#КЕЧКИ_МУТОЛАА
#НАСТАРИН_ҲИДИ
МУАЛЛИФ: САИДА АЗИЗ (Саида ҚОРАБОЕВА)
#53
2006 йил.... апрел
Аллоҳим Ўзингга шукр!
Икки ҳафта аввал қайнотам вафот этди! Аллоҳ раҳматига олсин. Ҳеч қачон одам боласи қандай ўлишини кўрмаган эдим. Бу гал ростмана кўрдим. Қизи келмагунча, қайнотамнинг жони узилмади. Хириллаб ётди. Қизи келиб, розилик сўрагач, узилди. Жуда ғалати бўларкан! Аллоҳим чиройли ўлим бер ҳаммамизга. Саратон метостаз бериб юборибди. Энг кучли дори ҳам таъсир қилмай қўйди. Оғриқлардан додлаб қолди. Овқат емади. Ва уч кундан сўнг омонатини топширди.
Жанозага эримнинг биринчи хотини ҳам келди. Болалари билан! Аёллар даврасида турганим учун мен билан ҳам қучоқлашиб сўрашди. Ўзимни панага олиб улгурмадим. Атайин белимдан сиқиб қўйди негадир... Менинг эса асабим ўйнарди. Унга нима бор.... То эркаклар майитни қабристонга кўмиб қайтмагунча шу ерда бўлди. “Дадажон” деб йиғлаб турди. Қайнотам уни ёқтирмаслигини баралла айтганди. Лекин ўлимидан сўнг бу ҳовлига бемалол кириб келди бу аёл... Уни кўриб асабийлашганим рост.
Эримнинг телефонига ҳам “Дадажонни Аллоҳ раҳматига олсин! Сизга сабр тилайман, Даврон ака!” деб ёзиб юборибди. Жанозага келдингми, ёзиб нима қиласан? Эрим ҳам шу хабарни сақлаб юрибди икки ҳафтадан бери... Тутақмай бўладими, Художон? Мен қандай одамлар ичида яшаяпман-а... Ўзи болалари келганда бўладиган можаролар етарли бўларди. Нуқул қизи Барно келса, Даврон акам Нуриямни қўлига тутқазиб қўяди. Менга бу ёқмайди... Барно ҳам қўл учида кўтаради. Отасидан ҳайиққанидан қизимни ушлаб туради. Бир куни “Берақолинг”, деб қўлидан олсам, шунақанги тўпалонни қилди отаси... “Сендақа ўнта хотиндан битта қизим афзал” деб ўшқириб берди шу қизнинг ёнида...Мен эса ер билан бир бўлдим. Бу қиз бориб ҳаммасини онасига оқизмай-томизмай гапиргандир... Э, худо, бу изтироблар қачон тугайди.
Қайнотам ўлди. Овсиним туғди. Балки энди бўлак бўлармиз... Балки эрим кунора қолиши ўрнига, бизни ҳам шаҳар марказига кўчириб олиб кетар ...
2006 йил... май
Аллоҳим, ёрдам бер! Нима қилай? Дилим вайрон бўлди? Қалбим ёнаяпти! Нажот бер!
Даврон акам хориж сафарига кетганида, менга яширин рақамдан қўнғироқ бўлди. Одатда, эрим хориждан қўнғироқ қилса, яширин рақам чиқарди. Жавоб бериш тугмасини босдим. “Ҳм, жоним, мени кутииб ётибсанми?” деган овоз келди нариги томондан. Эримнинг овозига ҳам ўхшаб кетади. “Ким бу?” дейман... “Мен эрингман...” “Исмиз нима?” “Даврон! Нима ишонмаяпсанми?” “Йўқ, ишонмаяпман...” “Вой, яқинда адам ўтиб қолдиларку” деди нариги одам... Шу жойида ўзи билмай қолди. Даврон акам ҳеч қачон ада демасди, фақат дада дерди. Қизларимга ҳам адамас, дада, деб ўргатганди. Шартта телефонни ўчирдим. Кимдир ўйин қилаётганини билдим. Ўн марта қилди. Телефон компаниясининг функциясига кўра, ўнинчи марта қўнғироқ қилинганда рақам кўринади. Шартта ёзиб олдим.
Эртаси куни қайтган Даврон акамга воқеани айтдим. “ўзим суриштираман, қўявер”, деди. Шу билан уч кун ўтди. Яна сўрадим. “Ким экан, билдизми?” “Кўтармади!” “Ҳа, менга уятсиз гап айтгандида” дедим жимгина. Ва ўша гапни айтдим! Даврон акам менга қараб туриб, чиқиб кетди.
Тушликка яқин ошхонада юргандим, қайнонам мени ёнига чорлади. “Даврон сўраяпти, гаплашинг!” деди. Гўшакни қулоғимга тутдим. “Телефонинг қани?” шошиб сўради эрим. “Ичкари уйда эди, мен ошхонадаман!” “Ҳозир кимдир қўнғироқ қилса, кўтармагин, хўпми?” Ҳайронман. “Хўп”, дея ўчирдим. Аммо қизиқиш устун келди. Ётоқхонага кириб, мосламани олишим ҳамон яна қўнғироқ бўлди. Нотаниш рақам. Кўтардим.
- Манга қаранг, сизга қандай уятсиз гап айтдим? Мен нима дедим?
- Ким бу?
- Мен Муҳайёман! Даврон акам билан беш йилдан бери севишиб юрамиз.
Диванга қандай ўтириб қолганимни билмайман. Негадир оёғимда титроқ пайдо бўлди.
- Севишиб... – аранг сўрадим.
- Ҳа, мен сизга уйланганини ҳам билмагандим. Яқинда билдим. Мен ҳам болали бўлардим, аммо тушиб қолди. Шу вақтгача кўнглимга қараган Даврон акам бугун келиб менга бақирди. Сиз нима дедиз? Мен уятсиз гап айтмадим. Ёнимда ўртоғим эркак кишининг овозини ўхшатолгани учун, сизга қўнғироқ қилдик. Аммо ёмон гапирмадикку... кейин Даврон акамдан узр сўрадим.
ДАВОМИ БОР
