Hikoyalar (G&M)

- Rossiya davlatiga sotib yuborilgan 5 nafar fuqarolarning 3 tasi Jinoyat qidiruv xodimlari tomonidan topilib Vatanimizga qaytarildilar. 1 nafar shaxs Fargʻona shahrida yashovchi Sarvar Omonov o'sha yerda vafot etdi, marhumning murdasi hali topilmadi. Uning vafoti haqida sheriklari ma'lumot berdilar. Behzod Karimov ismli yigit esa, izsiz yo'qolgani ma'lum bo'ldi...
Maftuna qo'lidagi chashkani tushirib yubordi. Qaynoq qahva oyog'iga to'kildi. Mustafo o'rnidan tezgina turib Maftunani oldiga yugurdi.
   - Jonim nima bo'ldi?! Oyog'iz yomon kuymadimi?
   - Yoʻq...
Maftuna engashib oyog'ini siladi.
   - Qo'limdan tushib ketdi... Hozir boshqa tayyorlab kelaman.
   - Yoʻq kerakmas! Keling...
Maftunaning xushi o'zida emas edi. Hozirgina eshitgan xabari uni ganghitib qo'ydi. Fikrlari chalkashib ketdi. "Nahotki bu Behzod bo'lsa?! Izsiz yo'qoldi dedimi?"
    - Maftuna...
Mustafoning ovozi Maftunaning o'ylarini uchirib yubordi.
   - Tuzukmisiz gulim? Rangiz oqarib ketdi...
   - Yaxshiman tashvishlanmang... Bugun biroz charchadim shekilli...
   - Mayli. Unda siz kirib damizni oling xoʻpmi? Men biroz televizor ko'rib keyin kiraman.
   - Xoʻp.
Maftuna asta o'rnidan turib yotoqxona tomon kirib ketdi. Anchagacha o'ylanib uxlolmadi. Ichida pichirlab duo qildi... "Allohim uni o'zing asra! Eson-omon qaytib kelsinlar!"
                    *      *      *
    - Behzod... Siz haqingizda O'zbekiston elchixonasiga xabar berdik. Sizni anchadan buyon qidirishayotgan ekanlar. Inshaalloh ertaga Vatanda bo'lasiz!
Azamat akaning bu xabari Behzod uchun bahorgi quyosh singari yoqimli bo'ldi. Yelkasidagi jarohat ham ancha bitib qoldi. Alhamdulillah! Endi uyiga qaytadi! Endi onasining diydorini ko'radi! Behzod xursandchiligidan beixtiyor ko'zlariga yosh keldi. Yigitlardan uyalganidanmi ikki kafti bilan yuzini yopganicha to'lib-to'lib yig'ladi...
                   
7-QISM TUGADI

✍ Usmonaliyeva Munira
⏰31.01.2025

8 qism  bu kanalga qo'yilgan👇
https://t.me/Gaplarim_Sahifalar

https://t.me/hikoyalar

- Biz uzbekchani oz-moz bilamiz...
- Menga nima bo'ldi? Bo'ri... Bo'ri koʻrgan edim...
- Volk... Ketdi... Biz seni shu yerga olib keldik...
- Rahmat...
Yigitlardan biri haqiqiy o'zbek ekan.
- Yigitcha omading bor ekan bo'lmasa oʻsha bo'ri seni omon qo'ymasdi.
- Siz o'zbekmisiz? Juda ravon gapiryapsiz?
- Da, da! U uzbek! Menga urgatgan uzbekchani...
- Ha... Asli sirdaryolikman...
- Nega bu yerda yashayapsiz?
- Meni u yerda kutib turgan hech kimim yoʻq uka! Ota-onam o'tib ketishgan... Xotinim va bolalarim shu yerda... Bu yerdan 8 km uzoqlikda bir shaharcha bor. Biz o'sha yerda oilalarimiz bilan yashaymiz. Bu yerga onda sonda ov qilish uchun kelib turamiz... Kecha ham ov qilamiz deb kelgan edik... Seni ko'rib qoldik! Bo'ri sal qolsa tashlanar edi. Uni urib quvdik, keyin seni shu yerga olib keldik, uka...
- Allohga shukr... Judayam minnatdorman.
- Aytgancha o'zimizni tanishtirmadik, men Azamatman, bu esa do'stim Artur!
Artur qo'lini Behzodga uzatib tirjaydi.
- Tanishganimdan xursandman.
Behzodning yelkasidagi jarohat og'riq berdi.
- Aaaxxxx!
- Tashvishlanma dori olib kelganmiz.
Behzod ustki kiyimini yechdi. Azamat uning ortiga o'tib olib kelgan malhamini ehtiyotkorlik bilan surta boshladi.
- Men O'zbekistonga qaytishim kerak aka! Yordam bera olasizmi?
- Albatta! Seni sotib yuborishganmi deyman... Ahvoling juda yomon, ko'rinishing ham...
- Shunday... Aldanib qoldim aka.
Behzod afsusdan bosh chayqadi. Ko'rgan qiyinchiliklari bir-bir ko'z oldidan o'tib ketdi. Ular Behzodni yig'latdi...
- O'g'il bola yig'laydimi uka! Bo'ldi qil, ko'z yoshingni art!
Behzod hijolat bo'lib ketti. Tezda yuzidagi yoshlarini artib oldi.
- Bu ham Xudoyimni bir sinovi ukam. Alloh faqat yaxshi ko'rgan bandalariga shunaqa qiyinchilik beradi.
- Endi qandaay qaytolaman?
- Avvalambor tuzalib ol, biroz o'zinggaa kel... Men o'zim yotdam beraman. Tashvishlanma...
Behzodning boshidan kechirganlari uni ruhan ancha ezib qo'ygandi. U endi oldingi Behzod emasdi. Qiyinchilik, g'am odamni o'zgartirarkan. Oldingi tez qaror qabul qiluvchi, qiziqqon yigitchadan asar ham qolmagandi. Endi u anchayin og'ir, vazmin bo'lib qoldi. Ortda qolgan 5 yil u uchun 5 asrdek uzoq kechdi. Bu yillar davomida necha marta onasini tushida ko'rdi?! Necha marotaba hayolan Maftuna bilan uchrashdi?! Endi mana nihoyat qora kunlari ortda qoldi. Endi jonajon uyiga qaytadi. Onasining qo'llarini, yuzlarini o'padi. Tizzasiga boshini qo'yganicha yum-yum yig'laydi. Keyin... Keyin Maftunani oldiga boradi... Maftuna! U uni o'ylaganida yuragi allanechuk achishib ketdi. U uni hali ham kutyaptimikin?! Yoki allaqachonlar oila qurib, hatto farzandli ham bo'lgandir?! Bilmaydi. Agar rostdan ham oila qurgan bo'lsa va baxtli bo'lsa, undan Behzod faqatgina xursand bo'ladi. Lekin agar hamon kutayotgan bo'lsa... Uni dunyodagi barchadan baxtliroq qilishga butun umrini sarflaydi! Behzod shunday hayollar bilan anchagacha o'ylanib yotdi. "Onam ning ahvoli mensiz nima kechdi ekan?! Sog'mikanlar?! Maftunachi?! " Miyyasiga urilayotgan ushbu savollarining javobi yoʻq edi. Lekin Behzod Allohga kun-u tun duo qilishdan to'xtamadi. Shu o'tgan 5 yilning har daqiqasida qalban Yaratganga duolar qildi. Allohdan bir soniya bo'lsin umidini uzmadi...
* * *
- Maftuna!
- Labbay...
Mustafo oshxonada kuymalanib yurgan Maftunaning yaqiniga keldi. Qo'lidan tortib belini quchib oldi.
- Nima qilyapsiz?! Qoching...
Maftuna uning ko'ksidan salgina itarib qo'ydi.
- Menga qahva tayyorlab bering...
- Xoʻp boʻladi... Bir daqiqa.
Mustafo ichkari xonaga kirib televizorni yoqdi. Unda kechi axborot dasturi bo'layotgan ekan. Maftuna tayyorlagan qahvasini olib Mustafo o'tirgan xona yaqiniga keldi. Televizordagi xabar beixtiyor qulog'iga chalinib qoldi.

