* * *
Нега сизга “Севаман!” десам,
Қизарасиз, жаҳл қиласиз,
Хафа бўлсам, “Кетаман!” десам,
Нега ортдан хандон куласиз?!

Мен ўттиз беш ёшда бўлсам… Сиз
Йигирмада – Айтинг, мен нетай?
Қайтай десам, сиз ишонмайсиз,
Кетай десам, қаерга кетай?!

Сиз китобга эгилган маҳал
Сочингизни ҳидлайман пинҳон –
Сезиб-билиб турасиз, ҳар гал
Кўзларимга боқасиз хандон.

Узун тунлар осмонга дилгир
Боқиб хаёл сураман: “Уям
Балки кўкка боқиб тургандир” —
Деб ўйлайман, чекаман алам.

Юлдуз порлар, кечган кундузнинг
Ҳасратларин эслатиб бир-бир —
Балки мен ва ўша юлдузнинг
Ораси ўн беш йиллик йўлдир.

Сизга эса қўлларим чўзсам
Етаману ета олмайман,
“Хайр” деган бир сўзни айтиб,
Бир умрга кета олмайман.

Балки шундан эгилиб баъзан
Сочингизни ҳидласам пинҳон,
Сезиб-билиб туриб ҳам менинг
Кўзларимга боқасиз хандон.

© Хуршид Даврон
https://t.me/Adabiyot_olami