kir ko‘chadan keldi-da, qo‘lidagi to‘pni bir chetga uloqtirdi. Bu paytda onasi
hovlini yig‘ishtirayotgan edi.
– Ha, yana nima bo‘ldi? – dedi, u o‘g‘lining kayfyati yo‘qligidan tashvishlanib.
Shokir jo‘mrakdan yuz-qo‘lini yuvarkan:
– Rashidgayam hayronman!..
– Nima qildi?
– E, boya birga edik! Yur, futbol o‘ynaymiz, desam, velosipedimni tuzatib olay,
deydi! Axir velosiped minamiz deganim yo‘q-ku? Futbol o‘ynaylik, dedim! Unga
ishonib, jamoa tuzib qo‘yibman yana! Bilaman, atay qildi!..
– Qo‘y, tutaqma. Balki velosipedi zarur bo‘b turgandir... Harqalay hamma ishni o‘z
vaqtida bajargan yaxshi.
Shokir uyga qarab yurayotgan joyida to‘xt