— Албатта, хеч бир халқ урушни хоҳламайди. Хўш қайси деҳқон ўз ҳаётини хавф остига қўйишни хоҳласин? Урушдан кейин унга насиб қиладигани энг узоғи билан – ўз қишлоғига соғ-омон қайтишидир . Табиийки, оддий одамлар урушни хоҳламайдилар – на Россияда, на Англияда, на Америкада, на Германияда. Бу тушунарли. Лекин, охир-оқибат, мамлакат сиёсатини раҳбарлар белгилайди ва улар учун халқни ўз ортидан эргаштириш доим осон, фарқи йўқ –у хох фашистик диктатура бўладими, хох коммунистик тузум ёки парламент демократияси.

— Фарқ бор. Демократияда халқ ўз вакиллари орқали фикрини билдириш ҳуқуқига эга, АҚШда эса уруш эълон қилиш ҳуқуқи фақат Конгрессга тегишли.

— Бунинг бари, албатта, жуда яхши. Лекин халқ, у овоз бериш ҳуқуқига эга бўлсин ёки бўлмасин, ҳар доим ўз раҳбарларига бўйсундирилиши мумкин. Бу қийин эмас. Фақат бир нарса керак – халққа мамлакатга ҳужум қилинганини эълон қилиш, тинчлик тарафдорларини ватанга хоинликда айблаш ва Ватанни хавф остига қўяётганликда гумон қилиш. Бу ҳар қандай мамлакатда бирдек ишлайди.

Герман Герингни Нюрнберг суд процессидаги нутқидан.