Ҳиндистонда Ашраф Али Таҳонавий деган буюк олим бўлган. У юздан ортиқ китоб ёзган дейишади. Ул зот “Баёнул Қуръон” деб номланган тафсирни ёзаётганида аёли: “Мадрасага кетаётиб қафасдаги қушга донини бериб кетинг”, дебди. “Баёнул Қуръон”дан хаёли бузилган ҳазратнинг аччиғи келиб, аёлига нимадир деб норизо ўдағайлабди.
Ўша куни мадрасага келиб тафсирни давом эттирмоқчи бўлган олимнинг қалами ёзмай қолибди. Ҳарчанд уринмасин, фойдаси бўлмабди. Шунда у: “Ё Раббий, мендан нима гуноҳ ўтдики, каломингни тавсир қилаётган қаламим ёзмай қолса...”, деб ҳайратланибди. Шунда ногоҳ қафасдаги қуш эсига тушибди ва югурганча уйга қайтиб кетибди. Уйга бориб, қушга дон бериб қайтибди ва тавсирни келган жойидан давом эттирмоқчи бўлса, қалам ёза бошлабди. Қалам ёзишни бошлаган жой эса “Нисо” сурасидаги “Аёлларингиз билан яхши муомалада бўлинглар!” деган мазмундаги оят экан...