Manfaatsiz do'stlik, sevgi, munosabat...
Tashqaridan chiroyli ko'rinadi. Hamma istaydi shunday munosabat. Lekin loyiqmizmi shunga? Xonaningizni bir burchagiga kirib ketganda, xabar oladigan do'stingiz bormi? "Yur aylanib kelamiz" deb, gallareya, muzey yoki miyangiz dam oladiygan joyga sudiraydigan tanishingiz bormi? Yoki o'zingiz shunaqamisiz? Oson emas, chuqur depressiyaga kirib qolgan odam bilan yurish. U indamaydi, oldingidek bo'lolmaydi, motivatsiya berolmaydi, balki yonidagini ham ezib yuborishi mumkin. Bunaqa odamlar qochishga harakat qiladi. Lekin yaqinlari yordam berishi mumkin. Yillar davomida yonida bo'lgan insonlari hech qanday manfaatsiz yana umid bag'ishlashi mumkin. Men shunday munosabat istaganman. Va manimcha "i'm blessed". Eng katta qovunlarimda ham, siqilganimda ham shu yerda bo'lganlarga adushe rahmat. Aslida rahmatni o'zi ham oddiy va arzimasdek tuyilyapti. Bu borada hislarimni ochib berolmayman hozircha.
Tashqaridan chiroyli ko'rinadi. Hamma istaydi shunday munosabat. Lekin loyiqmizmi shunga? Xonaningizni bir burchagiga kirib ketganda, xabar oladigan do'stingiz bormi? "Yur aylanib kelamiz" deb, gallareya, muzey yoki miyangiz dam oladiygan joyga sudiraydigan tanishingiz bormi? Yoki o'zingiz shunaqamisiz? Oson emas, chuqur depressiyaga kirib qolgan odam bilan yurish. U indamaydi, oldingidek bo'lolmaydi, motivatsiya berolmaydi, balki yonidagini ham ezib yuborishi mumkin. Bunaqa odamlar qochishga harakat qiladi. Lekin yaqinlari yordam berishi mumkin. Yillar davomida yonida bo'lgan insonlari hech qanday manfaatsiz yana umid bag'ishlashi mumkin. Men shunday munosabat istaganman. Va manimcha "i'm blessed". Eng katta qovunlarimda ham, siqilganimda ham shu yerda bo'lganlarga adushe rahmat. Aslida rahmatni o'zi ham oddiy va arzimasdek tuyilyapti. Bu borada hislarimni ochib berolmayman hozircha.