🌸ИЖОД СЕҲРИ 🌸 Феруза Салходжаева (Феруза Баҳодир қизи)

Суданнинг Нил штатидаги мактабда ўқитувчилардан бири ўқувчилардан имтиҳон олишга қарор қилади. Энг яхши натижа учун мотивация бўлсин деб янги пойафзал совға этилишини айтади.

Болалар хурсанд бўлиб, қунт билан ёзишни бошлашади.
Ярим соат ичида ҳамма ўз ишларини топширишади ва деярли барчаси мукаммал жавоб беришади. Ўқитувчи барчага ажойиб натижа учун, саъй-ҳаракатлари учун миннатдорчилик билдиради ... Лекин ўқитувчи совғани кимга беришни ўйланиб қолади.

Шундай бўлса-да, у муносиб ечимни топади ... Ҳаммаси чин бўлиши учун у ҳар кимдан ўз исмини бир вараққа ёзиб, уни буклаб, бир қутича ичига солишларини ва бу қутичадан ўқитувчи биттасини олиб, номи чиққан ўқувчи ҳақиқий ғолибга айланишини эълон қилади.

Дарҳақиқат, ўқитувчи қутичанинг ичидан бир қоғозни чиқариб, ўқувчининг исмини ўқийди. "Вафаа Aбдел Карим" .. У мукофот соҳиби.

Қиз Вафаа ўқитувчи ва барча болаларнинг қарсаклари остида кўз ёшлари билан олдинга қадам қўяди.

У барчага миннатдорчилик билдиради ва ўқитувчисидан ўзи учун жуда зарур бўлган ушбу ажойиб совғани қабул қилиб олади.

У эски поябзал кийишдан чарчаган, ота-онаси эса жуда камбағаллиги сабабли янгисини сотиб олиб беришолмаган.

Ўқитувчи мамнуният билан уйига қайтади ... ва бу воқеани у эрига йиғлаб айтиб беради.

Эри бундай воқеани хотинидан эшитганидан жуда хурсанд эди ... Aммо кўз ёшларининг боисини тушунолмай хотинидан сўрайди.

" Қутини очиб қарасам, не кўз билан кўрайки, ҳамма унинг исмини ёзган экан. Ҳар бир қоғоз варағида "Вафаа Aбдул Карим" номи бор эди. Барча болалар унинг аҳволини пайқашган эди ва бу қизнинг фойдасига ўқувчилар совғадан воз кечишди..." дейди у.

@ijod_sehri21

بِسْـــــــــــمِ اللهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِـــــــــــيم
26.Fevral.25y. 27.Shaʼbon.1446y Chorshanba. Toshkent vaqti bilan.
Sollallohu 'alayka yaa Rosulalloh!
                                                   
05:44  TONG

06:20  BOMDOD.

07:02  QUYOSH.

12:41  PESHIN.

16:26  ASR.

18:13  SHOM  

19:26 XUFTON.


Masjidlarda jamoat namoziga takbir turli xil vaqtlarda tushiriladi.

  @Namoz_vaqti

#orzularim

Йиғлаётган орзуларим

(12-қисм)

"Ассалому алайкум, устоз, саломатмисиз? Ёзмаганимга ҳам анча вақт бўлибди-я?! Одамзот шу-да, бошига ташвиш тушса, ҳамдард излаб, сокин кунларда ҳеч кимни эсламайди. Яна бир масалада маслаҳатингиз керак бўлиб қолди. Тўхтанг, аввал, ҳаммасини келган жойидан айтиб берай!

Аслида, Робия опа ҳам ўзимдек бағри куйиклардан экан. Турмуш ўртоғи оламдан ўтгач, ёлғиз ўғлини ўзи катта қилган, уйлантирган, келини вафот этган экан.

Бу дунёда бағри бутун одамнинг ўзи бормикан? Ўша куни уйга бошқача келдим. Аёллар фарзанд деган неъматни ўлимни бўйнига олиб дунёга келтиради. Жигарбанди учун ҳамма нарсага рози бўлади, мен эса қизалоғимн ҳали тузук-қуруқ кўрганим ҳам йўқ.

Ўша куни уйга келдим-у онамга
—Шодияни беринг, —дедим. Мунчоқкўз митти вужудни бағримга босдим, кўзларидан ўпдим, ўз-ўзидан вужудимга бир илиқлик югуриб кирди. Қизалоғим қўлчаларини қимирлатиб кулиб турар, шу чоққача ундан юз ўгирган онасидан сираям ҳафа эмасек эди...Она бўлиш шу қадар ёқимлимиди? Нега аввалроқ болагинамни қучмадим!?

Робия опа билан қалин бўлиб кетдик. Уйларига бораман, юрагим сув ичади, қалбим ҳаловат топади.
—Аллоҳнинг қадарига таслим бўлсанг, пешонангга ёзганига кўнсанг, рози бўлсанг, ҳаммаси жойига тушади,-дейдилар.

Баъзида уларни меҳмонга чақирамиз. Ойим билан апоқ-чапоқ бўлиб қолганлар, анча суҳбатлашиб ўтирадилар.

Устоз, ўтган қисқа умримда шуни тушундимки, инсон инсонга азоб экан, инсон инсонга андуҳ экан, инсон инсонга ҳасрат экан, аммо шу билан бирга одам одамга умид экан, одам одамга дуо экан, одам одамга муҳаббат экан ва энг муҳими одам одамга омонат экан.
Фарзанд онага Аллоҳнинг омонати, аёл эрга омонат, келинлар қайнонага омонат экан. Ҳар ким омонатни гўзал сақлаши, вақти соати етганда эса ундан сўралишини қалбан ҳис қилиши лозим экан...

