге күйемиз,
Бендемиз ғой түсинбеймиз хеш соны,
Биз өмирге кетиў ушын келемиз.

Аўыз- бирлик сақлап жүриң адамлар,
Бес күним, хош күним дейди наданлар,
Жыласақта, сықласақта бәри бир,
Биз өмирге кетиў ушын келемиз.

Ҳүкимдар болсаң да жаўлап дүньяны,
Тәрк етерсең бир күни алтын уяны,
Ўақтынша дур жаратқанның инәмы,
Биз өмирге кетиў ушын келемиз.

Саўап қылсақ, гүнәмызды артамыз,
Мәйли пулға толып турсын қалтамыз,
Бир күн келип көш- көренди тартамыз,
Биз өмирге кетиў ушын келемиз.

Ўақты келип пайманамыз толады,
Жаратқаным- аманатын алады,
Өлмей мәңги кимлер дейсең қалады,
Биз өмирге кетиў ушын келемиз.

Не қалдырдың излериңде өлместей,
Жулдызыңыз ақса дағы сөнбестей,
Хау! ким едик, нызамларға көнбестей,
Биз өмирге кетиў ушын келемиз.

Акшолпан Аманияз

ТЫҢЛАҒАН ҲӘЙЙИЎИМ – ҚАРАҚАЛПАҚША

Бийғубар балалық, нәресте ўақыт,
Не деген патшалық, не деген бахыт,
Тербетилген аппақ бесикте жатып,
Тыңлаған ҳәййиўим - қарақалпақша.

Бүлк-бүлк етип тамырдағы қанымда,
Бесик жырын анам айтқан ўағында,
"Ана-тил"ди уғып... нәўше аңымда,
Тыңлаған ҳәййиўим - қарақалпақша.

Ержеткен де ели- журтын сүйсин деп,
Халық мәпи ушын жанып күйсин деп,
Тобықтай сөзденде түйин түйсин деп,
Тыңлаған ҳәййиўим - қарақалпақша.

Сиңдирип бойыма саздың сыйқырын,
Термелетип, ушығаның қыйқымын,
Қушағына елтип, шийрин уйқының,
Тыңлаған ҳәййиўим - қарақалпақша.

Маман бийдей сыйлы бол деп халқыңа,
Садық қал!... деп ата-бабаң салтына,
Бармасам да сонда сөздиң парқына,
Тыңлаған ҳәййиўим - қарақалпақша.

Ерназар бабаңдай жаўдан қайтпа деп,
Душпаныңа хасла сырың айтпа деп,
Дәўлет келсе, ес-ақылың жойтпа деп,
Тыңлаған ҳәййиўим - қарақалпақша.

Аллаярдай халқың ғамын ойла деп,
Ақыл, зейин суўларына бойла деп,
Жақсы күнди елиң менен тойла деп,
Тыңлаған ҳәййиўим - қарақалпақша.

Халық дәртин жырла бабаң Жийендей,
Елден ерек болма хәтте сүйемдей,
Тур аяққа! деп: ҳеш кимге сүйенбей,
Тыңлаған ҳәййиўим - қарақалпақша.

Тек жақсылық көрсин балам көзиң деп,
Болсын дузлы хәр бир айтқан сөзиң деп,
Зинҳәр! тилди, шубарлама... өзиң деп,
Тыңлаған ҳәййиўим - қарақалпақша.

Туяқ серппей уйқлап таңлар атқанша,
Қуяш күлип тас-төбеге шыққанша,
Тай-тай басып, буўынларым қатқанша,
Тыңлаған ҳәййиўим - қарақалпақша.

Уллы шайыр: сөз зергери Ибрайым,
Ашты: Ана-тилимиздиң, шырайын,
"Бай терек"тиң бир шақасы болайын,
Тыңлаған ҳәййиўим - қарақалпақша.

Байытқайсаң сөз байлығын тилимниң,
Шәшмесинен қанып: илим-билимниң,
Бол! балам деп: жан күйери елимниң,
Тыңлаған ҳәййиўим - қарақалпақша.

Жас үлкенлер кирилл, жаслар латында,
Қос алфавит, теңдей, дәўран атында,
Зәрүр! қайсы бири- ҳақыйқатында?,
Тыңлаған ҳәййиўим - қарақалпақша.

Ақшолпан Аманияз