Yaxshiyam muhabbat haqidagi hislarimni boʻlishib qoʻyarkanman, aks holda hecham ularni qayta tuymaydigandek his qilgan davrlarimda ahvolim yanada ogʻirlashardi.

Biror tuygʻu juda kuchli boʻlganda butun umr davom etadigandek tuyiladi. Ayniqsa, xafalik, qaygʻu, uyat va gʻazab hislari. Hozir tushunyapman-ki, muhabbat ham shunday ekan. Muhabbat haqida yozgan paytlarim boshqa hecham undan ayrilmayman degan qat’iy ishonch va sarmastlik boʻlardi. Hozir bu hislardan anchadan beri asar ham yoʻqligini oʻylasam, demak qurgʻur muhabbat ham xiyonatkor his ekan. Yoʻq, yoʻq, bunday desam unga butun nazoratni berib qoʻyarkanman. Axir, u boshidan u ham bir kelib-ketuvchi hisligini anglatgandi-ku. Mantiqan, u kelib ketuvchi boʻlmasa, boshqa hislar qachon almashardi? Toʻgʻrimi? Demak, muhabbatni kuch sifatida emas, his oʻlaroq koʻrsam — kelib-ketishi ham kutilgan bir hodisa boʻladi. Kuch sifatida koʻrishni boshlagan paytim uning kelib-ketishi endi qiziq emas. Chunki, uni hissiy yoʻlovchi rolidan oʻzimni ajrataman va meni yoʻnaltiradigan asosiy kuch manbayi sifatida unga ishonaman. Ayni damdagi hissiyot sifatida mavjud boʻlmasa ham, hayotimning har bir qismida uning roli borligini va bu menga kuch berib turishini his qilaman.

Ungacha esa kelinglar, muhabbat buguncha his boʻla qolsin va men tan olaman: ayni damda u menda yoʻq.

@globalstudentt