***
Дашт каби ётардим, бепоён эдим,
Осмон гувоҳ эди – бир жаҳон эдим.
Устимдан телбалар тепиб ўтдилар,
Мен ҳам ўзни телба – беморга солдим.

Кўнгли ўксимасин ҳасадда куйган,
Бир кун шу хор кўнгил обод бўлар-да...
Умидим – умиди узилмасин, деб,
Ўзимни ноилож, ночорга солдим.

Мендан нима кетди, қўлларим сахо,
Камайиб қолмайман – берган-ку Худо.
Ё, Раббим! Шу банданг кир кўнгли учун
Ўзимни шу бугун беорга солдим.

Юрак топганини тутади менга,
Бир ғамгин шод бўлса – етади менга.
Онажон! Қайғурма, қисмат бичилган,
Шу боис бу дилни бозорга солдим.

Барқарор не бордир, таслим бўлгали,
Сафарим тупроқдан сопол қилгали,
Собит бир имон бор – силжитолмаслар,
Бу дилни шу сабаб бедорга солдим.

Дашт каби ётардим, бепоён эдим,
Ўзимни тугунлаб бир ғорга солдим.
Билмасликка олди – шуниси хушдир,
Ўзимни бемор-у ночорга солдим.

Шодмонқул САЛОМ
@Shodmonqul_SALOM