- Baxting butun bo'lsin bolam! Umr yoʻldoshing bilan saodatli bo'l. Serfarzand, serdavlat bo'linglar ilohim!
Duo uchun ochilgan qo'llar fotiha tortdilar. Maftuna onasi Nargiza opa bilan uzoq quchoqlashib xayrlashdi. Nargiza opa qizining ortidan yig'lab qoldi...
* * *
Nodir aka qizining to'yidan keyin yana Jinoyat qidiruv bo'limi boshqarmasiga bordi. Biron yangilik bo'lib qolgandir deya, surishtirish uchun kelgandi. Soliha xola Maftunaning to'yiga kelganida, unga Behzod haqida aytgan edi. Soliha xolaning yuzlarini ko'z yoshi yuvdi.
- Aka... O'g'lim topilarmikin?! Sheriklarini topishibdi-ku?!
- Solihaxon... Men bu bilan shaxsan o'zim shug'ullanyapman. Albatta tez orada uni topamiz...
Nodir aka boshqarmada ancha vaqt o'tirib qoldi. Va nihoyat Boshqarma boshlig'i Suxrob To'rayevman kirib keldi.
- Suxrob aka... Tinchmisiz? Ertalabdan buyon kutib o'tiribman.
- Assalomu alaykum Nodir aka! Meni yuqoriga chaqirib qolishgandi. Uzr kuttirib qo'ydim.
- Ha mayli, hechqisi yoʻq... Behzod haqida biron yangilik bormi? Shuni bilgani kelgan edim.
- Bir necha rus yigitlari boshlig'ining buyrug'i bilan, Behzod hastalanganidan keyin, ishga yaroqsiz bo'lib qolgani uchun o'rmon chetiga yovvoyi hayvonlar yeb ketishi uchun tashlab kelingan ekan. Qidiruv guruhidagilar Behzodni na o'zini, na murdasini topisholmabdi. Menimcha u tirik! Qayergadir yashiringan yoki uni kimdir qutqargan ham bo'lishi mumkin. Xudo xohlasa tez orada yangilik bo'lib qoladi.
Nodir aka ancha yengil tortdi. Demak u tirik bo'lishi mumkin. Bechora onasi uni ko'rib judayam quvonsa kerak?! Behzod ham bu yovuzlarni qo'lida qay azoblarga chidadi ekan?! Qanday kunlar boshiga tushdi ekan?! Balki och qolib ketgandir? Balki sovuqdan badani muzlagandir. Sochlari, tishlari to'kilgandir... Alp qomat gavdasi bukilib ozib-to'zib ketgandir?! Nodir aka Behzodning ahvolini hayolida o'ylay ketdi. "Yoshgina yigit boshiga shuncha azob ko'rdi bu bola... Ishqilib endi Allohim unga ham baxt ato qilsin. Avvalosi, eson omon topilsin. Yurtimizga qaytib kelsin..." Shu topda Nodir akaning hayoliga boshqa o'ylar kela boshladi. "Behzod qaytib kelsa va Maftunaning turmush qurganini bilsa qay ahvolga tusharkin?! Ular bir-birlarini qanchayin sevishardi, axir!" Nodir aka qiziga Behzod haqida va bo'lgan voqealar haqida (Ularni sotib yuborgan shaxs topilgani, sheriklari qaytarib olib kelingani, Behzod izsiz yo'qolgani haqida) bir og'iz ham gapirmadi. Qizi yana Behzoddan umid qilib qolmasin dedi. To'yni to'xtatishini istamadi. Maftuna nima boʻlganda ham hozir baxtli! Mustafo uni juda hurmat qiladi, yaxshi koʻradi... Mana to'ylariga ham 1 oydan oshdi, Maftuna ancha o'zgargan... Ko'zlari baxtdan porlab turibdi. Behzodga ham Alloh baxt beradi inshaalloh!
* * *
Atrof anchayin issiq. Qandaydur yog'och uy... Behzodning tanasi asta isib, vujudiga jon qaytgandek bo'ldi. Ko'zlarini asta ochdi. Avvaliga qayerda yotganini faxmlay olmadi. Ko'zi suzilib ketaverdi... Boshi aylana boshladi. Havo harorati badaniga yoqqanidanmi yana uxlab qoldi.
Eshik ochilib ikka yigit kirib keldilar. Ularning qo'llaridan miltiq va to'rlar, temir tishli qopqonlar bor edi. Ular shu o'rmondagi ovchilar ekan. Xonada kiyikning shoxlari, tulki va silovsin po'stlari va boshqa shunga oʻxshash g'alatiroq narsalar juda koʻp edi.Yigitlar qo'aridagi narsalarni stol ustiga sekin qo'yishdi. Behzod uyg'onib ketmasin deya sekin pichirlashib gaplasha boshlashdi. Ular rus tilida so'zlashar, baʼzan ohanglari ko'tarikib ketar edi. Oxiri bittasi juda qizishib ketdi. Ovozi balant qo'yib ruschalab shang'illay boshladi. Behzod ularning ovozidan uyg'onib keldi. Yigitlar Behzodning o'ziga kelganini ko'rib quvonib kettilar.
- Men qayerdaman, sizlar kim sizlar?
- Ti uzbek?!
Behzod "Ha" degandek boshini silkitdi.

Singan yuraklar (Hikoya)

7-QISM

Toʻy. Ikki rishtani bog'laydigan marosimdir. Nafaqat ikki rishtani balki, ikki jonni, ikki ruhni, ikki tanani va ikki qalbni bog'laydigan masosim bu. Maftuna oppoq libosda yanayam ochilib ketdi. Boshida oq ro'moli, egnida oq libos, oyog'ida shunga mutanosib oppo tufli. U xuddi tiniq suvda suzib yurgan go'zal oqqushga o'xshardi. Oppoq, chiroyli yuzlari baxtdan yanada oqarib yorishib ketgandek bo'ldi. Labidan tabassum arimas, uni tabriklash uchun kelgan dugonalari bilan samimiy ko'rishar, atrofga xursand nigoh tashlar edi.
- Tabriklayman asalim! Va nihoyat uzoq kutilgan kun... Alloh baxtizni butun qilsin.
- Rahmat ilohim...
- Maftuna opa judayam ochilib ketibsiz! Sizga kelinlik shunday yarqshibdi-ki... Ko'zlarimni uzolmay qoldim!
- Rahmat jonim!
Maftuna qizlar bilan alohida yasatilgan xonaga kirdi. Rasmga tushishdi, suhbatlashishdi. Soat ham 2 ga yaqinlashib qoldi. Tez orada kuyov bir guruh yigitlar navkari bilan Maftunaning uyiga keladi. Uni ota uyidan olib chiqib ketadi. Maftuna dadasini, onasini ko'z oldiga keltirdi. Uyining qadrdon devorlariga ko'zlari to'lib boqdi. Judayam yig'lagisi keldi. Lekin atrofdagi qizlar uni holi qo'yishmas, tinimsiz kulishar, hazillashishar, Maftunani savollar bilan ko'mib tashlashar edi.
- Maftun... Kuyov bola o'zi qanaqa yigit?! Rasmini ham ko'rsatmading... Tariflab ber...
- Haaa... Maftuna opa iltimos, juda qiziqyapmiz.
Maftuna kuldi. Biroz uyaldi.
- Hozir kelib qoladilar. O'shanda ko'raverasizdaa!
- Yoʻq... Biz sendan eshitgimiz kelyapti. Aytaqolsangchi?!
- Mustafo akam... Juda kelishgan, samimiy inson... Bo'ldi. Shu...
- Bo'ldimi?! Kelishgan va simimiy, faqat shu xolosmi?!
Maftuna battar qizarindi.
- To'liqroq tariflab bering opa...
- Hijolat qilyapsizlar... Undan ko'ra rasmini ko'rsataman!
Maftuna telefonini endi olayotgandi. Sora degan dugonasi uni to'xtatdi.
- Biz sendan rasm so'ramadik. Eringni kelsa o'zimiz ham ko'rib olaveramiz. Tariflab ber deyapmiz. Buncha paysalga solmasang, Maftun?!
- Xoʻp! Kelishgan, aqlli, chiroyli bola... Oq sariqdan kelgan, ko'zlari ham sarg'ish, gavdali, o'rta bo'y... Bo'ldimi?!
Qizlar baravariga qiqirlab kulib yuborishdi.
- Bo'ldi! Bo'ldi!
Qizlarning bunaqangi antiqa hazillari Maftunani ham kuldirdi. Tashqaridan kimningdir baqirgan ovozi eshitildi.
- Kuyov navkarlar kelishdi!
Maftuna oyog'ining uchidan sochining tolasigacha titrab ketdi. Hayajondan badani junjikdi. Yana ozgina fursatdan soʻng u bu hovlidan chiqib ketadi! Endi u dadasining erka qizi bo'lib emas, balki mehmon bo'lib bu uyga keladi! Eshik ochilib Malika kirib keldi.
- Opalar! Hozir bu xonaga kuyovbola kiradi. Chiqib turasizlar, maylimi?
Qizlar birin-ketin xonadan chiqib ketdi. Xonada Maftuna va Malika qoldilar. Malika opasiga yaqin kelib ba'g'riga bosdi. Entikib-entikib yig'ladi.
- Opajonim... Sizni judayam yaxshi koʻraman! Ilohim baxtli bo'ling opa.
- Asal singlim meni! Men ham yaxshi koʻraman seni.
Opa-singil anchagacha quchoqlashib turdilar. Malika opasining kiyimlarini to'g'irladi. Tashqaridagilar kuyov kelganini ma'lum qilishdi. Malika opasining yoniga turib oldi. Mustafo yonida bir o'rtog'i bilan xonaga "Bismilloh..."ni aytib kirib keldi. Malika Maftunaga oppoq ro'molcha tutqazdi. Maftuna uni asta Mustafoga uzatdi. Mustafo juda sekin, lekin o'qdek qilib dedi.
- Rahmat...
Mustafo Maftunaning qo'lidan tutdi. Bazi bir ma'rosimlardan keyin asta xonadan chiqishdi. "Yor-yor" sadolari ostida hovli bo'ylab yura boshlashdi. Darvozaga yetganlarida, Maftunaning dadasi, onasi va boshqa qarindoshlari u bilan xayrlashgani saf tortishdi. Odatda qiz ota hovlidan chiqib ketayotgan mahal otani poyiga tiz cho'kib, yig'lab xayrlashadigan bir urf odat mavjud. Maftuna ham stulda o'tirgan dadasining poyiga cho'kdi. Yum-yum yig'laganicha dadasining qo'llaridan o'pdi. Nodir aka qizining ko'z yoshlarini artdi. Peshonasidan o'pib qo'ydi.

БУНДАН КЕЙИН СЕНИ ҲЕЧ ҚАЧОН ТАРК ҚИЛМАЙМАН

У қиз айтади:
“Тўй бўлишимга бир ҳафта қолганида бувим бетоб бўлиб қолдилар. У кишини шифохонага ётқизишди. Мен у кишини кўргани бордим. Борсам бувам жонлантириш хонасининг эшиги олдида эканлар. Йиғлаб ўтирибдилар. Бунақа аҳволни биринчи марта кўришим эди.

Шунинг учун бувамга: “Буважон йиғлаяпсизми?!”, дедим.

Бувам кўз ёшларини артиб туриб дедилар: “Бувинг жуда қийналаяпти, у менинг қалбимнинг бир парчасига айланган!”.

Мен бувамнинг гапларидан ажабландим. Билишимча бувам олдинлари жуда жиддий, мусибатларга тоғдай туриб бера оладиган кучли эдилар. Бугун эса бу қадар романтик!

Мен яна сўрадим: “Неча марта жанжал қилгансизлар? Бир-бирингизни қандай яхши кўрасизлар?”.

Бувам дедилар: “Кўп марталаб жанжал қилганмиз. Аммо бир-биримизга бўлган эҳтиромимизни ҳаётда бу камайтирмаган”.