Ҳаётга қизиқишим орта бошлаган, овқатларнинг таъмини сеза бошлаган, қизимни ўзим парвариш қила бошлаган эдим.
Аммо ўқишимни давом эттириш ниятим йўқ эди. Ойим уйда ўтирганида, ишламаганида Қиёматга қадар қалбини ҳасратга тўлдирган ўша воқеа содир бўлмасмиди?
— Аёл киши ишлаб пул топиши шарт эмас, у бунга буюрилмаган. Дилимдаги гапларни Робия опага айтдим. Бироз сукут сақлаган устозим ўзига ярашган оғир-босиқлик билан менга бир воқеани айтиб бердилар.

—Саъдия, биласанми, келиним қандай вафот этган? Фарзандини дунёга келтираман деб! Келинимга ўхшаб бемор бўлган аёллар, аслида масус назоратда тураркан ва режали асосда жарроҳлик амалиётига олинаркан. Ҳамма нарса Аллоҳдан, аммо бечорагинамнинг ўша кунги оғриқ азобидан маржон-маржон тер оқаётган юзини эсласам, ҳамон кўзларимга ёш келади. Болагинам шаҳид кетди, иншааллоҳ. Робия опа энди кўз ёшларини тўхтата олмай қолди.
Сен ўқишни давом эттиришинг керак, болам. Зўр дўхтир бўлишинг керак. Аёлларни даволайдиган кучли шифокор бўлишинг лозим. Биласанми, бизга аёл жарроҳлар, аёл доялар, умуман, аёл шифокорлар керак. Аёл олималар керак. Сен шуни мақсад қил! Ўзбек аёли бутун дунё муслималарига ўрнак бўлсин.
У ёрдам сўраб, эзилган мушфиқа эмас, балки ўзи барчага ёрдам берадиган ғолиба бўлсин.
Илм ол, излан, сен буни уддалайсан, салоҳиятинг етади. Ҳозир замон бошқача. Эркинлик бор.

Аслида, Робия опа ҳам кўп йиллар олийгоҳда дарс берган, бир сабаб билан ишдан бўшаб кетган экан.

Қизалоғим бир ёшга кирди. Соғлиғим анча тикланган эди.
Кузнинг илк ойидан бошлаб ўқишни давом эттира бошладим. Ойим ишдан бўшаб олган, битта Шодиянинг ўзи ҳам уларга етарди.
Жон-дилим билан илм денгизига шўнғиб кетдим. Мақсадим—аёллар шифокори бўлиш. Мақсадим—олима бўлиш.

Шу кунларда дунёвий илм билан бирга исломий илмларни ҳам ўрганиб бормоқдаман.

(давоми👇👇👇)

Феруза Салходжаева

@ijod_sehri21

https://t.me/ijod_sehri21

#orzularim

Йиғлаётган орзуларим

(10-қисм)


Бу қиз бахтли, у йиғлай оларкан. Қани мен ҳам тўйиб-тўйиб, бақириб-бақириб йиғласам!
Ўшанда билганман кўз ёш тўка олиш ҳам бир неъмат эканлигини.

Анча юрдим. Бир пайт қарасам, катта кўчага чиқиб кетибман. Кетавердим, кетавердим. Бир пайт қулоғимга жудаям ёқимли товуш эшитила бошлади. Бу Азон овози эди. Беихтиёр оёқларим овоз келган томонга бошлади.

Азон овози тобора яқинлашар, овоз кучайтиргич тўрт томонга бу сеҳрли чақириқни узатиб, улашиб берарди.

Азон тугаганида баланд, кўркам масжид ёнида турар, дағ-дағ титрардим. Эркаклар тўп-тўп бўлиб масжидга кириб кетар, мен худди сеҳрлангандек қотиб турардим.

Қанча турганимни билмайман. Масжид эшигида худди рекламадек алмашаётган яшил таблодан билдимки, ичкарида Аср намози адо этиляпди. Бизда аёллар масжидга кирмаслигини билсамда ичкарига кирмоқчи бўлдим.
Одамлар қайтиб чиқа бошлади. Ўзимни четга олдим. Кейин тўғри юриб бордим.

Устоз, энди эс-ҳушимни йиғиб ўйласам, Аллоҳ ўзи мени тўғри йўллаб қўйган экан. Ҳамма чиқиб кетгач, бир йигит алламбало юмшоқ супурги ва банди узун ҳокандоз билан остонани тозалай бошлади.
—Ассалому алайкум, —овозим эшитилмади деб ўйладим, аммо йигит чўчиб тушди. Кейин довдираб алик олди.
—Сизга ким керак?
—Ҳозир Азонни ким айтди?
—Мен,-деди йигит ажабланиб.
—Илтимос, яна айтиб беринг!
Йигит нима дейишини билмай қолди.
—Аҳволим оғир, мен йиғлолмаяпман, —дедим унга. Руҳшуносга ҳам бордим, тузалмаяпман. Ҳаловатим йўқолган,-дедим. Сўнг қайрилиб кета бошлалим.
—Тўхтанг, кетмай туринг, -деди йигит. Кейин ичкарига югуриб кириб кетди. Қайтиб чиққанида қўлида дафтар билан ручка бор эди. У шошиб бир нарсалар ёзди, сўнг ўша варақни йиртиб менга узатди.
— Онам, онамнинг манзили-бу. Сиз ойим билан гаплашинг, ҳамма дардингизга даво топасиз, иншааллоҳ, —дея қоғозни узатди. Бармоқларим титраб,
раҳмат айтиб қоғозни олдим.
—Қачон борсам бўлади.
—Истаган вақтингизда!
Қоғозни бағримга босдим ва ортимга қайтдим. Ойим ҳавотирланиб ўтирган экан. Кирмасимдан қучоқлаб йиғлай бошлади.
—Мени бунча қийнамасанг, болам!
—Ҳавотир олманг, яхшиман, ойи.
—Вой, кулсанг ўзим айланай сендан. Кулишларингни соғиндим, болам...
Эртасига ойимга яна айланиб келишимни айтиб озроқ пул сўрадим. Қувониб-қувониб пул берди онам шўрлик.

