Behzod sovuqdan va og'riqdan o'lishdan ko'ra, bo'rilarga yem bo'lib o'lishdan koʻproq qo'rqar, ko'zlari yumuq bo'lsada, quloqlari bilan bo'rining uvillashlarini eshitib yotar edi. Yaqin yarim soat ichi tong otadi. Osmondagi oy asta siljib-siljib bulutlar ortiga yashirindi. Bo'ri Behzodning qarshisiga kelib to'xtadi. U hansiragancha ro'parasida jon talash bo'lib yotgan Behzodga tik qarab qoldi. O'ljasini yamlamay yutib yuborishga tayyor bu bo'ri nimagadir joyidan qimir etmas edi. Behzod ko'zlarini bazoʻr ochdi. Qarasa, roʻparasida kulrang bo'ri hansiragan ko'yi unga qarab turardi. Behzodning peshonasidan sovuq ter chiqib ketdi. Bo'ri uni uyg'onganini koʻrib asta yoniga yaqin kela boshladi. Behzod qo'rqar, lekin joyidan hecham qimirlay olmasdi. Ko'zidan achchiq yosh chiqib ketdi. "Nahotki shunday o'lim topsam?! Nahotki onamni, Maftunani boshqa ko'rmasam?! Jasadim yerga ko'milish o'rniga, mana bu yirtqich hayvonning oshqozoniga tushadimi?! Yoʻq!!! Yoʻq!!! Yoʻq!!!" Behzod alanglagancha u yoq bu yoqqa boshini ura boshladi. Hayolidagi daxshatli fikrlar uni aqldan ozdirayozdi. Ko'zlarida qo'rqinch, alam, iztirob va tariflab bo'lmas tushkunlik aks etdi. Bo'ri hamon unga qarab kelar,onda-sonda tishlarini g'ichirlatib qo'yar edi. Vajohatdan qizargan qonxoʻr ko'zlari bilan Behzodga qarar, uni bir hamlada mavh etishiga ishonar edi. Behzod tinimsiz kalima o'gira boshladi. Bir necha daqiqadan keyin u bu dunyoda bo'lmaydi. Tilida kalima, dilida kalima...
- Laa ilaha illalloh, Laa ilaha illalloh, Laa ilaha illalloh...
Birdan bo'rining yuziga kimdir mash'ala otdi. Bo'ri g'azabdan o'kirib yubordi. Qayerdandir mash'ala ko'targan 2 yigit paydo boʻldi. Bo'rini birin-ketin qo'lidagi olovli tayoqlar bilan savalay boshlashdi. Bo'ri nara tortganicha ularga tashlanishga urindi, lekin yigitlar anchayin chaqqonlik bilan undan o'zlarini olib qochishar, yaqinlashdi deguncha tayoq bilan urishar edi. Bo'ri ingichka ovozda uvv-uvv qilganicha qochib ketdi. Behzod hushida emas edi. Ikki yigit Behzodning ikki qo'lidan ko'targanlaricha qayoqqadir olib kettilar...
* * *
Maftuna uchun ham quvonchli, ham qaygʻuli kun bugun. Unashtiruv kuni! Ikkinchi bor unashtirilyapti! Ikkinchi bor barmoqlariga uzuk taqmoqda! Birinchi galdagisida u qanday ham baxtli edi... O'zi sevgan insoni yonida, sevgidan sarmast emasmidi?! Bu safargi unashtiruvni oldingisidan nima farqi bor?! Oldingisi sevgan insoni bilan edi, bunisi esa... Bunisi... Qanaqa ekanligini hali oʻzi ham anglab yetmagan bir insoni bilan bo'lyapti. Mustafo judayam yaxshi inson... Maftunani yer-u ko'kka ishonmaydi. Jonidan ham ortiq sevadi. Lekin Maftunada unga nisbatan faqat hurmat tuygʻusi bor edi xolos... Balki yillar o'tib mana shu tuygʻu muhabbatga aylanar?! Balki Maftunani qalbida yana sevgi uchqunlari alanga olar?!... Buni vaqt ko'rsatadi albatta.
- Maftunam meni...
Mustafo Maftunaning go'zal yuzini barmoqlari bilan siladi. Qo'llaridan tutub ko'zlariga uzoq termuldi.
- Bugun qanchalar baxtli ekanimni bilsangiz edi...
Maftuna hech narsa demadi. Indamaygina Mustafoning pinjiga yaqinlashdi. Keng yelkasiga boshini qo'ydi. Shu holatda bir muddat ko'zlarini yumdi.
- Gulim...
- Labbay?
Maftuna Mustafoning quchog'idan chiqdi. Lovullab yonayotgan yuzlari qizardi. Ko'z qorachiqlari bir muncha kattalashdi.
- Baxtlimisiz?
Maftuna jilmaydi. Lablaridagi tabassum, ko'zlarida ham aks etdi. Yana Mustafoni quchoqladi. Yuragi tez-tez ura boshladi. Entikdi. Mustafodan keladigan yoqimli iforni tuydi. Uyalganidanmi yoki boshqa sababdan ko'zlarini chirt yumib oldi.
- Albatta baxtliman...
- Sizni bergan Robbimga hamdlar bo'lsin! Menga ishoning... Sizni baxtdan kulib yurishiz uchun men hamma narsa qilaman...
Maftuna ko'zlarini asta ochdi. O'ziga termulib turgan bir juft sarg'ish ko'zlarga boqdi. Yuragi boshqacha entikib ketdi.