ЖАҒ

   Масал

Эшак раҳбар эди бир ташкилотга,
Буйруқ берар эди Филга-ю Отга.

Деярли ҳар куни мажлис чақирар,
Сўкинар, депсинар, тинмай бақирар.

Филлар Қўзичоқдек мулойим, маъсум,
Отлар ҳақоратни қилишар ҳазм.

Ҳар оқшом шу аҳвол: бўлар танг диллар,
Титраган юракдек титрар қандиллар!

Эшакнинг наздида ҳамма айбдор,
Жаноб айб ахтармас ўзидан зинҳор.

Эшакнинг туёғи – муҳр-“соққа”си,
Фил нетсин, бор ахир бола-чақаси.

Бир ҳовуч арпага мутеъдир От ҳам,
Қисматга кўниккан шундайин зот ҳам.

Эшак қариндоши – Мочаю, Хачир
Ишламай ишчилар ризқидан ғажир.

“Қанчалар бақирсам, – ўйлайди Эшак, –
Ходимларим ҳурмат айлайди бешак!”

Юзи, кўзи учун иш қилар ҳамма,
Ортидан гўрига ғишт қалар ҳамма.

Ташкилот кун сайин чўккани-чўккан,
Тер тўкканни Эшак сўккани-сўккан!

                         * * *
Ҳаётда ҳам кўплар бунга дуч келар:
Ақл ноқис жойда – жағга куч келар!

Носиржон ТОШМАТОВ