Таксига ўтиргач, қоғозни ҳайдовчига узатдим. Манзил у қадар узоқ эмас экан. Эски урфдаги ўртача катталикдаги оч ҳаво ранг дарвозани тақиллатар эканман, ҳаяжонда эдим.

Эшикни ўша кунги йигит очди.
—Келдингизми? Кираверинг, ойим уйдалар. Сўнг четга чиқиб йўл берди.
—Онажоним! Меҳмон келди.
Кичкина ҳовли гир айлантириб солинган пастқам иморатдан иборат эди. Ўртадаги уйнинг эшиги очилиб, ойим қатори, ўрта бўйли, бошига мошранг рўмол ўраган, кенг-мўл яшил кўйлаги устидан қора нимча кийган дўмбоққина аёл кўринди.
—Келақол, болам, ўзим ўргилий сандан.
Югуриб бориб, аёлни маҳкам қучиб олдим. Димоғимга қалампирмунчоқ иси урилди. Аёл бағрига босар экан , "онанг ўргулсин", дерди.
Уйга кирдик.
—Холажон, мени жинни деб ўйладингизми?
—Йўқ, болам, ўзингни излаяпсан деб ўйладим. Ҳақ йўлида илгарилаш қалбнинг иши, ақлнинг эмас! Қалбинг етаклаб келди бу ерга.

Ўша куни Робия опанинг олдидан кетгим келмади. Суҳбатига тўймадим.
- Ҳар куни келсам, майлими?
—Келавер, болам, зора Аллоҳ бизни сабабчилардан қилса.
Тонг отишини орзиқиб кутаман. Шодланиб йўлга чиқаман. Қалбим сув ичиб уйга қайтаман. Излаган нарсамни топган эдим.
Ва ниҳоят бир куни Робия опага ҳаётимни гапириб бердим.
Онам ҳақида, ўша мудҳиш воқеа ҳақида ҳам. Шунда аввал мен эшитмаган битта ривоятни айтиб бердилар.

—Ривоят қилишларича Арш тарафдан бир жарчи «фалончи ўғли фалончи қаерда?» деб нидо қилади. Бу овозни эшитган ҳар бир кишининг ҳуши бошидан учади. Аллоҳ азза ва жалла ўша кишига: «Сўралаётган сенсан. Осмонлару ернинг Яратувчисига рўбарў бўлишга шошил», дейди. Бутун махлуқотлар Арш томонга тикилиб қолади. Ҳалиги киши Аллоҳ азза ва жалланинг ҳузурида ҳозир қилинади.

(давоми👇👇)

Феруза Салходжаева

@ijod_sehri21

https://t.me/ijod_sehri21

#orzularim

Йиғлаётган орзуларим
(9-қисм)

"Ассалому алайкум, устоз.

Ҳа, Шоҳжаҳон ака келиб кетганини билган ота-онам мени яраштириш ҳаракатига тушиб қолди. Аммо хомиладорлик таъсирими ўша уйга боришни, эримни кўришимни истамасдим.

—Аёл киши нималарни кечирмайди, болам?! —деди ойим.

—Эркакчиликда бўлиб туради, —деди дадам.

—Опа, энди фарзандингиз отасиз улғаядими? —деди укам.

Менга эса энди фарқи йўқ эди. Кўнглим бўм-бўш. Ичимда қандайдир бўшлиқ пайдо бўлган-у уни қандай тўлдиришни билмасдим. Руҳий ҳаловат истаётган, аммо, уни қаердан топишни билмасдим.

Ёз иссиқ келди. Ой куним яқинлашгани учунми кондиционер тагидан чиқмайман. Бир куни қайнонам келди. Якшанба бўлгани учун ойим ҳам уйда эдилар. Индамай дастурхон ёздик.
—Саъдия, уйга қайтинг, анави алвасти ўғлимни Россияга чақиряпди. Сиз қайтсангиз, неварам уйимизда туғилса, кетмас деб ўйлайман. Биз ҳам қариб қолдик...
—Ия, —негадир сакраб туриб кетдим.
—Яна мен керак бўлиб қолдимми? Ўғлингиз сиздан бесўроқ уйланиб олганда ҳам мени чора сифатида қўллагандингиз, бунинг эвазига нима олдим. Мен-ку кўндим, сиз нима шароит қилиб бердингиз менга. Бир аёл бўлиб, бир она бўлиб ёнимда турдингизми? Бировнинг боласини алдаб худобехабар ўғлингизга олиб беришга нима ҳақингиз бор эди.
Яна мен керак бўлдимми?
Сиз ҳалиям туққан ўғлингизни билмас экансиз. У, барибир, ўшанисининг олдига кетади. Тарбиянгиз бошида нотўғри бўлган. Энди у сираям ўзбекка айланмайди. Автоматга ўхшаб тўхтовсиз гапирар эканман
қайнонам шу жойида чидаб тутолмади.
—Олдин қорнингиздагини эсон-омон туғиб олинг-да кейин тарбия ҳақида гапиринг, хўпми. Кетса, отамдан нари, менинг унақа ўғлим йўқ! Сиз учун дарвозамни бутунлай ёпдим! Кўзлари совуқ ялтиллаганча заҳарли нигоҳларини ўқдек қадаб уйдан чиқиб кетди у.

