22 ёшимда турмушга чиқдим. Тез орада қиз фарзандли бўлдим. Аммо болага меҳр қўймадим. Унинг ҳаловатимни бузиши, йиғлаб асабимга тегишига тоқат қилмас эдим, Болам очиққанидан тинимсиз йиғларди, Эримнинг: “Болани эмиздингми, нега бунча йиғлаяпти?” дейишига жавобан: “Ҳа эмиздим, ўзидан ўзи йиғлаяпти деб, овозини улар эшитмаслиги учун эшикларни ёпиб, ҳатто оғзини ҳам қўлим билан беркитиб нафасини қайтарардим. Йиғлай-йиғлай оч бўлса-да ухлаб қоларди. Бир парча гўшт бўлишига қарамай, очликдан қийналишига эътиборсиз ва раҳмсиз бўлдим. Оч қолдирганим эвазига бола туғилганининг учинчи куни азобланиб жон таслим қилди. Бу гуноҳимни ҳеч ким билмади лекин хар кеча...
(Давоми👇)