𝗔𝗱𝗮𝗯𝗶𝘆𝗼𝘁 𝗢𝗹𝗮𝗺𝗶

ҚОДИРИЙНИНГ СЎНГГИ ХАЁЛЛАРИ

Машраб ким?
Биз учун беш қўлдай аён:
-Инсоф, адолат,- деб юрган дарбадар.
Уни остираркан акобир-аъён.
Осий, девона, деб тарқатди хабар.

Улуғбек — ўзбекнинг кўксидаги тор.
Кўк унга, у кўкка бахшида, эҳсон.
Лекин, ул даҳонинг бошин олар чоғ
Қўйдилар минг бир айб, минг битта нуқсон.

Отилди не-не тош — турфа маломат
Даврига сиғмаган буюк зотларга.
Бу — қай надомату, бу — қай адолат:
Авлодлар кўмишди илтифотларга.

Сира хор бўлмагай фидойи тақдир,
Буюк бахшидалик қолмагай ерда.
Кечанинг хатоси — бугунда таҳрир,
Бугуннинг ёлғонин фош этар эрта.

Мамнунман, олдиндан кўриб ўртада
Қора — қоралигин, оқнинг оқлигин.
Лекин, алам қилар ўшал эртада
Менинг бўлмаслигим, менинг йўқлигим…

© Гулчеҳра Нуриллаева
https://t.me/Adabiyot_olami

ОТАМГА  МАКТУБ

Ота, ўғлингиздан хавотир олманг,
Юрибди, Худодан фақат сўз сўраб.
Ота, ўғлингизни Худога солманг,
Гоҳида кутсангиз уни йўл қараб...

Балки яхши ўғил эмасман, бироқ,
Илло, яхши шоир бўламан албат.
Танлаган йўлим бироз оғирроқ,
Ҳақиқат ёзганга ижод машаққат.

Мен халқчил шоир бўлмоқни истаб,
Терс чиқиб қўйдим заҳматли йўлга.
Кеча бир шеъримни ўқигач миршаб,
Китобимни тутиб кетар у, қўлга...

Эҳтимол, қандайдир миш-мишлар борса,
Ҳеч қачон, бўҳтонга ишониб қолманг.
Дўст-у қадрдон гар мендан тонса,
Вазиятни билмай, Худога солманг...

Олис ва яқиндан келар таҳлиллар,
Ижодим халқимга ёқаётганмиш.
Аввал шеъримни, олмас нашрлар,
Бугун маъқул кўриб, босаётганмиш.

Ота, адабиёт улкан бўлса-да,
Ҳаммани ҳам олмас, у ўз бағрига.
Кимдир шуҳрат учун мақтов битса-да,
Аниқ қолажакдир сўзнинг қаҳрига.

Мен катта бир йўлнинг бошидадирман,
Ёки келиб қолдим йўлнинг ярмига.
Балки мен ўлимнинг қошидадирман,
Не бўлса ҳам шукур, дейман Тангрига.

Ёлғончи хисларга жой йўқ юракда,
Ва лекин олқишлар нонин еганман.
Ғурур бирла турар орим куракда,
“Халқим учун ахир жоним” деганман.

Қалам нима, қалам аслида тиғдир,
Ота, шеъриятни жондан суяман.
Мансабин қучган муғомбирларни,
Қалам билан ҳали кўзин ўяман.

Халқ дардин қанча қоғозга битсам,
Элим дуо қилиб қўллайди доим.
Ота, шеър ҳам асли ичилган қасам,
Жасоратли шоир қилсин, Худойим...

© Абдувоҳид Сувонов
https://t.me/Adabiyot_olami

ТАЖОҲИЛУЛ ОРИФ

Қиш эди.
Ўттиз жон совуқ хонада,
Адабиёт дарсин тинглар эдик жим.
Муаллим саволлар берар гоҳида:
“Хамса”ни ким ёзган,
“Жангчи Турсун” ким?

Қўллар кўтарилар басма-басига,
Айтмасанг, кўксингдан чиқиб кетар жон.
Ўттиз овоз янграр қасдма-қасдига,
“Навоий”, “Навоий”, “Ҳамид Олимжон!”

Шундай чанқоқ эдик, дарсдан қолмасдик,
“Паскаль”ни билардик, даҳо “Ньютон”ни.
Аммо баъзи дўстлар топа олмасди,
Дунё картасидан Ўзбекистонни.

Улар кўп панд еди кўз ўнгимизда,
Бош эгиб, бурчакда тик турди мағрур.
Биз эса мақтандик ўз-ўзимизча,
Бунинг-чун жўралар, минг бора узр.

Эслайман, бу эълон “Учинчи “Б”га:
– Эртага ўн сўмдан келтиринг, тамом.
Парта жилдга денглар, кейин “байрам”га,
Яна “краска”га, сўнгра “металлом”.

Ўшанда пулим йўқ, ичим ёнарди,
Назоратчи қистар, қараб рўйхатга.
Адабиёт. Устоз таъриф берарди,
“Тажоҳилул ориф” деган санъатга.

Уйимда қолганди ўша кун овқат,
Қорним оч, сўмкамда нон йўқ егани.
Устоз такрорларди тинмай бу санъат:
“Билиб билмасликка олиш” дегани.

Ёдимдан ўчмайди ҳеч қачон бу ҳол,
Муаллим елкамга аста қўйди қўл.
Ҳеч кимга билдирмай, ҳеч кимга, алҳол,
Чўнтагимга буклаб солди ўн сўм пул.

Ўттиз қора кўзга изза бўлиш, воҳ,
Сездингиз, кўнглимни ёмон ўртарди.
Дўстлар, уриб турган юрагим гувоҳ,
Бир инсон ўксишдан мени қутқарди.

Ўша дарс ҳалиям берар кўп сабоқ,
Қорним оч, сўмкамда нон йўқ егани.
“Тажоҳилул ориф” – эй азиз устоз:
“Билиб билмасликка олиш дегани”.

Гарчи ўзингиз ҳам маошга яшаб,
Баъзан етказолмай бўлгансиз абгор.
Юрмас эдингиз ҳеч тўкинга ўхшаб,
Сизда йўқ эдими болалар, рўзғор?

На эҳсон эди у, на қарз эди у,
Ўйласам, бу ҳолнинг йўқдир жавоби.
Бир мурғак қалбига сажда эди бу,
Бир кўнгил уйининг пинҳон тавофи.

Шеър битди.
Мен ҳамон қидириб таскин,
Олис мактабимга йўл оламан жим.
Билмайман, бу юртда устоз шарафин
Билиб, билмасликка олаётган ким?!

© Бобур Элмуродов
https://t.me/Adabiyot_olami