Мени яна қалтироқ тута бошлаганди. Шифохонага ётдим. Узоқ даволандим. Отам бечора бошимни силаб ўтирар экан
—Қизим, қани энди мўъжиза юз берса, мендан қизингни ҳаёти аввалги ҳолига қайтади, деса-ю вақтни ортга суриб берса, эвазига жонимни сўраса, ҳеч иккиланмай рози бўлардим. Сани бундай кўргунча ўлганим яхши, болам.

Кўзларимдан ёш қуйилиб кела бошлади. Тескари қараб, бошимни кўрпага буркаб олдим...

Ёзнинг ўртасида қиз фарзандлик бўлдим. Аммо уни кўргим келмас, қўлимга олишни ҳам истамасдим.
Онам бечора ўзим қолиб, боламга ҳам оналик қилди.
Қўлимга қизимни бериб
—Қара, бунинг ширинлигини, кел, битта бағрингга босгин десалар, юзимни буриб олардим.
—Олиб кетинг, кўрсатманг, кўргим келмаяпти, —деб бақирардим.
Менинг бу ҳолатим онамга эски гуноҳларини эслатиб юборишини билмаганман. Ҳозир ўйласам, ўша ҳолатга тушишимга ҳам онам ўзини айблаган.

Қизимнинг чилласи чиққач, ота-онам мени даволатмоқчи бўлдилар. Номи хунук шифохона остонасига етганда дарвозадан кирмай додлаб қочиб келдим.
Бечора чора истар деганларидек отам бечора пулини чангаллаб, менга табиб ахтарар эдилар.

Ёз ўтиб, куз келди. Бу орада Шоҳжаҳон қонуний ажрашиб, кўз очиб кўрганининг олдига учиб кетди. Аслида, уни ҳеч қачон севмаганман. Оила шу экан деб ўйлаганман, устоз. Унда ҳам менга нисбатан илиқликни ҳис этмаганман. Ўшанда мен шунчаки ҳаётимдан, ўзимга берилган қисматдан норози эдим холос. Онам шифокор бўлгани учун бу ҳолатим бундан ҳам баттар ҳасталикларни чақириб олиши мумкинлигидан қўрқаётган эди.

Уйимиз руслар яшайдиган ҳудудда бўлгани учунми домимиз тагида совуқ ўлкалардан келган дарахтлар кўп.
Деразадан қараб ўтирар экмнман, негадир кўчага чиққим, ҳазон тўкилган япроқларни бир-бир босиб юргим келди. Ойим хурсанд бўлиб кетдилар. Қўлларида бола учун тайёрланган суюққина бўтқани сўрғичининг учини тепага қилиб чайқатар эканлар
—Эгнингга кийиб ол,-дедилар. Совуқ тушиб қолди.

Дарахтлар оралаб юрган бўлдим. Бақатеракка суяниб турар эканман, сал наридаги ҳарракда ўтирган она-болага кўзим тушди. Қиз янги келинчак бўлса керак. Кийимидан тахмин қилдим. У йиғлаб-йиғлаб гапирар, онасининг ранги оқариб кетган, назаримда қадди ҳам букилиб қолгандек эди.

(давоми👇👇)

Феруза Салходжаева

@ijod_sehri21

https://t.me/ijod_sehri21

#orzularim

Йиғлаётган орзуларим
(9-қисм)

"Ассалому алайкум, устоз.

Ҳа, Шоҳжаҳон ака келиб кетганини билган ота-онам мени яраштириш ҳаракатига тушиб қолди. Аммо хомиладорлик таъсирими ўша уйга боришни, эримни кўришимни истамасдим.

—Аёл киши нималарни кечирмайди, болам?! —деди ойим.

—Эркакчиликда бўлиб туради, —деди дадам.

—Опа, энди фарзандингиз отасиз улғаядими? —деди укам.

Менга эса энди фарқи йўқ эди. Кўнглим бўм-бўш. Ичимда қандайдир бўшлиқ пайдо бўлган-у уни қандай тўлдиришни билмасдим. Руҳий ҳаловат истаётган, аммо, уни қаердан топишни билмасдим.

Ёз иссиқ келди. Ой куним яқинлашгани учунми кондиционер тагидан чиқмайман. Бир куни қайнонам келди. Якшанба бўлгани учун ойим ҳам уйда эдилар. Индамай дастурхон ёздик.
—Саъдия, уйга қайтинг, анави алвасти ўғлимни Россияга чақиряпди. Сиз қайтсангиз, неварам уйимизда туғилса, кетмас деб ўйлайман. Биз ҳам қариб қолдик...
—Ия, —негадир сакраб туриб кетдим.
—Яна мен керак бўлиб қолдимми? Ўғлингиз сиздан бесўроқ уйланиб олганда ҳам мени чора сифатида қўллагандингиз, бунинг эвазига нима олдим. Мен-ку кўндим, сиз нима шароит қилиб бердингиз менга. Бир аёл бўлиб, бир она бўлиб ёнимда турдингизми? Бировнинг боласини алдаб худобехабар ўғлингизга олиб беришга нима ҳақингиз бор эди.
Яна мен керак бўлдимми?
Сиз ҳалиям туққан ўғлингизни билмас экансиз. У, барибир, ўшанисининг олдига кетади. Тарбиянгиз бошида нотўғри бўлган. Энди у сираям ўзбекка айланмайди. Автоматга ўхшаб тўхтовсиз гапирар эканман
қайнонам шу жойида чидаб тутолмади.
—Олдин қорнингиздагини эсон-омон туғиб олинг-да кейин тарбия ҳақида гапиринг, хўпми. Кетса, отамдан нари, менинг унақа ўғлим йўқ! Сиз учун дарвозамни бутунлай ёпдим! Кўзлари совуқ ялтиллаганча заҳарли нигоҳларини ўқдек қадаб уйдан чиқиб кетди у.

