Ertak tugaganidan soʻng
3-dunyo mamlakatlari va qoloq jamiyatlarda odamlar uchun eng jozibador orzular quyidagilar: shaxsiy biznesiga ega boʻlish va birovning qoʻl ostida ishlamaslik, chet elga emigratsiya qilish, sevgan insoni bilan munosabat/oila qurish. Bular amalga oshsa, ertaklarnikiday yakun kutib turadi goʻyo — baxtga yetish va qoʻsha qarish. Unchalik romantik boʻlmagan shunaqa holatlarni ham bunga misol qilish mumkin: baxtsiz turmushdan ajrashish, ogʻir munosabatlarni yakunlash, universitetni bitirish, ota-onadan separatsiya boʻlish, pensiyaga chiqish. Bular yuz bersa, cheksiz ozodlik havosini simirib, dunyodagi eng baxtli odamga aylanish tayin tuyuladi.
Film va seriallarimizda buni koʻp koʻramiz: ikki yoshning birga boʻlishiga oilalari rozi boʻlmaydi, oʻzi xohlagan sohada oʻqimoqchi boʻlgan farzandiga ota-ona qarshilik qiladi va hokazo. Butun drama — odamlar oʻrtasidagi ziddiyatlardan oziqlanadi. Bu ziddiyatlar tugasa, ssenariy ham yakun topadi.
Daryoning narigi tarafida susambil borligi gʻoyasi daryodan suzib oʻtish uchun juda katta energiya beradi odamga, buni shaxsiy tajribamdan aytishim mumkin. Lekin narigi tarafda yana-da murakkabroq muammolar kutib turgan boʻladi, endi odamlar bilan emas, oʻzing bilan ziddiyatlarni hal qilishing kerak. Daryoni oshib oʻtganlik eyforiyasi qanchadir vaqt davom etadi, keyin esa bir qancha inqirozlar (ma’nosizlik, noaniq shaxsiy identifikatsiya va b.) bilan yuzlashasan.
Masalan, sevgan insoning bilan munosabat/oila qurgandan keyingi qiyinchiliklar yaxshigina ruhiyatni siltaydi. Konfetli-buketli davr tugagandan keyin nima bizni ushlab turadi? Birimiz (dunyoqarash/bilim/moddiy farovonlik/ruhiy jihatdan) oʻzgarganida, juftimiz bilan aloqamizga nima boʻladi? Qiziqish va ehtiros yoʻqolsa, nima qilish kerak? Baxt hissi yoʻqolganida-chi? Umumiy orzular amalga oshmasa, nima boʻladi? Farzandli boʻlish qiynab qoʻysa-chi? Rollarimiz majburan almashib qolsa: kuchli ojiz, ojiz kuchliroq pozitsiyaga oʻtsa, qanday kommunikatsiya qilamiz? Shu kabi son-sanoqsiz savollardan odam qiynaladi va yechimlar izlashga majbur boʻladi.
Orzu ushalganidan keyingi maishiy muammolar bilan toʻqnashishni istamagan kishilar Berlin singari (“La casa de papel” serialidagi) yoʻlni tanlashi mumkin — sevgi ehtirosi tugagach, boshqa ayolga oshiq boʻlish.
Yuqoridagi holat emigratsiyada, kasb va proyektlarda ham yuz beradi.
Albatta, odamning resurslari koʻp boʻlsa, tinimsiz yangi Susambil qidirishi mumkin va bu yomon degani emas.
Faqat shuni koʻzda tutish — kim uchundir muhim va (hafsalani pir qilsa-da) yengillik beruvchi boʻlishi mumkin: hayot — baxtli yakuni bor ertak emas. Hech kim davomiy baxt va xotirjamlikda yashamaydi. Lekin daryoning narigi tarafi — oʻtib koʻrishga arziydi.
3-dunyo mamlakatlari va qoloq jamiyatlarda odamlar uchun eng jozibador orzular quyidagilar: shaxsiy biznesiga ega boʻlish va birovning qoʻl ostida ishlamaslik, chet elga emigratsiya qilish, sevgan insoni bilan munosabat/oila qurish. Bular amalga oshsa, ertaklarnikiday yakun kutib turadi goʻyo — baxtga yetish va qoʻsha qarish. Unchalik romantik boʻlmagan shunaqa holatlarni ham bunga misol qilish mumkin: baxtsiz turmushdan ajrashish, ogʻir munosabatlarni yakunlash, universitetni bitirish, ota-onadan separatsiya boʻlish, pensiyaga chiqish. Bular yuz bersa, cheksiz ozodlik havosini simirib, dunyodagi eng baxtli odamga aylanish tayin tuyuladi.
Film va seriallarimizda buni koʻp koʻramiz: ikki yoshning birga boʻlishiga oilalari rozi boʻlmaydi, oʻzi xohlagan sohada oʻqimoqchi boʻlgan farzandiga ota-ona qarshilik qiladi va hokazo. Butun drama — odamlar oʻrtasidagi ziddiyatlardan oziqlanadi. Bu ziddiyatlar tugasa, ssenariy ham yakun topadi.
Daryoning narigi tarafida susambil borligi gʻoyasi daryodan suzib oʻtish uchun juda katta energiya beradi odamga, buni shaxsiy tajribamdan aytishim mumkin. Lekin narigi tarafda yana-da murakkabroq muammolar kutib turgan boʻladi, endi odamlar bilan emas, oʻzing bilan ziddiyatlarni hal qilishing kerak. Daryoni oshib oʻtganlik eyforiyasi qanchadir vaqt davom etadi, keyin esa bir qancha inqirozlar (ma’nosizlik, noaniq shaxsiy identifikatsiya va b.) bilan yuzlashasan.
Masalan, sevgan insoning bilan munosabat/oila qurgandan keyingi qiyinchiliklar yaxshigina ruhiyatni siltaydi. Konfetli-buketli davr tugagandan keyin nima bizni ushlab turadi? Birimiz (dunyoqarash/bilim/moddiy farovonlik/ruhiy jihatdan) oʻzgarganida, juftimiz bilan aloqamizga nima boʻladi? Qiziqish va ehtiros yoʻqolsa, nima qilish kerak? Baxt hissi yoʻqolganida-chi? Umumiy orzular amalga oshmasa, nima boʻladi? Farzandli boʻlish qiynab qoʻysa-chi? Rollarimiz majburan almashib qolsa: kuchli ojiz, ojiz kuchliroq pozitsiyaga oʻtsa, qanday kommunikatsiya qilamiz? Shu kabi son-sanoqsiz savollardan odam qiynaladi va yechimlar izlashga majbur boʻladi.
Orzu ushalganidan keyingi maishiy muammolar bilan toʻqnashishni istamagan kishilar Berlin singari (“La casa de papel” serialidagi) yoʻlni tanlashi mumkin — sevgi ehtirosi tugagach, boshqa ayolga oshiq boʻlish.
Yuqoridagi holat emigratsiyada, kasb va proyektlarda ham yuz beradi.
Albatta, odamning resurslari koʻp boʻlsa, tinimsiz yangi Susambil qidirishi mumkin va bu yomon degani emas.
Faqat shuni koʻzda tutish — kim uchundir muhim va (hafsalani pir qilsa-da) yengillik beruvchi boʻlishi mumkin: hayot — baxtli yakuni bor ertak emas. Hech kim davomiy baxt va xotirjamlikda yashamaydi. Lekin daryoning narigi tarafi — oʻtib koʻrishga arziydi.