#тонгги ҳикоя
Севги ҳақида ривоят...
Бир куни Шамол билан Қуёш тортишиб қолишибди. "Мен энг кучлиман” деб увиллабди Шамол. Қуёш эса “ Мен сендан кучлироқман!” дебди. Йўлда бир чўпон кетаётган экан. Чўпонни кўрган Шамол: “Мана шу чўпоннинг қалин чопонини ким биринчи ечиб олса, ўша кучли бўлади, келишдикми?” дебди.
-Хўп-, дебди Қуёш, биринчи сен бошла, Шамол.
Шунда Шамол кенг қулочини очиб, қанотларини ёйиб, ўпкасини ҳавога тўлдириб пуфлай бошлабди. Шамол туриб ҳамма жойни чанг тўзон эгаллабди. Чўпон чопонининг белини маҳкам бойлаб олибди. Шамолнинг аччиғи чиқиб чўпоннинг битта чопонини еча олмаганидан баттар ғазаб отига минибди. Энди янаям увиллабди, қора булутлар қуёшнинг юзини бутунлай ёпибди... Чанг, тўзонда ҳеч нарса кўринмайдиган ҳолатга келибди. Шамол ашуласини тинимсиз айтибди... Тўзон бу тўфон бу... Уввв...увввв....
Шамол барча жиловларини ечиб, қўлидан келадиган қилғилиғини қилиб, “Тоғларда кўчки бўлиб, дарахтлар ағнаб, уйларнинг томи учди-ю, чўпоннинг чопони учииииб кетган!” дея буткул ишонибди. Тўзон босилиб, қора булутлар қуёшнинг юзини очишибди...
Қуёшнинг заррин нурлари чўпонни қаердалигини кўрсатибди... Не кўз билан қараса, чўпон ўз чопонига янаям қаттиқ ўралиб, ҳатто юз-кўзларини хам шу чопон билан беркитиб олган экан...
-Мен шунча кучим билан еча олмадим. Қани сен чўпоннинг чопонини ечишига уриниб кўр-чи, дебди.
Шунда Қуёш заррин нурларини сочиб дунёни қиздирибди. Чўпон бу илиқликдан ўрнидан турибди. Қуёшга қараб керишибди. Қуёш чўпоннинг керишганига қараб салом бераётганлигини ҳис қилибди ва табассум билан заррин нурларини чўпоннинг юзига сочибди. Шунда Қуёш сочган нурлардан исиб кетган чўпон чопонини ечиб елкасига ташлаб олибди...
Шамол бу ҳолатга қараб тушуна олмабди...
Қандай бундай бўлиши мумкин? Ўз истаги билан қандай қилиб чўпоннинг чопонини ечдирдинг? деб сўрабди Шамол...
-Ҳамма сир меҳрда, дебди Қуёш... Сен чўпоннинг чопонини ёмонлик билан ечдирмоқчи бўлдинг, у янаям чопонига ўралиб олди. Мен эса унга битта табассум ва меҳр инъом қилдим...
Битта табассум ва меҳр қудрати шундай...