Мени яна қалтироқ тута бошлаганди. Шифохонага ётдим. Узоқ даволандим. Отам бечора бошимни силаб ўтирар экан
—Қизим, қани энди мўъжиза юз берса, мендан қизингни ҳаёти аввалги ҳолига қайтади, деса-ю вақтни ортга суриб берса, эвазига жонимни сўраса, ҳеч иккиланмай рози бўлардим. Сани бундай кўргунча ўлганим яхши, болам.

Кўзларимдан ёш қуйилиб кела бошлади. Тескари қараб, бошимни кўрпага буркаб олдим...

Ёзнинг ўртасида қиз фарзандлик бўлдим. Аммо уни кўргим келмас, қўлимга олишни ҳам истамасдим.
Онам бечора ўзим қолиб, боламга ҳам оналик қилди.
Қўлимга қизимни бериб
—Қара, бунинг ширинлигини, кел, битта бағрингга босгин десалар, юзимни буриб олардим.
—Олиб кетинг, кўрсатманг, кўргим келмаяпти, —деб бақирардим.
Менинг бу ҳолатим онамга эски гуноҳларини эслатиб юборишини билмаганман. Ҳозир ўйласам, ўша ҳолатга тушишимга ҳам онам ўзини айблаган.

Қизимнинг чилласи чиққач, ота-онам мени даволатмоқчи бўлдилар. Номи хунук шифохона остонасига етганда дарвозадан кирмай додлаб қочиб келдим.
Бечора чора истар деганларидек отам бечора пулини чангаллаб, менга табиб ахтарар эдилар.

Ёз ўтиб, куз келди. Бу орада Шоҳжаҳон қонуний ажрашиб, кўз очиб кўрганининг олдига учиб кетди. Аслида, уни ҳеч қачон севмаганман. Оила шу экан деб ўйлаганман, устоз. Унда ҳам менга нисбатан илиқликни ҳис этмаганман. Ўшанда мен шунчаки ҳаётимдан, ўзимга берилган қисматдан норози эдим холос. Онам шифокор бўлгани учун бу ҳолатим бундан ҳам баттар ҳасталикларни чақириб олиши мумкинлигидан қўрқаётган эди.

Уйимиз руслар яшайдиган ҳудудда бўлгани учунми домимиз тагида совуқ ўлкалардан келган дарахтлар кўп.
Деразадан қараб ўтирар экмнман, негадир кўчага чиққим, ҳазон тўкилган япроқларни бир-бир босиб юргим келди. Ойим хурсанд бўлиб кетдилар. Қўлларида бола учун тайёрланган суюққина бўтқани сўрғичининг учини тепага қилиб чайқатар эканлар
—Эгнингга кийиб ол,-дедилар. Совуқ тушиб қолди.

Дарахтлар оралаб юрган бўлдим. Бақатеракка суяниб турар эканман, сал наридаги ҳарракда ўтирган она-болага кўзим тушди. Қиз янги келинчак бўлса керак. Кийимидан тахмин қилдим. У йиғлаб-йиғлаб гапирар, онасининг ранги оқариб кетган, назаримда қадди ҳам букилиб қолгандек эди.

(давоми👇👇)

Феруза Салходжаева

@ijod_sehri21

https://t.me/ijod_sehri21

#orzularim

Йиғлаётган орзуларим
(8-қисм)

Иккимиз ҳам жим бўлиб қолгандек. Онам бироз туриб қўшимча қилди.
—Биласанми, ўша Кибриё опанинг ёлғиз қизини куёви пичоқлаб қўйибди. Етим невараларини боқиш учун ҳалиям ишлар экан... Бу қайтар дунё! Нима қилсам шу гуноҳимни юва оламан, бунинг бирор чораси борми? Ойим узоқ йиғладилар.

"Мен шифокор бўлмайман!"
Устоз, дийдам қотиб кетганмиди йиғлай олмадим ҳам, аммо ўзим орзу қилган касбдан ҳам кўнглим қолганди.

Баҳор келди. Кунлар ҳали совуқ бўлса-да шамоллар эрта- индин илиқ ҳаволарни олиб келгандек саросар кезиб қолди. Уйга қайтдим. Онам ўйчан ишга бориб келар, мен эса уйга қамалиб олгандим. Бувим келди. Салом бериб, бошқа гаплашмадим. Ойим ош-овқат берган бўлдилар, аммо ёзилиб гаплашмадилар. Дадам келганларида
—Мени уйга олиб бориб ташлай қол, ўғлим,— дедилар секин

Дадам ишда, ойим ишда, укам ўқишда. Баҳорнинг ёмғирли кунида дераза олдидаги ётоғимга ўтирганча ташқарини кузатар эканман, кўзим йўлагимизга кириб келаётган Шоҳжаҳон акамга тушиб қолди. Юрагим ўйнаб кетди. Нафас олишга қўрқиб ўтирар эканман эшик қўнғироғи жиринглай бошлади.
"Ўша!" "Очсаммикин, очмай қўя қолайми?"
Ғурурим қалбимга бўйсунди.

