#КЕЧКИ_МУТОЛАА
#НАСТАРИН_ҲИДИ
МУАЛЛИФ: САИДА АЗИЗ (Саида ҚОРАБОЕВА)
#71
2008 йил... май
Аллоҳим, Ўзингга шукр!
Таранглашган муносабатлар силлиқлашиб, изига тушгандек бўлди. Бироқ орамизда “нимадир” йўқ. Нималигини ўзим ҳам билмайман. Вужудимда эса яна бир юрак ураяпти. Балки бу Аллоҳнинг бизга бирган яна бир риштасидир. Даврон акам Муҳайё билан муносабатларини давом эттираётганини ич-ичимдан ҳис қилаяпман. Банда минг яширишга уринмасин, кўрсатаман деса Яратганга осон экан!
Нима қилишни билмай, бошим қотган! Аммо мен учун биринчи ўринда фарзандларим муҳим! Ҳозир Даврон акам хорижда. Биламан, у аёл билан кунда икки-уч маҳал гаплашаркан... бунга гувоҳ бўлдим. Бошқа рақамдан унга хабар йўлладим. Менинг ҳам қувлигим тутди негадир... Эркак исми билан “ҳақоратли сўз” ёздим. Бир зумда ҳамма ёқни остин устин қилди. “Ҳозир эримга айтиб, кимлигингни топаман!” деб ёзди. Ўша кезлари хорижда бўлган Даврон акам ўн марта қўнғироқ қилди. Рақамни топишга қийналиб, ҳали сингилларимни, ҳали куёвларимни рақамини сўрайди. Билдимки, Муҳайё эримга қўнғироқ қилган. Ахийри, Даврон акам менлигимни билиб қолди. Телефонда росса сўкди. Қайнимга айттириб, телефонимни олдириб қўйди. Икки кундан кейин хориждан қайтиб, яна кирар -кирмас бўралатиб сўкди. “Бўлди қил... йўлдан келдинг. Кейин ҳал қиласан” деди қайнонам. Мен яна телефонсиз қолдим. Бошқа аёл учун мен ҳақоратландим! Алам қиларкан... Нима эмиш, “Менинг хотинимдан шунақа ёмон гаплар чиқишини ҳазм қилолмайман” деди Даврон акам. Баҳонани қаранглар...
Ҳар гал ўзимга ўзим сўз бераман: Бўлди мен билан қизиқмайдиган одамга мен ҳам қизиқмайман. Ўйламайдиган, аямайдиган одамни мен ҳам ўйламайман! Бас етар! У ўша аёлни ўйлаб юрганда, мен ундан ҳам муҳим болаларимга диққатимни қаратаман! У эмас менинг бахтим! Дилбандларим менинг бахтим!
Фақат буни эплай олмайман! Ҳар гал сўзимга вафо қилмайман. Баъзида ўзимни мағлуб бўлгандек ҳис қиламан. Лекин... болаларим менинг ютуқларимку, дейман!
2008 йил... август
Аллоҳим, Ўзингга шукр!
Ҳаёт давом этмоқда. Бу бош омон бўлса, эҳҳе, нималарни кўрмас экан.
Уч ой аввалги жанжалдан кейин бир муддат сокин оққан дарёдек бўлдик. Аммо охирги 10 кун ичида Даврон акамда яна ўзгариш сезилди. Балки ростан иши ўхшамаётгани сабабдир...
Кеча хорижга кетган эрим на очиқ юз билан хайрлашди, на кетаётиб қўнғироқ қилди.
Гоҳида “иссиқ-совуқ” қилинганми, деб ўйлаб қоламан... Гоҳида ростан ҳам кўнгли йўққа ўхшайди. Ўн кун курагим оғриб ётдим, бир оғиз ҳол сўрамади. “Ёғ суриб қўйинг”, десам зўрға суркади. Билмадим, дилида нима гап бор экан? Нега бу қадар совуқ? Аллоҳга юзланиб, йиғлаб олдим.
Кенжа синглим “бир қўшнимиз бор, фолбин. Келинг, бир эризга очтириб кўринг”, деди. Чўкаётган одам хасга ёпишарканда... Чиндан кимдир нимадир қилгандир, деган гумонда ҳар кўринган эшикни қоқаркансан... Мен ҳам бордим. Оилам яхши бўлиши, бахтли ҳаёт кечиришим учун ўша фолбинникига бордим.