Шунда мен ҳар нарсада мени айблайдиган, ҳатто кўринишимни гапирадиган ва бунинг натижасида унга бўлган эҳтиромимни камайтириб юборган мен фотиҳа қилинган куёвни эсладим.

Шунда бирдан хонадан шифокор чиқиб келди.

Бувам ўрниларидан туриб ҳаяжон ила сўрадилар: “Доктор! Унинг аҳволи қандай?”.

Шифокор деди: “Алҳамдулиллаҳ яхши. Кириб кўришингиз мумкин”.

Шунда бувам онасини кўришга ошиққан гўдак каби энтикиб хонага кирдилар. Мен у кишининг орқаларидан кирдим. Бундан ҳам гўзали бувимнинг бувамга бўлган муҳаббатли қарашлари бўлди. Мен бунақа қарашни ҳеч қаерда кўрмаганман.

Бувам бувимнинг қўлларидан ушлаб туриб дедилар: “Эй қалбимнинг бўлаги! Бемор бўлиб мени ёлғиз ташлаб кетаверасанми?!”.

Бувим кулдилар ва бувамнинг қўлларини қисиб дедилар: “Сиз ҳам олдинроқ амалиёт қилинганингизда мени ташлаб кетгандингиз! Энди сизни ташлаб кетмайман!”.

Узоқ вақт ажабланиб юрдим. Қандай қилиб шунақанги қийин шароитларга қарамасдан бунақанги алоқа бувам ва бувим ўрталарида эллик тўрт йил давом этди экан?!

Шу пайт куёв телефон қилиб қолди. У киши эрталабдан бери жавоб қилмаганимдан жуда ғазабланган эди. Телефонни кўтардим.

Нариги томондан баланд овозда: “Қаерда эдинг пасткаш!”-деган овоз эшитилди.

Бунақанги ҳолларда мен одатда керакли гаплар билан жавоб қайтарар эдим. Аммо бувамнинг гапларини эсладим: “Эр-хотиннинг ўртасидаги эҳтиром ҳаётдаги энг муҳим нарсадир!”. Мен унга дедим: “Менинг ҳаққимда хато қилманг!”.

У  деди: “Қачондан бери ҳурматга сазовор бўлиб қолдинг?!”.

Мен қаттиқ ғазабланиб телефонни ўчириб қўйдим. Ўн дақиқа орасида ундан 100 дан ортиқ ҳақорат ва сўкишлар ёзилган хабар келди. Шу орада бувамга қараб қўйдим. У киши бувимнинг қўлларидан тутиб бир қўллари билан бошларини силар эдилар. Уларнинг олдидан кўзларимдан ёшлар оққан ҳолда чиқдим.

Ўзимдан сўрадим: “Муҳаббат нима ўзи? У менга унуштирилган йигитнинг муҳаббатими? Аммо унинг қиладиган ишлари муҳаббатга ҳеч ҳам далолат қилмас эди. Ёки муҳаббат деганлари бувамнинг бувимга қарашларими?! У кишидан ташвишланишларими? Улар қандай қилиб эҳтиромла ҳаёт ўтказишди?!”.

Эрталаб туриб оиламдагиларга мен у йигитга турмушга чиқмаслигимни айтдим. Ҳамманинг ҳуши бошидан учди. Улар менга қарши чиқишди. Аммо мен аҳдимдан қайтмадим. Фотиҳа бекор қилинди. Ҳаётимда илк бор тўғри қарор чиқарганимдан хурсанд эдим.

Мана бугун турмуш ўртоғимнинг ҳузурида ўтирибман.

Қизчам келиб менга: “Ойижон ! Мен сизни яхши кўраман”, деди.

Мен дедим: “Мен ҳам сени яхши кўраман. Нега бундай деяпсан?!”.

Қизчам деди: “Дадажоним ҳар доим сизни яхши кўришларини менга айтадилар. Шунинг учун сиз ҳам у кишини яхши кўрар экансиз. Мен ҳам мени яхши кўришингиз учун сизни яхши кўраман!”.

Эр-хотин ўрасида муҳаббат, эҳтиром нега кераклигини яна бир бор англадим. Катталарнинг гапларини эсладим:

“Фарзандларингга ҳар ишда ўрнак бўладиган, қалбингни жароҳатлаб қўйишдан қўрқадиган, болаларинг олдида сени беҳурмат қилмайдиган киши ила турмуш қургин!”.

Доктор Ҳассон Шамсий Пошо

Yigitlar bir necha haftalik davolanishdan so'ng o'zlarini ancha o'nglab oldilar. Uchalovlari ham Sarvarning o'limi aytib yig'lashdi. Uning jasadi o'sha yoqlarda qayerdadir qolib ketganini aytishdi. Zudlik bilan bu habar Fargʻona viloyati Istiqlol ko'chasi yashovchi Mahliyoxon Omonovaga yetqazildi. Mahliyo xola dod solib mahallani boshiga ko'tardi. Yakka-yu yolg'iz o'g'liga aza ochdi...
    - Behzod Karimov qayerda? Nega sizlar bilan emasdi?!
Tergovchining kasalxonada yotgan 3 nafar bu jabrdiyda yigitlarga bergan dastlabki savoli shu bo'ldi.
   - Behzod... Bilmadik hozir qayerda... Lekin ahvoli judayam og'ir edi. To'shakka mixlanib yotib qolgan edi.. Keyin o'sha yerdagi kishilar uni mashinaga solib qayoqqadir olib kettidan. Shundan beri uni ko'rganimiz yoʻq.
  - Balki o'rmonga tashlab kelishgan bo'lsa, yirtqich hayvonlar...
   - Jim bo'l! Nimalar deyapsan Temur?! Do'stimiz tirik inshaalloh! Unaqa sovuq hayollarga borma...
  - Men shunchaki tahmin qilmoqchidim xolos oshna. Men ham Behzodni tirik bo'lishini, onasini bag'riga qaytib kelishini xohlayman.
  - Inshaalloh qaytadi. Mana biz qaytdikku, u ham albatta qaytadi.
Yigitlar Behzodning qaytishiga umid qilishdi. Tergovchi barcha maʼlumotlarni olgach xonadan chiqib ketdi...

6-QISM TUGADI

✍ Usmonaliyeva Munira
⏰ 30.01.2025

7 qism  bu kanalga qo'yilgan👇
https://t.me/Gaplarim_Sahifalar

https://t.me/hikoyalar

- Sizga ishonaman...
Bu onlar, takrorlanmas lahzalar edi. Maftuna shuncha vaqt davomida Behzoddan boshqa yigitga qayrilib ham qaramadi. Unga hayolida bo'lsada hiyonat qilmadi. Kutdi. Butun vujudi bilan bir kun qaytib keladi deya ishondi. Umidini aslo so'ndirmadi. Lekin bari Allohning izmida emasmi?! Alloh xohlamasa gul ochilmaydi, quyosh chiqmaydi, suvlar oqmaydi, yomg'ir yog'maydi, qushlar sayramaydi... Dunyodagi hech bir ish Allohning xohishi va iznisiz bo'lmaydi!
Koʻngil Allohning mulkidir. Unga kimning muhabbatini solishini O'zi biladi. Maftuna hech ham o'ylamagan edi, bir kun kelib bir begona insonni quchog'ida bo'laman deb... U rostdan ham Behzodni sevar edi. Undan boshqasini umr yoʻldoshi sifatida tasavvur qilolmasdi. Lekin... Nima bo'ldiki bu yigitni yoqtirib qoldi... O'zi ham tushunmay qoldi. Behzodni hamon sevadi, biroq Mustafodan ham endi uzoqlasholmaydi. Bu ikki sohilning o'rtasida qolib ketgan kimsasiz kemaning holatiga o'xshaydi. Bir sohilda yuragi bo'lsa, narigisida esa o'zi ham bilmaydigan qandaydur hissiyoti turadi. Qay tomonga bormasin joni azoblanadi, qay sohilni tanlamasin hayoti kemtik boʻlib qolgandek tuyuladi...
* * *
- To'yni tezlashtirsak degandim...
- O'zi bir oy qoldi-ku?!
- Yanayam tezroq bo'lsachi?!
Maftuna kuldi. Mustafo uning shodon kulgusini tomosha qilib zavqlandi.
- Nega shoshasiz? Qochib ketayotganim yoʻq-ku?!
- Fikrizdan qaytib qolmang deymanda! Tezroq sizni o'zimniki qilib olsam deyman...
Maftunaning kulgusi to'xtadi. Nozik qo'llari bilan Mustafoning sochlarini siladi.
- Men shundoq ham siznikiman!
- Meni sevasizmi?
- Bilmadim...
Maftunaning javobi Mustafoga yoqmadi. "To'yimizga bir oy qoldi. U esa hamon o'shani o'ylaydi!" Mustafo Maftunani hatto hayollaridan ham rashk qila boshladi. Bundan alami keldi. Qovogʻini solib oldi.
- Nima gap? Nega kayfiyatiz tushib ketdi?
- Kayfiyatim yaxshi. Charchadim shekilli...
- Mendan jahliz chiqdimi? Rostini aytavering.
- Yoʻq... Sizdan jahlim chiqmaydi...
- Aldayapsiz...
Mustafo jim bo'ldi. Maftuna ham ortiq bir so'z demadi. Biroz shu holatda yonma-yon o'tirdilar... Endi tillar emas, qalblar so'zlashayotgandek edi go'yo. Maftuna Mustafoni anchayin rashkchi inson ekanligini allaqachon sezgan. Va uning bu rashkchiligi bir hisobda Maftunaning o'ziga ham yoqar, o'zini kimgadir kerakli, qadrli ekanligini his qilar edi.
- Mustafo aka... U o'tmishda qoldi. Men sizni tanladim. Va bu qarorimni aslo o'zgartirmayman...
- Men sizni o'zimni soyamdan ham qizg'onaman tushunyapsizmi? O'shani hayolizda ham o'ylashiz meni ichimni yemiryapti! Bu narsa meni qonimni qaynatib yuboradi... Siz ko'zlarimga qarab siznikiman deyapsizu, lekin... Ichizda...
Mustafo asabiy bosh chayqadi. Gapini yakunlolmadi. Bo'g'ziga nimadur tiqilib qolgandek bo'ldi.
- Axir boshida boshqasini yaxshi ko'rishimni bilgansiz-ku?! Bilib turib sovchi jo'natgansiz, bilib turib men bilan uchrashuvga chiqdiz. Menga nima degandiz yodizdami?! O'tmishiz menga muhimmas, muhimi kelajagimiz demaganmidiz?! Endi esa o'sha o'tmishimni yuzimga solyapsiz!
Maftuna yig'lab yubordi. Mustafo uni xafa qilib qo'yganidan afsuslandi. Darrov ovutishga urindi.
- Kechiring gulim... Unday demoqchimasdim... Sizni xafa qilmoqchimasdim ishoning! Sizni yaxshi ko'raman.
- Vaʼda bering... Boshqa menga u haqida gapirmaysiz! Yuzimga solmaysiz!
- Soʻz beraman jonim... Bo'ldi yig'lamang.
Mustafo Maftunaning ko'z yoshlarini asta artib qo'ydi. Qo'lidan tutib o'ziga tortdi. Bag'riga bosdi...
* * *
Nodir akaga bugun yana boshqarmadan qo'ng'iroq qilishdi. Turkiyalik shaxs yigitlarni kimga sotib yuborganini ma'lum qilibdi. 3 nafar o'zbek yigiti : Alisher Safarov, Bahodir Yoʻldoshev va Temur Murodovlar topilib O'zbekistonga olib kelinibdi. Ularning ahvoli uncha yaxshi emas. Alisherning o'pkasidagi zahar kuchayib tinmay qon tuflar, nafasi bo'g'ilib-bo'g'ilib qolardi. Bahodir ham 5 yillik azoblar oqibatida ancha qaddi bukulib qolgan, ranggida rang qolmagan edi. Temurning ham ahvoli sheriklarinikidan qolishmaydi.