—Ассалому алайкум, Келинг?!
Саломим "Нега келдинг?" дегандек эшитилди.
—Кирсам бўладими?
Беихтиёр йўл бердим.

Индамай ўтиравердим.

—Лена кетди. Қизимниям опкетди?
Яна индамадим.
—Бутунлай кетди. Россияга кўчиб кетди. Энди қайтмайди.

— Мендан нима истайсиз?
— Тўғриси, сендан уяляпман, шундай бўлса ҳам айтаман. Кел яна бирга яшайлик.
—Жудаям осон сизга. Истасанг кет, истасанг кел. Камига ойингиздан ўлгудек қўрқаман. Мен ўйлаб кўришим керак.

—Хоҳласанг ўзимиз алоҳида яшаймиз. Ҳамманинг ўз ҳаёти бор. Ойим билан яшамаймиз.

Рус мактабида ўқиган, ўйлари ҳам русча бу одам сира ўзбекка ўхшамасди. Гапириши ҳам, ҳаётга қараши ҳам бошқача эди.
Тайинли жавоб айтмадим. Аниқ биламанки, у аёл билан турмуш ўртоғим орасида бирга кечиб ўтилган йиллар бор. Никоҳсиз, қонунсиз яшалган узоқ йиллар... Ўйласам, вужудимга қақшатқич зарба берадиган азобли оғриқлар бор.

Бир гап эшитгандим. Кўнгил бир совуса, исимас экан. Менинг ҳам кўнглим совуб кетган, айниқса, шафқатсиз, иккиюзламачи қайнонамни кўргим келмасди. Т

Жудаям тушкунликка тушиб қолгандим. Онам психологга олиб борди. Машҳур, одамлар томонидан мақталган руҳшуноснинг баландпарвоз гаплари у қулоғимдан кириб, бунисидан чиқиб кетарди. Унинг муолажаси зарра қадар таъсир қилмас, сал қалбим жизиллаб қолса ҳам, уйга келгач асл ҳолимга қайтардим.
"Ўзингни сев", " Ўзингни қўлга ол". Барчаси сафсата!

Устоз, негадир руҳшуносларга кўнгил ёролмадим. Саволларига эса жавоб беришни истамасдим. Аниқ биламанки мен қидирган нарса бу эмасди. Қалбим ҳаловат истаётганди. Бу бошқа бўлиши керак. Мен ўзлигимни, аслимни излаётгандим.

Дард берган Аллоҳии шифосини ҳам ўзи беради.

Шу синовлар сабаб ҳаётимга ҳақиқий бахт кириб келишини ўша вақтларда ҳали билмасдим. Худди онам сингари мен ҳам хатоларимни излаётгандим.

"Шундай кун келадики, юзингда биргина табассум пайдо бўлиши учун ўзини фидо қиладиган, ўзини бахшида қиладиган инсонни топасан. Шундай экан, қалбинг эшикларини қулфлаб олма! Чунки, қалбинг эшикларини чертувчиларнинг ҳаммаси ҳам уни жароҳатлашни ният қилмавермайди"

Топдингиз, устоз, бу Шайх Шаъровийнинг гапи. Қолганини эртага ёзаман, устоз"

(давоми бор)

Феруза Салходжаева

@ijod_sehri21

https://t.me/ijod_sehri21

#orzularim

Йиғлаётган орзуларим

7-қисм

Ойим бошини кўтарди, аммо менга қарамай гап бошладилар.

— Ўшанда туғруқхонада болалар шифокори бўлиб ишлардим. Ишим янги туғилган чақалоқларга қараш. Ёшман. Дадангни ишлари ҳам ҳозиргидек гуркираб кетмаган, бутун мамлакат ўтиш даврини бошидан кечираётган палла эди. Иккита шифокор навбатма навбат ишлаймиз. Шеригим ёши катта аёл. Ўзбеклар болажон халқ. Ўшанда ҳузуримизга бир аёл келди. Фарзандини дунёга келтираётганида ҳам бошида турдим. Чақалоқ соппа-соғ туғилди. Ҳужжатларни тўлдираётиб аёлнинг ёлғизлигини билдим. Навбатчиликни топшираётган пайтим шеригим бир гап айтиб қолди.
— Гулнора, битта чақалоқ керак. Хайрон бўлдии. Тўғриси тушунмадим. Кейин у мен билан гаплашиб олиш учун ташқарига чиқди.
—Ҳозир ҳаммасини тушунтираман. Ўтган куни навбатчилигимда бир бойваччанинг хотини туғди. Бола ногирон, кўриниб турибди. Ўзига айтсам, биламан, деди. Катта фарзанди ҳам шунақа туғилган экан. Хуллас, бугун кўзи ёриган аёлнинг ҳеч кими йўқ экан, болаларни алмаштириш керак..
Афтидан шеригим Кибриё опа аввал ҳам шунақа ишлар қилиб юрган, бўлмаса, бу даражада ишонч билан гапирмасди. Кўзларига қарадим. Қўрқинчли эди бу ялтиллаб турган кўзлар. Дарров ерга қарадим.
—Унақа қилолмайман, опа.
—Ҳаммаси келишилган. Сизнинг насибангиз ҳам ажратилган.
— Қўйинг, опа, мени аралаштирманг, илтимос!
Кибриё опа тутган жойини кесадиганлардан эди.
—Майли, деди у менга, ҳаммасини уддалайман, аммо у аёл болани тан олмаса, индамай туриб берсангиз бўлди.

Бу сирни айтиш, ҳозир уни сенга сўзлаб бериш қанчалик азоб эканлигини биласанми қизим?

