Bulochkalarga yetganimga xursand bólsam ham, aslida Toshkentdagi 3 kunim davomida faqat bitta shirinlik sotib olib yedim — u ham bólsa bolaligimni eslatadigan vatrushki (órtasi tvorogli aylana bulochka). Oxirigacha yeyolmadim.
Turkiyada xilma-xil bulochkalar, ózimizdagiday qalin kremli tort bólaklarini topib bólmaydi kafelarda. Shirinlikxór bólganim uchun "Ózbekistonga borsam yoqtirgan shirinliklarimdan maza qilib yeyman" deb yurardim. "Lekin semirib ketsam kerak" deb xavotir ham olardim.
Buni qarangki, oxirgi oylarda shirinlikka qaramligim yóqoldi. Men uchun shirinlikni kórish va uni yeyishni istamaslik — fantastika, qachondir menda bólishi ehtimoli deyarli yóq super qobilyat edi. Hozir shu narsa sodir bólyapti, shirinliklar kózimga chiroyli kórinsa ham, yeyishga xohish juda kam.
Talabalik davrimda pul ishlab topishni boshlashim bilan katta qismini shirinlikka sarflab keldim. Qachon va qanaqa shirinlik yeyish haqida juda kóp óylardim. Buni qaramlik deb hisoblamaganman. Shunchaki shirinlik sevuvchi odamman deb óylardim. Ba'zida shakarli narsalardan voz kechishga, yoki iste'molini kamaytirishga harakat qilardim. Bu esa shirin narsalar haqidagi xayollarimni battar kópaytirardi. Psixolog sifatida cheklovlardan naf yóqligini, ruhiyat va tanamdagi ózgarishlar shirinlik, fast-foodga kuchli intilishimni tabiiy kamaytirishini aqlan bilgan holda — yana istaklarimni erkin qóyardim.
Shirinlikka qaramligimni yóqotgan 2ta asosiy sabab bor deb hisoblayman:
Psixoterapiya va balansli ovqatlanish.
Nega psixoterapiya? Ozuqaviy qaramliklarning asosida ruhiy muammolar turadi. Terapevtim bilan sessiyalar ózimni anglash va qabul qilishga katta yordam berdi. Ichki olamimda ózimni yaxshi his qilganim uchun, tashqaridan yegulik kórinishidagi tayanchga ehtiyojim qolmadi.
Nega balansli ovqatlanish? "Kuniga istagan narsangizni yeng, normangizdagi kaloriyadan oshmasa bóldi, shunda ozasiz yo semirmaysiz" degan maslahat kóp uchraydi. Shunga ishonib yashadim 2 yillar. Kóp yemasam bóldi, derdim. Shirinlikni ósha xayolimda belgilab olgan kunlik kaloriyamni ichiga kiritgandim.
Na ozdim, na shirinlikka qaramligim yóqoldi.
Keyin esa 3 mahalgi ovqatim tarkibida oqsil, uglevod va yog'larni balansli miqdorda yeyishga ótdim. Shirinlikni cheklamadim. Tanam taxminim bóyicha hamma kerakli mikroelementlarni qabul qilishni boshladi va "sog'aydi".
Ótgan yili faqat shirin qahvalar ichardim (white mocha yoki karamelli). Shu yil lattega ótdim. Hozir esa bemalol americano ichyapman — yonida shirinliksiz.
Bu qanchalik katta yutuqligini shirinlikka qaramlar juda yaxshi biladi. Umuman insonlarning kópchiligida qaysidir qaramlik turi bólishini hisobga olsak, hamma tushunsa kerak hozir qanchalik erkin bólganimni.
Turkiyada xilma-xil bulochkalar, ózimizdagiday qalin kremli tort bólaklarini topib bólmaydi kafelarda. Shirinlikxór bólganim uchun "Ózbekistonga borsam yoqtirgan shirinliklarimdan maza qilib yeyman" deb yurardim. "Lekin semirib ketsam kerak" deb xavotir ham olardim.
Buni qarangki, oxirgi oylarda shirinlikka qaramligim yóqoldi. Men uchun shirinlikni kórish va uni yeyishni istamaslik — fantastika, qachondir menda bólishi ehtimoli deyarli yóq super qobilyat edi. Hozir shu narsa sodir bólyapti, shirinliklar kózimga chiroyli kórinsa ham, yeyishga xohish juda kam.
Talabalik davrimda pul ishlab topishni boshlashim bilan katta qismini shirinlikka sarflab keldim. Qachon va qanaqa shirinlik yeyish haqida juda kóp óylardim. Buni qaramlik deb hisoblamaganman. Shunchaki shirinlik sevuvchi odamman deb óylardim. Ba'zida shakarli narsalardan voz kechishga, yoki iste'molini kamaytirishga harakat qilardim. Bu esa shirin narsalar haqidagi xayollarimni battar kópaytirardi. Psixolog sifatida cheklovlardan naf yóqligini, ruhiyat va tanamdagi ózgarishlar shirinlik, fast-foodga kuchli intilishimni tabiiy kamaytirishini aqlan bilgan holda — yana istaklarimni erkin qóyardim.
Shirinlikka qaramligimni yóqotgan 2ta asosiy sabab bor deb hisoblayman:
Psixoterapiya va balansli ovqatlanish.
Nega psixoterapiya? Ozuqaviy qaramliklarning asosida ruhiy muammolar turadi. Terapevtim bilan sessiyalar ózimni anglash va qabul qilishga katta yordam berdi. Ichki olamimda ózimni yaxshi his qilganim uchun, tashqaridan yegulik kórinishidagi tayanchga ehtiyojim qolmadi.
Nega balansli ovqatlanish? "Kuniga istagan narsangizni yeng, normangizdagi kaloriyadan oshmasa bóldi, shunda ozasiz yo semirmaysiz" degan maslahat kóp uchraydi. Shunga ishonib yashadim 2 yillar. Kóp yemasam bóldi, derdim. Shirinlikni ósha xayolimda belgilab olgan kunlik kaloriyamni ichiga kiritgandim.
Na ozdim, na shirinlikka qaramligim yóqoldi.
Keyin esa 3 mahalgi ovqatim tarkibida oqsil, uglevod va yog'larni balansli miqdorda yeyishga ótdim. Shirinlikni cheklamadim. Tanam taxminim bóyicha hamma kerakli mikroelementlarni qabul qilishni boshladi va "sog'aydi".
Ótgan yili faqat shirin qahvalar ichardim (white mocha yoki karamelli). Shu yil lattega ótdim. Hozir esa bemalol americano ichyapman — yonida shirinliksiz.
Bu qanchalik katta yutuqligini shirinlikka qaramlar juda yaxshi biladi. Umuman insonlarning kópchiligida qaysidir qaramlik turi bólishini hisobga olsak, hamma tushunsa kerak hozir qanchalik erkin bólganimni.