хужайиним маҳаллангиз бошидаги авто-мойканинг эгаси бўладилар. Ўғлингиз жуда меҳнаткаш йигит, бугун ҳайит арафаси эрим маош беришга ваъда беришган экан. Ўзлари Тошкентда эдилар, ҳозиргина келишди. Шаҳобчага борсак, қоровул Сарварбекнинг кечгача кутиб-кутиб кетганини айтди. Пул зарил бўлса керак деб, бемаҳал бўлса ҳам олиб келавердик.
Шундай деб, ҳалиги аёл бир пачка минг сўмликни Замиранинг қўлига тутқазди. Замира жуда тез айтилган гапларни яхши англай олмади. Ҳар бир сўзни диққат билан эшитган бўлса-да, негадир тушунмади. Аёлни уйга таклиф қилишни ҳам, қилмасликни ҳам билмай тураверди.
-Энди биз борайлик.
-Йўқ опа, уйга киринглар. Эшик тагидан кетманглар илтимос.
-Майли бошқа сафар. Ҳудо хоҳласа тўйларга келамиз. Айтганча, Аллоҳ сизга сабр берсин. Турмуш ўртоғингиздан айрилган экансиз. Шу пайтгача хабарим йўқ эди. Ҳозир уйигизни ахтараётиб билиб олдик. Мановиси сизларга биздан закот. Яхши кунларга ишлатинглар, синглим.
Шундай деб эр-хотин машинага ўтириб жунаворишди. Замира ҳалиги пулга қаради Икки юз минг сўм экан. Қайтиб кириб, ўйлай бошлади. Ҳалиги аёлнинг гапи унинг қулоғида қолган, энди бирма-бир шу гапларни мулоҳаза қила бошлади. Демак, ўғли шу пайтгача ишлаб юрган экан. Нега билмади? Ўзидан хафа бўлиб кетди. Шу бир йил ичида бирор марта дилдан суҳбатлашдими? Ўғлининг орзулари, ички-кечинмалари билан қизиқдими? Доим қўшниси Сардорни намуна қилишдан чарчамади. Ахир у ўзига тўқ оилада яшайди, уйида компютери, яна интернетми, мейлми бир балолари бор. Ҳар куни палон пулга репетиторга қатнайди. Ўғлига шундай шароит қилиб бера олмадику.
Қизининг, бу пулни қаердан олдингиз, деган саволига эътибор бермай ўғлининг хонасига ошиқди. Шу тобда у боласини кўргиси, ундан узр сўраси,сочларини силагиси келяётганди. Сарвар аллақачон ухлаб ётарди. Ёнига ўтирди. Ўғлига тикилди. Меҳр билан сочларини силади. Қошлари бунча қалин. У ҳозир умрида биринчи марта ўғлининг отасига нақадар ўхшашлигини пайқаганди. Ўша сочлар, ўша бурун, қошлари ҳам Санжар акасини эслатади. Ҳозир кўзига ўғли анча улғайгандек кўриниб кетди. Бетида оз-моз соқол оралабди, мўйлов сабза ура бошлабди.
Замира ўзининг бевалигини ҳам, қийинчиликларни ҳам унутгандек бўлди. Унинг қалбида энди келажакка бўлган ишонч эгаллаганди. Унинг ҳам энди ҳимоячиси, суянчиғи бор. У энди ёлғиз аёл эмас. Санжар акасини эслади. Лекин бу сафар негадир ундан айрилмагандек, унинг нигоҳи, сўзларини бир умрга йўқотмагандек туюларди.
У шу тобда ўғлини уйғотгиси, бағрига босиб кечирим сўрагиси келарди. Неча кундан бери ҳар куни тергайди. Ўғли бечора эса ишдан чарчаб келаётган экан. Бирор марта гап қайтармади, ўйнаб юрганим йўқ демади. Чунки, агар ишлаётганлигини билса, Замира рухсат бермаслиги аниқ эди. Ҳозир ҳам унинг ишлаётганлигидан, пул топганлигидан эмас, ўғли ҳақидаги шубҳаларининг асоссиз чиққанлигидан қувонаётганди.
Майли ухлаб дам олсин. Эртага барвақт ўзи келиб уйғотади. Худди ёшлик давридагидек. Пешонасидан ўпади, тур ўғлим ҳайит намозига кеч қоласан, дейди. Янги жойнамоз беради, дадасининг тасбеҳини қўлига тутқазади. Намоздан келгач, ҳайитинг муборак ўғлим, дейди. Илгари ҳар сафар шундай қиларди.
Оналик меҳрини беради. Ахир у ҳали ҳам ёш бола. Мактабда ўқияпти. Яхши ўқиши, келажакда отаси каби зиёли бўлиб етишиши керак. Айб Замиранинг ўзида. Зорланаверди, отаси йўқлигини таъкидлаб йиғлайверди, оқибатда ўғли пул топиб, ёрдам бермоқчи, суянчиқ бўлмоқчи бўлибди. Энди бундай бўлмайди. Замира янада ғайрат билан ишлайди. Болаларини бекаму-кўст қилиб ўқитади, бошқалардан кам бўлмасликлари керак улар.
Сарвар ҳатто устига кўрпасини ёпмабди ҳам. Замира унинг устини ёпиб қўйди, ўғлининг бошига қўймоқчи бўлиб, ёстиғини кўтарди-ю, ўзини тутиб тура олмади. Ўкириб йиғлаб юборди. Ёстиқ тагида селофанга ўралган румол ва бир жуфт пайпоқ турарди.
