Кечадан бери уйимизда ниманидир тугашини кутамиз. Турмуш ўртоғим болаларимизни хурсанд қилиш учун ўз қўллари билан чироқлари ёнадиган, ҳайратомуз ва гўзал шимол буғусини ясадилар. Кеча Ўрикзорга тушиб, чироқлар олиб келганда кўчада арчани ясатамиз деб ўйлагандим.

Симларни қайириб, улаб, фольга билан ўраб, қўллари қорайиб, орада тушлик ҳам қилмай, ясаб тугатдилар.

Кўриб, кўзинг тўймайди. Бу гўзал буғу — адамизнинг меҳри. Тайёр буғулар кўп, сотиб олишга имкон етарли, лекин бу қўл меҳнати билан у киши болаларимизга яна бир бор қанчалик севишини, улар учун қимматли ишларга тайёр эканлигини кўрсатди.

Оиладаги бундай кичик, лекин мазмунли нарсалар қачондир йўқолиб кетар, лекин у хотира бўлиб қолади деб ўйлайман. Ҳозир шу инсталляция ярми битган-битмаган ҳовлимизга қанчалик ёруғлик, файз олиб кирганини билсангиз эди. Ва юрагимизга ҳам.

Дунё гўзали дунёнинг энг гўзал буғусини битганини кўролмади, ухлаб қолганди, эртага кечқурун чироқлари ёнганида уям “вауув, чийойи, аддда” деб хурсанд бўлса керак.

Турмуш ўртоғимга бу ижодий меҳнати учун чексиз раҳмат.