Behzod sovuqdan va og'riqdan o'lishdan ko'ra, bo'rilarga yem bo'lib o'lishdan koʻproq qo'rqar, ko'zlari yumuq bo'lsada, quloqlari bilan bo'rining uvillashlarini eshitib yotar edi. Yaqin yarim soat ichi tong otadi. Osmondagi oy asta siljib-siljib bulutlar ortiga yashirindi. Bo'ri Behzodning qarshisiga kelib to'xtadi. U hansiragancha ro'parasida jon talash bo'lib yotgan Behzodga tik qarab qoldi. O'ljasini yamlamay yutib yuborishga tayyor bu bo'ri nimagadir joyidan qimir etmas edi. Behzod ko'zlarini bazoʻr ochdi. Qarasa, roʻparasida kulrang bo'ri hansiragan ko'yi unga qarab turardi. Behzodning peshonasidan sovuq ter chiqib ketdi. Bo'ri uni uyg'onganini koʻrib asta yoniga yaqin kela boshladi. Behzod qo'rqar, lekin joyidan hecham qimirlay olmasdi. Ko'zidan achchiq yosh chiqib ketdi. "Nahotki shunday o'lim topsam?! Nahotki onamni, Maftunani boshqa ko'rmasam?! Jasadim yerga ko'milish o'rniga, mana bu yirtqich hayvonning oshqozoniga tushadimi?! Yoʻq!!! Yoʻq!!! Yoʻq!!!" Behzod alanglagancha u yoq bu yoqqa boshini ura boshladi. Hayolidagi daxshatli fikrlar uni aqldan ozdirayozdi. Ko'zlarida qo'rqinch, alam, iztirob va tariflab bo'lmas tushkunlik aks etdi. Bo'ri hamon unga qarab kelar,onda-sonda tishlarini g'ichirlatib qo'yar edi. Vajohatdan qizargan qonxoʻr ko'zlari bilan Behzodga qarar, uni bir hamlada mavh etishiga ishonar edi. Behzod tinimsiz kalima o'gira boshladi. Bir necha daqiqadan keyin u bu dunyoda bo'lmaydi. Tilida kalima, dilida kalima...
- Laa ilaha illalloh, Laa ilaha illalloh, Laa ilaha illalloh...
Birdan bo'rining yuziga kimdir mash'ala otdi. Bo'ri g'azabdan o'kirib yubordi. Qayerdandir mash'ala ko'targan 2 yigit paydo boʻldi. Bo'rini birin-ketin qo'lidagi olovli tayoqlar bilan savalay boshlashdi. Bo'ri nara tortganicha ularga tashlanishga urindi, lekin yigitlar anchayin chaqqonlik bilan undan o'zlarini olib qochishar, yaqinlashdi deguncha tayoq bilan urishar edi. Bo'ri ingichka ovozda uvv-uvv qilganicha qochib ketdi. Behzod hushida emas edi. Ikki yigit Behzodning ikki qo'lidan ko'targanlaricha qayoqqadir olib kettilar...
* * *
Maftuna uchun ham quvonchli, ham qaygʻuli kun bugun. Unashtiruv kuni! Ikkinchi bor unashtirilyapti! Ikkinchi bor barmoqlariga uzuk taqmoqda! Birinchi galdagisida u qanday ham baxtli edi... O'zi sevgan insoni yonida, sevgidan sarmast emasmidi?! Bu safargi unashtiruvni oldingisidan nima farqi bor?! Oldingisi sevgan insoni bilan edi, bunisi esa... Bunisi... Qanaqa ekanligini hali oʻzi ham anglab yetmagan bir insoni bilan bo'lyapti. Mustafo judayam yaxshi inson... Maftunani yer-u ko'kka ishonmaydi. Jonidan ham ortiq sevadi. Lekin Maftunada unga nisbatan faqat hurmat tuygʻusi bor edi xolos... Balki yillar o'tib mana shu tuygʻu muhabbatga aylanar?! Balki Maftunani qalbida yana sevgi uchqunlari alanga olar?!... Buni vaqt ko'rsatadi albatta.
- Maftunam meni...
Mustafo Maftunaning go'zal yuzini barmoqlari bilan siladi. Qo'llaridan tutub ko'zlariga uzoq termuldi.
- Bugun qanchalar baxtli ekanimni bilsangiz edi...
Maftuna hech narsa demadi. Indamaygina Mustafoning pinjiga yaqinlashdi. Keng yelkasiga boshini qo'ydi. Shu holatda bir muddat ko'zlarini yumdi.
- Gulim...
- Labbay?
Maftuna Mustafoning quchog'idan chiqdi. Lovullab yonayotgan yuzlari qizardi. Ko'z qorachiqlari bir muncha kattalashdi.
- Baxtlimisiz?
Maftuna jilmaydi. Lablaridagi tabassum, ko'zlarida ham aks etdi. Yana Mustafoni quchoqladi. Yuragi tez-tez ura boshladi. Entikdi. Mustafodan keladigan yoqimli iforni tuydi. Uyalganidanmi yoki boshqa sababdan ko'zlarini chirt yumib oldi.
- Albatta baxtliman...
- Sizni bergan Robbimga hamdlar bo'lsin! Menga ishoning... Sizni baxtdan kulib yurishiz uchun men hamma narsa qilaman...
Maftuna ko'zlarini asta ochdi. O'ziga termulib turgan bir juft sarg'ish ko'zlarga boqdi. Yuragi boshqacha entikib ketdi.

- Menga ham shundan olib kelasiz...
Ofitsiant biroz o'tib aytilgan narsalarni olib keldi. Mustafo anchagacha gapni boshlolmay ikkilandi.
- Sizga nomerimni bergandim?
- Haa olib qo'yganman.
- Men uni bir chetga olib qo'yishiz uchun bermagandim...
Mustafo bir-ikki tomoq qirib oldi. Yana qo'llarini asabiy ishqalashni boshladi.
- Bir haftadan oshdi. Telefon qilasizmikan deb rossa kutdim...
Maftuna indamadi. Ko'zlarini iloji boricha Mustafodan olib qochishga urindi.
- Maftunaxon... Men romantik emasman. Men bir to'pori odamman. Ba'zilarga o'xshab gul olib, yumshoq o'yinchoqlar bilan yana shunga o'xshash narsalar qilib qizlarni ko'nglini olishga ustamasman ochig'i. Bunaqa narsalarga nono'qroqman... Lekin ishoning sizni chindan yoqtiraman.
- Yoʻq... Gap bunda emas... Men qo'ng'iroq qilmoqchi bo'ldim... Koʻp bor urindim. Lekin... Nimadur bunga yoʻl qo'ymadi.
Mustafo xomush tortdi. Maftunaga o'ychan ko'zlarini qadadi.
- Uni shunchalik yaxshi ko'rarmidiz?
Maftuna javob bermadi.
- Men tushunaman. Sizga qiyin... Agar menga ko'ngliz bo'lmayotgan bo'lsa, sizni majburlamayman... O'zimni yo'limdan ketaveraman.
Mustafo o'rnidan turish uchun qo'zg'aldi.
- Shoshmang, qayoqqa ketyapsiz?
- Menga imkon bermas ekansiz... Sizni ham o'zimni ham qiynashni istamayman, Maftunaxon.
- Men imkon bermayman demadim-ku?!
Mustafo asta o'rniga o'tirdi. Sekinlik bilan Maftunaning qo'lidan ushladi. Maftuna bir seskanib ketdi, lekin qo'lini tortib olmadi. Mustafoning qaynoq kafti, Maftunaning qo'lini kuydirdi. Bu issiqlik taftidan yanoqlari qizardi.
- Maftuna... Sizni sevaman gulim!
Maftuna sekin, lekin o'tinchli ohangda dedi.
- Doim yonimda bo'lasiz-aaa...? Meni tashlab ketmaysiz, to'g'rimi...?
- Gulim... Bir umr yonizda bo'laman.
* * *
Behzod yelkasidan qattiq jarohatlandi. Ustiga og'ir xoda tushib ketdi. Bir necha kun o'rnidan turolmay yotib qoldi. Uning hastalangani tabiiyki bu yerdagilarga yoqmadi. Hastalik tobora tanasini egallab borar, ko'z oldiga goh onasi, goh Maftuna kelar, badani cho'g'dek qizir edi. U yarim jon holda elas-elas tushlar ko'ra boshlari, goho uyqusi ichi baqirib, yigʻlab alahsiraydigan bo'lib qoldi. Oxiri uning bu holati boshliqni joniga tegdi. Uning buyrugʻi bilan bir guruh rus yigitlari Behzodni hasta tanasini opichlagancha mashinaga soldilar va o'rmonning eng chekka hududiga olib borib tashladilar. Bu yer u ishlayotgan sexdan ancha uzoq edi. Behzod o'zini ko'tarolmasdan yotar, atrof g'ira-shira qorong'u... Og'riq borgan sari kuchaydi. Birdan ko'zlari qamashdi. Tevaraklar yorishib ketdi. Keyin onasini ko'rdi. Yuzlarini, qo'llarini ajin bosib ketibdi, sochlari bo'ralab yoqqan qordek oppoq... U xomush emish, ko'zlari jiqqa yosh holida Behzodga bir og'iz ham so'z demadi. Behzod bor kuchini toʻpladi, tanasidagi kuch tiliga jo bo'ldi.
- Onajonim... Qayoqqa ketyapsiz... Meni yolg'iz tashlab ketmang... Ona!
Ko'zi yumuldi. Hozirgina ko'ziga ko'ringan yoriq ro'yo g'oyib bo'ldi. Behzod tinimsiz yo'tala boshladi. U sovuq qotar, badani muzlab ko'karishni boshladi. Birdan bo'rining vahimali ovozi yangrab ketdi.
- Aaaaaaaavuuuuu!
Tepada to'lin oy Behzodni bamaylihotir tomosha qilib turardi. Bo'rining ovozi bu safar balandroq jarangladi.
- Aaavuuuuu!

