Onaning o'z ro'zg'origa ko'r-ko'rona muhabbati, otaning yosh o'g'ilchasiga bo'lgan ahmoqona sevgisi, yosh juvonning taqinchoqlar va erkaklarning nazariga yovvoyilarcha atayin intilishi - bu barcha mayllar oddiy, ma'nosiz, biroq o'ta kuchli va hayotbaxsh, yengib bo'lmas istak va xohishlar endilikda Siddhartha uchun jo'ngina bolalar o'yini emasdi. Chunki odamlar bu istaklarni deb yashashini, ularni deb barcha to'siqlarni yengib o'tishini, ularni deb safarlarga chiqishini, urushlar olib borishini, ularni deb har qanday sinovlarga, har qanday judoliklarga tayyorliklarini ko'rgandi. U bu odamlarni shuning uchun sevar, ularning har bir intilishida, har bir harakatida hayotni, mangu mohiyatini, azaliy brahmanni ko'rardi. Bu odamlar o'zlarining ko'r-ko'rona sadoqati, ko'r-ko'rona kuchi va hayotbaxshligi bilan muhabbatga, hayratga loyiq edi. Ular hamma narsaga ega edi. Ahli donishlarning, mutafakkirlarning ushoqqina bilimini, olamning yaxlitligi va undagi hodisalarning bog'liqligini anglashini hisobga olmasa, bu odamlar bilan tenglab bo'lmasdi. Biroq Siddharthani shunda ham shubha-gumonlar o'z domiga olardi. O'zi, chindan ham, o'sha bilimlarning, tafakkurning qadr-qiymati bormi? Balki, bular olimlarning go'daklarnikiga o'xshash injiqliklaridir.


📖 "Siddhartha"
✍🏻 Hermann Hesse

#asardan

@sirli_kitobxon