«– Ҳазратим, – деди Моҳим Бобурга мулойим тикилиб, – сиз ҳам шоирсиз, ҳам олимсиз. Мен орзу қилардимки, барча эл-улуслар сизни ҳам Берунийдек, Деҳлавийдек фақат яхши сўзлар билан тилга олсалар.
Бобур Моҳим бегимнинг ботиниб айтолмаган сўзларини тушунди-ю, юзи тундлашди. Хаёлида яна ўша совуқ изғирин қўзғалди.
– Сиз менинг подшоҳ ҳам эканимни нечун эслатмоқчи эмассиз?
– Чунки мен сизни ижодингиз олови ёнган илиқ қутбда муқим туришга чорламоқчимен!
– Мен ижод қутбида умрбод қолмоқчи бўлиб, Даҳкатда, Осмон Яйловда ялангоёқ юрганимда нечун учрамадингиз? Энди кеч!.. Подшоҳни барча эл-улуслар фақат яхши сўзлар билан тилга олиши – ушалмайдиган бир орзу. Мен одамларнинг мақтовига ҳам, таънаю маломатига ҳам роса тўйганмен!»...
Пиримқул Қодировнинг «Юлдузли тунлар» романидан.

– Ҳазратим, сиз шоир, олимсиз, –
Титраб кетди Моҳимнинг лаби...
– Тилга олсин эл-улус сизни
Деҳлавий ва Беруний каби.

Кўтараман қандай бу ғамни,
Билганларим бўлсайди рўё.
Фотиҳларнинг кўпдир ғаними,
«Борса келмас» юриши гўё,

Қонли уруш, оловли чоҳ бор.
Наҳот дунё шундай, беомон,
Ёлвораман, ҳазратим такрор,
Бахтли кунлар келгайдур қачон?

Ҳинд юриши, ўйлаб қўрқаман,
Паноҳига олсин Аллоҳим...
– Мен Даҳкатда юрган кезларим,
Айтинг, қайда эдингиз, Моҳим?!

Аросатда қийналар жоним,
Илиқ қутб «қол» дейди, қўймас,
Бор умидим тикканман ахир,
Олис қутб... бормасам бўлмас,

Ўша зотга бергум топшириб –
Ким ташнамас ҳокимиятга.
Бошқарасиз маълум бир муддат,
Ишонаман сизга албатта.

Тўйдим мақтов, маломатлардан,
Кетгим келар дунёдан кечиб,
Чўчиб сўнгсиз изтироблардан,
Исинаман гоҳо май ичиб,

Вақтимни гоҳ ўтказдим овда
Ялангоёқ қорда, қировда,
Юрганимда Осмон яйловда,
Айтинг, қайда эдингиз, Моҳим?

https://t.me/sherzod_abdusamadov