Singan yuraklar (Hikoya)

6-QISM

Kuzda sarg'ish barglarini ko'tarolmay tashlab yuborgan daraxtlar, bahor kelishi bilan yana barg yoza boshladi. Qishda bo'shab qolgan tabiat, yashil, pushti, qizg'ish, sariq tusli liboslarini asta kiya boshladi. Aprel oyi juda ajib oy! Ba'zan yoqimli shabboda esadi, baʼzan mayin, kichkinagina yomg'ir tomchilar yer yuziga sayr qilgani tushishadi, ba'zida esa olis-olislardagi tog'lar ortidan quyosh balqib chiqadi... Bularning bari go'zal... Bari betakror!
Maftuna ishga ketayotgan mahali ob-havo birmuncha yaxshi edi. Havoda salqinlik bo'lsada, osmonda quyosh charaqlab turgandi. Ishdan chiqish vaqtiga kelib birdaniga yomg'ir sharros quyib yubordi. Haqiqatda aprel ajoyib oy!
Yomg'ir sira to'xtamas, Maftuna bank ostonasida ro'moli ho'l bo'lmasligi uchun boshiga so'mkasini qo'yib oldi. Endi mshinasi tomon yugurib bormoqchi boʻlib turganida bir tanish ovoz uni to'xrashga majbur qildi.
- Maftunaxon!
Maftuna o'girilib qaradi. Yon tomonida Mustafo yomg'irdan ho'l bo'lib ketgan ust-boshini qoqib turardi.
- Assalomu alaykum. Siz bu yerda nima qilyapsiz? Tag'in shu havoda?!
- Sizni ko'rgim keldi...
Maftuna uyalib ketdi. Ikki yuzi beixtiyor qizardi.
- Ustiz ham yupqa ekan. Shamollab qolasiz-ku?!
Mustafo ikki marta qattiq aksa urdi. Qo'llari sovuqdan qizarib ketibdi.
- Voy Xudoyim! Shamollabsiz tuppa-tuzuk!
- Haa biroz sovuq o'tdi shekilli...
Mustafo Maftunaga ohista yaqinlashdi.
- Biron joyda o'tirmaymizmi? Yana qahva ichardik... Yonida shirinligi ham bo'ladi!
Maftuna kuldi. Lablaridagi tabassum atrofdagi sovuq havoni nari surib, o'rniga iliqlik baxsh etgandek bo'ldi.
- Mayli...
- Maftunaxon, agar qarshi bo'lmasangiz meni mashinamda ketsak... Ichkaridagi stayankada turibdi. Men qiz bolani mashinasiga chiqishga ochiği uyalaman...
Maftunaning mashinasi ochiq osmon ostida qolib ketgan edi.
- Meni mashinam yomg'irda qolib ketaversinmi? Sizniki ichkarida ekan-ku... Yaxshisi menikida ketamiz...
- Qanday bo'larkin?
- Xoʻp... Unda mashinani siz haydaysiz, bo'ladimi?
Maftuna mashinasining kalitini Mustafoga uzatdi. Mustafo biroz hijolat bo'ldi. Sekingina Maftunaning qo'lidan kalitni oldi.
- Unda mayli...
- Ertalab havo yaxshiligiga ochiq joyga qo'yib qo'yibman...
Birgalashib mashinaga chiqishdi. Maftunaning uyiga yaqinroq joydagi qahvaxonaga kirdilar. Bu yerning hidi juda yoqimli bo'ladi. Qaynoq qahva va shokolad isi butun kafeni tutib ketgan... Bu yerdagilarning ko'pchiligi talabalar bo'lgani uchun yonlarida bir necha kitoblarni qo'yib olgan holda dars tayyorlashib qahva ichishmoqda... Maftuna va Mustafo deraza yaqinidagi joyga kelib o'tirishdi.
- Mashinangiz juda zoʻr ekan. Bir tekis yurdi, qoyil! Hatto ovozi ham chiqmadi...
- Haa... O'zim ham yaxshi ko'rib haydayman. Dadam bu mashinani atayin men uchun Argentinadan buyurtma qilib olib kelganlar. Toshkent Axborot Texnologiyalari Universitetiga yuqori o'rinda o'qishga o'tganim uchun sovg'a qilganlar. Dadam meni uzoqda o'qishimga unamadilar. Qiz bola narsa begona shaharda nima qiladi?! dedilar. O'qishimni Farg'onaga ko'chirtirdilar. O'sha paytlari dadam juda katta tadbirkor edilar. Bir qancha davlatlar bilan hamkorliklari bor edi... Lekin... Mana shu 2 yil dadam uchun juda og'ir kechdi...
- Nima bo'ldi?
- Hastalanib qoldilar... Oldingidek ishlolmayaptilar. Hozircha faqatgina bitta firmani yurg'izyaptilar xolos. Qolganlarini sotib yubordilar. Bir muddat davolandilar...
- Maylida bu ham Allohimning ishi-da... Hali yana oldingidek bo'ladilar inshaalloh...
- Haa... Inshaalloh!
Qo'lida menyu tutganicha ofitsiant keldi.
- Kechirasizlar, nimadur buyurasizlarmi?
Mustafo Maftunaga yuzlandi.
- Nima ichasiz turk choyi yoki kofe? Shokoladli shirinlik aytaymi yo mevali yoqadimi?
- Qahva bilan shokoladli shirinlik...

- Yana biroz qolsangiz bo'lardi...
  - Yoʻq... Xafa bo'lmang.
  - Mayli...
  - Inshaalloh nasib yana ko'rishamiz.
Maftunaning bu gapidan Mustafoning ko'ngli ko'tarildi.
  - So'z berasizmi?
  - Inshaalloh...
                      *     *     *
   Jinoyat qidiruv bo'limidagilar Behzod va sheriklarini sotib yuborgan kimsani topishganligi haqida ma'lum qildilar. O'zini yigitlarga "Otabek" deb tanishtirgan bu kimsa, asli tatar millatidan chiqqan, ismi Adiz ekan. Yosh-yosh qizlarni fohishalik uchun sotayotgan joyida qo'lga tushibdi. Bu xabar televidiniya va radioda e'lon qilindi. Jinoyat qidiruv boshqarmasi boshlig'i Nodir akaga qo'ng'iroq qildi.
   - Nodir aka!
  - Assalomu alaykum...
  - Va alaykum assalom. Meni tanidingizmi? Boshqarmadan Suxrob To'rayevman... Yoʻqolgan bir yigit haqida 3-4 marotaba ariza yozgan edingiz...
   - Ha, ha!
Nodir aka o'tirgan o'rnida turib ketdi. Xonasi bo'ylab tez-tez yura boshladi.
  - Biron yangilik bormi?
  - Bor! Siz aytgan Behzod Karimov va yana unga sherik qilib yana 4 nafar yigitni sotib yuborgan kimsa topildi! Hozir u so'roq qilinyapti...
  - Ablah! Odamfurush isqirt!
Nodir aka asabiy bosh chayqadi.
  - Iblis! Bularni shaytondan farqi yoʻq!!!
Nodir aka joyiga o'tirdi. Biroz yengil nafas olib o'ziga kelib oldi.
   - Uzr Suxrob aka... Biroz qizishib ketdim.
   - Hechqisi yoʻq aka...
   - Behzod Karimov topildimi?! U hozir qayerda?
   - Bunisini hozircha bilolmadik... U odam yigitlarni Turkiyalik katta bir Zaytunzor egasiga sotgan ekan, u odam zaytun biznesidan tashqari noqonuniy narkotik sotish bilan shug'ullanar ekan. U ham Turkiya hukumati jinoyat qidiruv xodimlari tomonidan qo'lga olindi. Uni ham so'roq qilishmoqda. Menimcha u odam yigitlarni boshqa bir davlatga sotib yuborgan!
Nodir aka bu xabardan anchayin esankirab qoldi. Yomonlar jazosini olsin, yigitlar ham topilib eson-omon ona Vatanlariga qaytib kelsinlar.
                   *      *     *
   Maftuna uyga ajoyib bir kayfiyatda kirib keldi. Uni onasi qarshi oldi.
   - Qizim... Uchrashuv qande bo'ldi? Yigit yoqdimi?
   - Judayam samimiy inson ekan oyi...
  - Demak yoqibdida! Allohga shukr! Xo'sh... Unga nima deding?
   - Ozgina o'ylab olishim kerak dedim.
Nargiza opa qizining bu gapidan ko'ngli hira tortdi.
   - Nimasini o'ylaysan bolam?! Tuppa-tuzuk yigit-ku?!
   - Oyijon... Ko'rdim, uchrashdim, bildim... Lekin menga vaqt kerak. Tushuning iltimos!
Maftuna tezgina xonasiga kirib ketdi. O'zining bu holati anchayin tushunarsiz edi. Yigit unga yoqdi. Qandaydur unga nisbatan iliqlik sezdi. Lekin bir tomondan xuddiki o'zini Behzodga hiyonat qilayotgandek his qildi. Bundan bezovtalandi. Qalbida kuchli bir og'riq turdi. O'zini ikki o't orasiga tushib qolgandek his qildi...

