Репост из: Madina Miytan
Фридрих Перлснинг “Гештальт семинарлари”дан олинган бир иқтибосга таяниб жимитеккина психологик эссеча ёзгим келди.
Иқтибос тўла эсимда эмасу, бироқ муносабатларининг чуқур моҳиятини очиб берувчи, ўйлантирадиган асосий фикрлари эсимда бор. Яъни, иқтибосдаги
деган гапида жуда кўп ҳақиқат бор. Биз буни кундалик ҳаётимиздаги жуда кўп ҳолатларда кузатишимиз мумкин, лекин кўпинча бу ҳақиқатни тан олишни истамаймиз.
Аслида, биз “мукаммал” инсонларни севмаймиз, балки ўзимизнинг муайян эҳтиёжларимизга мос келадиган инсонларни севамиз.
Кўпчилик “севги”ни абстракт тушунча сифатида тасаввур қилади. Бир қарашда, у сирли, тушунарсиз, ҳатто мистик ҳисларга тўладек. Лекин, Перлснинг сўзлари бутун романтик тасаввурни бузиб ташлайди ва севгининг асосидаги механизмларни очиб беради.
дейди жаноб.
Масалан, ўзига ишончи паст бўлган инсон, ўта ишончли ва жуда ўзига маҳкам одамни севади. Унинг ўзида йўқ бўлган сифат – куч, ишонч, мустақиллик, бошқасида бор ва шу сифат уни жалб этади. Ёки, доимо тартибга интиладиган, перфекционист инсон, эркинроқ, ҳаётдан бошқачароқ завқ оладиган инсонни севиши мумкин. Унинг тартиби ва қатъиятининг акси бўлган бу сифатлар уни жалб этади, чунки унда бу сифатнинг йўқлиги онгли ёки онгсиз уни безовта қилади.
Бу эҳтиёжларни қондириш учун биз кўпинча идеализацияга бериламиз. Яъни, биз ўша инсоннинг барча сифатларини, ҳатто камчиликларини ҳам идеал деб биламиз. Лекин бу идеализация узоққа бормайди. Чунки аслида, биз севган инсон бизнинг ўзимиз эмасмиз, у шунчаки бизнинг эҳтиёжларимизни қондирувчи восита, бизнинг “копимиз” эмас.
Вақт ўтиши билан, бу идеализация йўқолади ва биз ўша инсоннинг камчиликларини кўра бошлаймиз. Бу эса норозилик, муносабатнинг бузилишига олиб келиши мумкин.
Демак, бу ерда муҳим савол туғилади: биз ўзимизни тўлдирадиган инсонларни севиш орқали бахтли бўлишимиз мумкинми?
Жавоб – мураккаб.
Биз ўзимизни яхшироқ тушунишимиз, ўзимизни қабул қилишимиз ва ўз-ўзимизга бўлган муҳаббатни ривожлантиришимиз зарур. Фақат шундагина, биз ҳақиқий, соғлом муносабатларни қура оламиз. Севимли инсонимизнинг бизга қандай сифатларини ёқишини тушуниш муҳим, лекин бу сифатларни идеаллаштирмасдан, уни бутунлигича, камчиликлари билан қабул қилишга ҳаракат қилишимиз керак. Чунки ҳақиқий муҳаббат бу - бизни боримизни қабул қилиши ва севишидир. Камчиликларимизни билиб қолганда "ғурбатга" айлантирмай, биргаликда тўғри қадамлар ташлашимизга ёрдам берувчига айланиши лозим. Инсонлар ўз камчиликлари устида бир умр ишлаши мумкин.
#happiness
@madina_miytan
Иқтибос тўла эсимда эмасу, бироқ муносабатларининг чуқур моҳиятини очиб берувчи, ўйлантирадиган асосий фикрлари эсимда бор. Яъни, иқтибосдаги
“Одатда биз инсонни эмас, унинг бизга ёқадиган сифатларини севамиз”
деган гапида жуда кўп ҳақиқат бор. Биз буни кундалик ҳаётимиздаги жуда кўп ҳолатларда кузатишимиз мумкин, лекин кўпинча бу ҳақиқатни тан олишни истамаймиз.
Аслида, биз “мукаммал” инсонларни севмаймиз, балки ўзимизнинг муайян эҳтиёжларимизга мос келадиган инсонларни севамиз.
Кўпчилик “севги”ни абстракт тушунча сифатида тасаввур қилади. Бир қарашда, у сирли, тушунарсиз, ҳатто мистик ҳисларга тўладек. Лекин, Перлснинг сўзлари бутун романтик тасаввурни бузиб ташлайди ва севгининг асосидаги механизмларни очиб беради.
Аслида, биз ўзимизнинг “бўшлиқларимизни”, камчиликларимизни тўлдирадиган инсонларни топамиз,
дейди жаноб.
Масалан, ўзига ишончи паст бўлган инсон, ўта ишончли ва жуда ўзига маҳкам одамни севади. Унинг ўзида йўқ бўлган сифат – куч, ишонч, мустақиллик, бошқасида бор ва шу сифат уни жалб этади. Ёки, доимо тартибга интиладиган, перфекционист инсон, эркинроқ, ҳаётдан бошқачароқ завқ оладиган инсонни севиши мумкин. Унинг тартиби ва қатъиятининг акси бўлган бу сифатлар уни жалб этади, чунки унда бу сифатнинг йўқлиги онгли ёки онгсиз уни безовта қилади.
Бу эҳтиёжларни қондириш учун биз кўпинча идеализацияга бериламиз. Яъни, биз ўша инсоннинг барча сифатларини, ҳатто камчиликларини ҳам идеал деб биламиз. Лекин бу идеализация узоққа бормайди. Чунки аслида, биз севган инсон бизнинг ўзимиз эмасмиз, у шунчаки бизнинг эҳтиёжларимизни қондирувчи восита, бизнинг “копимиз” эмас.
Вақт ўтиши билан, бу идеализация йўқолади ва биз ўша инсоннинг камчиликларини кўра бошлаймиз. Бу эса норозилик, муносабатнинг бузилишига олиб келиши мумкин.
Демак, бу ерда муҳим савол туғилади: биз ўзимизни тўлдирадиган инсонларни севиш орқали бахтли бўлишимиз мумкинми?
Жавоб – мураккаб.
Биз ўзимизни яхшироқ тушунишимиз, ўзимизни қабул қилишимиз ва ўз-ўзимизга бўлган муҳаббатни ривожлантиришимиз зарур. Фақат шундагина, биз ҳақиқий, соғлом муносабатларни қура оламиз. Севимли инсонимизнинг бизга қандай сифатларини ёқишини тушуниш муҳим, лекин бу сифатларни идеаллаштирмасдан, уни бутунлигича, камчиликлари билан қабул қилишга ҳаракат қилишимиз керак. Чунки ҳақиқий муҳаббат бу - бизни боримизни қабул қилиши ва севишидир. Камчиликларимизни билиб қолганда "ғурбатга" айлантирмай, биргаликда тўғри қадамлар ташлашимизга ёрдам берувчига айланиши лозим. Инсонлар ўз камчиликлари устида бир умр ишлаши мумкин.
#happiness
@madina_miytan