Turli dinlar yoki mazhablar o‘rtasidagi barcha aqidaviy bahslar o‘z o‘rni va ahamiyatiga ega. Inson faqat "iroda" yoki fe’l-atvordan iborat emas, balki aql-idrokka ham ega bo‘lgani sababli aqidaviy bahslar inson hayotining ajralmas qismi bo‘lib qolaveradi.
Biroq bunday bahslarga haddan tashqari berilib ketish va o‘zi yoki boshqalarning najoti uchun ortiqcha tashvishlanish muammoli holat hisoblanadi. Pirovardida, eng muhimi insonning yashash tarzi, ya’ni haqiqatga nisbatan qabul qiluvchanligi yoki ochiqligidir.
E’tibor berishimiz kerak bo‘lgan oddiy nuqta shuki, hozirgi nomukammal dunyoda bilim hamisha qisman va shartli bo‘lib qolaveradi, chunki ko‘plab odamlar dunyoning tasodifiy sharoitlari tufayli bilimdan mahrum bo‘lishi mumkin va shu bois aqidaviy mezonlar o‘z kuchini yo‘qotadi.
Hatto dindorlar mukammal ta’limot g‘oyasiga tayanib ish ko‘rsalar ham qancha odam unga erisha oladi? Hamma ham uni mukammal bila olmaydi, shuning uchun hukmning yakuniy mezoni insonning o‘z shaxsiy vaziyatida unga berilgan har qanday ilmga bo‘lgan munosabatidir. Bu najotning umumiyligini va xususiyligini o‘z ichiga olgan mashhur munozarani hal qiladi.
Barcha dinlar va ulardan kelib chiqqan an’analarning asl maqsadi, avvalo, insonlarni qutqarishdir. Najot markaziy o‘rinda turadi. Najot uchun esa insonning yashash tarzi hal qiluvchi ahamiyatga ega. Qanchalik kamtar, ochiq va rostgo‘y bo‘lsa, u bu dunyoda ham, oxiratda ham najot topadi.
Aksincha, kimki xudbin, hasadgo‘y yoki takabbur bo‘lsa, u bu dunyoda ham, oxiratda ham najotdan mahrum bo‘ladi. Dangasa takabburlik yoki hasad tufayli haqiqatni inkor etish o‘z-o‘zidan azob-uqubatga sabab bo‘ladi. Najot beruvchi narsa "illa man atalloha bi qalbin saliym" (Magar, kim Alloh huzuriga toza qalb ila kelsa, (manfaat topar) dir.
Shu bois aqidaviy bahslarga berilib ketgan dindorlar bu haqiqatni doim yodda tutishlari lozim. Insonning kim ekanligi, qayerda tug‘ilgani, shaxsiy vaziyati, unga berilgan qobiliyat va imkoniyatlar miqdorini faqat Alloh biladi va shuning uchun U oxir-oqibatda haqiqiy adolatli hukmni chiqaradi.
(C) Mugis ul-Kaisar
@Tafakkur_chizgilari
Biroq bunday bahslarga haddan tashqari berilib ketish va o‘zi yoki boshqalarning najoti uchun ortiqcha tashvishlanish muammoli holat hisoblanadi. Pirovardida, eng muhimi insonning yashash tarzi, ya’ni haqiqatga nisbatan qabul qiluvchanligi yoki ochiqligidir.
E’tibor berishimiz kerak bo‘lgan oddiy nuqta shuki, hozirgi nomukammal dunyoda bilim hamisha qisman va shartli bo‘lib qolaveradi, chunki ko‘plab odamlar dunyoning tasodifiy sharoitlari tufayli bilimdan mahrum bo‘lishi mumkin va shu bois aqidaviy mezonlar o‘z kuchini yo‘qotadi.
Hatto dindorlar mukammal ta’limot g‘oyasiga tayanib ish ko‘rsalar ham qancha odam unga erisha oladi? Hamma ham uni mukammal bila olmaydi, shuning uchun hukmning yakuniy mezoni insonning o‘z shaxsiy vaziyatida unga berilgan har qanday ilmga bo‘lgan munosabatidir. Bu najotning umumiyligini va xususiyligini o‘z ichiga olgan mashhur munozarani hal qiladi.
Barcha dinlar va ulardan kelib chiqqan an’analarning asl maqsadi, avvalo, insonlarni qutqarishdir. Najot markaziy o‘rinda turadi. Najot uchun esa insonning yashash tarzi hal qiluvchi ahamiyatga ega. Qanchalik kamtar, ochiq va rostgo‘y bo‘lsa, u bu dunyoda ham, oxiratda ham najot topadi.
Aksincha, kimki xudbin, hasadgo‘y yoki takabbur bo‘lsa, u bu dunyoda ham, oxiratda ham najotdan mahrum bo‘ladi. Dangasa takabburlik yoki hasad tufayli haqiqatni inkor etish o‘z-o‘zidan azob-uqubatga sabab bo‘ladi. Najot beruvchi narsa "illa man atalloha bi qalbin saliym" (Magar, kim Alloh huzuriga toza qalb ila kelsa, (manfaat topar) dir.
Shu bois aqidaviy bahslarga berilib ketgan dindorlar bu haqiqatni doim yodda tutishlari lozim. Insonning kim ekanligi, qayerda tug‘ilgani, shaxsiy vaziyati, unga berilgan qobiliyat va imkoniyatlar miqdorini faqat Alloh biladi va shuning uchun U oxir-oqibatda haqiqiy adolatli hukmni chiqaradi.
(C) Mugis ul-Kaisar
@Tafakkur_chizgilari