18 брюмер воқеаларининг барча тафсилотлари ҳали ҳам тўлиқ аниқ ёритилган эмас. Улар Люсьен Бонапартнинг "Хотиралари" чоп этилмагунча маълум бўлмайди. Шу вақтгача бу буюк тўнтаришнинг шуҳрати Беш юзлар Кенгаши раисига тегишли бўлиб қолади. У трибунада қатъият ва жасорат кўрсатган пайтда, унинг акаси иккиланиб турган эди. У шошилинч равишда ишлаб чиқилган конституцияни тайёрлашда хам катта рол ўйнади.

Бу конституцияга кўра,хокимиятни эгаллаган уч консул тайинланди: Бонапарт, Камбасерес ва Лебрен. Ҳукуматда лавозим талаб қилиш ҳуқуқига эга бўлмаган шахслардан иборат Сенат ташкил этилди. Сенат Қонунчилик корпусини тайинлаш ваколатига эга эди. Қонунчилик корпуси қонунларни қабул қиларди, аммо уларни муҳокама қилиш ҳуқуқига эга эмас эди. Бу вазифани бошқа орган – Трибунат бажарарди. Трибунат қонунларни муҳокама қиларди, аммо қабул қила олмасди. Трибунат ва ижроия ҳокимият ўз қонун лойиҳаларини Қонунчилик корпусига тақдим этарди, аммо у сайлов овози билан қабул қилиниши керак эди.

Бу конституция жуда самарали бўлиши мумкин эди, агар Франция бахти учун, тақдир шундай бўлиб, биринчи консул икки йиллик ҳукмронликдан кейин замбарак ўқи билан ўлдирилганида. Бу монархияга ўхшаш тузум французларни ундан батамом юз ўгиришга мажбур қилган бўлар эди.

Инқилобий республиканинг VIII йилидаги Конституциясининг асосий камчилиги шунда эдики, Қонунчилик корпуси Сенат томонидан тайинланган эди.Асида эса Қонунчилик корпуси тўғридан-тўғри халқ томонидан сайланиши керак эди, Сенат эса ҳар йили янги консулни тайинлаш ҳуқуқига эга бўлиши лозим эди.

Бу ёзмалар Лондондаги Кольберн қўлида сақланади. Карно ёки Тальен хотиралари каби, улар ҳар қандай вақтда чоп этилиши мумкин.