В 1843 йилда Виссарион Белинский Иван Тургеневга шундай деб ёзади:
"Бизда ахмоқ билан гаплашишнинг кераги йўқ, чунки у билан ҳеч нарсада келишиб бўлмайди; ақлли билан эса гаплашишнинг умуман ҳожати йўқ, чунки у билан ҳеч нарсада тортишиб бўлмайди. Ҳар иккала ҳолатда ҳам натижа бир хил: ёки умумий гапларни айтиб ўтиш, ёки таъсирли сукунат. Мен Москвада тобора "ақлли" бўлиб бораяпман, яъни зерикиш ва эснаш қобилиятим тобора ортаяпти ҳамда 2X2 = 4 деб ҳисоблаб, зерикиб ва эснаб яшаяпман. Бу – тараққиётдир ."
"Бизда ахмоқ билан гаплашишнинг кераги йўқ, чунки у билан ҳеч нарсада келишиб бўлмайди; ақлли билан эса гаплашишнинг умуман ҳожати йўқ, чунки у билан ҳеч нарсада тортишиб бўлмайди. Ҳар иккала ҳолатда ҳам натижа бир хил: ёки умумий гапларни айтиб ўтиш, ёки таъсирли сукунат. Мен Москвада тобора "ақлли" бўлиб бораяпман, яъни зерикиш ва эснаш қобилиятим тобора ортаяпти ҳамда 2X2 = 4 деб ҳисоблаб, зерикиб ва эснаб яшаяпман. Бу – тараққиётдир ."