5-QISM TUGADI

✍ Usmonaliyeva Munira
⏰ 29.01.2025

6 qism bu kanalga qo'yilgan👇
https://t.me/Gaplarim_Sahifalar

https://t.me/hikoyalar

- Alhamdulillah yaxshi rahmat...
- Keling o'tiring... Siz kelguningizcha qahva buyurtma qilgandim, hozir tayyorlab olib kelishadi.
Yigit biroz hijolatli ahvolda Maftunaga kulib qaradi.
- Ishqilib qahva yoqarmidi sizga? Yoki boshqa narsa aytaymi?
- Yoʻq ovora bo'lmang... Qahvani yoqtiraman.
Ofitsiant kelib ikkita qora qahva va shirinliklar qo'yib ketti.
- Marhamat oling...
Yigit tez-tez qo'llarini bir-biriga ishqaladi... Qattiq hayajonlanayotgani shundoq bilinib turar edi.
- Maftunaxon... Xoh ishoning, xoh ishonmang birinchi marta uchrashuvga chiqishim... Yolg'on gapirishni yomon ko'raman, qizlar bilan gaplashganman, endi yigitchilikda bilasizku, bo'lib turadi... Lekin...
Yigit Maftunaga qaradi, uning chashkasidagi qahva ranggiga o'xshash ko'zlariga bir muddat tikilib qoldi.
- Lekin... Sizni ko'rdimu, chindan yoqtirib qoldim. Boshqa qizlar men uchun qiziqarli bo'lmay qoldi...
Maftuna bir og'iz ham gapirmay qoshiqchasi bilan chashkadagi qahvasini asta aralashtira boshladi.
- Aytgancha, meni ismim Mustafo. Markaziy shifoxonada vrach bo'lib ishlayman, asosan bolalarni davolayman... Sizchi?
Maftuna o'ziga qarab turgan yigitga bir qarab oldi. Unga emas, stol ustiga chiroyli qilib bezatib qo'yilgan gullarga qarab gapirdi.
- Juda yaxshi kasb tanlabsiz... Men bankda ishlayman. Yaqinda lavozimim oshdi. Hisobchi edim, kredit bo'limi boshlig'i etib tayinlashdi.
- Siz uchun xursandman...
Biroz muddat so'zsiz qoldilar. Maftuna ham, Mustafo ham nimalarnidir o'ylashar edi. Sukutni Maftuna buzdi.
- 29 ga kiribsiz... Nega shuncha vaqtgacha uylanmagansiz?
- Haa... 2 ta singlim bor. Onam borlar. Dadam rahmatli bolaligimizda qazo qildilar. Barcha oila yuki oyimni bo'yniga tushdi. Onam turli xil zavodlarda ishlab bizni boqardilar. Men ham o'qishdan bo'sh vaqtim ularga yordamlashdim. Allohni bizga qilgan mehribonchiligi sabab birinchi yiliyoq Andijondagi Med institutga garant asosida o'qishga o'tdim. Tinmay o'qidim... 3-kursga o'tganimda menga ish taklif qilishdi. O'shandan beri ishlab kelyapman. Avval singillarimni uzatay dedim, ularni egalariga topshirib keyin o'zim uylanaman dedim. Uyni remont qildim, mashina oldim, singillarimni uzatdim, orada onamni davolatdim... Mana qarabsizki yoshim 30 ga yaqinlashib qolganini sezmay ham qolibman...
Maftunaga bu yigitni ochiqko'ngilligi va soddaligi yoqib qoldi. "Rostdan ham oilaparvar yigit ekan... Gap so'zlarida kibrning zarrasi ham yoʻq. Katta shifoxonada vrach bo'lib ishlasada juda oddiy kiyinibdi... Aslida asl go'zallik bu oddiylikdir!"
- Nega mendan so'ramayapsiz?
- Nimani so'rashim kerak?
- Nega shu paytgacha turmushga chiqmaganimni-da!
- Maftunaxon... Meni hammasidan xabarim bor. Bilaman... Boshqasini sevgansiz... Uni shuncha payt kutibsiz... Meni seva olasizmi yoʻqmi bunisi ham nomaʼlum...
Mustafo biroz gapdan to'xtadi.
- Menga sizni o'tmishingiz muhim emas... Menga kelajagimiz muhim. Sizni sevdim... Umrimda ilk bor sevib qoldim. Allohdan umid qilib so'rayman-ki, bir kun meni ham yoqtirib qolasiz... Uni unutasiz! Men sizni aslo majburlamayman, ixtiyoriz o'zizda... Lekin... Menga birgina imkon bersangiz, sizni baxtli qilish uchun qo'limdan kelganicha harakat qilgan bo'lardim.
Maftuna Mustafoni oldida birinchi marotaba tabassum qildi. Mustafo uning go'zal yuziga, shirin tabassumiga va jon oluvchi ko'zlariga mahliyo bo'lib qoldi.
- Maftunaxon... Menga turmushga chiqasizmi?
- Menga biroz vaqt bera olasizmi? Biroz o'zimga kelib olishim kerak...
- Mayli... Qancha vaqt kerak bo'lsa, kutaman...
- Rahmat... Judayam samimiy inson ekansiz...
- Xohlasangiz o'zim kuzatib qo'yaman.
- Yoʻq rahmat... Mashinam bor. O'zim ketaman.

- Hozir... Kim u?
- Menman onajon!
Eshik ochildi. Soliha xola yuziga tabassum yugurgancha Maftunani istiqboliga chiqdi.
- Voy asal qizim! Yaxshimisiz? Uydagilar Nargizaxon, singliz Malikaxon ham yaxshilarmi?
- Allohga shukr, hammalari yaxshilar, salom aytishdi.
- Qani tashqarida turmay, ichkariga kiring qizim...
Birgalashib ichkari xonaga kirdilar. Maftuna gapni nimadan boshlashni bilmay anchagacha ikkilanib qoldi.
- Qizim, biram yaxshisiz-ki... Kechasi bilan sizni duo qilib chiqdim bolam! Bergan pullarizga uy to'lovlarini to'ladim... Ancha ko'nglim yorishdi. Ilohim baxtli bo'ling, tani joniz sog' bo'lsin!
- Onajon... Sizga bir sovgʻam bor edi...
- Voy... Sizni o'ziz Allohimning eng go'zal sovg'asisiz menga qizim...
Maftuna mamnun jilmaydi. Ko'zlarida allaqanday mehr balqdi. So'mkasidan sotib olgan o'sha mo'jazgina hovlining kalitini olib Soliha xolaning yaqiniga qo'ydi.
- Bu nima qizim?
- Bu sizning uyingizni kaliti onajon!
- Qanaqasiga? Tushunmadim qizim...
Maftuna yana o'shanday shirin jilmaydi.
- Mendan sizga hadya onajon! Shahardan o'zimizni uyimizga yaqinroq joydan bir kichkinagina hovli sotib olgandim... Bu o'sha hovlini kalitlari.
Soliha xola o'zlarini tutib turolmadi. Ko'z yoshlari quyilib oqaverdi.
- Yoʻq... Bolam... Ololmayman buni. Hali farzandli bo'lsangiz kerak bo'lib qoladi bolam...
- Ungacha yana ishlab bemalol ololaman... Bu chin ko'ngildan sizga... Men... Men...
Maftuna gapirolmay biroz qiynaldi.
- Behzod akamni kutdim... Ularni qaytishlariga umid qildim. Hali ham umidimni so'ndirganim yoʻq... Lekin... Uyimdagi vaziyat...
Soliha xola barchasini tushundi. Maftunaning hijolat chekib o'tirishini ko'rib yuragi ezilib ketdi.
- Bolajonim... Menga birni beribsiz, Allohim sizga mingni bersin. Meni shunday xursand qildingizki, buni tariflab berolmayman, qizim. Alloh sizdan va sizni tarbiya qilgan ota-onangizdan rozi boʻlsin!
Maftuna piqqillab yig'lab yubordi. Soliha xola ham yuzini yuvgan ko'z yoshlarini darsro'moli bilan artdi. Maftunani qo'llaridan tutdi.
- Sizni tushunaman bolam... Hammasidan xabarim bor... Uyizdagilarni norozi qilmang, oila quring... Ko'p farzandlaringiz bo'lsin ilohim... O'g'lim hali keladimi, yoʻqmi Alloh biladi... Siz umrizni o'tqizmang, qizim. Orqayizda singliz ham bor... Ota-onangizni qiynamang...
Maftuna indamaygina yuzini qo'llari bilan berkitganicha ancha yig'lab o'tirib qoldi...
* * *
Soliha xola yangi hovlisini ko'rib ichiga sig'may ketdi. Juda bejirim, fayzli ekan... O'rtasida chiroyli gulzori ham bor! Maftuna Soliha xolani va kvartirasidagi barcha narsalarni ko'chirib olib keldi. Narsalarni joylashtirdi. Uy hujjatlarini allaqachon Soliha xola nomiga rasmiylashtirib qo'ygan edi. Ularni xolaga tutqazdi.
- Onajon! Mendan rozi bo'ling... Tez-tez sizdan xabar olib turaman, singlimga ham aytaman, kelib turadi.
- Jonim qizim...!
Soliha xola yana yig'ladi. Maftunaning peshonasidan o'pdi.
- Baxtli bo'ling qizim...
Maftuna endi ketishi kerak. Uchrashuv vaqti ham kelib qoldi. Soliha xolaning mehr to'la ko'zlariga boqdi.
- Men endi boray... Bo'lmasam kechikaman.
- Qizim... Men sizdan aslo xafa emasman. O'g'limni 5 yil kutdiz... O'rnizda boshqasi bo'lganida allaqachon oila qurib ketgan bo'lardi... Qizim... Sizdan mingdan ming roziman. Boraqoling! Yaxshi yigit bo'lsa, o'sha inson bilan turmush quring... Sizni duo qilib o'tiraman bolam.
Maftuna ketdi. Soliha xola uning ortidan dard to'la ko'zlarini uzmay tikilib qarab qoldi.
* * *
- Assalomu alaykum...
Kichkina bir kafeda o'tirgan gabdali yigit Maftunaning ovozini eshitib xushyor tortdi. O'tirgan o'rnidan turganicha, mayin tabassum qildi.
- Va alaykum assalom... Maftunaxon. Yaxshi kevoldizmi? Charchamadizmi?
Yigit bir ko'rishda yoqimli va anchayin kelishgan edi. Turklarga o'xshatib soqol qo'yib olgan, o'rta bo'y... Ko'zlari biroz sarg'ishroq, sochlari ham tillarangga moyil...