Болалар шу куниёқ алмаштириб қўйилди. Мен ўша пулни олдим. Ҳа, яхшигина миқдордаги пул эди у. Шифокорлар, ўқитувчилар пўчоқ пулга ишлаган ўша даврдп бу пулга бир хоналик квартира сотиб олиш мумкин эди. У пайтларда чақалоқлар оналар қўлига дарҳол берилмас, ҳамширалар парвариш қиларди.
Ҳамшира қиз ҳам яхшигина даромад олган, шекилли, ҳеч сесканмай ёлғиз аёлнинг олдига ногирон чақалоқни олиб кириб кетди. Соғлом чақалоқ эса ўша куннинг ўзидаёқ янги онаси билан бошқа вилоятга кетди.
Бева аёл болани кўриб бир зум эсанкираб қолди.
—Шу, шу, менинг боламми?—деди талмовсираб. У жудаям ёш эди.
—Ҳа, сизники бўлмай кимники?
—Йўқ, мани болам бошқача эдику, ўша куни мен уни кўргандим, сочлари қалин эди. Кейин менга юзланди.
—Опа, сиз уни кўтариб турган эдингиз, чинқириб йиғлаётганди. Оёқ-қўллари бунақа эмас эди.
Бу мани боламмас, унинг оёқ-қўллари раҳматли отасиникига ўхшаб узун-узун эди.

Қўрққанимдан ўзимни ташлаб юборай деётгандим. Аммо ғишт қолипдан кўчган бўлганди. Назаримда, ҳеч нарсани ортга қайтариб бўлмасди.
—Нималар деяпсиз, шу сизнинг болангиз. Ундан кўра уйингиздагиларга айтинг, дориларини олиб келиб берсин.
Аёл менга шундай қарадики, жон бераётганимда ҳам у нигоҳлар ёдимдан чиқмаса керак...

Ўша ногирон туғилган чақалоқ эса туғруқхонадаёқ нобуд бўлди. Аёл сут тошиб ётган тошдек кўкракларини маҳкам боғлаб, туғруқхонани тарк этди. Ҳозир, ишонсанг, ўша олган пулларимни нимага ишлатганимни ҳам билмайман. Майда-чуйда нарсаларга сарф бўлиб кетди, аммо қалбимда бир умрлик виждон азоби оғриқ ва ғашлик қолди. Қани имкони бўлса кўнглимни эгаллаб олган ўша ғашликни қусиб ташласам....
Анчагача ўша аёл тушларимга кириб юрди. Кейин аста-секин ёдимдан чиқара бошладим, аммо буткул эсимдан чиқиб кетмади"

Онам бошини эгиб ўтирар, йиғламас, назаримда, сирини айтганидан ўзи ҳам енгил бўлгандек эди...

— Ойи, балки чақалоққа яхши бўлгандир, бой-бадавлат оила. Ёлғиз она қўлида қийналиб катта бўлганидан кўра...
—Онаси-чи, болам? Она-чи?
У ҳамма нарсани билган. Ночорлик қурсин. Ўша талотўп замонларда биз билан курашса, енгилишини ҳам билган. Кучи етмаслигини, адолат қарор топмаслигини билган.

(давоми👇👇👇)

Феруза Салходжаева

@ijod_sehri21

https://t.me/ijod_sehri21

«Нега? Нега? Нега? Нега шунча ойдан бери ёнингизга шошилмадим?! Балки тузалиб кетарсиз ҳали?..»
Умид билан йўлга тушдим.
Энам кичрайиб, юзлари бир тишлам бўлиб қолган, қийналиб нафас олардилар.
«Наҳот? Наҳот? Наҳот, кечиккан бўлсам, энажон? Менга айтмоқчи гапингиз бориди-ку? Нега мени кутмадингиз?..»
— Эна!!! — дея фарёд чекиб юбордим мен.
— Эшитмайди энди. Энди ҳеч нарса билан иши йўқ, ўзи билан ўзи овора… — деб юпатган бўлди бош томонда ўтирган қўшни кампир ва: — Халча опа, болалариз келишди. Рози бўлинг энди… Ҳаммаси шатда, — дея ҳаммага эшиттириб, энамнинг қулоқларига шивирлади.
Энамнинг тоғдек ўтиришлари, тийрак нигоҳлари кетмасди сира кўз ўнгимдан. Ҳовлига чиқдим. Тўрдаги каттакон боғ ҳам ғариблашиб, бош эгиб тургандай эди назаримда. «Энам ҳар битта шохни авайлардилар-а…»
Шу пайт уйдан қий-чув эшитилди. Жонҳолатда ичкарига чопдим.
— Эна-а!!! — Фарёдим уйни тутди. — Кечикдим, энажон, кечикдим! Ишонганингиз мен эдим-ку!.. Йўқ, энг ёмон болангиз мен-ман, эна! Энг ёмон фарзандингиз…
Энам ҳеч нарсани эшитмасдилар. Худди ухлаётганга ўхшардилар улар. Айни райҳон ҳамда жамбилга айланаётган пайтларини туш кўраётгандек.

