Бир шаҳматчи йигитимизнинг халқаро мусобақада ҳинд қизининг қўлидан сиқиб кўришмагани Твиттердаги "прогрессив" қатламимизнинг учуғини чиқаряпти.

"Қаердан келиб қолди бу одат?!" деб телефонларини бошларига уриб синдиряпти.

Аслида, улар Ғарбдаги олий хонадон аёлларига (қироличаларга) тегиниб бўлмаслиги одатларини олийжаноб этика деб қабул қиладилар, лекин ўз хонадони/миллати аёлларига тегинишни мажбурият деб ўйлайди.

Қаердан келади бунақа этика қоидаси каллаларига?!

Умуман олганда кўришиш ёки кўришмаслик шахснинг шахсий ва дахлсиз тушунчасидир.

Масалан Японияда бутун миллат қўл бермай кўришади. Истаса бошқаларга ҳам бермайди ва бунинг учун ҳижолат ҳам тортмайди.

Нима сабабдан эканлигини билмайман. Лекин расмдаги статистикага қараб, тўғриям қиларкан, деб ўйлайман.

Шахматчимиз ҳам, қўли хўл бўлгани учун, қўл бериб сўрашишни истамагандир.

"Прогрессив" қатлам шуни кўриб, асссссаблари қўзиб, давленияси кўтарилиб кетяпти.

Юрак торайиб, қорачиқлари кенгайиб кетяпти.

Бу фобия — касаллик. Уни даволаш керак.