Менга армон бўлаётгани ота-онам кексайганда уларнинг дуосини кўпроқ ололмадим, хизматларини қилолмадим…
Онаси, болаларимизни ўқит. Банкда битта уйга етадиган пул жамғариб қўйганман. Фақат сенга айтмаган эдим. Совға қилмоқчи эдим. Ўзингни эҳтиёт қил…”

Орадан кўп ўтмай Фаррухнинг хотини бир хонали бўлса-да, уй сотиб олди.
“Ҳаёт қанчалар бешафқат!…”
Бу чала қолган кундаликнинг энг охирги саҳифасидаги сўнгги ёзув эди…

Тамом.

Ўткир ЎСАРОВ
https://t.me/IJOD07/