#nimadir
Tashqarida tuman quyuq. Osmondan qor aralash mayda yomg‘ir yog‘ib, yer bilan osmon orasidagi chegarani yo‘qotgandek. Sovuq havo shaffof parda bo‘lib, borliqni sekin-sekin yutadi. Nafas olganimda, og‘zimdan chiqqan oq tutun atrofga singib ketadi, qo‘llarim muzlay boshlaydi, lekin kitobni mahkam ushlayman. U hayotimdagi iliqlikning yagona manbai.
Yo‘laklar jimjit. Oyoq ostida qor g‘ijirlab, ohang yaratadi, lekin bu ohangning ichida yolg‘izlik bor. Go‘yo butun shahar tuman ichida yo‘qolib, faqat men qolgandek. Atrofda hech kim yo‘q, yoki bo‘lsa ham, men ularni ko‘ra olmayman. Balki hayot ham shunday – biz ba’zan odamlar orasida yuramiz, ammo ularni anglamaymiz, ular ham bizni ko‘rmaydi. Kitobning sahifalarini ochaman. Bir zumda tuman ortidan boshqa dunyo ochiladi. U yerda hayot bor, tuyg‘ular bor, qahramonlarning iztiroblari va quvonchlari bor. Men shu so‘zlar orasida o‘zimni yo‘qotaman. Bu yerda ham sovuq, ham dard, ham muhabbat bor. Har safar kitob o‘qiyotganimda, o‘zimdan nimanidir topaman – ba’zan yo‘qotilgan xotiralarimni, ba’zan esa hali bilmagan tuyg‘ularimni.
Tuman og‘ir. Yurak ham shunday. Hayot ham ba’zan tuman orasida yo‘qolgan yo‘lga o‘xshaydi. Qayerga borayotganingni bilmay bosgan qadamlar, noaniqlik, shubhalar… Ba’zan odam o‘z hayotini tushunishdan qo‘rqadi, ba’zan esa tushunishni istamaydi. Kitob qahramonlari singari biz ham o‘z hikoyamiz ichida adashamiz. Lekin har bir sahifaning o‘z mag‘zini chaqamiz, har bir nafasimiz yangi bobning boshlanishidir. Tashqarida tuman qalinlashadi. Kitobning sahifalari ohang bilan shitirlaydi. Yuragimning urishi esa go‘yo shu satrlarni kuzatib, ohang topgandek. Bu hayotning o‘ziga xos musiqasi. Balki biz qayerga ketayotganimizni hali bilmasmiz, lekin hikoyamiz davom etmoqda.
@mahinsworld
Tashqarida tuman quyuq. Osmondan qor aralash mayda yomg‘ir yog‘ib, yer bilan osmon orasidagi chegarani yo‘qotgandek. Sovuq havo shaffof parda bo‘lib, borliqni sekin-sekin yutadi. Nafas olganimda, og‘zimdan chiqqan oq tutun atrofga singib ketadi, qo‘llarim muzlay boshlaydi, lekin kitobni mahkam ushlayman. U hayotimdagi iliqlikning yagona manbai.
Yo‘laklar jimjit. Oyoq ostida qor g‘ijirlab, ohang yaratadi, lekin bu ohangning ichida yolg‘izlik bor. Go‘yo butun shahar tuman ichida yo‘qolib, faqat men qolgandek. Atrofda hech kim yo‘q, yoki bo‘lsa ham, men ularni ko‘ra olmayman. Balki hayot ham shunday – biz ba’zan odamlar orasida yuramiz, ammo ularni anglamaymiz, ular ham bizni ko‘rmaydi. Kitobning sahifalarini ochaman. Bir zumda tuman ortidan boshqa dunyo ochiladi. U yerda hayot bor, tuyg‘ular bor, qahramonlarning iztiroblari va quvonchlari bor. Men shu so‘zlar orasida o‘zimni yo‘qotaman. Bu yerda ham sovuq, ham dard, ham muhabbat bor. Har safar kitob o‘qiyotganimda, o‘zimdan nimanidir topaman – ba’zan yo‘qotilgan xotiralarimni, ba’zan esa hali bilmagan tuyg‘ularimni.
Tuman og‘ir. Yurak ham shunday. Hayot ham ba’zan tuman orasida yo‘qolgan yo‘lga o‘xshaydi. Qayerga borayotganingni bilmay bosgan qadamlar, noaniqlik, shubhalar… Ba’zan odam o‘z hayotini tushunishdan qo‘rqadi, ba’zan esa tushunishni istamaydi. Kitob qahramonlari singari biz ham o‘z hikoyamiz ichida adashamiz. Lekin har bir sahifaning o‘z mag‘zini chaqamiz, har bir nafasimiz yangi bobning boshlanishidir. Tashqarida tuman qalinlashadi. Kitobning sahifalari ohang bilan shitirlaydi. Yuragimning urishi esa go‘yo shu satrlarni kuzatib, ohang topgandek. Bu hayotning o‘ziga xos musiqasi. Balki biz qayerga ketayotganimizni hali bilmasmiz, lekin hikoyamiz davom etmoqda.
@mahinsworld