Bu mavzuni o’zim ko’tarmasam, hech kim ko’tarmaydi. Eshting. Biz insonmiz. Ba’zida bir-birimizga dardlarimizni aytgimiz keladi. Oz bo’lsa ham, taskin olishni istaymiz.
Lekin negadir bizni jamiyatda hech kim tinglashni bilmaydi. Taskin berishni-ku aytmasa ham bo’ladi.
Kimnidir qalbingga yaqin olib muammolaringni aytsang:
1) Sandan ming battar vaziyatdagilar ham bor!!!
2) Ota-onangni ko’ziga qara! Ularni sendan umidi katta!
3) Agar seni o’rningda bo’lganimda, men…
4) Bir kuni bu kunlarni kulib eslaysan…
Va eng daxshati
5) shuncha odam qilyabtiku, sen nima eplolmaysan? Odam qilgan ishni odam qiladi…
Naqadar absurd gaplar ochig’i. Bu gaplar na taskin na motivatsiya beradi. Aksincha, sizga qalbini ochgan insonga — yanada ko’proq bosim qo’ygan bo’lasiz (huddi bechoraga o’zini muammolari yetmayotgandek).
Psixologiyada empathy degan termin bor. Hamdardlik hissi. Aynan shuni ko’pchiligimiz o’rganishimiz kerak.
Sizga kimdir muammosini aytsa, uni koimang. O’zi o’zini ichidan kemirayotgani — unga yetib ortadi.
Unga itga ham bitga ham kerak bo’lmagan tepadagi ‘motivatsion’ gaplarni aytmang. Sho’rlik nimalardan o’tayotganini — yolg’iz o’zi va Alloh biladi.
Shunchaki “ha rostan ham qiyin senga. Seni biram tushunib turibman. Juda tang vaziyat” deb qo’ying, yetadi. Qo’lizdan kelsa “balkim man qandaydir yordam berolsam, bemalol so’rayver. Sani ko’rib o’zim siqilib ketyabman” deng. Uni hissiyotlarini validate qiling.
Sizdan yaxshiroq inson bo’lmaydi.
Hurmat bilan,
@ibragimmansurov_blog