🌸 @Solixa_Ayol 🌸
Яхшилик учун яқинларингиз билан баҳам кўринг!
👇👇👇
https://t.me/joinchat/AAAAAEoqxJvob7F63SjCig
Шундай деб, ҳалиги аёл бир пачка минг сўмликни Замиранинг қўлига тутқазди. Замира жуда тез айтилган гапларни яхши англай олмади. Ҳар бир сўзни диққат билан эшитган бўлса-да, негадир тушунмади. Аёлни уйга таклиф қилишни ҳам, қилмасликни ҳам билмай тураверди.
-Энди биз борайлик.
-Йўқ опа, уйга киринглар. Эшик тагидан кетманглар илтимос.
-Майли бошқа сафар. Ҳудо хоҳласа тўйларга келамиз. Айтганча, Аллоҳ сизга сабр берсин. Турмуш ўртоғингиздан айрилган экансиз. Шу пайтгача хабарим йўқ эди. Ҳозир уйигизни ахтараётиб билиб олдик. Мановиси сизларга биздан закот. Яхши кунларга ишлатинглар, синглим.
Шундай деб эр-хотин машинага ўтириб жунаворишди. Замира ҳалиги пулга қаради Икки юз минг сўм экан. Қайтиб кириб, ўйлай бошлади. Ҳалиги аёлнинг гапи унинг қулоғида қолган, энди бирма-бир шу гапларни мулоҳаза қила бошлади. Демак, ўғли шу пайтгача ишлаб юрган экан. Нега билмади? Ўзидан хафа бўлиб кетди. Шу бир йил ичида бирор марта дилдан суҳбатлашдими? Ўғлининг орзулари, ички-кечинмалари билан қизиқдими? Доим қўшниси Сардорни намуна қилишдан чарчамади. Ахир у ўзига тўқ оилада яшайди, уйида компютери, яна интернетми, мейлми бир балолари бор. Ҳар куни палон пулга репетиторга қатнайди. Ўғлига шундай шароит қилиб бера олмадику.
Қизининг, бу пулни қаердан олдингиз, деган саволига эътибор бермай ўғлининг хонасига ошиқди. Шу тобда у боласини кўргиси, ундан узр сўраси,сочларини силагиси келяётганди. Сарвар аллақачон ухлаб ётарди. Ёнига ўтирди. Ўғлига тикилди. Меҳр билан сочларини силади. Қошлари бунча қалин. У ҳозир умрида биринчи марта ўғлининг отасига нақадар ўхшашлигини пайқаганди. Ўша сочлар, ўша бурун, қошлари ҳам Санжар акасини эслатади. Ҳозир кўзига ўғли анча улғайгандек кўриниб кетди. Бетида оз-моз соқол оралабди, мўйлов сабза ура бошлабди.
Замира ўзининг бевалигини ҳам, қийинчиликларни ҳам унутгандек бўлди. Унинг қалбида энди келажакка бўлган ишонч эгаллаганди. Унинг ҳам энди ҳимоячиси, суянчиғи бор. У энди ёлғиз аёл эмас. Санжар акасини эслади. Лекин бу сафар негадир ундан айрилмагандек, унинг нигоҳи, сўзларини бир умрга йўқотмагандек туюларди.
У шу тобда ўғлини уйғотгиси, бағрига босиб кечирим сўрагиси келарди. Неча кундан бери ҳар куни тергайди. Ўғли бечора эса ишдан чарчаб келаётган экан. Бирор марта гап қайтармади, ўйнаб юрганим йўқ демади. Чунки, агар ишлаётганлигини билса, Замира рухсат бермаслиги аниқ эди. Ҳозир ҳам унинг ишлаётганлигидан, пул топганлигидан эмас, ўғли ҳақидаги шубҳаларининг асоссиз чиққанлигидан қувонаётганди.
Майли ухлаб дам олсин. Эртага барвақт ўзи келиб уйғотади. Худди ёшлик давридагидек. Пешонасидан ўпади, тур ўғлим ҳайит намозига кеч қоласан, дейди. Янги жойнамоз беради, дадасининг тасбеҳини қўлига тутқазади. Намоздан келгач, ҳайитинг муборак ўғлим, дейди. Илгари ҳар сафар шундай қиларди.
Оналик меҳрини беради. Ахир у ҳали ҳам ёш бола. Мактабда ўқияпти. Яхши ўқиши, келажакда отаси каби зиёли бўлиб етишиши керак. Айб Замиранинг ўзида. Зорланаверди, отаси йўқлигини таъкидлаб йиғлайверди, оқибатда ўғли пул топиб, ёрдам бермоқчи, суянчиқ бўлмоқчи бўлибди. Энди бундай бўлмайди. Замира янада ғайрат билан ишлайди. Болаларини бекаму-кўст қилиб ўқитади, бошқалардан кам бўлмасликлари керак улар.
Сарвар ҳатто устига кўрпасини ёпмабди ҳам. Замира унинг устини ёпиб қўйди, ўғлининг бошига қўймоқчи бўлиб, ёстиғини кўтарди-ю, ўзини тутиб тура олмади. Ўкириб йиғлаб юборди. Ёстиқ тагида селофанга ўралган румол ва бир жуфт пайпоқ турарди.
🌸 @Solixa_Ayol 🌸
Яхшилик учун яқинларингиз билан баҳам кўринг!
👇👇👇
https://t.me/joinchat/AAAAAEoqxJvob7F63SjCig