«Кетип баратыр» Бозлы бостанлық бахтына балқып,
Бала өмир өтти жедел, паянсыз.
Пайманада пайсыз қалып турақсыз,
Басы бос дара өзи кетип баратыр.
Боз далада жел менен жарысқа түсип,
Арман қуўып, жоллар таңлап баратыр.
Өткен күнниң елесиндей манаўсырап,
Жалғызлық пенен тағы кетип баратыр.
Көз ушында булдырайды сағым,
Шексиз дала тербейди жанын.
Бахыт жолы табылмады тағы,
Тәғдир сыры үнсиз кетип баратыр.
Қум менен бирге көшкен ўақыт изин,
Сағыныштан жаңғырады сезим.
Бос кеңисликте үнсиз қалған өзин,
Басы бос дара өзи кетип баратыр.
Сағым қуўған күнлер өтти кеште,
Арман толы жүрек қалды ҳеште.
Мәңгиликке сыр ашпады көш те,
Тәғдир үнсиз бәри кетип баратыр.
Жулдыз жарық, бирақ алыс дым бийик,
Сол бийикте жоғалғандай бир үмит.
Кеўил терең, бирақ қалған дым гүдик,
Жалғыз жолда үнсиз кетип баратыр.
Шексиз дала, шетсиз ойлар тербейди,
Өмир толқын үмитлерди кернейди.
Ким биледи, не тосады ертеңди,
Ўақыт өзи бәрин кетип баратыр.
Көк жийекте күнниң нуры сөнип,
Сағыныштан жанның оты өрилип.
Тәғдир жолы сан тәрепке бөлинип,
Биймәлимге тағы кетип баратыр.
Қум сағаттай сырғып атыр мезгил,
Өмир мәнисин излейди еле сезим.
Жан дүньясы толқынланар сез бенен,
Тынышлықта үнсиз кетип баратыр.
Қула дүзде самал менен сырласып,
Бир ойлары қалғандай ма жырласып?
Арман қуўған денеси менен муң басып,
Өткенлердиң изи кетип баратыр.
Түн жамылып, айға қарап толғанып,
Жалғыз жүрек тәғдир менен жол салып.
Бар әлемге үнсиз ғана қол былғап,
Өмир жыры үнсиз кетип баратыр.
Көк аспанға көз таслайды жалтақлап,
Арман булттай көшкен алшақлап.
Сезимлерди жыйнай алмай аңсап қап,
Бир үмит пенен тағы кетип баратыр.
Қара жолда излер қалған ийреңлей,
Тәғдир сырын уқсам ба деп тереңнен.
Бәрин артқа таслап үнсиз, бөгелмей,
Биймәлим бир жаққа кетип баратыр.
Самал есип, муң қосады ырғағын,
Жүрек сезер өмир мәнисин, сырларын.
Тәғдир шертип тиришиликтиң қылларын,
Шексиз ўақыт тағы кетип баратыр.
Жоллар узақ, көк жийек дым алыста,
Өткен күнлер ойда тур тек сағынышта.
Бар әлемди шарлап шыққан таныс па?
Сырға толы жаным кетип баратыр.
Бул қатарларда өмирдиң өткинши сыпатын, жалғызлық пенен тәғдир жолының мәңгилик қозғалысы көринис табады. Ҳәр шумақта адам баласының үмити менен муңы, излениўи менен белгисизликке бет алыўы сүўретленеди. Ўақыт ҳеш кимди күтпейди – ол өз ағысы мен жылжып, өткен дәўирди артта қалдырып, келешекке жол салады. Қосықтың ҳәр жолы адам жанының терең тербелисин, арман менен шынлықтың үйлесимин ашып көрсетеди.
"Кетип баратыр"дың қайталаныўы – өмирдиң тоқтаўсыз жалғасы және тәғдирдиң өз жолы менен ағып өтиўиниң символы. Бул толғаўлы шығарма оқыўшыны терең ойға жетеклеп, ҳәр ким өз өмириниң мәни-мазмунын излеўге итермелейди, деген ойдаман.
Мираддин Мириад
@miraddinmiriad Нөкис қаласы,
21.10.2024
#miriad