Қус ибн Саъида ўғлига насиҳат қилиб шундай деган:
"Банд одам билан маслаҳат қилма, гарчи у ақлли бўлса ҳам. Оч одам билан маслаҳат қилма, гарчи у фаросатли бўлса ҳам. Қўрқувга тушган одам билан маслаҳат қилма, гарчи у насиҳатчи бўлса ҳам. Ғамга ботган одам билан маслаҳат қилма, гарчи у доно бўлса ҳам. Чунки бандчилик, очлик, қўрқув ва ғам ақлни тўлақонли ишлашидан тўсади, бу ҳолатдан тўғри фикр ёки аниқ хулоса чиқмайди".

Ниҳоятул аруб фи фунунил адаб (Ан-Нувайрий).