Матлуба Деҳқон қизи

“Ёшлик” журнали, 1990 йил 8-сон


https://t.me/ijod_sehri21

Биз чурқ этмай тинглаб ўтирардик.
— Манави — тайпинлик. Икки бўлак. Биттаси ўттиз, биттаси йигирма метр. Ичини оч.
Қўрқа-писа кафанликларни ёздим. Ўттиз метрлининг ичидан кичкинагина, ёнғоқдек тугунча тушди.
— Сени эсинг бор, болам. Ҳали ёшсан, хаёлинг жойида. Тайинлаб қўяй. Ювиб, тайпинликка ўраб бўлишгач, мана шу тугунчадагини устимдан сепишсин… Хўп? Эсингдан чиқмасин.
— Қўрқиб кетяпман, эна… Нима бу ўзи?
— Райҳон билан жамбилнинг уруғи.
— Нимага сепиш керак уларни? — деб сўрадик биз.
— Қўрқаман, қўрқаман дейсанлар-у, сўроврасанлар… Аммо сепиш эсларингдан чиқмасин. Хўпми? Ўлик қирқ кундан кейин сув бўлиб оқаркан-да, тупроққа сингиб кетаркан. Суяклари қоларкан, холос. Ҳудди ўша қирқим куни мундоқ деб йиғланглар, эшитиб ол:
Райҳон бўлинг, жон энам,
Жамбил бўлинг, жон энам,
Вой, илойим шу кунларда
Бино бўлинг, жон энам…
Худди ҳозир энамиздан айрилиб қоладигандек, томоғимизга нимадир тиқилди, йиғлагимиз келди.
— Шунақа десаларинг, ажовмас, райҳон бўлиб, жамбил бўлиб, ерни ёриб чиқсам…
— Қўйинг, эна, ўлманг!
— Ўлим ҳақ. Қош билан қовоқнинг ўртасида. Муҳайё!
— Ҳе.
— Қўйларингга сув бердингми?
— Ҳозир бердим-ку.
— Ишонмайман. Пақир кўтариб сувга ўтганингни кўрганим йўқ. Бор яна бир сув бер. Кун иссиқ.
Муҳайё хушламайгина йўналди.
— Яна битта нарсани айтиб қўяй. — Энам катта пиёладаги яхна чойдан ҳўпладилар. Биз хушёр тортиб, энамга тикилдик. — Бир кунимни гуллатсаларинг бўлди. Ўлганимга суюнсаларинг ҳам элни олдида йиғлаб туринглар. Опчиқиб кетгунларича «энамлаб» турсаларинг бас. Хўпми? Барингни елкамда кўтариб катта қилганман. Яна одамлар айтмасин, бу хотин бола боқмаганакан, деб. Ҳа, худо буюрса, сен бор, Замира, Ҳалима, Тожихон, Ҳайринисо, Зулфия, Шоира… Ў-ҳў. Худога шукр, тобутимнинг тепаси бўш қолмасакан.
Энам, худди ўша дамни кўз олдига келтиргандек, мунғайиб жим бўлиб қолдилар.
— Болам… — Ўзларини хиёл ўнглаб, менга қарадилар. Томирлари бўртиб чиққан озғин қўллари билан кафтимни ушладилар. — Сенга яна битта ўтинчим бор.
— Айтинг, эна, — деб унинг сўлғин, бурушиқ ёноғидан беозоргина ўпдим. — Айтинг…
— Ишонганим — сен, болам. Невараларим ичида энг каттасисан. Ҳаммаси сенга боғлиқ… — Энам шундай деб нигоҳларини дарвоза томонга тикканча жим қолдилар.
— Бор гапингиз шуми?
— Йўқ… Болаларимнинг яхши‑ёмон ном чиқариши кўпроқ сенга боғлиқ демоқчиман-да. Ахир бари каттадан…
— Эна, — дея уларнинг саратон тафти уфуриб турган юзларини силадим. — Эртага албатта борамиз. Олдин Муқаддамни кўрамиз. Кейин Муҳиддиннинг ёнига ўтамиз…
Барибир чеҳралари очилмади.
— Ишонмайман! — дея туйқус ўгирилдилар бизга. Бирдан кўзларидан ёш қуйила бошлади: — Сизлардан умидим шумиди? — У рўмолининг учи билан кўзларини артди. — Бу бир-бирига қадри йўқларни ташлаб қандоқ кўз юмаман, эй худо?! — Энам астойдил нола қила бошладилар.
Ҳозир уларга бир гап айтиш учун тоғдек юрак керак эди. Чурқ этмадик. Муҳайё ҳеч нарса бўлмагандек ичкарига кириб кетди.
— Мукаррам!
Ерга киргудек аҳволда ўтиргандим, номимни эшитиб, бошимни кўтардим.
— Туринглар! — Энамнинг буйруқлари қатъий эди. — Анови келтирган қанд-қурс, нон-понларингдан олиб, Қумри энангларни кўриб чиқинглар. Уям таварик бўб қолди. Бирёғи қариндош, бирёғи қўшни. Кеча баннисадан обкелишди. Кўзини апараста қипти. Кириб кўриб чиқолмадим. Кошки оёғим бўлса. Зўрға судраб уйдан шатга обчиқиб қўйишади. Донохон барака топсин. Бошқа келин бўса, худо билади, нима бўлардим.
Биз аста қўзғалдик.
— Кирақолинглар. Сўраб қўйинглар, хўпми?..
Эртасига, уйимизга қайтаётиб, яна энамнинг оғизларини пойладим. «Менга нима гаплари борикин?»
— Эна, хижолатман. Ҳалиги… гапизни айтинг.
Энам жаҳлланиб боқди.
— Шошилма, болам. Вақти‑соати келади…
Ташвиш баҳорга яқин ўз оёғи билан кириб келди:
— Энам оғир ётибдилар. Овқат ҳам емаяптилар. Одамниям танимаяптилар…
— Нима?! — Ичимда бир нима узилгандек бўлди. — Одамни танимаяпти дейсанми?
Укамнинг гаплари ёлғон бўлишини шунчалар истардим ҳозир…

https://t.me/ijod_sehri21