Ёмғир ёға бошлаганда Росулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам, қуйидаги дуони ўқир эдилар:

Аллоҳумма, инний ас-алука хойроҳаа ва хойро маа фииҳаа, ва хойро маа урсилат биҳ ва аъуузу бика мин шарриҳаа ва шарри маа фииҳаа ва шарри маа урсилат биҳ.

Дуонинг маъноси:
Аллоҳим, сендан бунинг (шамолнинг) яхшисини, ундаги яхшиликни ва у билан юборилган нарсанинг (ёмғирнинг) яхшисини сўрайман. Сендан унинг ёмонидан, ундаги ёмонликдан ва у билан юборилган нарсанинг ёмонидан паноҳ сўрайман.

Шундан сўнг, агар ёмғир сокин бўлса, ул зот соллаллоҳу алайҳи ва саллам енгил тортиб қолар эдилар, ёмғир остига чиқиб, кўкракларини очардилар. Шу тарзда ёмғир олиб келаётган раҳматдан баҳраманд бўлардилар. Бунинг сабаби ҳақида сўралганда Росулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам: Бу ёмғир ҳозиргина Роббимнинг ҳузуридан (даргоҳидан) келди, деб жавоб берардилар.

Саҳиҳи Муслим.

Manba | @all_qomarun