88-ҚИСМ
—Кўп бақирдимми, опа? — дедим шоша-пиша.
—Бақиришам гаппи, бўкирдинг! — овоз келди тағин.
Эшик остонасида ўтириб қолдим.
Демак, ақлдан озяпман.
Гоҳида ўзимни англамаяпман!
Нега?
Нима учун ўзимдан жудо қиляпсан, Худойим?
* * *
Эшик ёнидан тўрга қараб эмакладим.
Туриб юришга кучим йўқдек эди.
Дармонсизланиб қолдимми?
Овқат емаганимга қанча бўлди?
Ухламаганимга-чи?
Ўзи бу хонага келганимга неча кун бўлди?
Тонг, тунни билдимми?
Нега ҳеч нарсани эслай олмайман?
Хотирамга нима бўлди?
Ўзимни ғалати ҳис қиляпман...
Очдан ўлиб кетаманми? Овқат сўрасаммикан?
Аҳмоқ, шундоқ ҳам ўласан-ку! Сенга нима фарқи бор?
Ўликнинг қорни оч ё тўқлиги бирор нима берармиди?
Беради!
Бир сафар бувим қўшни момо ўлганида “Эрталаб бир коса сут ичиб олган экан, шундан кейин ўзини билмай, бир соат ўтиб, узилибди. Йўл овқатини еб олибди-да!” деганди.
Ўшанда “Нариги дунёга бориш йўли узоқмикан, овқат еб олиш керакмикан”, деб ўйлаб қолгандим. Лекин бувимдан сўрашга негадир ийманганман.
Мен ҳам эҳтимол, “йўл овқатим”ни ейиш учун бор овозим билан бақириб таом сўрадиммикан?
Наҳот, куним битяпти?
Наҳот, ўз ажалим билан ўламан?
Бир томондан шуниси ҳам яхши.
“Уколдан ўламанми, ўқданми”, деб ўтирмайман!
Пича ёнбошламасам, чарчаб кетяпман...
Бутун танамни бир нима босиб, эзиб тургандек...
Толиқишим нимадан экан? Очлигимданмикан? Бошим ҳам ғувиллаяпти. Кўзларим ичга тортиб оғрияпти. Ухламаганимданми?
* * *
Яна эшик очилди.
Полициячи аёл тағин митти, пастак столчани олиб кирди ва унинг устига икки стакан сув ҳамда ликопчада нимадир қўйиб чиқиб кетди.
Бир хўрлигим келди.
—Кўп бақирдимми, опа? — дедим шоша-пиша.
—Бақиришам гаппи, бўкирдинг! — овоз келди тағин.
Эшик остонасида ўтириб қолдим.
Демак, ақлдан озяпман.
Гоҳида ўзимни англамаяпман!
Нега?
Нима учун ўзимдан жудо қиляпсан, Худойим?
* * *
Эшик ёнидан тўрга қараб эмакладим.
Туриб юришга кучим йўқдек эди.
Дармонсизланиб қолдимми?
Овқат емаганимга қанча бўлди?
Ухламаганимга-чи?
Ўзи бу хонага келганимга неча кун бўлди?
Тонг, тунни билдимми?
Нега ҳеч нарсани эслай олмайман?
Хотирамга нима бўлди?
Ўзимни ғалати ҳис қиляпман...
Очдан ўлиб кетаманми? Овқат сўрасаммикан?
Аҳмоқ, шундоқ ҳам ўласан-ку! Сенга нима фарқи бор?
Ўликнинг қорни оч ё тўқлиги бирор нима берармиди?
Беради!
Бир сафар бувим қўшни момо ўлганида “Эрталаб бир коса сут ичиб олган экан, шундан кейин ўзини билмай, бир соат ўтиб, узилибди. Йўл овқатини еб олибди-да!” деганди.
Ўшанда “Нариги дунёга бориш йўли узоқмикан, овқат еб олиш керакмикан”, деб ўйлаб қолгандим. Лекин бувимдан сўрашга негадир ийманганман.
Мен ҳам эҳтимол, “йўл овқатим”ни ейиш учун бор овозим билан бақириб таом сўрадиммикан?
Наҳот, куним битяпти?
Наҳот, ўз ажалим билан ўламан?
Бир томондан шуниси ҳам яхши.
“Уколдан ўламанми, ўқданми”, деб ўтирмайман!
Пича ёнбошламасам, чарчаб кетяпман...
Бутун танамни бир нима босиб, эзиб тургандек...
Толиқишим нимадан экан? Очлигимданмикан? Бошим ҳам ғувиллаяпти. Кўзларим ичга тортиб оғрияпти. Ухламаганимданми?
* * *
Яна эшик очилди.
Полициячи аёл тағин митти, пастак столчани олиб кирди ва унинг устига икки стакан сув ҳамда ликопчада нимадир қўйиб чиқиб кетди.
Бир хўрлигим келди.