Eng sevgan odamimizning xiyonati, oʻnglab boʻlmas xato, ayriliq, moddiy qiyinchilik, sharmandalik, lahzalik gʻazab... Shu kabi yuzlab holatlar tufayli gohida odamlar oʻzini oʻldiradi. Gohida esa qoʻl bilan koʻrsatib, koʻz bilan koʻrib boʻlmaydigan muammolar boʻladiki, uni kimsaga anglatolmaysan, chunki oʻzing ham toʻla anglab yetolmagan boʻlasan.

Ishga borasan, ishlaysan, toʻyga borasan, oʻynaysan, uyga bozorlik qilib kelasan, farzandingni suyib erkalaysan. Hammasi joyida, hammasi toʻkis. Lekin ich-ichingdan nurab borasan. Ichingdagi boʻshliq oʻzingni yutar darajada kattarib boraveradi. Bu yerda irodang har qancha kuchli boʻlsa ham ahamiyatsiz. Qachonki aniq muammo qarshisida taslim boʻlsang irodasizlik boʻladi. Ruhning tub-tubidagi mavhumlik qarshisida iroda koʻrsatib boʻlmaydi.

Va eng odatiy kunlarning birida, hech kim kutmaganda joningga qasd qilasan. Hammasi zoʻr edi, biror muammosi yoʻq edi, deb qolaveradi odamlar, yaqinlaring...

Inson ruhan yolgʻiz. Uning doʻsti, ulfati, qoʻshnisi, umr yoʻldoshi, farzandi bor. Lekin ruhdoshi yoʻq. Kechinmalarini tushunadigan odam yoʻq. Oʻz joniga qasd qilgan odamlarni vaqtida aytilgan bitta soʻz, bitta tabassum, bir ozgina suhbat hayotda olib qola olardi aslida.

Oʻlim qoʻrqinchlimas, deb tomoq yirtaveradi oʻlim bilan chinakam yuzlashib koʻrmagan kishilar. Oʻlim juda qoʻrqinchli, doʻstlar. Oʻlimigada oʻz ixtiyori bilan rozi boʻlgan odam, oʻlimdan yechim kutgan odam dahshatli darajada yolgʻiz qolgan boʻladi. Jismonan emas, ruhan. Yer yuzida shuncha odam boʻla turib kimdir bu qadar yolgʻiz qolishi adolatdanmi? Kimdir joniga qasd qilsa bunda har birimiz aybdormiz.

Yoningizdagi odamga ijtimoiy qoliplar va moddiy dunyo prizmasidan qarayvermang. Uning ruhi ham borligini yodda saqlang. Ichida qanday tugʻyonlar gʻujgʻonligini tasavvur qilishga urining. Shunchaki bir nuqtaga birgalikda tikilib tura olish uchun yoningizga kela olsin yaqinlaringiz. Ishoning, shu uning hayotini saqlab qoladi.