Jamiyatning jamoaviy jazosi haqida hikoyaUshbu hikoyani internetda o’qidim, asl muallifini topa olmadim, lekin sizlar bilan ulashgim keldi:“Men ish va turmush o‘rtog‘im sababli Hyustonda (Texas, AQSh) yashayman. O‘tgan hafta men bilan sodir bo‘lgan qiziqarli va taʼsirli voqea uyimga yaqin joylashgan pochta bo‘limida sodir bo‘ldi. Yangi yil sovg‘asi sifatida internet orqali sotib olgan qo‘l soatim qutisidan oynasi singan chiqqanidan so‘ng, darhol qaytarib berish varaqasini to‘ldirib, pochta bo‘limiga bordim. Pochtaga kirganimda 20-25 kishi navbatda turishibdi. Bu yerda Rojdestvo bayrami yaqinlashayotgani uchun bozordan bir bo‘lak non sotib olsangiz ham, o‘nlab odamlar ortidan saf tortib, odatdagidan ancha uzoq kutishingizga to‘g‘ri keladi. Atigi 2 kishi xizmat qilayotganda, ayniqsa yuzi charchagan, ishlashga toqati qolmagan yuz bilan ishlayotgan bo‘lsa, kutish vaqti sabr-toqatni yana-da toshiradi.
Men kirgan navbatda orqaga burilib qarasam, yana 30-35 kishi turganini ko‘rdim. Ha, mayli, hech bo‘lmaganda men o’rtadaman, deb o’zimni ovutmoqchi bo’ldim.
Oradan roppa-rosa 40 daqiqa o‘tib menga navbat keldi. Men paketni pochta xodimiga berib: “Unda manzillar yozilgan”, dedim. “Nega paketni lenta bilan muhrlamadingiz?” deb so‘radi. Unga javoban kirish joyidagi “paket tarkibini ko‘rishni xohlashimiz mumkin. Iltimos, paketlaringizni ochiq tuting” degan ogohlantirish yozuvini ko’rsatdim ko‘rsatdim. Ovozini baland qilib jahl bilan: “Men eshikda nima yozilganini juda yaxshi bilaman, paketingizni zudlik bilan lentalang”, dedi. Navbatdagilarning hammasi bizni tinglab turgan edi. Yonidagi lentani ko‘rsatib: “Shuni bera olasizmi, iltimos?” dedim. Pochta xodimi yana o‘sha baland ovoz bilan javob qaytardi: “Yo’q, bu lenta meniki, mijoz o‘z lentasidan foydalanadi!”. “Yonimda hech qanday lenta yo’q, lentangizni pulini beray...” desam, masʼul xonim ovozini yana-da balandlatdi. O‘n fut narida qadoqlash xizmatlari uchun tayyorlangan poyafzal qutisi o‘lchamidagi 20 dollarlik lentani ko‘rsatdi va uni sotib olishimni buyurdi. Sizningcha “15 santimetrlik quti uchun shu lentani sotib olishim mantiqlimi?” deb so‘radim. “Lentani oling va darhol navbatning oxiriga boring!” U qichqirarkan, jahldan qizarib ketdi. Xuddi shu g‘azab bilan navbatda turgan keyingi odamni “Next!” (“Keyingi!”) deb baqirib chaqirdi. Shu payt qotib qoldim...
Chunki navbatda hech kim oldinga siljimasdi. Navbatning boshida turgan odam: “Zudlik bilan bu qutini lenta bilan yopishtiring va birinchi navbatda xonimning ishini bitiring”, dedi. Pochta xodimi jahl bilan yana qichqirdi: “Anyone else ... Next!!!” 30 kishi joyidan jilmadi. Ikkinchi pochta xodimining ham oldiga hech kim bormadi. Xizmat to‘xtatildi.
Bir kampir: “Men 76 yoshdaman, tizzalarim og‘riyapti, lekin shu xonimning paketini lenta qilib, burchingizni bajarmasangiz, bu yerdan bir qadam ham jilmayman”, dedi. Pochta xodimi jahl bilan qo‘limdan paketni tortib oldi, men ko‘rsatgan yonidagi pochta lentasi bilan qutini lentaladi. Toki to‘lovimni olmaguncha, men aralash his-tuyg‘ular ichida qoldim, deyarli yig‘lashgacha bordim.
Navbatdagilarga “Hammangizga rahmat” deyishimdan boshqa so’z topolmadim... Ular jilmayib qo‘l silkitishdi.
Ko‘chaga chiqib, avtoturargohda mashinamga o‘tirib, o‘t oldirmasdan bir muddat o‘ylab qoldim. Hammaning ishi bor. Nimaga “shoshilyapman” deb birorta ham odam navbatda siljimadi? Bir kishiga nisbatan qilingan adolatsizlikka shuncha odam kelishib olgandek qarshilik qildi?
Shu payt mendan keyin turgan odam ham ishini tugatib, tashqariga chiqdi. U mening mashinamga yaqinlashdi, men oynani ochdim. U tabassum qildi va ko‘nglimdagi savollarga javob berdi: “Sizga qilingan xato uchun uzr so‘rayman. Tabiatda hayvonlar, daraxtlar va hatto mikroblar bir-biri bilan bog‘lanib harakat qilsa, aksincha biz odamlar bir-birimizdan juda uzilganmiz. Agar xato darhol aniqlansa va unga jamoaviy reaksiya qilinmasa, o’sha xato NORMALLASHADI. O‘sha xodim keyingi safar xato qilishdan oldin ikki marta o‘ylaydi. Biz vazifamizni bajardik. Yangi yilingiz bilan”
Hikoya tugadi. Xulosa o’zingizdan
👉
@akademik_burchak
