Падари бузрукворим Муфтий Муҳаммад Шафеъ роҳматуллоҳи алайҳининг алоҳида хоналари бўлиб, ёзув ишларини ўша хонада қилар эдилар. Меҳмонлар у зотнинг зиёратига ҳам ўша хонага келишар эди. Ўша хонага сув ёки таом келтирсак, идишларни тезда жойига олиб чиқиб қўйишга буюрар эдилар. Бир сафар «Дада, буни тезда олиб чиқишга не ҳожат бор, шунчалик зарурми?» деб сўрадим. Дадам шундай дедилар: «Гап шундаки, мен ўз васиятномамга «Бу хонадаги барча нарса менга тегишли, вафот топсам, шулар тақсим қилинсин» деб ёзиб қўйганман. Сизлар олиб кираётган бу идишлар эса фақат менинггина мулким эмас. Агар менинг хонамда қолиб кетса, менинг мулким ҳисобида тақсимотга қўшилиб кетади, натижада бировнинг ҳаққи бировга ўтиб кетади».

Бу зот дадамнинг хос шогирдларидан эди. Дадам вафот этганларида таъзия изҳор қилиш учун келдилар. Мен у зотдаги заифликни кўриб, дадамдан қолган дорини у зотга олиб чиқиб бердим. Ҳазрат «Бу нарса сизларга мерос бўлиб қолган, меросхўрларнинг ижозатисиз уни истеъмол қилмайман» деб уни ичишдан бош тортдилар.
Биз «Ҳамма меросхўрлар шу ердамиз. Ҳаммамиз балоғатга етганмиз. Буни истеъмол қилсангиз, сиздан хурсанд бўламиз» дедик. Шундагина у зот ўша дорини истеъмол қилдилар. Бу билан у зот дори арзимаган қийматга эга, бошқа ҳеч ким истеъмол қилмайдиган нарса бўлса ҳам меросхўрларнинг ҳаққи эканлигини, мерос сифатида тақсим қилинмаганлигини бизга ўргатдилар. Агар ўшанда меросхўрлардан бирортаси балоғатга етмаган бўлса ёки уйда бўлмаган бўлса, ўша дорининг бир луқмаси ҳам ҳаром бўлар эди. Шунинг учун шариатнинг ҳукми бўйича вафотдан кейин меросни тезда тақсим қилиш керак. Баъзи нарсаларни ўша вақтда тақсим қилишнинг имкони бўлмаса, ҳеч бўлмаганда ҳар бир меросхўрнинг ҳиссасини тайин қилиб қўйиш керак.