ДАВОМИ БОР
https://t.me/Saida_Aziz_Ijodi
#НАСТАРИН_ҲИДИ
МУАЛЛИФ: САИДА АЗИЗ (Саида ҚОРАБОЕВА)
#71
2008 йил... май
Аллоҳим, Ўзингга шукр!
Таранглашган муносабатлар силлиқлашиб, изига тушгандек бўлди. Бироқ орамизда “нимадир” йўқ. Нималигини ўзим ҳам билмайман. Вужудимда эса яна бир юрак ураяпти. Балки бу Аллоҳнинг бизга бирган яна бир риштасидир. Даврон акам Муҳайё билан муносабатларини давом эттираётганини ич-ичимдан ҳис қилаяпман. Банда минг яширишга уринмасин, кўрсатаман деса Яратганга осон экан!
Нима қилишни билмай, бошим қотган! Аммо мен учун биринчи ўринда фарзандларим муҳим! Ҳозир Даврон акам хорижда. Биламан, у аёл билан кунда икки-уч маҳал гаплашаркан... бунга гувоҳ бўлдим. Бошқа рақамдан унга хабар йўлладим. Менинг ҳам қувлигим тутди негадир... Эркак исми билан “ҳақоратли сўз” ёздим. Бир зумда ҳамма ёқни остин устин қилди. “Ҳозир эримга айтиб, кимлигингни топаман!” деб ёзди. Ўша кезлари хорижда бўлган Даврон акам ўн марта қўнғироқ қилди. Рақамни топишга қийналиб, ҳали сингилларимни, ҳали куёвларимни рақамини сўрайди. Билдимки, Муҳайё эримга қўнғироқ қилган. Ахийри, Даврон акам менлигимни билиб қолди. Телефонда росса сўкди. Қайнимга айттириб, телефонимни олдириб қўйди. Икки кундан кейин хориждан қайтиб, яна кирар -кирмас бўралатиб сўкди. “Бўлди қил... йўлдан келдинг. Кейин ҳал қиласан” деди қайнонам. Мен яна телефонсиз қолдим. Бошқа аёл учун мен ҳақоратландим! Алам қиларкан... Нима эмиш, “Менинг хотинимдан шунақа ёмон гаплар чиқишини ҳазм қилолмайман” деди Даврон акам. Баҳонани қаранглар...
Ҳар гал ўзимга ўзим сўз бераман: Бўлди мен билан қизиқмайдиган одамга мен ҳам қизиқмайман. Ўйламайдиган, аямайдиган одамни мен ҳам ўйламайман! Бас етар! У ўша аёлни ўйлаб юрганда, мен ундан ҳам муҳим болаларимга диққатимни қаратаман! У эмас менинг бахтим! Дилбандларим менинг бахтим!
Фақат буни эплай олмайман! Ҳар гал сўзимга вафо қилмайман. Баъзида ўзимни мағлуб бўлгандек ҳис қиламан. Лекин... болаларим менинг ютуқларимку, дейман!
2008 йил... август
Аллоҳим, Ўзингга шукр!
Ҳаёт давом этмоқда. Бу бош омон бўлса, эҳҳе, нималарни кўрмас экан.
Уч ой аввалги жанжалдан кейин бир муддат сокин оққан дарёдек бўлдик. Аммо охирги 10 кун ичида Даврон акамда яна ўзгариш сезилди. Балки ростан иши ўхшамаётгани сабабдир...
Кеча хорижга кетган эрим на очиқ юз билан хайрлашди, на кетаётиб қўнғироқ қилди.
Гоҳида “иссиқ-совуқ” қилинганми, деб ўйлаб қоламан... Гоҳида ростан ҳам кўнгли йўққа ўхшайди. Ўн кун курагим оғриб ётдим, бир оғиз ҳол сўрамади. “Ёғ суриб қўйинг”, десам зўрға суркади. Билмадим, дилида нима гап бор экан? Нега бу қадар совуқ? Аллоҳга юзланиб, йиғлаб олдим.
Кенжа синглим “бир қўшнимиз бор, фолбин. Келинг, бир эризга очтириб кўринг”, деди. Чўкаётган одам хасга ёпишарканда... Чиндан кимдир нимадир қилгандир, деган гумонда ҳар кўринган эшикни қоқаркансан... Мен ҳам бордим. Оилам яхши бўлиши, бахтли ҳаёт кечиришим учун ўша фолбинникига бордим.
ДАВОМИ БОР
https://t.me/Saida_Aziz_Ijodi