Sarvar Behzodga o'tinchli nigoh bilan qaradi. Ko'zlarida "Hali juda yosh edim-ku?!" degan ma'no bor edi.
- Akajon... Sizga ishonaman... Onamdan xabar oling...
Behzodning ko'z yoshlari yuziga sizdi. Sarvarni qattiq bag'riga bosdi.
- Onajonim...
Sarvarning oxirgi so'zi shu bo'ldi. Hayotga to'ymagan 22 yosh yigitchaning ko'zlari osmonga termulgancha qotib qoldi. Behzod xo'ngrab yig'ladi.
- Sarvaaaaaar! Sarvar! Ukajonimmmm!
Rus yigitlar ho'jayinlarini chaqirib kelishdi. Ho'jayin Behzod va yigitlariga qarab ruschalab so'kindi. Sarvarni quchoqlab o'tirgan Behzodni yelkasiga bir tepdi. Behzod tepki zarbidan qo'lidan Sarvarni tushirib yubordi. Sarvarning sovuq jasadi yerga gup etib tushdi. Rus yigitlari Behzod, Alisher, Bahodir va Temurni turtkilay-turtkilay ish o'rnilariga olib borishdi. Sarvarning jasadini sudragancha qayergadir olib ketdilar...
* * *
Uxlolmay kechasi bilan to'lg'onib chiqqan Maftunaning bomdodga yaqin ko'zi ilindi. Tush ko'ribdi. Hammayoq oppoq emish... Shunchalik oqki, hatto ko'zlar qamashib ketadi... Yo'l o'rtasida bir yigit turibdi. Maftunaga orqa o'girib olgan emish. Yigitning kiyimlari ivirsib ketibdi. Qo'llaridan tomchilar qon oqar emish... Maftuna yigitning yoniga yaqinlashdi. Yigit o'girilib qaradi. Uning yuzlariga qora ko'mir surkab tashlangan edi. Avvaliga Maftuna uni taniyolmaydi. Keyin ko'zlariga qaradi. O'sha tim qora ko'zlar... Bor ovozi bilan baqirdi...
- Behzod akaaaaa!
O'zining ovozidan cho'chib uyg'onib ketdi. Peshonasidan dona-dona ter oqdi. Ko'rgan tushidan qo'rqdi shekilli yuzi birdan oqarib ketdi, nafas olishishi tezlashdi. Sharaq etib eshik ochildi. Maftunaning onasi qizining ahvolini ko'rib havotirga tushdi.
- Nima bo'ldi qizim? Buncha oqarib ketibsan?! Mazang yaxshimi bolam?
- Yaxshiman oyi... Yomon tush ko'ribman...
- Voy Xudoyimeee... Yomon tush birovga aytilmedi bolam... Darrov sadaqa berib yubor, baloni daf qiladi.
- Xoʻp oyijon...
- Turaqol endi, soat 8 dan o'tdi. Bugun uchrashuving bor esingdami?
Maftuna "Esimda"degandek boshini qimirlatib qo'ydi.
- Tur, yuz-qo'lingni yuv, choyingni ich... O'zingga qara!
- Xoʻp oyijonim, xoʻp... Siz chiqavering... Men hozir...
- Bo'laqol bolam...
Nargiza opa qizining xonasidan chiqib ketdi. Nargiza anchagacha o'rnidan turmay ko'zgan tushini o'ylab yotdi."Anchadan beri tush ko'rmay qo'ygandim... Behzod akamni ahvoli qanday ekan? Oyim haq. Biror yordamga muhtoj odamga ehson qilib yuborsam, balki Alloh xayrli qilar..." Maftuna o'rnidan qo'zg'aldi. Ko'zgu oldida uzoq o'tirdi. Bugun u begona bir yigit bilan uchrashuvga chiqadi... Begona yigit bilan...
Maftuna biroz o'ziga qaragan bo'ldi. Iloji boricha ko'zga tashlanmaydigan oddiy kiyimlarini kiydi. Onasi allaqachon u uchun nonushta tayyorlab qo'ygan ekan. Qizini ko'rib ta'bi xira bo'ldi.
- Bu nima ahvol qizim? Sal chiroyliroq kiyimlaringni kiysang bo'lmaydimi? Bahordayam odam jigarrang ko'ylak kiyadimi?! Bor tuzukroq kiyinib chiq, pushtimi, moviymi yoki gulli ko'ylaging bor-ku o'shani kiy!
- Yoʻq shu yaxshi oyijon. Ranggi ko'zimni ranggiga mos ekan... Ham o'sha yigit tashqi ko'rinishimga qarab baho berishini xohlamayman.
- Xudoyim O'zing sabr ber menga. Bu qiz meni yondirib kul qiladi!
Maftuna indamay kelib onasi tayyorlab qo'ygan qahvani ichdi. U-bu narsadan olib yegan bo'ldi. Lekin ko'ngli sira yorishmasdi. Qalbini qandaydir tuman qoplab olgan edi.
- Mayli oyijon men boray... Biroz ishlarim bor. Soliha xolani yangi hovliga olib boraman.
- Yaxshi... Qilgan ehsoningni Alloh qabul qilsin bolam. Uchrashuvga ham kechikmay borgin. Yigit kutib o'tirmasin seni!
- Xoʻp oyijon bilaman, esimda...
- Yaxshi... Eson-omon borib kel bolam... Allohimni panohida bo'l.
Maftuna oyisining yuzidan o'pib xayrlashdi. To'g'ri Soliha xolaning kavrtirasi tomon yoʻl oldi. Zinalardan 3-qavatga ko'tarildi. Esikni asta taqillatdi.

Singan yuraklar (Hikoya)

5-QISM

Quyoshning zarrin nurlari yana yer yuziga sochildi. Kechasi sovuqdan dirdiragan atrofga yana iliqlik yugurdi. Bahorning havosi o'zi shunday bo'ladi... Quyoshning chiqishi odamlar qalbini shod qiladi. Havo biroz mo'tadil. Odamlar bahor payti ancha lanj va holsiz holda bo'lishadi. Bunga sabab qishda uxlagan tabiatning asta uyg'onishi va quyoshning elas - elas sochgan nurlari bo'lishi mumkin.
Rossiyadagi katta bir o'rmon. Hammayoq baland-baland daraxtlar bilan qoplangan... Havo anchayin sovuq. Bahzod va sheriklari tinimsiz ishlashmoqda. Daraxtlarni bir munchasini kesishdi... Og'irdan og'ir xodalarni bir necha yuz metn masofaga toshishdi. U yerdagi sex qurilish uchun yog'ochlar tayyorlar edi. Xullas ish judayam og'ir, tinim yoʻq...
Turkiyadagi ish yakunlangach bu yerga kelishdan oldin qochishni rejalashtirishgan edi, buni uddalay olishmadi. Qochishga uringanlari uchun hammasi itday do'pposlandi. Behzodning 3 ta tishi sindi, yuziga qarab bo'lmaydi, hammayog'i ko'karib ketgan... Boshqa yigitlarning ahvoli ham juda og'ir edi.
- Behzod aka...
Sarvar sochlarini paypaslagancha Behzodga yuzlandi.
- Aka... Qarang sochlarimni... To'kilib tushyapti-ku?!
Behzod qarasa haqiqatdan ham Sarvarning tepa va orqa qismidagi sochlari to'kilib ketibdi.
- Yaxshi ovqatlanmayapmiz... Sochga ham ozuqa kerakda ukajon.
- Aka bu azoblardan qachon qutulamiz?!
Behzod indamadi. Chunki bu savolning javobini o'zi ham bilmaydi. Lekin Alloh bor ekan, ularni aslo yolg'iz tashlab qo'ymasligiga ishonadi.
- Sarvar ukam... Xudoyim ko'rib turibdi-ku?! Inshaalloh bu yerlardan ketamiz.
- Inshaalloh aka... Inshaalloh!
Yana 2 yil o'tdi. Bu yillar davomida yigitlar shu o'rmon yaqinidagi yashirin sexda ishlashdi. Ularning holati juda og'ir va achinarli edi. Alisherning o'pkasi zaharlandi. Tinimsiz yo'tal tutib qoladi. Ba'zan yo'tal shunde kuchayib ketadi-ki, og'zidan qon keladi. Sarvarning sochlari butkul to'kilib ketdi. Yomon muhit, yomon sharoit va zaharli moddalar yosh, navqiron yigitlarni harob qildi!
- Bu ifloslarga qachongacha chidaymiz?! Men hoziroq bu yerdan ketaman! Jonimdan to'ydim aka! To'yib ketdim!
- O'zingni qo'lga ol, ukam! Hali qochamiz bu yerlardan...
- Qachon aka? Qachon?!
- Ozgina sabrli bo'l!
- Bu yerda mana bu isqirtlarga qullik qilgandan ko'ra, o'lib ketganim yaxshi!
- Esingni yedingmi, bola?! O'ldirvorishadi seni!
- Menga endi baribir!
Sarvar ishlayotgan joyidan 10 qadam uzoqlikda karta o'ynab o'tirgan rus yigitlarni oldiga bordi. Qo'lida otvyorka. Yigitlarning birini yelkasiga zarb bilan qo'lidagi otvyorkani botirdi. Gavdali rus yigitning bo'yni aralash yelkasi qip-qizil qon bilan belandi. Tezda atrofga odamlar to'planishdi.
- Aaaaaxxxxx! Durak! Svolich!
Rus yigitlar Sarvarni o'rtaga olib urishar, tepkilashardi. Behzod va qolgan yigitlar ham yugurib yetib kelishdi. Behzod Sarvarni urayotgan yigitni boshiga karta oldida turgan aroq shishasi bilan urdi. Shisha bo'laklari har tarafga sochilib ketdi. Yigitlar endi, Sarvar qolib Behzodni savalay boshlashdi. Bir rus yigiti pestalyotida 3 marta o'q otdi. Hamma o'q ovozini eshitgach urishdan to'xtadi. Uchala o'q ham Sarvarga qarab otilgan edi. Sarvar ko'ksini changallagancha shilq etib yerga yiqildi. Yigitlar baravariga Sarvarning tepasiga kelib yugurishdi.
- Sarvaaaaaar! Ukajon! Ukajon ko'zingni och!
Sarvar bazoʻr ko'zini ochdi. Hansirardi, ko'zlari suzilib ketar, nafas olishi tobora qiyinlashardi.
- Akalar...
Sarvar yotgan joyida bir qalqib ketdi.
- Akalar...
- Ha Sarvar?! Ukajonim...
- Bu yerdan... Bu yerdan qocholsangiz, onajonimdan xabar olinglar! Men... Men ularni judayam sog'inganimni aytinglar...
Behzod ham yigitlar ham yig'lashdi. Bu yoshgina yigitchaning hali hayotdan umidlari ko'p edi.
- Akalar... Men Farg'ona shahri, Istiqlol ko'chasida turaman... Onamni ismlari Mahliyoxon... Jon aka!

