​​- Йўқ, кетмайман. Сизни хеч хам ташлаб кетмайман.
- Тушун, мени сенда кўнглим йўқ.
- Майли, буни менга ахамияти йўқ.
Нима десангиз розиман. Фақат мени хайдаманг.
Дониёр бошқа чидолмади. Балки хақиқатни билса кетар.
​​- Нигина, мен сени алдагандим. Мен тузалмас дардга учраганман. Бу хаётдаги вақтим кам қолди. Сен буни билсанг қийналардинг. Шунга сени алдашга мажбур бўлдим. Сендан илтимос, кет.
- Йўқ, Дониёр ака. Шундоғам шунча кун сизсиз яшадим, етар. Майли розиман. Бир кунми, бир соатми. бир дақиқами... Фақат сиз билан бўламан. Хеч қаерга кетмайман.
Дониёр бу гаплардан кейин, у кетмаслигига ишончи комил бўлди.
Бошқа бу мавзуда тортишишмади.
Бир неча кунлардан кейин Дониёрнинг ахволи бирдан ёмонлашди. Аввалига хушидан кетди, кейин комага тушди, кейин бутунлай кўзини очмади.
У бу ёруғ дунёни тарк этди.
Нигина унинг ёнида охирги сонияларгача бирга бўлди.
Улар бирга бўла олишмади, лекин севгилари абадий қолди. Шундай бир-бирларига меҳрибон севишганлар бор бўлсин. Фақат уларнинг ҳикоялари бахтли якун топсин, Иншаллоҳ.

Ўқинг... Фақат йиғламанг!