Nargiza opa ham qizining bu qaroridan quvondi.
   - Mayli bolam, shuni lozim topibsan biz seni hamisha qo'llab quvvatlaymiz! Ham bu ulkan savob bo'ladi Inshaalloh!
   - Rahmat dadajon!
Maftuna kalitni olib xonasiga kirib ketdi. Endi ertagayoq Soliha xolaga uyni kalitini berib ularni xursand qiladi, keyin esa... Oʻsha notanish yigit bilan uchrashadi...
  Balki bu ham yaxshilikkadir, balki rostan ham u yigit yaxshi insondir? Maftunani baxtli qalar? Lekin negadir Maftuna uni o'ylagani sari yuragida og'riq kuchaydi... Ko'z oldiga Airaportda "Meni kutasan-a?!" Deya umidli boqib turgan Behzod kelaverdi. O'shanda u nima degan edi? Albatta kutaman, demaganmidi?! Behzod bag'riga bosgan payti, sizdan boshqasini turmush o'rtoq sifatida tasavvur qilolmayman, degan u emasmidi?! U edi! Va'da bergan ham u edi! Maftuna bir-bir o'tmishini hayolidan o'tkazdi. Behzod bilan birinchi tanishgan kunini esladi. Mashina turtib ketgan yoshgina, chiroyli yigit! Ko'zlari, qoshlari tim qora... Kipriklari qizlarnikidek uzuk, ovozi... Uning ovozi yurakni yondiradigan darajada yoqimli edi! Keyingi uchrashuvlar... Sof sevgi izhorlari... Behzodning Maftunani qo'lini so'rashi... Birinchi marta Behzoddan sovchilar kelganda his qilgan allaqanday hayajoni... Uzoq kutilgan unashtiruv kuni... Barmog'iga taqilgan tilla uzuk... Behzodning qo'qqisdan beparvo bo'lib qolishi va oxiri ayrilish kuni! Maftuna o'tmishi bilan hisoblashib anchagacha uxlolmadi, ertangi uchrashuv qanday o'tarkin? Hayoti qanday davom etarkin endi? Bu yog'i endi Allohimni iznida!

4-QISM TUGADI

✍ Usmonaliyeva Munira.
⏰27.01.2025

https://t.me/hikoyalar

- Onajon, bugun oylik olgandim... Yaxshi ishlaganim uchun boshlig'imiz qo'shimcha mukofot puli ham berdi. Mana oling... Hammasi sizga!
Soliha xola keskin bosh chayqadi.
- Yoʻq qizim... Ololmayman. Buncha pulni nima qilaman, bolam? Ham sizni boshizda ota-onangiz borlar, ularga berganiz maʼqul...
- Siz ham mening onamsiz!
Soliha xola Maftunaning gapidan titrab ketdi. "O'g'limni judayam yaxshi ko'rarkan, guldek qiz uni kutib umri o'tyapti..."
- Rahmat qizim... Mendan qaytmasa Xudodan qaytsin! Baxtli bo'ling, saodatli bo'ling... Sizni har namozimda, ibodatlarimda duo qilaman, bolam! Qizim yoʻq edi, Alloh menga sizdek mehribon qizni berdi. Sizni tarbiya qilgan onangizga ming rahmat bolam. Alloh rozi bo'lsin!
Maftuna Soliha xolaning oldidan g'alati kayfiyatda chiqdi. Soliha xola biron marta o'g'lini tilga olmadi. Hatto duo qilganda ham faqat Maftunani oʻzini duo qildi! Nahotki ona oʻz farzandidan umidini uzgan bo'lsa?! Yoki atayin shunday qildimikin?! Maftuna uchun, uning boshqasiga turmushga chiqishi uchun qildimikin?!
Mana hozir Maftunaning qo'lida yangi hovlining kaliti turibdi. Ota-onasiga bir og'iz aytib, maslahat solishi kerak. Uyga kelsa, oyisi, dadasi va singlisi - hamma uyda ekan. "Xayriyat... Dadam ham bugun ishdan vaxtli qaytibdilar..." Nargiza opa ham qizini kutib turgan shekilli, Maftuna ichkariga kirishi bilan yuzi birdan yorishib ketdi.
- Eson-omon keldingmi, qizim?
- Alhamdulillah, Assalomu alaykum oyijonim!
- Va alaykum assalom. Kel senda gapimiz bor, bolam.
- Oyijon meni ham sizlarda muhim gapim bor edi...
- Xoʻp kiyimlarimgni alishtirib chiq, bafurja gaplashamiz bolam.
Maftuna chiqdi. Sekin kelin oyisi va singlisini yoniga o'tirdi. Nargiza opa asta gap boshladi.
- Qizim... Bir yaxshi yigitdan sovchilar keldi. Yigit oliy maʼlumotli vrach ekan. Sendan atiga 2 yosh katta, aqlli, kelishgan yigit emish... Uylanmagan ekan, avval singillarimni uzataman deb ishlabdi. Singillarini uzatgacha mana endi navbat o'ziga kelibdi, bolam.
Maftuna indamadi. Nargiza opa qizining yuziga bir qarab oldida yana so'zida davom etdi.
- Seni bir ko'rishda yoqtirib qolibdi. Biz dadang bilan maslahatlashdik... Ertaga uchrashuvga chiqsang yaxshi bo'lardida bolam... Onasini ko'rsang, shunaqa oqila, samimiy ayol ekan, MaashaAllah! Menga ham, dadangga ham shu oila yoqdi. Sen nima deysan?
- To'g'ri qizim...
Nodir aka gapga aralashdi.
- Men yigitni obdon surishtirdim. Ichmas ekan, chekmas ekan, eng asosiysi tunda bemaʼni yurmas ekan! Ishga borarkan, to'g'ri uyiga qaytar ekan. Og'aynilari ham barchalari Allohni tanigan namozxon yigitlar ekan. Yigitni oʻzi ham 5 vaqt namozini kanda qilmay o'qirkan. Xullas qizim, iymonli eʼtiqodli yigit! Bir o'ylab ko'r!
Maftuna quyi solib olgan boshini asta ko'tardi. Avval dadasiga, keyin oyisiga qaradi.
- Mayli dadajon, oyijon... Uchrashuvga chiqaman...
Nargiza opa quvonganidan o'rnidan turib ketayozdi.
- Jonim qizim meni, aqlli qizim meni!
- Faqat bitta shartim bor...
Hozirgina quvonchdan kulgan yuzlar birdan o'ychan holga keldi.
- Qanday shart qizim?
Maftuna sotib olgan hovlisini kalitini stol ustiga qo'ydi. Dadasi kalitni qo'liga oldi.
- Bu qanday kalit Maftuna?
- Ishlab yiqqan pulimga, uyimizga yaqinroq joydan bir hovli sotib oldim.
Nargiza opa yana quvondi. Nodir aka ham qizining bu ishidan mamnun boʻldi.
- Malades qizim! Juda yaxshi-ku bu xabar, bolam...
- Haa... Shu uyni Soliha xolaga sovgʻa qilib bermoqchiman... Bechora... Juda qiynalyaptilar ekan... Behzod akam ham qaytmadi. Ular bir o'zlari yolgʻiz qolib kettilar. Agar ruxsat bersangiz bu uyni bersamda, ularga o'zim g'amxorlik qilsam... Ahvollaridan xabar olib tursam degandim...
Nodir aka qizining bu qadar mehribonligidan tasirlanib ketdi. Qanday oqko'ngil, oqila qiz o'stirganini ko'rib ko'zlariga quvonch yoshlari keldi.